W zakresie obowiązku pobrania podatku u źródła od wypłat z tytułu nabycia praw do transmisji na (...)

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 29 grudnia 2017 r. (data wpływu 8 stycznia 2018 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku pobrania podatku u źródła od wypłat z tytułu nabycia praw do transmisji na żywo lub retransmisji wydarzeń sportowych na rzecz kontrahentów z siedzibą na terytorium:

• Stanów Zjednoczonych ? jest prawidłowe,

• Wielkiego Księstwa Luksemburga ? jest prawidłowe,

• Wielkiej Brytanii ? jest prawidłowe,
  

• Austrii ? jest prawidłowe,
  

• Szwecji ? jest prawidłowe.
  
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 8 stycznia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku pobrania podatku u źródła od wypłat z tytułu nabycia praw do transmisji na żywo lub retransmisji wydarzeń sportowych na rzecz kontrahentów z siedzibą na terytorium Stanów Zjednoczonych, Wielkiego Księstwa Luksemburga, Wielkiej Brytanii, Austrii, Szwecji oraz Niemiec.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka prowadzi działalność gospodarczą sklasyfikowaną w ramach dominującej działalności, jako nadawanie programów telewizyjnych ogólnodostępnych i abonamentowych (PKD: 60.20.Z). W celu prawidłowego wykonywania działalności Spółka zawiera umowy licencyjne uprawniające ją do emisji (transmisji) na kanale telewizyjnym ?...? określonych wydarzeń sportowych. Zawierane umowy licencji stanowią, że Spółka w określonym czasie ma wyłączne prawo do emisji określonych wydarzeń (przykładowo: piłkarska liga hiszpańska; zawody Formuły 1), opatrując je odpowiednim komentarzem w języku polskim. Podkreślenia wymaga fakt, że Spółka zawierając stosowne umowy, nabywa jedynie prawo do emisji, transmisji ?na żywo? lub retransmisji zarejestrowanych już wydarzeń sportowych (w całości lub fragmentów), opatrywania emitowanych wydarzeń komentarzami w języku polskim oraz tworzenia sprawozdań z przebiegu wydarzeń sportowych. Umowy określają ponadto terytorium, na którym Spółka może dokonywać emisji (Polska), kanały (programy) na których emisja może być dokonywana, parametry techniczne jak i ramy czasowe zakupionych praw (sezony określonych wydarzeń sportowych). Obecnie, licencjodawcami są niepowiązane kapitałowo ze Spółką podmioty gospodarcze z USA, Wielkiej Brytanii, Wielkiego Księstwa Luksemburga, Austrii, Niemiec i Szwecji, nieposiadające w Polsce zakładu w rozumieniu umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz przepisów polskiej ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: Ustawa). Licencje są oczywiście odpłatne. Spółka w określonych w umowach terminach dokonuje płatności za te licencje. Powstała wątpliwość, czy dokonując płatności powinna pobrać podatek u źródła. Spółka dysponuje aktualnymi certyfikatami rezydencji, potwierdzającymi rezydencję podatkową licencjodawców we wskazanych powyżej krajach.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy w opisanym stanie faktycznym Spółka prawidłowo uznaje, że dokonywanie płatności za odpłatne uzyskanie prawa do emisji (transmisji) określonych wydarzeń sportowych udzielone w ramach licencji przez kontrahenta z: USA, Wielkiego Księstwa Luksemburga, Wielkiej Brytanii, Austrii, oraz Szwecji nie wymagają poboru podatku u źródła ?
2. Czy w opisanym stanie faktycznym Spółka prawidłowo uznaje, że dokonywanie płatności za odpłatne uzyskanie prawa do emisji (transmisji) określonych wydarzeń sportowych udzielone w ramach licencji przez kontrahenta z Niemiec wymaga poboru podatku u źródła ?
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest wykładnia przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w zakresie pytania oznaczonego nr 1. W zakresie pytania oznaczonego nr 2 zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1

Stosownie do przepisu art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2017 r. poz. 2343, z późn. zm.) podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2 (czyli podmioty zagraniczne, posiadające ograniczony obowiązek podatkowy w Polsce) przychodów z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) ustala się w wysokości 20% przychodów. Przy czym płatnikiem tego podatku jest podmiot polski, dokonujący opłat z wyżej wymienionych tytułów. Dalej w Ustawie czytamy, że postanowienia powyższe stosuje się z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których Polska jest stroną. Innymi słowy, zawarte umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania stanowią przepis szczególny do powyżej zapisanego, mający pierwszeństwo przed przepisem Ustawy. Konsekwentnie, aby ustalić, czy fakt dokonywanej przez Spółkę wypłaty za określone świadczenia, na rzecz podmiotów zagranicznych rodzi obowiązek poboru podatku u źródła w Polsce, za każdym razem należy odnieść się do właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Umowy te, wprowadzają generalną zasadę, że przychody/dochody z działalności gospodarczej podlegają opodatkowaniu w kraju siedziby (rezydencji podatkowej) wykonującego ją (działalność gospodarczą) podmiotu gospodarczego. Umowy stanowią dokładnie tak: ?zyski przedsiębiorstw Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie?. Umowy przewidują jednak pewne kategorie przychodów/zysków, które podlegać mają opodatkowaniu w kraju ich źródła, rozumianego jako kraju, z którego następuje wypłata za określone świadczenia. Wśród tego rodzaju przychodów wymienione są tak zwane ?należności licencyjne?. Każda z umów zawiera definicję tego pojęcia. I tak art. 13 ust. 3 lit. a i lit. b Umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Stanów Zjednoczonych Ameryki o uniknięciu podwójnego opodatkowania i zapobieżeniu uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, podpisanej w Waszyngtonie dnia 8.10.1974 r. (Dz. U. z 1976 r. nr 31, poz. 178) wskazuje, że za należności licencyjne należy rozumieć: ?wszelkiego rodzaju należności, które są płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich z tytułu twórczości literackiej, artystycznej lub prac naukowych, włączając prawa autorskie, związane z filmami i taśmami magnetofonowymi używanymi przez rozgłośnie radiowe i stacje telewizyjne, patentami, znakami towarowymi, wzorami użytkowymi i zdobniczymi, dokumentacją formułami, technologią produkcyjną informacjami dotyczącymi doświadczeń przemysłowych, handlowych lub naukowo-badawczych lub umiejętności (know-how), oraz zyski osiągnięte ze sprzedaży, zamiany lub innej dyspozycji taką wartością majątkową lub prawami w takim zakresie, w jakim kwoty uzyskane z takiej sprzedaży, zamiany lub innej dyspozycji za odpłatnością uzależnione są od produktywności, używania lub dysponowania taką wartością majątkową lub prawami.?

Z kolei art. 12 ust. 3 Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od zysków majątkowych, podpisanej w Londynie dnia 20.07.2006 r. (Dz. U. z 2006 r. nr 250, poz. 1840) stanowi, że określenie ?należności licencyjne? użyte w tym artykule oznacza wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego (włącznie z filmami dla kin oraz filmami lub taśmami transmitowanymi w radiu lub telewizji), wszelkiego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego lub za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za informacje związane z doświadczeniem zawodowym w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how).?

Art. 12 ust. 3 Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Wielkim Księstwem Luksemburga w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzonej w Luksemburgu dnia 14.06.1995 r. (Dz. U. z 1996 r. nr 110, poz. 527, Dz. U. z 2013 r. poz. 964) zawiera następujący zapis: ?Określenie ?należności licencyjne?, użyte w niniejszym artykule, oznacza wszelkiego rodzaju wynagrodzenia uzyskiwane za użytkowanie lub prawo do użytkowania każdego prawa autorskiego do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kina i utworami nagranymi dla radia lub telewizji, każdego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego, albo za udostępnienie informacji związanej ze zdobytymi doświadczeniami w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej.?

Art. 12 ust.

3 Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Austrii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku, podpisanej w Wiedniu dnia 13.01.2004 r. (Dz. U. z 2005 r. nr 224, poz. 1921, Dz. U. z 2008 r. nr 222, poz. 1450) posługuje się zaś zapisem następującym: ?Określenie ?należności licencyjne? użyte w tym artykule oznacza wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin, wszelkiego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego, jak również za użytkowanie lub prawo do użytkowania jakiegokolwiek urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za korzystanie z doświadczenia w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej.?

Wreszcie art. 12 ust. 3 Konwencji między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Królestwa Szwecji w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, podpisanej w Sztokholmie dnia 19.11.2004 r. (Dz. U. z 2006 r. nr 26, poz. 193) stanowi, że poprzez należności licencyjne uważa się ?wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin, albo filmów lub taśm dla radia bądź telewizji, wszelkiego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego, jak również za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za korzystanie z doświadczenia w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej.?

Analiza powyższych zapisów pozwala uznać, że pomimo różnic, bardziej natury językowej aniżeli merytorycznej, pojęcie należności licencyjnych w powołanych w niniejszym wniosku oraz w stanowisku do pytania nr 1 umów/konwencji o unikaniu podwójnego opodatkowania jest podobnie definiowane.

Czy zatem opłata za licencje przyznające prawo do emisji (transmisji) określonych wydarzeń sportowych spełnia przesłanki do uznania jej za opłaty licencyjne w powołanych umowach o unikaniu podwójnego opodatkowania? W ocenie Spółki, płacone przez nią opłaty, w opisanym stanie faktycznym, nie wypełniają znamion należności licencyjnych podlegających obowiązkowi podatku u źródła w Polsce. Innymi słowy, przepisy umów o unikaniu podwójnego opodatkowania o należnościach licencyjnych nie znajdują zastosowania do ponoszonych i wypłacanych przez Wnioskodawcę opłat, a co za tym idzie znaleźć może zastosowanie jedynie przepis, który mówi stanowczo, że zyski przedsiębiorstw zagranicznych podlegają opodatkowaniu w krajach siedzib tych podmiotów. Konsekwentnie Spółka dokonując wypłaty (do USA, Wielkiej Brytanii, Luksemburga, Austrii, Szwecji) opłat za prawa do emisji (transmisji na żywo) wydarzeń sportowych nie jest zobowiązana do poboru podatku u źródła, z uwagi na to, że opłaty te w powołanych umowach o unikaniu podwójnego opodatkowania nie wypełniają znamion należności licencyjnych i powinny być traktowane jako zyski przedsiębiorstwa, opodatkowane w kraju jego siedziby. Za słusznością takiego stanowiska przemawia między innymi treść wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, który w orzeczeniu z dnia 9 kwietnia 2015 roku III SA/Wa 2711/14 wyraził następujące tezy. Po pierwsze, że transmisja wydarzenia sportowego nie spełnia wymogów do uznania jej za utwór w rozumieniu prawa autorskiego. Po drugie, że Umowa między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Stanów Zjednoczonych Ameryki o uniknięciu podwójnego opodatkowania i zapobieżeniu uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, podpisana w Waszyngtonie dnia 8 października 1974 r. (Dz. U. z 1976 r. Nr 31, poz. 178) w sposób jednoznaczny traktuje jako należność licencyjną wszelkiego rodzaju należności, które są płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich z tytułu twórczości literackiej, artystycznej lub prac naukowych, włączając prawa autorskie, związane z filmami i taśmami magnetofonowymi używanymi przez rozgłośnie radiowe i stacje telewizyjne. W uzasadnieniu do postawionych tez, WSA w Warszawie wskazał: ?(...) Spółka zawiera umowy z uprawnionymi podmiotami z siedzibą zagranicą na podstawie których nabywa prawa do emisji, w tym ?na żywo?, prestiżowych rozgrywek sportowych. Nabywając tego rodzaju prawa, Spółka nie uzyskuje uprawnień do samodzielnego, tj. z wykorzystaniem własnych zasobów, rejestrowania okręconych wydarzeń sportowych, a nabywa jedynie prawo do transmisji ?na żywo? lub retransmisji zarejestrowanych już wydarzeń sportowych (w całości lub fragmentów), opatrywania emitowanych wydarzeń komentarzami w języku polskim oraz tworzenia sprawozdań z przebiegu wydarzeń sportowych (zwane dalej jako ?prawa do transmisji/retransmisji wydarzeń sportowych?). (...) Trafnie Skarżąca wskazywała, że z porównania definicji należności licencyjnych z art. 21 ust. 1 pkt 1 polskiej u.p.d.o.p. oraz definicji wynikającej z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania wypływa wniosek, iż zakres tego pojęcia jest różny w świetle obu powołanych definicji - umowa określa je w sposób węższy, tzn. wymieniają wśród rodzajów należności licencyjnych płatności dotyczące wyłącznie praw autorskich (z pominięciem praw pokrewnych). Istotne znaczenie ma zatem ustalenie, czy prawa do transmisji/retransmisji wydarzeń sportowych mogą być traktowane jako prawa autorskie w rozumieniu umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Stanów Zjednoczonych Ameryki o uniknięciu podwójnego opodatkowania i zapobieżeniu uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu. W przedmiotowej umowie brak jest kluczowej dla przedmiotowej kwestii definicji praw autorskich, dlatego też zgodnie z regułą wyrażoną w art. 3 ust. 2 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania ich znaczenie powinno być ustalone w oparciu o ustawodawstwo wewnętrzne kraju, który wywodzi skutki podatkowe. Oznacza to konieczność odwołania się do przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Także w niej nie zawarto jednak własnej definicji tego pojęcia, choć odwołuje się do pojęcia praw autorskich w art. 21 u.p.d.o.p. Tym samym w celu dokonania prawnej kwalifikacji praw do transmisji/retransmisji wydarzeń sportowych należy sięgnąć do przepisów u.p.a.p.p. Regulacje dotyczące praw autorskich i praw pokrewnych znajdują się w tym samym akcie prawnym, niemniej należy stwierdzić że prawa autorskie stanowią odrębną kategorię od praw pokrewnych. Również w piśmiennictwie podatkowym wskazuje się że przepisy prawa autorskiego, podobnie jak ma to miejsce w innych ustawodawstwach oraz prawie międzynarodowym wyraźnie odróżniają prawa autorskie od praw pokrewnych (tak: J. Banach, Model konwencji OECD, Komentarz pod red. B. Brzezickiego, str. 839). Prawa autorskie dotyczą ochrony utworów (dzieł), natomiast prawa pokrewne w sposób zbiorczy określają rodzaje wytworów niematerialnych. W myśl art. 1 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i przedmiotu wyrażania (utwór). Zatem jak wynika z treści przywołanego przepisu, jedynie twórczy i indywidualny charakter danego zakresu aktywności ludzkiej pozwala na zakwalifikowanie go do kategorii utworów. Istotne jest zatem, czy dana wartość niematerialna spełnia przesłanki bycia utworem. We wniosku o udzielenie interpretacji Skarżąca wskazywała, że nie uzyskuje uprawnień do samodzielnego tj. z wykorzystaniem własnych zasobów rejestrowania określonych wydarzeń sportowych, a nabywa jedynie prawo do transmisji na żywo lub retransmisji już zarejestrowanych wydarzeń sportowych (całości lub fragmentów). Wedle tradycyjnego poglądu transmisja wydarzenia sportowego nie spełnia wymogów do uznania jej za utwór w rozumieniu prawa autorskiego. Transmisja wydarzenia sportowego stanowi odzwierciedlenie jego przebiegu, przekazanie obrazu i dźwięku przy użyciu takich środków technicznych, aby widz mógł je na bieżąco obserwować W przypadku transmisji/retransmisji wydarzenia sportowego nie można mówić o wartościach twórczych, indywidualnych wnoszonych przez organizatora, czy podmiot transmitujący, wydarzenie sportowe. Przebieg zawodów nie jest kształtowany przez zamysł podmiotu transmitującego, lecz oddaje on obraz tego, co się podczas wydarzenia sportowego dzieje. Nie budzi wątpliwości Sądu, że wydarzenie sportowe (np. mecz piłkarski) i udział w nim sportowców nie stanowi utworu będącego przedmiotem prawa autorskiego. Pogląd ten znajduje potwierdzenie zarówno w doktrynie (por. J. Barta, M. Czajkowska - Dąbrowska. Z. Ćwiąkalski R. Markiewicz, E. Traple, Ustawa o prawie autorskim i prawach pokrewnych 2003, Dom Wydawniczy ABC, str. 60), jak i orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości UE - w wyroku z 4 listopada 2011 r. w sprawach połączonych C 403/08 Footbal Premier League Ltd.l inni oraz C-429/08 Murphy v. Media Protection Services Ltd, Trybunał stwierdził, że co do zasady spotkań sportowych nie sposób uznać za twórczość intelektualną która można zakwalifikować jako utwór w rozumieniu dyrektywy o prawie autorskim. Podkreślił, że uwaga ta zachowuje ważność zwłaszcza w przypadku meczów piłkarskich (ligi angielskiej - Premier League) podlegających regułom gry niepozostawiającym swobody twórczej w rozumieniu prawa autorskiego. Należy podkreślić, że Trybunał wskazał jedynie, iż otwierająca sekwencja wideo, hymn Premier League, wcześniej nagrane filmy pokazujące najbardziej znamienne momenty ostatnich spotkań Premier League oraz pewne grafiki mogą być uważane za ?utwory? i są objęte ochroną prawa autorskiego. Natomiast same spotkania nie są utworami korzystającymi z takiej ochrony. Trybunał orzekł, iż transmitowanie w lokalu gastronomicznym programów zawierających objęte ochroną utwory takie jak otwierająca sekwencja wideo lub hymn Premier League stanowi ?publiczne udostępnienie? w rozumieniu dyrektywy o prawie autorskim, na które konieczne jest zezwolenie autora utworów. W sytuacji, gdy bowiem lokal gastronomiczny transmituje te utwory obecnej na miejscu klienteli są one transmitowane dodatkowej publiczności, której autorzy nie brali pod uwagę przy udzielaniu zezwolenia na nadawanie ich utworów. Należy więc przyznać rację Skarżącej, że skoro prawa do transmisji/retransmisji wydarzeń sportowych nie mogą być traktowane jako prawa autorskie (ze stanu faktycznego wskazanego we wniosku o udzielenie interpretacji nie wynika odmienna w tym zakresie ocena), to na podstawie wskazanej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania brak podstaw do kwalifikowania ich jako do należności licencyjnych. Przeciwna interpretacja byłaby nieuzasadnionym stosowaniem wykładni rozszerzającej, niedopuszczalnej w prawie podatkowym. Zdaniem Sądu, przedstawiona wyżej interpretacja omawianych przepisów znajduje także wsparcie w powołanym wyżej Komentarzu do Modelowej Konwencji w sprawie podatku od dochodu i majątku OECD, w którym (komentarz do art. 12 ust.

3) wskazano, że jeśli podmiot zagraniczny udzieli polskiemu podmiotowi prawa do transmisji widowiska sportowego, to należności z tego tytułu nie stanowią należności za użytkowanie prawa autorskiego lecz należność za korzystanie z prawa pokrewnego, a tym samym nie mogą być traktowane jako należności licencyjne w rozumieniu umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Jeżeli jednak zagraniczny podmiot udziela polskiemu podmiotowi prawa do emisji utworu (np. program autorski o danej imprezie sportowej), który to utwór podlega ochronie prawno-autorskiej, to w tym przypadku występują należności licencyjne. Z taką - jak ostatnio wskazaną sytuacją nie mamy do czynienia w rozpoznawanej sprawie, co jednoznacznie wynika z wniosku o udzielenie interpretacji. W przepisie art. 12 ust. 3 Modelowej Konwencji OECD nie zamieszczono fragmentu ?filmy i taśmy dla radia i telewizji?. Zdaniem organu interpretacyjnego, skoro w definicji umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania zdecydowano się zamieścić sformułowanie ?filmy i taśmy magnetofonowe używane przez rozgłoście radiowe i stacje telewizyjne?, to zmiana ta stanowi świadomy wyraz woli poszczególnych stron analizowanej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, którą należy odczytywać jako zamiar objęcia definicją należności licencyjnych praw do transmisji lub retransmisji w telewizji, niezależnie od tego, czy przedmiotem owych transmisji jest utwór podlegający ochronie prawno-autorskiej.

Dokonując takiej wykładni organ pomija jednak początkowe brzmienie przepisu umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania definiującej należności licencyjne, gdzie wyraźnie wskazano, że przedmiotem należności licencyjnych są wszelkiego rodzaju wynagrodzenia za użytkowanie lub prawo do użytkowania praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego. Idąc tokiem rozumowania organu i ograniczając się do analizy jedynie fragmentu przepisu ?włączając prawa autorskie, związane z filmami i taśmami magnetofonowymi używanymi przez rozgłośnie radiowe i stacje telewizyjne? można by dojść do absurdalnego wniosku, że zakresem należności licencyjnych objęte są taśmy, jako nośniki w sensie fizycznym, a nie ich zawartość w postaci przekazu podlegającego prawno-autorskiej ochronie. Warto wskazać także na historyczne aspekty umieszczania tych elementów w definicji należności licencyjnych. W komentarzu do art. 12 Modelowej Konwencji OECD, pkt 10 (wersja oryginalna, nietłumaczona), wskazano: ?z uwagi na istotne koszty produkcji, ujmowanie należności z tytułu praw do filmów i programów telewizyjnych jako należności licencyjnych, opodatkowanych podatkiem u źródła od kwoty brutto - o ile stanowią one utwory, pozostawiono woli stron poszczególnych umów o unikaniu podwójnego opodatkowania?. Zwrócić należy także uwagę że niektóre z umów o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartych przez Polskę w definicji należności licencyjnych zawierają np. zwrot: za użytkowanie lub prawo do użytkowania praw autorskiego, lub innej podobnej własności lub prawa (tak w umowie z Australią. Z uwagi na fakt, że w analizowanej umowie takich jednoznacznych doprecyzowań brak, niedopuszczalne jest stosowanie wykładni rozszerzającej, obejmującej zakresem należności licencyjnych także wynagrodzenia za korzystanie z praw na dobrach niematerialnych, nie podlegających ochronie z zakresu praw autorskich. (...)?

Również Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 20 lutego 2015 r. III SA/Wa 1078/14 potwierdza, ?skoro prawa do transmisji/retransmisji wydarzeń sportowych nie mogą być traktowane jako prawa autorskie, to na podstawie poszczególnych umów o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartych pomiędzy Rzecząpospolitą Polską a Wielką Brytanią, Irlandią, Węgrami i Hiszpanią, brak podstaw do kwalifikowania ich jako należności licencyjnych. Przeciwna interpretacja byłaby nieuzasadnionym stosowaniem wykładni rozszerzaj ęej, niedopuszczalnej w prawie podatkowym.?

Odnosząc powyższe do zaistniałego u Wnioskodawcy stanu faktycznego, należy uznać, że Spółka prawidłowo postępuje, w opisanym stanie faktycznym, nie pobierając podatku u źródła, od wypłacanych do kontrahentów z USA, Wielkiej Brytanii, Luksemburga, Austrii oraz Szwecji opłat za udzielone prawo do emisji (transmisji na żywo) wydarzeń sportowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie obowiązku pobrania podatku u źródła od wypłat z tytułu nabycia praw do transmisji na żywo lub retransmisji wydarzeń sportowych na rzecz kontrahentów z siedzibą na terytorium:

• Stanów Zjednoczonych ? jest prawidłowe,
  

• Wielkiego Księstwa Luksemburga ? jest prawidłowe,
  

• Wielkiej Brytanii ? jest prawidłowe,

• Austrii ? jest prawidłowe,

• Szwecji ? jest prawidłowe.
  
  
  

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej w tym zakresie oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k?14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawyz dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.