Możesz zaplanować leczenie w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej i Europejskiego Obszaru Gospodarczego (EOG)! Zapłaci za to NFZ

Od 1 maja 2004 r. osoby ubezpieczone w Narodowym Funduszu Zdrowia uzyskały prawo do ubiegania się o zgodę na udanie się do innego państwa członkowskiego UE (Austria, Belgia, Cypr, Czechy, Dania, Estonia, Finlandia, Francja, Grecja, Hiszpania, Holandia, Irlandia, Luksemburg, Litwa, Łotwa, Malta, Niemcy, Portugalia, Słowacja, Słowenia, Szwecja, Węgry, Wielka Brytania, Włochy) lub EOG (Islandia, Lichtenstein, Norwegia) w celu odbycia tam uprzednio zaplanowanego leczenia lub badań diagnostycznych odpowiednich w ich stanie zdrowia.

Kto i w jakich okolicznościach może wydać zgodę na leczenie za granicą?

Prezes Funduszu może wydać zgodę na leczenie w państwie członkowskim w sytuacji, gdy danego leczenia nie wykonuje się w Polsce oraz gdy dane leczenie lub badanie diagnostyczne jest wykonywane w Polsce, jednakże z uwagi na długi okres oczekiwania na przyznanie danego świadczenia zdrowotnego, zainteresowany nie może być poddany leczeniu w terminie zwykle niezbędnym; oceny, czy powyższy warunek jest w danym przypadku spełniony, dokonuje lekarz wystawiający wniosek, biorąc pod uwagę aktualny stan zdrowia zainteresowanego oraz prawdopodobny dalszy przebieg choroby.

Zaświadczeniem uprawniającym do uzyskania w innym państwie leczenia lub badań diagnostycznych jest "Zaświadczenie dotyczące zachowania prawa do aktualnie przysługujących świadczeń z tytułu ubezpieczenia chorobowego lub macierzyńskiego", tzw. formularz E112, wydawany przez oddział wojewódzki NFZ właściwy ze względu na miejsce zamieszkania zainteresowanego. Koszt świadczeń zdrowotnych udzielonych w innym państwie członkowskim polskiemu ubezpieczonemu posiadającemu formularz E112, pokrywane są przez Narodowy Fundusz Zdrowia.

Czy pacjent może jednak ponosić jakieś koszty leczenie za granicą?

Tak, pacjent ponosi koszty związane z udzielanym mu świadczeniem zdrowotnym, do pokrycia których zobowiązana jest także osoba ubezpieczona na podstawie ustawodawstwa państwa, w którym leczenie ma miejsce. Chodzi tu zwłaszcza o obowiązek pokrycia tzw. wkładu własnego pacjenta lub bezzwrotnych opłat związanych z pobytem w szpitalu (koszty zakwaterowania: łóżko i wyżywienie). Do tego typu opłat zobowiązuje ustawodawstwo niektórych państw członkowskich, np. Szwecji, Finlandii, Niemczech, Portugalii, Estonii, Islandii, Luksemburgu, Belgii, Francji oraz Łotwy.

Podstawą do podjęcia starań o uzyskanie zgody na udanie się do innego państwa członkowskiego UE lub EOG w celu odbycia tam zaplanowanego leczenia na koszt NFZ, jest wniosek o leczenie lub badania diagnostyczne poza granicami kraju. Wniosek ten jest dostępny - między innymi - na stronach naszego serwisu (także na stronie internetowej NFZ oraz w oddziałach wojewódzkich NFZ).

Gdy ubezpieczony przebywa na terytorium innego państwa członkowskiego UE lub EOG powinien złożyć nieco inny wniosek.

Kto może wypełnić (złożyć) taki wniosek?


Wniosek może być wystawiony jedynie przez lekarza ubezpieczenia zdrowotnego - specjalistę właściwej dziedziny medycyny, posiadającego tytuł naukowy profesora lub stopień naukowy doktora habilitowanego. We wniosku lekarz opisuje aktualny stan zdrowia pacjenta i prawdopodobny dalszy przebieg choroby oraz potwierdza konieczność niezwłocznego przeprowadzenia leczenia lub badań diagnostycznych wskazanych we wniosku. Ponadto, lekarz wskazuje placówkę opieki medycznej znajdującą się na terytorium jednego z państw członkowskich, do której proponuje skierować ubezpieczonego oraz przyjmuje oświadczenie ubezpieczonego lub jego przedstawiciela ustawowego o wyrażeniu zgody na leczenie we wskazanej placówce - poprzez złożenie podpisu przez lekarza i ubezpieczonego lub jego przedstawiciela ustawowego w części IV wniosku.


Następnie pacjent, jego przedstawiciel ustawowy lub osoba pisemnie upoważniona przez pacjenta dostarcza lekarzowi przetłumaczoną na język angielski II część wniosku.

Po otrzymaniu tłumaczenia lekarz przekazuje wniosek wraz z tłumaczeniem II części oraz zgodą pacjenta lub jego przedstawiciela ustawowego, wyrażoną w IV części,:

  • bezpośrednio do właściwego ze względu na miejsce zamieszkania ubezpieczonego oddziału wojewódzkiego NFZ - w przypadku, gdy leczenie lub badania diagnostyczne są dostępne w Polsce, jednakże nie mogą być wykonane w terminie zwykle niezbędnym dla ich uzyskania, biorąc pod uwagę stan zdrowia pacjenta i prawdopodobny dalszy przebieg choroby,

  • do konsultanta krajowego w danej dziedzinie medycyny w celu zaopiniowania - w przypadku, gdy leczenie lub badania diagnostyczne nie są przeprowadzane w Polsce.

Wypełniony, a w niektórych przypadkach również zaopiniowany przez konsultanta krajowego, wniosek lekarz lub konsultant przekazuje do oddziału wojewódzkiego NFZ właściwego ze względu na miejsce zamieszkania osoby, której wniosek dotyczy.

W sytuacji, gdy wniosek dotyczy osoby zgłoszonej do ubezpieczenia zdrowotnego jako członek rodziny, właściwym będzie ten oddział wojewódzki, do którego należy główny ubezpieczony, którego członkiem rodziny jest osoba wskazana we wniosku.

Oddział wojewódzki NFZ, po zasięgnięciu opinii konsultanta krajowego, może wybrać inną niż wskazana we wniosku zagraniczną placówkę opieki medycznej, jeżeli stwierdzi, że placówka ta, według dostępnej wiedzy, właściwie przeprowadzi leczenie lub badanie diagnostyczne. Po ustaleniu zagranicznej placówki, oddział NFZ uzgadnia z nią koszty leczenia lub badań diagnostycznych, po czym dokumentacja sprawy przekazywana jest Prezesowi Funduszu celem rozpatrzenia.

O wyrażeniu zgody przez Prezesa Funduszu na leczenie lub badanie diagnostyczne w innym państwie członkowskim, informuje właściwy oddział NFZ przesyłając:

  • zainteresowanemu - wypełniony i poświadczony formularz E112 w jednym egzemplarzu wraz z tłumaczeniem II części wniosku,

  • lekarzowi wystawiającemu wniosek - informację pisemną.


W razie odmowy wyrażenia zgody, oddział Funduszu powiadamia pisemnie zainteresowanego lub jego przedstawiciela ustawowego oraz lekarza wystawiającego wniosek.

Pamiętaj, że:

  • Pacjent, udając się do innego państwa członkowskiego UE lub EOG, zobowiązany jest do zabrania ze sobą oryginału formularza E112 wraz z tłumaczeniem II części wniosku. W przypadku, gdy zaświadczenie to zaginie lub ulegnie zniszczeniu niezwłocznie należy skontaktować się z właściwym oddziałem Funduszu celem uzyskania duplikatu tego formularza,

  • Narodowy Fundusz Zdrowia nie pokrywa kosztów transportu pacjenta za granicę i z powrotem do kraju. Nie pokrywa również kosztów związanych z pobytem opiekuna pacjenta w państwie, w którym leczenie lub badanie diagnostyczne jest przeprowadzane,

  • Osoby, które poddały się planowanemu leczeniu w innym państwie członkowskim przed lub bez uzyskania formularza E112 od właściwego oddziału NFZ, zobowiązane są do pokrycia kosztów wynikających z tego leczenia we własnym zakresie.

Podstawa prawna:

  • Ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. 2004 r., Nr 210, poz. 2135),

  • Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 22 grudnia 2004 r. w sprawie wniosku do Prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia o przeprowadzenie leczenia lub badań diagnostycznych poza granicami kraju (Dz. U. 2004 r., Nr 279, poz. 2769).


Zespół
e-prawnik.pl

Skomentuj artykuł - Twoje zdanie jest ważne

Czy uważasz, że artykuł zawiera wszystkie istotne informacje? Czy jest coś, co powinniśmy uzupełnić? A może masz własne doświadczenia związane z tematem artykułu?


Masz inne pytanie do prawnika?

 

Komentarze

    Nie dodano jeszcze żadnego komentarza. Bądź pierwszy!!

Potrzebujesz pomocy prawnej?

Zapytaj prawnika