Usługi na rynku UE

Swoboda świadczenia usług jest jednym z 4 filarów Jednolitego Rynku. Wraz ze swobodą przedsiębiorczości swoboda świadczenia usług gwarantują mobilność przedsiębiorstw i pracowników w UE.

Dozwolone ograniczenia swobody przepływu usług

Zakazy zawarte w art. 56 TFUE nie są zakazami bezwzględnymi. Państwa mogą utrzymywać lub wprowadzać nowe przepisy ograniczające swobodę przepływu usług ze względu na:

  • porządek publiczny,
  • bezpieczeństwo publiczne,
  • zdrowie publiczne,
  • względy nadrzędnego interesu publicznego (tzw. wymogi konieczne) – gdy chodzi o przepisy nie mające charakteru dyskryminującego.

Katalog uznanych przez Trybunał Sprawiedliwości UE wymogów koniecznych jest otwarty i ciągle rozwijany poprzez orzecznictwo. Zalicza się do nich np.: ochronę konsumenta lub usługobiorcy, utrzymanie spójności systemu podatkowego, ochronę pracowników, ochronę środowiska naturalnego, ochronę dziedzictwa kulturalnego oraz zwalczanie oszustw.

Dyrektywa 2006/123/WE dotycząca usług na rynku wewnętrznym

Dyrektywa o usługach to akt prawa wspólnotowego, którego celem jest ułatwienie działań przedsiębiorcom świadczącym lub korzystającym z usług w Unii Europejskiej. Wymaga ona od państw członkowskich Unii Europejskiej, a także Norwegii, Islandii i Lichtensteinu zniesienia barier m. in. poprzez uproszczenie przepisów prawa oraz procedur administracyjnych w poszczególnych państwach członkowskich. Dyrektywa 2006/123/WE w szczególności dotyczy:

  • transgranicznego świadczenia usług, tj. przypadków, gdy przedsiębiorstwo już założone w jednym państwie UE chce świadczyć usługi transgraniczne w innym państwie  UE bez konieczności zakładania przedsiębiorstwa w tym kraju. Na przykład: architekt z Polski, który przekracza granicę celem zaprojektowania domu w Niemczech lub organizator imprez z Hiszpanii, który organizuje festiwal na wolnym powietrzu we Francji.
  • zakładanie działalności gospodarczej w sektorze usług, tj. przypadki, gdy indywidualny przedsiębiorca lub spółka chce rozpocząć działalność gospodarczą o charakterze usługowym w swoim państwie  lub w innych państwach członkowskich UE (filię lub oddział). Na przykład: stolarz z Węgier, który chce założyć przedsiębiorstwo w Szwecji lub spółka estońska, która chce otworzyć nowy sklep detaliczny w Rumunii.

Jakie usługi są objęte dyrektywą o usługach?

Dyrektywa obejmuje szeroki zakres działalności usługowej, m.in.:

  • handel (w tym detaliczny i hurtowy),
  • usługi budowlane,
  • usługi rzemieślnicze,
  • większość usług specjalistycznych (usługi prawnicze i doradztwa podatkowego, usługi świadczone przez architektów, inżynierów, księgowych, rzeczoznawców),
  • usługi związane z działalnością biznesową (zarządzanie biurem, doradztwo w zakresie zarządzania, organizacja imprez, usługi reklamowe i rekrutacyjne, rzecznicy patentowi),
  • turystyka (działalność biur podróży, przewodników turystycznych),
  • usługi informacyjne (portale internetowe, agencje prasowe, wydawnictwa, programowanie komputerowe),
  • usługi zakwaterowania i wyżywienia (takie jak hotele, restauracje, usługi gastronomiczne),
  • usługi instalacji i konserwacji sprzętu,
  • usługi szkoleniowe i edukacyjne (takie jak szkoły językowe lub szkoły nauki jazdy),
  • usługi pomocnicze dla gospodarstw domowych (takie jak usługi sprzątania, prywatne opiekunki do dzieci lub usługi ogrodnicze).

Dyrektywa nie ma zastosowania:

  • do niektórych rodzajów działalności (m.in. usług agencji pracy tymczasowej, usług w dziedzinie transportu, usług zdrowotnych, usług finansowych). W tych obszarach zastosowanie znajdują postanowienia Traktatu lub szczegółowych aktów prawa unijnego,
  • w przypadku kolizji z przepisami innych aktów prawa UE, regulujących specyficzne aspekty działalności usługowej lub określone zawody (np. pierwszeństwo mają postanowienia dyrektywy dotyczącej delegowania pracowników w ramach świadczenia usług czy dyrektywy w sprawie uznawania kwalifikacji zawodowych).

Szczegółowe informacje na temat dyrektywy 2006/123/WE dostępne są na stronie Komisji Europejskiej oraz w „Podręczniku wdrażania dyrektywy o usługach”, dostępnego na stronie z publikacjami UE.

Transgraniczne świadczenie usług

Kiedy ma miejsce?

Świadczenie usług możemy uznać za transgraniczne, gdy:

  • usługodawca przemieszcza się do innego państwa, aby wykonać usługę (np. polskie przedsiębiorstwo remontuje dom w innym państwie członkowskim),
  • usługobiorca z innego państwa członkowskiego przybywa, aby skorzystać tu z usługi (np. francuski turysta wynajmuje hotel w Krakowie),
  • przemieszczają się do innego państwa zarówno usługodawca, jak i usługobiorca (np. brytyjski audytor świadczy polskiemu przedsiębiorcy usługi doradcze przy transakcji w Irlandii),
  • ani usługodawca ani usługobiorca się nie przemieszczają, a jedynie „przemieszcza się” sama usługa (np. polski student uczy się języka węgierskiego na kursie e-learningowym prowadzonym przez szkołę w Budapeszcie).

W przypadku gdy przemieszcza się usługodawca, należy rozróżnić sytuację prowadzenia w innym państwie członkowskim przedsiębiorstwa (rzeczywistego prowadzenia działalności gospodarczej przez czas nieokreślony przy wykorzystaniu stałej infrastruktury) od działalności jedynie tymczasowej (bez trwałego i ciągłego uczestnictwa w życiu gospodarczym innego państwa członkowskiego).

Do prowadzenia przedsiębiorstwa odnosi się swoboda przedsiębiorczości, a do tymczasowej działalności usługowej – swoboda świadczenia usług.

Ocena czy działalność jest wyłącznie tymczasowa powinna być indywidualna. Należy też brać pod uwagę nie tylko długość okresu świadczenia usługi, ale także regularność, okresowość lub ciągłość. Korzystanie z biura, pracowni lub innych pomieszczeń niezbędne dla wykonania usługi nie oznacza, że prowadzi się w innym państwie członkowskim stałą działalność gospodarczą.

Przykład: realizacja jednorazowego, ale kilkuletniego kontraktu na usługi tynkowania przy dużej inwestycji budowlanej w innym państwie członkowskim może podlegać swobodzie świadczenia usług (wyrok Trybunału Sprawiedliwości UE w sprawie C-215/01 Schnitzer).

Akty prawa UE dotyczące transgranicznego świadczenia usług

Podstawowymi aktami prawa unijnego dotyczącymi transgranicznego świadczenia usług są art. 56-62 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) oraz dyrektywa 2006/123/WEParlamentu Europejskiego i Rady dotycząca usług na rynku wewnętrznym. Swobodę przypływu usług transportowych regulują art. 90–100 TFUE. 

Artykuł 56 TFUE zakazuje dyskryminacji wobec podmiotów z innych państw członkowskich oraz wszelkich innych ograniczeń, które uniemożliwiają, utrudniają lub czynią mniej atrakcyjnym korzystanie ze swobody świadczenia usług.

Przepisy innych aktów prawa UE, regulujących specyficzne aspekty działalności usługowej lub określone zawody

Delegowanie pracowników w ramach świadczenia usług

Informacje na temat dyrektywy 96/71/WE dotyczącej delegowania pracowników w ramach świadczenia usług są dostępne w bazie aktów prawnych UE oraz na stronie Komisji Europejskiej.

Zob. dyrektywę 2014/67/UE z dnia 15 maja 2014 r. w sprawie egzekwowania dyrektywy 96/71/WE dotyczącej delegowania pracowników w ramach świadczenia usług, zmieniającą rozporządzenie (UE) nr 1024/2012 w sprawie współpracy administracyjnej za pośrednictwem systemu wymiany informacji na rynku wewnętrznym („rozporządzenie w sprawie IMI”).

Od dnia 30 lipca 2020 r. przepisy dyrektywy 96/71/WE będą stosowane w brzmieniu zmienionym dyrektywą 2018/957/UE.

Uznawanie kwalifikacji zawodowych

Ogólne informacje o systemie uznawania kwalifikacji zawodowych zgodnie z Dyrektywą 2005/36/WE

Sposób uznawania kwalifikacji zawodowych uzyskanych na obszarze państw członkowskich Unii Europejskiej w celu podjęcia pracy w jednym z państw członkowskich (dotyczy także EOG i Szwajcarii) określają przepisy unijne. Głównym aktem prawnym regulującym ten obszar jest

Dyrektywa 2005/36/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 września 2005 w sprawie uznawania kwalifikacji zawodowych (Dz.Urz. UE L 255 z 30.09.2005, str. 22, z późn. zm.).

która umożliwia obywatelom państw członkowskich UE oraz EFTA - wykonywanie zawodu regulowanego lub działalności w państwie członkowskim innym niż to, w którym uzyskali kwalifikacje zawodowe.

Dyrektywa została wdrożona do polskiego prawa ustawą z dnia 22 grudnia 2015 r. o zasadach uznawania kwalifikacji zawodowych nabytych w państwach członkowskich Unii Europejskiej (Dz.U. z 2016 r. poz. 65 oraz z 2018 r. poz. 650).

Jeżeli dany zawód jest w Polsce regulowany osoba, która uzyskała kwalifikacje w innym państwie członkowskim potrzebuje ich oficjalnego uznania. Podobnie, uznanie jest konieczne jeśli dana osoba nabyła kwalifikacje w Polsce, a zamierza podjąć pracę w innym państwie członkowskim, w zawodzie, który jest tam regulowany (uznania dokonują właściwe organy przyjmującego państwa członkowskiego).

Zawód regulowany to zespół czynności zawodowych, których wykonywanie jest uzależnione od spełnienia wymogów określonych w przepisach danego państwa członkowskiego dotyczących dostępu do wykonywania danego zawodu. Każde państwo członkowskie UE decyduje o uregulowaniu dostępu do zawodów. Ten sam zawód może więc być zawodem regulowanym w jednym państwie członkowskim UE, podczas gdy w innych państwach członkowskich nie będzie on regulowany.

W przypadku zawodów nieregulowanych w Polsce decyzja o zatrudnieniu pracownika posiadającego kwalifikacje uzyskane w innym kraju członkowskim UE zależy od pracodawcy.

W postępowaniu w sprawie uznania kwalifikacji właściwy organ sprawdza odpowiedni poziom wykształcenia oraz kwalifikacje dające prawo wykonywania danego zawodu w państwie, w którym zostały uzyskane.

Jeżeli właściwy organ stwierdzi zasadnicze różnice w kształceniu lub szkoleniu, jak również rozbieżność w zakresie czynności zawodowych w danym zawodzie między państwem uzyskania kwalifikacji, a państwem przyjmującym, a ponadto przeanalizuje dokumenty poświadczające doświadczenie zawodowe wnioskodawcy w celu sprawdzenia, czy wiedza i umiejętności nabyte przez wnioskodawcę podczas zdobywania doświadczenia zawodowego nie mogą wyrównać w całości lub w części wspomnianych wyżej zasadniczych różnic, i stwierdzi, że różnice te nie zostały wyrównane, ma prawo zastosować środki wyrównawcze:

  • test umiejętności
  • staż adaptacyjny (trwający do 3 lat)

Wybór pomiędzy testem umiejętności a stażem adaptacyjnym przeważnie należy do wnioskodawcy.

Zawody sektorowe

Automatyczne uznanie kwalifikacji dotyczy zawodów: lekarza, lekarza dentysty, pielęgniarki, położnej, farmaceuty, lekarza weterynarii i architekta, pod warunkiem posiadania przez wnioskodawcę dokumentów poświadczających kwalifikacje (dyplomów, zaświadczeń) wymienionych w załączniku V lub VI do dyrektywy 2005/36/WE albo na zasadzie praw nabytych.

Zawody sektorowe zostały uregulowane w następujących, odrębnych przepisach:

  1. ustawa z dnia 15 lipca 2011 r. o zawodach pielęgniarki i położnej (Dz.U. z 2014 poz. 1435, z późn. zm.);
  2. ustawa z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodach lekarza i lekarza dentysty (Dz.U. z 2011 r. Nr 277, poz. 1634, z późn. zm.);
  3. ustawa z dnia 19 kwietnia 1991 r. o izbach aptekarskich (Dz.U. z 2016 r. poz. 1496);
  4. ustawa z dnia 21 grudnia 1990 r. o zawodzie lekarza weterynarii i izbach lekarsko-weterynaryjnych (Dz.U. z 2016 r. poz. 1479);
  5. ustawa z dnia 15 grudnia 2000 r. o samorządach zawodowych architektów oraz inżynierów budownictwa (Dz.U. z 2016 r. poz. 1725, z późn. zm.).

Kwestie dotyczące działalności w Polsce prawników z państw członkowskich (adwokatów i radców prawnych) reguluje ustawa z dnia 5 lipca 2002 r. o świadczeniu przez prawników zagranicznych pomocy prawnej w Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 126, poz. 1069 z późn. zm.).

Świadczenie usług transgranicznych a kwalifikacje

Obywatele państw członkowskich, którzy wykonują zawód w jednym państwie UE zgodnie z przepisami tego państwa, mają prawo świadczyć usługi na obszarze innego państwa członkowskiego w zakresie tego samego zawodu.

Warunki świadczenia usług:

  • usługodawca przenosi się w celu tymczasowego i okazjonalnego świadczenia usług do innego państwa członkowskiego,
  • jeżeli w przyjmującym państwie członkowskim dany zawód jest regulowany, a w państwie siedziby ten zawód nie jest zawodem regulowanym, to usługodawca musi udowodnić, iż wykonywał swój zawód lub działalność w co najmniej jednym państwie członkowskim przez co najmniej 1 rok w okresie ostatnich 10 lat. Wymóg ten nie jest stosowany, jeśli kształcenie przygotowujące do wykonywania danego zawodu było szczegółowo uregulowane przepisami.

Świadczenie usługi po raz pierwszy

Przed świadczeniem usługi po raz pierwszy usługodawca powinien złożyć pisemne oświadczenie do właściwego organu w sprawach uznawania kwalifikacji o zamiarze świadczenia usługi, zawierające informacje o posiadanej polisie ubezpieczeniowej lub innych środkach indywidualnego lub zbiorowego ubezpieczenia zawiązanych z wykonywaniem danego zawodu. Oświadczenie przedkłada się ponownie, gdy przedstawione w poprzednim oświadczeniu informacje są nieaktualne, albo raz w roku - w przypadku zamiaru świadczenia usług w kolejnym roku.

Właściwy organ ma prawo zażądać od usługodawcy dołączenia następujących dokumentów:

  • dokumentu potwierdzającego obywatelstwo usługodawcy,
  • zaświadczenia potwierdzającego, że usługodawca zgodnie z prawem wykonuje dany zawód w państwie członkowskim siedziby i nie obowiązuje go zakaz (nawet tymczasowy) wykonywania zawodu lub działalności,
  • dokumentów potwierdzających kwalifikacje zawodowe usługodawcy,
  • potwierdzenia rocznego doświadczenia zawodowego w ciągu ostatnich 10 lat - w przypadku zawodu regulowanego, który nie jest regulowany w państwie siedziby (wymóg ten nie jest stosowany, jeśli kształcenie przygotowujące do wykonywania danego zawodu było szczegółowo uregulowane przepisami – tzw. kształcenie regulowane),
  • zaświadczenia o braku zawieszenia prawa wykonywania działalności lub o niekaralności, jeżeli jest wymagane od obywateli polskich zamierzających wykonywać ten sam zawód regulowany albo działalność regulowaną związane z bezpieczeństwem publicznym, służbą zdrowia albo edukacją osób małoletnich, w tym opieką nad dziećmi i wczesną edukacją,
  • oświadczenia potwierdzającego znajomość języka polskiego w stopniu niezbędnym do wykonywania zawodu regulowanego – w przypadku zawodów mających wpływ na bezpieczeństwo pacjentów,
  • zaświadczenia określającego charakter, okres i rodzaj wykonywanej działalności, wydanego przez państwo usługodawcy – w przypadku działalności związanych ze zdrowiem lub bezpieczeństwem publicznym.

Usługodawca podlega polskim przepisom, które są bezpośrednio związane z ochroną i bezpieczeństwem konsumentów oraz dotyczą sposobu wykonywania danego zawodu regulowanego lub działalności.

Państwo przyjmujące zwalnia usługodawców z wymogów dotyczących uzyskania zezwolenia, rejestracji albo członkostwa w organizacji lub instytucji zawodowej, jednakże może wprowadzić uproszczoną tymczasową rejestrację lub członkostwo w organizacji, czy instytucji zawodowej. Nie może to jednak powodować dodatkowych kosztów, opóźnień lub utrudnień w świadczeniu usługi.

Świadczenie usług w zawodach, których wykonywanie ma wpływ na zdrowie lub bezpieczeństwo publiczne

W przypadku świadczenia usług po raz pierwszy w zakresie zawodów regulowanych, których wykonywanie ma wpływ na zdrowie lub bezpieczeństwo publiczne, a których wadliwe wykonanie mogłoby narazić usługobiorców na poważne konsekwencje, właściwy organ państwa przyjmującego może sprawdzić kwalifikacje usługodawcy przed rozpoczęciem świadczenia usługi (tzw. prior check).

Lista zawodów, w przypadku których polskie organy właściwe mogą dokonać sprawdzenia kwalifikacji jest zawarta w rozporządzeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 27 lutego 2017 r. w sprawie wykazu zawodów regulowanych i działalności regulowanych, przy wykonywaniu których usługodawca posiada bezpośredni wpływ na zdrowie lub bezpieczeństwo publiczne, w przypadku których można wszcząć postępowanie w sprawie uznania kwalifikacji (Dz. U. poz. 468).

W ciągu miesiąca od złożenia przez usługodawcę oświadczenia o zamiarze świadczenia usługi (wraz z niezbędnymi dokumentami), właściwy organ zobowiązany jest wydać decyzję w sprawie uznania kwalifikacji, wydać decyzję o odstąpieniu od sprawdzania kwalifikacji lub zobowiązać usługodawcę do przystąpienia do testu umiejętności. Tę ostatnią ewentualność stosuje się jeśli podczas sprawdzania właściwy organ stwierdzi zasadnicze różnice pomiędzy kwalifikacjami wymaganymi w Polsce, a kwalifikacjami posiadanymi przez usługodawcę (brak wiedzy lub umiejętności, który mógłby zagrozić zdrowiu lub bezpieczeństwu publicznemu).

Gdy termin jednego miesiąca nie może być dochowany, właściwy organ informuje usługodawcę przed upływem tego terminu o przyczynach opóźnienia, a następnie usuwa je w terminie miesiąca od dnia przekazania informacji. W terminie dwóch miesięcy od dnia usunięcia przyczyn opóźnienia właściwy organ zobowiązany jest podjąć jedną z trzech wyżej wymienionych czynności.

Usługodawca, którego kwalifikacje zostały sprawdzone i uznane może posługiwać się tytułem zawodowym ustalonym dla danego zawodu w Polsce.

Ważne serwisy o systemie uznawania kwalifikacji zawodowych zgodnie z Dyrektywą 2005/36/WE:

Przykładowe orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości z zakresu swobody świadczenia usług

C-577/10 - Komisja przeciwko Belgii (Limosa)

Sprawa C-577/10 Komisja przeciwko Belgii (Limosa) dotyczyła zgłaszania tymczasowej działalności w Belgii przez osoby prowadzące działalność na własny rachunek.

Przepisy belgijskie wymagały, by usługodawcy zagraniczni prowadzący działalność na własny rachunek i mający siedzibę w innym państwie członkowskim dokonywali zgłoszenia planowanej działalności w Belgii przed jej rozpoczęciem w ramach systemu informacji Limosa. Poza pewnymi wyjątkami zgłoszenie obejmowało krajowe numery identyfikacyjne przedsiębiorcy, datę rozpoczęcia i czas świadczenia pracy w Belgii, miejsce, rodzaj usług, dane identyfikacyjne odbiorcy świadczenia. W przypadku osób regularnie, lecz przez krótki czas, wykonujących działalność w Belgii oraz na terytorium innego/innych państw, spoza sektora budowlanego i pracy tymczasowej, możliwe było tzw. zgłoszenie uproszczone, czyli bez podawania danych odbiorcy świadczenia oraz miejsca. Celem wymogów belgijskich było przeciwdziałanie zjawisku pozornego samozatrudnienia osób w rzeczywistości mających status pracowników najemnych, co jest obejściem standardów w zakresie ochrony pracowników.

Trybunał Sprawiedliwości UE uznał, że wymogi ograniczają swobodę świadczenia usług osób prowadzących działalność na własny rachunek. Mogą być jednak uzasadnione celami: zwalczania oszustw, zwłaszcza związanymi z obchodzeniem prawa socjalnego, przeciwdziałaniem nielegalnemu zatrudnieniu, zwalczaniem nieuczciwej konkurencji i dumpingu socjalnego oraz ochrony pracowników, w tym osób samozatrudnionych, o ile są proporcjonalne do zamierzonych celów.

Choć Trybunał zgodził się, że państwo przyjmujące może wymagać podania pewnych konkretnych informacji przez usługodawcę działającego na własny rachunek, to uznał też, że ogólne domniemanie występowania nadużyć nie jest wystarczające, by udowodnić konieczność ograniczeń. Ponadto Trybunał zauważył, że w zgłoszeniu wymaga się podania bardzo szczegółowych informacji, a Belgia nie przedstawiła przekonujących dowodów, że podanie ich jest konieczne. Sporne przepisy zostały więc uznane za naruszające swobodę świadczenia usług (art. 56 TFUE).

C-315/13 - De Clerq

Innego aspektu systemu Limosa dotyczył wyrok z 3 grudnia 2014 r. w sprawie C-315/13 - De Clerq dotyczący obowiązków zleceniodawcy lub użytkownika końcowego do przekazania danych identyfikacyjnych pracowników delegowanych, którzy nie posiadają potwierdzenia otrzymania zgłoszenia w systemie Limosa.

Trybunał uznał, że obowiązek taki co prawda ogranicza traktatową swobodę świadczenia usług,ale można go uzasadnić celami ochrony pracowników delegowanych i przeciwdziałania nadużyciom socjalnym, o ile jest on niezbędny do osiągnięcia tych celów.

Proporcjonalność spornego obowiązku ocenić ma sąd krajowy, czyli w tym przypadku sąd belgijski. Trybunał zasugerował jednak, że sporny obowiązek jest proporcjonalny, bo w konieczny sposób dopełnia zgodny z prawem UE obowiązek pracodawcy delegującego pracowników do sygnalizowania organom państwa przyjmującego obecności, liczby i czasu pobytu pracowników delegowanych.

Również nałożenie sankcji, także karnych, może być konieczne do poszanowania wymogu, pod warunkiem, że i charakter i wysokość sankcji są proporcjonalne do ciężaru naruszenia. 

W żadnej z tych spraw Trybunał nie oceniał zgodności z dyrektywą 2006/123/WE, a sprawy te dotyczyły wymogów krajowych wprowadzonych przed jej wejściem w życie.

C-33/17 - Čepelnik

W dniu 13 listopada br. Trybunał Sprawiedliwości UE w składzie wielkiej izby wydał wyrok w sprawie C-33/17 Čepelnik, w którym opowiedział się przeciwko uciążliwym utrudnieniom stosowanym wobec firm delegujących pracowników do Austrii.

Trybunał uznał za niezgodne z traktatową swobodą świadczenia usług (art. 56 TFUE) austriackie przepisy, które na krajowego zleceniodawcę korzystającego z usług przedsiębiorcy z innego państwa członkowskiego nakładały obowiązek przeznaczenia części wynagrodzenia zleceniobiorcy na zabezpieczenie ewentualnej kary za naruszenie przepisów krajowych. Kara ta miałaby być nałożona w przypadku naruszenia przepisów odnoszących się do delegowania pracowników.

Co istotne, Trybunał sam dokonał oceny proporcjonalności zastosowanych ograniczeń, dochodząc do wniosku, że wykraczają one poza to, co jest niezbędne do realizacji celów ochrony pracowników, zwalczania oszustw i zapobiegania nadużyciom.

Biorąc pod uwagę interesy polskich przedsiębiorców, MPiT rekomendowało przystąpienie Polski do postępowania. Rząd polski, obok rządów Czech, Węgier, Słowenii i Słowacji, przedstawił w trakcie postępowania stanowisko, do którego ostatecznie przychylił się Trybunał.

C-64/18, C-140/18, C-148/18 - Maksimovic i in.

Wniosek prejudycjalny złożony przez sąd austriacki dotyczy zgodności z prawem UE, w tym z art. 56 TFUE, dyr. 96/71/WE i dyr. 2014/67/UE, austriackich przepisów krajowych, które w odniesieniu do naruszeń obowiązków formalnych w wypadku transgranicznego wykorzystania siły roboczej, przewidują bardzo wysokie grzywny,  w tym wysokie kary minimalne, które nakłada się na zasadzie kumulacji za każdego pracownika, bez absolutnych wysokości maksymalnych. W zaistniałych stanach faktycznych przepisy te doprowadziły do nałożenia kar w wysokości setek tysięcy lub nawet milionów euro.

Polska przedstawiła stanowisko w sprawie, w którym stwierdza niezgodność opisanych przepisów austriackich z prawem UE ze względu na nieproporcjonalny charakter zastosowanych sankcji.

Wydanie wyroku w tej sprawie zostało zapowiedziane na 12 września 2019 r.

C-16/18 - Dobersberger

Wątpliwości sądu austriackiego przedstawione we wniosku prejudycjalnym odnoszą się do zastosowania wszystkich reguł dotyczących delegowania do pracowników węgierskich mieszkających na stałe w Budapeszcie, którzy wykonują usługi serwisowe w pociągach międzynarodowych, mających stację początkową lub końcową w Budapeszcie, lecz przejeżdżających również przez Niemcy i Austrię.

Polska przedstawiła stanowisko w sprawie, zgodnie z którym stosowanie wszystkich reguł związanych z delegowaniem pracowników wynikających z art. 3 ust. 1 dyrektywy 96/71/WE w takiej sytuacji nie jest wymagane przez prawo UE. Skutkowałoby to bowiem nieproporcjonalnymi ograniczeniami i utrudnieniami.

W dniu 29 lipca 2019 r. została wydana opinia rzecznika generalnego, zbieżna ze stanowiskiem Polski. Rzecznik stwierdził bowiem, że art. 56 TFUE sprzeciwia się nakładaniu na przedsiębiorstwa delegujące pracowników wymogu przestrzegania wszystkich warunków zatrudnienia wynikających z art. 3 ust. 1 dyrektywy 96/71/WE.

 

Zgłoś bariery

Jesteś polskim przedsiębiorcą obecnym na rynkach innych państw członkowskich UE lub reprezentujesz izbę zrzeszającą takich przedsiębiorców? Uważasz, że napotykasz nieuzasadnione bariery prawne lub administracyjne na rynkach innych państw UE?

Poinformuj o nich Ministerstwo Przedsiębiorczości i Technologii, pisząc na adres: sekretariatDSE@mpit.gov.pl. Możesz również skorzystać z formularza załączonego niżej (który ułatwi przekazanie zgłoszenia w sposób anonimowy) albo z ankiety.

Informacje od Państwa pokażą resortowi, czy rynek wewnętrzny faktycznie sprzyja prowadzeniu działalności gospodarczej i gdzie polscy przedsiębiorcy potrzebują jego wsparcia - również poprzez kontakt z państwami członkowskimi i instytucjami UE.

Poniżej znajduje się list Pani Jadwigi Emilewicz, Ministra Przedsiębiorczości i Technologii, skierowany do wszystkich przedsiębiorców - dotyczący problemów w świadczeniu usług w państwach Unii Europejskiej.

Materiały:

Handel detaliczny

W ostatnich latach handel detaliczny w UE został poddany gwałtownym przemianom, przede wszystkim ze względu na szybki rozwój handlu elektronicznego. Komisja Europejska dokonała analizy zmian i w wydanym w dniu 19 kwietnia 2018 r. Komunikacie w sprawie europejskiego sektora detalicznego odpowiadającego potrzebom XXI wieku, przedstawiła wytyczne prawne
i najlepsze praktyki, które powinny być pomocne państwom członkowskim w przeprowadzeniu reform zmierzających do stworzenia bardziej otwartego i konkurencyjnego rynku detalicznego.

W Unii Europejskiej 3,6 mln przedsiębiorstw, głównie małych i średnich, działa w sektorze detalicznym. Komisja wskazała, że zmniejszenie ograniczeń w handlu detalicznym miałoby również pozytywne skutki w innych sektorach gospodarki, np. w przemyśle wytwórczym. Mając to na uwadze, Komisja opracowała wskaźnik restrykcyjności w sektorze detalicznym, który ilustruje różne ograniczenia dotyczące zakładania i prowadzenia działalności w sektorze detalicznym (np. godzin otwarcia sklepów, sieci dystrybucji, zasad promocji, opodatkowania). Jest to dynamiczne narzędzie służące monitorowaniu sytuacji w państwach członkowskich, które będzie systematycznie uaktualniane.

Komisja przypomniała w Komunikacie, jakie wymogi dotyczące zakładania działalności w sektorze detalicznym są niezgodne z prawem UE, np. testy potrzeb ekonomicznych. Pozostałe przepisy zawierające ograniczenia, lecz realizujące ważne cele publiczne muszą być zgodne z zasadą proporcjonalności.

Obecnie obiektem zainteresowania Komisji jest również rewitalizacja drobnego handlu, promowanie żywotności centrów miast oraz działanie na rzecz redukcji ograniczeń dla detalistów, które pozwoli im przystosować się do zmian przyzwyczajeń konsumentów, korzystających obecnie równolegle z dostępnej o każdej porze sprzedaży w Internecie. W 2018 r. Komisja wydała "Praktyczny przewodnik w zakresie wspierania, odnowy i modernizacji sektora drobnego handlu detalicznego", a w 2019 r. zorganizowała 3 warszaty poświęcone temu zagadnieniu.

Komisja zamierza kontynuować dialog na temat przyszłości tego sektora z organami krajowymi, regionalnymi i lokalnymi, a także przedstawicielami przedsiębiorców.

Należy też pamiętać, iż w wydanym w styczniu 2018 r. wyroku w połączonych sprawach C-360/15 i C-31/16 - Visser, Trybunał Sprawiedliwości UE stwierdził m.in., że działalność w zakresie sprzedaży detalicznej produktów stanowi usługę i wchodzi w zakres stosowania dyrektywy 2006/123/WE dotyczącej usług na rynku wewnętrznym. Takie podejście implikuje konieczność oceny wszelkich ograniczeń stosowanych wobec działalności w handlu detalicznym na gruncie przepisów dyrektywy 2006/123/WE.

 

 

Podstawa prawna:

Na podst. www.gov.pl


A.J.
Zespół e-prawnik.pl

Skomentuj artykuł - Twoje zdanie jest ważne

Czy uważasz, że artykuł zawiera wszystkie istotne informacje? Czy jest coś, co powinniśmy uzupełnić? A może masz własne doświadczenia związane z tematem artykułu?


Masz inne pytanie do prawnika?

 

Komentarze

    Nie dodano jeszcze żadnego komentarza. Bądź pierwszy!!

Potrzebujesz pomocy prawnej?

Zapytaj prawnika