Czy od odszkodowania wypłaconego przez pracodawcę Wnioskodawczyni powinna zapłacić podatek dochodowy?

Czy od odszkodowania wypłaconego przez pracodawcę Wnioskodawczyni powinna zapłacić podatek dochodowy?

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 23 listopada 2017 r. (data wpływu 24 listopada 2017 r.), uzupełnionym pismem z dnia 12 grudnia 2017 r. (data wpływu 14 grudnia 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania odszkodowania jest nieprawidłowe.

Porady prawne

UZASADNIENIE

W dniu 24 listopada 2017 r. do tutejszego Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania odszkodowania.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa m.in. w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 6 grudnia 2017 r., nr 0113 KDIPT3.4011.357.2017.1.SK, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ww. ustawy, wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 6 grudnia 2017 r. (data doręczenia 11 grudnia 2017 r.). Wnioskodawczyni uzupełniła ww. wniosek pismem z dnia 12 grudnia 2017 r. (data wpływu 14 grudnia 2017 r.), nadanym za pośrednictwem placówki pocztowej w dniu 12 grudnia 2017 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Sprawa dotyczy podatku dochodowego od odszkodowań przy zwolnieniach grupowych. Wnioskodawczyni u pracodawcy była zatrudniona od dnia 26 marca 1993 r. W grudniu 2016 r. otrzymała przeniesienie do pracy w innym mieście. Ponieważ Wnioskodawczyni nie przyjęła przeniesienia, dostała wypowiedzenie o rozwiązanie umowy o pracę z winy pracodawcy. Z dniem 30 kwietnia 2017 r. nastąpiło rozwiązanie stosunku pracy za wypowiedzeniem przez pracodawcę (art. 30 § 1 pkt 2 Kodeksu pracy) w związku z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (Dz. U. z 2015 r., poz. 192) ? likwidacja stanowiska. Zgodnie z Porozumieniem, jakie zostało podpisane ze Związkami Zawodowymi, zwalniany pracownik otrzymał odprawę, o której mowa w art. 8 ustawy oraz odszkodowanie z tytułu zwolnienia. Wysokość odszkodowania była uzależniona od stażu pracy u pracodawcy. W przypadku Wnioskodawczyni była to kwota 48 000 zł, tj. 8-krotność kwoty 6 100 zł. Odprawę i odszkodowanie Wnioskodawczyni wypłacono w dniu rozwiązania umowy o pracę, tj. w dniu 30 kwietnia 2017 r. Zarówno od odprawy, jak i odszkodowania, potrącony został podatek dochodowy. Zwolnienia grupowe były już w 2015 r. i 2016 r. i nie były potrącony podatek dochodowy. Ponadto, w grudniu 2016 r. Wnioskodawczyni otrzymała od pracodawcy informację, że w przypadku nieprzyjęcia zmiany miejsca pracy, odszkodowania nie są opodatkowane. Wnioskodawczyni nadmieniła również, że była osobą pod ochroną z uwagi na swój wiek. W dniu 22 grudnia 2017 r. Wnioskodawczyni otrzymała od pracodawcy jeszcze wypłatę z tytułu odprawy emerytalnej i w przypadku informacji, że podatek od odszkodowania się nie należy, Wnioskodawczyni będzie wnioskować o niepotrącanie podatku od odprawy emerytalnej.

W piśmie z dnia 12 grudnia 2017 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku Wnioskodawczyni dodała, że wypowiedzenie warunków umowy o pracę nastąpiło z dniem 2 stycznia 2017 r. Przyczyną wypowiedzenia dotychczasowych warunków umowy o pracę jest likwidacja stanowiska pracy w Centrali ? S.A. w ? przy ul. ?, spowodowana zmianami organizacyjnymi i związana z tym konieczność odtworzenia stanowiska w siedzibie Banku w ? przy ul. ?, tj. przyczyna niedotycząca pracowników w rozumieniu ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (Dz. U. z 2015 r., poz. 192). Po upływie okresu wypowiedzenia, tj. od dnia 1 maja 2017 r., Wnioskodawczyni otrzymała propozycję nowych warunków umowy o pracę, jako miejsca świadczenia pracy podano ?. Wskazano, że jeżeli przed upływem połowy okresu wypowiedzenia, tj. do dnia 15 marca 2017 r., nie zostanie złożone oświadczenie o odmowie przyjęcia nowych warunków pracy i płacy wskazanych powyżej, będzie to równoznaczne z wyrażeniem zgody na proponowaną zmianę warunków umowy o pracę. W razie odmowy przyjęcia zaproponowanych warunków zatrudnienia, umowa o pracę rozwiąże się z upływem okresu wypowiedzenia, tj. z dniem 30 kwietnia 2017 r. W dniu 4 marca 2015 r. zostało podpisane ze Związkami Zawodowymi Porozumienie określające zasady postępowania w sprawach dotyczących pracowników w związku z procesem zwolnień grupowych. Wypowiedzenie umów o pracę w ramach zwolnień grupowych nastąpi w okresie 24 miesięcy od momentu połączenia ? oraz ?. Połączenie Banków nastąpiło w dniu 30 kwietnia 2015 r. i proces zwolnień grupowych obejmował okres od dnia 1 maja 2015 r. do dnia 30 kwietnia 2017 r. Program dotyczył Programu Dobrowolnych Odejść, jak również w drodze wypowiedzeń zmieniających zaproponowane zostaną nowe warunki zatrudnienia i którzy odmówią ich przyjęcia. Ponadto Wnioskodawczyni dodała, że w Jej przypadku nie odeszła z pracy w ramach Programu Dobrowolnych Odejść tylko w drodze wypowiedzenia zmieniających nowe warunki zatrudnienia, których odmówiła przyjęcia. Odprawa Wnioskodawczyni wynosiła trzymiesięczne wynagrodzenie oraz dodatkowo odszkodowanie 8-krotność kwoty 6 100 zł. Wypłata przedmiotowego świadczenia nastąpiła zgodnie z obowiązującymi u pracodawcy wewnętrznymi aktami prawa pracy, tj. zgodnie z Porozumieniem zawartym ze Związkami Zawodowymi. Według Wnioskodawczyni, Porozumienie stanowi normatywne źródło prawa pracy, o którym mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy, ale nie zna Ona na tyle prawa pracy, aby jednoznacznie to potwierdzić.

Ponadto Wnioskodawczyni wskazała, że jak wynika z powyższego opisu, odszkodowanie zostało Jej wypłacone na podstawie Porozumienia w sprawie określenia zasad postępowania w sprawie dotyczących pracowników w związku z procesem zwolnień grupowych zawarte w dniu 4 marca 2015 r. pomiędzy pracodawcą, a Związkami Zawodowymi.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy od odszkodowania wypłaconego przez pracodawcę Wnioskodawczyni powinna zapłacić podatek dochodowy?

Zdaniem Wnioskodawczyni, zgodnie z art. 21 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, odszkodowania są zwolnione z podatku dochodowego. Taką informację Wnioskodawczyni otrzymała z Urzędu Skarbowego w ?, jak również, zdaniem Wnioskodawczyni, taka jest interpretacja innych urzędów skarbowych, np. w Internecie jest interpretacja Naczelnika urzędu Skarbowego w ?. Ponadto, Wnioskodawczyni dodała, że skoro pracodawca nie potrącał podatku dochodowego od odszkodowań w roku 2015 i 2016, to na jakiej podstawie nastąpiło potrącenie w 2017 r., skoro przepisy w tym roku nie uległy zmianie. Według Wnioskodawczyni, pracodawca bezpodstawnie potrącił Jej podatek dochodowy od wypłaconego odszkodowania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z generalną zasadą powszechności opodatkowania wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do art. 11 ust. 1 powołanej ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot ?w szczególności? oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2016 r., poz. 1666), z wyjątkiem:

  1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
  2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
  3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
  4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
  5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
  6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
  7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.

Należy zaznaczyć, że powyższym zwolnieniem, objęte są tylko odszkodowania i zadośćuczynienia i to tylko te, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, bądź z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy Kodeks pracy, z wyjątkiem odszkodowań wymienionych w lit. a)-g) zacytowanego przepisu.

Zgodnie z art. 9 § 1 ustawy Kodeks pracy ilekroć w Kodeksie pracy jest mowa o prawie pracy, rozumie się przez to przepisy Kodeksu pracy oraz przepisy innych ustaw i aktów wykonawczych, określające prawa i obowiązki pracowników i pracodawców, a także postanowienia układów zbiorowych pracy i innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów i statutów określających prawa i obowiązki stron stosunku pracy.

Podkreślić należy, że ww. zwolnienie w podatku dochodowym od osób fizycznych jest wyjątkiem od zasady powszechności opodatkowania, co oznacza, że wszelkie odstępstwa od tej zasady, muszą bezwzględnie wynikać z przepisów prawa i być interpretowane ściśle z jego literą. W związku z tym tylko otrzymanie odszkodowania lub zadośćuczynienia opisanego w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, pozwala na zastosowanie przedmiotowego zwolnienia.

Zatem, korzystanie ze zwolnienia od podatku, jest możliwe wyłącznie w sytuacji, gdy spełnione są wszelkie przesłanki określone w przepisie stanowiącym podstawę prawną danej preferencji.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni u pracodawcy była zatrudniona od dnia 26 marca 1993 r. W grudniu 2016 r. otrzymała przeniesienie do pracy w innym mieście. Ponieważ Wnioskodawczyni nie przyjęła nowych warunków zatrudnienia, dostała wypowiedzenie o rozwiązanie umowy o pracę z winy pracodawcy. Z dniem 30 kwietnia 2017 r. nastąpiło rozwiązanie stosunku pracy za wypowiedzeniem przez pracodawcę (art. 30 § 1 pkt 2 Kodeksu pracy) w związku z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników ? likwidacja stanowiska w Centrali Banku, która spowodowana była zmianami organizacyjnymi i związana z tym konieczność odtworzenia stanowiska w siedzibie Banku. Zgodnie z Porozumieniem, które zostało podpisane w dniu 4 marca 2015 r. ze Związkami Zawodowymi, zwalniany pracownik otrzymał odprawę, o której mowa w art. 8 ustawy oraz odszkodowanie z tytułu zwolnienia. Wysokość odszkodowania była uzależniona od stażu pracy u pracodawcy. W przypadku Wnioskodawczyni była to kwota 48 000 zł, tj. 8-krotność kwoty 6 100 zł. Odprawę i odszkodowanie Wnioskodawczyni wypłacono w dniu rozwiązania umowy o pracę, tj. w dniu 30 kwietnia 2017 r. Zarówno od odprawy, jak i odszkodowania potrącony został podatek dochodowy. Zdaniem Wnioskodawczyni, nie odeszła Ona z pracy w ramach Programu Dobrowolnych Odejść tylko w drodze wypowiedzenia zmieniających nowe warunki zatrudnienia, których odmówiła przyjęcia. Wypłata przedmiotowego świadczenia nastąpiła zgodnie z obowiązującymi u pracodawcy wewnętrznymi aktami prawa pracy, tj. zgodnie z Porozumieniem w sprawie określenia zasad postępowania w sprawie dotyczących pracowników w związku z procesem zwolnień grupowych zawarte w dniu 4 marca 2015 r. pomiędzy pracodawcą, a Związkami Zawodowymi. Według Wnioskodawczyni, Porozumienie stanowi normatywne źródło prawa pracy, o którym mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy. Zwolnienia grupowe były już w 2015 i 2016 r. i nie były potrącony podatek dochodowy. Wnioskodawczyni nadmieniła również, że była osobą pod ochroną z uwagi na swój wiek.

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy prawa stwierdzić należy, że zastosowanie zwolnienia z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wymaga łącznego spełnienia następujących warunków:

  1. otrzymane świadczenie musi być odszkodowaniem lub zadośćuczynieniem,
  2. odszkodowanie lub zadośćuczynienie musi być przyznane na podstawie:
    1. ustawy,
    2. przepisów wykonawczych do ustawy,
    3. układów zbiorowych pracy lub innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy Kodeks pracy,
  3. wysokość bądź zasady ustalania odszkodowania lub zadośćuczynienia muszą wprost wynikać z ww. aktów,
  4. nie mogą zachodzić wyłączenia, o jakich mowa w lit. a-g art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jednocześnie należy zauważyć, że w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca nie zdefiniował pojęcia odszkodowania czy zadośćuczynienia. Nie oznacza to jednak dowolności w ich rozumieniu. Jak wynika bowiem z orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego z dnia 12 kwietnia 2011 r., sygn. akt SK 62/08, jeśli określony sposób rozumienia przepisu ustawy utrwalił się już w sposób oczywisty, a zwłaszcza jeśli znalazł jednoznaczny i autorytatywny wyraz w orzecznictwie Sądu Najwyższego bądź Naczelnego Sądu Administracyjnego, to należy uznać, że przepis ten ? w praktyce swego stosowania nabrał takiej właśnie treści. Jednocześnie względy spójności systemu prawa uzasadniają, aby kryteria rozumienia pojęć niezdefiniowanych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, miały w pierwszej kolejności charakter kryteriów ustawowych. Konieczne staje się zatem zastosowanie wykładni systemowej zewnętrznej i odwołanie się do przepisów ustawy z dnia 24 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459, z późn. zm.).

Odwołując się zatem do prawa cywilnego stwierdzić należy, że świadczenie odszkodowawcze to najogólniej świadczenie mające na celu naprawienie wyrządzonej szkody. Szkodą jest uszczerbek jakiego doznał poszkodowany wbrew jego woli we wszelkiego rodzaju dobrach przez prawo chronionych. Chodzi więc zarówno o uszczerbek majątkowy, jak i niemajątkowy. Uszczerbek niemajątkowy jest określany terminem ?krzywda?. Pod tym pojęciem należy rozumieć wszelkie negatywne przeżycia człowieka wyrażające się zarówno w cierpieniu fizycznym, jak i psychicznym, wywołane czynem niedozwolonym. Do naprawienia krzywdy odnosi się termin ?zadośćuczynienie?, natomiast ?odszkodowanie? wiąże się z naprawieniem uszczerbku majątkowego.

W Kodeksie cywilnym świadczenie odszkodowawcze wynika głównie z tytułu odpowiedzialności deliktowej (art. 415 i następne) lub odpowiedzialności kontraktowej (art. 471 i następne), a co za tym idzie jest następstwem czynu niedozwolonego lub niewykonania bądź nienależytego wykonania zobowiązania.

Powyższe regulacje, mają również zastosowanie do przepisów prawa pracy, choć w ograniczonym zakresie. Jak stanowi bowiem art. 300 Kodeksu pracy, w sprawach nieuregulowanych przepisami prawa pracy, stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu cywilnego, jeżeli nie są one sprzeczne z zasadami prawa pracy. Powyższe oznacza, że przepisy Kodeksu cywilnego wybrane do zastosowania w prawie pracy (stosunku pracy) nie mogą się sprzeciwiać ogólnym normom prawa pracy, mającym podstawowe znaczenie dla regulacji stosunków pracy.

Przepisy Kodeksu pracy, posługują się terminami ?odszkodowanie? oraz ?zadośćuczynienie? w odniesieniu do konkretnych świadczeń pracowniczych, do których uprawniony jest pracownik lub były pracownik (np. w art. 183d, art. 361, art. 45, art. 56, art. 943 § 3, art. 99, art. 1012 Kodeksu pracy).

W kontekście rozwiązania umowy o pracę ustawodawca przewiduje odszkodowanie, w sytuacji gdy wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę (art. 45 Kodeksu pracy), przepisy o wypowiadaniu warunków pracy i płacy (art. 45 w zw. z art. 42 § 1 Kodeksu pracy) bądź rozwiązano umowę o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie (art. 56 Kodeksu pracy). Jednocześnie zgodnie z art. 471 Kodeksu pracy, odszkodowanie, o którym mowa ww. art. 45, przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres od 2 tygodni do 3 miesięcy, nie niższej jednak od wynagrodzenia za okres wypowiedzenia, natomiast odszkodowanie, o którym mowa w art. 56 przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres wypowiedzenia.

W przypadku rozwiązania umowy o pracę zawartej na czas określony odszkodowanie przysługuje w wysokości wynagrodzenia za czas, do którego umowa miała trwać, nie więcej jednak niż za okres wypowiedzenia (art. 58 Kodeksu pracy). Należy zatem uznać, że funkcję odszkodowawczą w Kodeksie pracy oraz Kodeksie cywilnym, pełnią wyłącznie te świadczenia, których celem jest zrekompensowanie pracownikowi skutków zdarzeń, które noszą cechy czynu niedozwolonego lub zawinionego przez pracodawcę. Potwierdza to wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 27 listopada 2007 r., sygn. akt SK 18/05, w którym Trybunał Konstytucyjny uznał, że odszkodowanie z tytułu rozwiązania umowy o pracę nie jest odszkodowaniem sensu stricto, lecz sui generis świadczeniem majątkowym, pełniącym funkcję sankcji (ustawowej kary pieniężnej) wobec pracodawcy za bezprawne działanie. W orzecznictwie Sądu Najwyższego podkreśla się również, że odszkodowanie należne pracownikowi z tytułu bezprawnego rozwiązania stosunku pracy lub bezprawnego wypowiedzenia dotychczasowych warunków pracy i płacy nie pozostaje w żadnej relacji do ewentualnej szkody, co oznacza, że przysługuje za samo bezprawne działanie pracodawcy, niezależnie od tego, czy jakakolwiek szkoda po stronie pracownika powstała. Odszkodowania takie traktowane są bowiem jak szczególny rodzaj odszkodowania ustawowego, należnego bez względu na to, czy pracownik na skutek niezgodnego z prawem postępowania pracodawcy ? poniósł szkodę w ogóle, lub poniósł ją w większym lub mniejszym rozmiarze, niż odszkodowanie przysługujące w kwocie z góry określonej w przepisach Kodeksu pracy. W judykaturze przypisuje się zresztą temu odszkodowaniu charakter kompensacyjno-sankcyjny, wynikający z unormowania zabezpieczającego pracownika przed bezprawnym działaniem pracodawcy.

W świetle powyższych wyjaśnień, jak również przedstawionego opisu stanu faktycznego uznać zatem należy, że wypłacone Wnioskodawczyni odszkodowanie zgodnie z obowiązującymi u pracodawcy wewnętrznymi aktami prawa pracy (przewidującymi wypłatę takich świadczeń) oraz w związku ze zgodnym z prawem wypowiedzeniem umowy o pracę i rozwiązaniem jej stosownie do art. 30 § 1 pkt 2 Kodeksu pracy, jako niebędące świadczeniem za wyrządzoną bezprawnym działaniem pracodawcy szkodę, poniesioną stratę, nie mieści się w pojęciu odszkodowania lub zadośćuczynienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem, uwzględniając powyższe należy uznać, że skoro odszkodowanie, o którym mowa w Porozumieniu w sprawie rozwiązania umowy o pracę z dnia 4 marca 2015 r., wypłacone zostało zgodnie z obowiązującymi u pracodawcy wewnętrznymi aktami prawa pracy (przewidującymi wypłatę takich świadczeń) oraz w związku ze zgodnym z prawem wypowiedzeniem umowy o pracę i rozwiązaniem jej stosownie do art. 30 § 1 pkt 2 Kodeksu pracy, nie mieści się w pojęciu odszkodowania ani zadośćuczynienia, to tym samym stwierdzić należy, że nie może ono korzystać ze zwolnienia przedmiotowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem, pracodawca Wnioskodawczyni jako płatnik, słusznie pobrał zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych od wypłaconego w 2017 r. odszkodowania. W rezultacie stwierdzić należy, że otrzymane przez Wnioskodawczynię świadczenie stanowi przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, który należy wykazać w zeznaniu o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) składanym za rok podatkowy 2017.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe.

Nadmienić należy, że na wstępie własnego stanowiska Wnioskodawczyni wskazała, że ?zgodnie z art. 21 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, odszkodowania są zwolnione z podatku dochodowego.? Mając jednak na uwadze merytoryczną treść przedmiotowego wniosku, tutejszy Organ przyjął, że Wnioskodawczyni powołując ww. przepis miała na uwadze art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zatem, tutejszy Organ uznał, że jest to oczywista omyłka pisarska, niemająca wpływu na merytoryczne rozpatrzenie sprawy.

Podkreślić należy, że przedmiotem niniejszej interpretacji jest jedynie kwestia opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych otrzymanego przez Wnioskodawczynię odszkodowania, gdyż tylko to świadczenie było przedmiotem pytania zawartego we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej. W związku z tym, tutejszy Organ nie zajmował stanowiska w sprawie opodatkowania wypłaconej Wnioskodawczyni odprawy.

Nadmienia się, że wydając interpretację w trybie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej nie przeprowadza postępowania dowodowego, w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do oceny załączonych do wniosku ORD-IN dokumentów, jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawczynię i Jej stanowiskiem.

Zgodnie z art. 14na ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k?14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

  1. z zastosowaniem art. 119a;
  2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w ? w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Masz inne pytanie do prawnika?

Potrzebujesz pomocy prawnej?

Zapytaj prawnika