W zakresie obowiązku pobrania podatku u źródła od wypłat z tytułu nabycia praw do transmisji na (...)

UZASADNIENIE

W dniu 8 stycznia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku pobrania podatku u źródła od wypłat z tytułu nabycia praw do transmisji na żywo lub retransmisji wydarzeń sportowych na rzecz kontrahentów z siedzibą na terytorium Stanów Zjednoczonych, Wielkiego Księstwa Luksemburga, Wielkiej Brytanii, Austrii, Szwecji oraz Niemiec.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka prowadzi działalność gospodarczą sklasyfikowaną w ramach dominującej działalności, jako nadawanie programów telewizyjnych ogólnodostępnych i abonamentowych (PKD: 60.20.Z). W celu prawidłowego wykonywania działalności Spółka zawiera umowy licencyjne uprawniające ją do emisji (transmisji) na kanale telewizyjnym określonych wydarzeń sportowych. Zawierane umowy licencji stanowią, że Spółka w określonym czasie ma wyłączne prawo do emisji określonych wydarzeń, opatrując je odpowiednim komentarzem w języku polskim. Podkreślenia wymaga fakt, że Spółka zawierając stosowne umowy, nabywa jedynie prawo do emisji, transmisji ?na żywo? lub retransmisji zarejestrowanych już wydarzeń sportowych (w całości lub fragmentów), opatrywania emitowanych wydarzeń komentarzami w języku polskim oraz tworzenia sprawozdań z przebiegu wydarzeń sportowych. Umowy określają ponadto terytorium, na którym Spółka może dokonywać emisji (Polska), kanały (programy) na których emisja może być dokonywana, parametry techniczne jak i ramy czasowe zakupionych praw (sezony określonych wydarzeń sportowych). Obecnie, licencjodawcami są niepowiązane kapitałowo ze Spółką podmioty gospodarcze z USA, Wielkiej Brytanii, Wielkiego Księstwa Luksemburga, Austrii, Niemiec i Szwecji, nieposiadające w Polsce zakładu w rozumieniu umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz przepisów polskiej ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: Ustawa). Licencje są oczywiście odpłatne. Spółka w określonych w umowach terminach dokonuje płatności za te licencje. Powstała wątpliwość, czy dokonując płatności powinna pobrać podatek u źródła. Spółka dysponuje aktualnymi certyfikatami rezydencji, potwierdzającymi rezydencję podatkową licencjodawców we wskazanych powyżej krajach.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy w opisanym stanie faktycznym Spółka prawidłowo uznaje, że dokonywanie płatności za odpłatne uzyskanie prawa do emisji (transmisji) określonych wydarzeń sportowych udzielone w ramach licencji przez kontrahenta z: USA, Wielkiego Księstwa Luksemburga, Wielkiej Brytanii, Austrii, oraz Szwecji nie wymagają poboru podatku u źródła ?
   
2. Czy w opisanym stanie faktycznym Spółka prawidłowo uznaje, że dokonywanie płatności za odpłatne uzyskanie prawa do emisji (transmisji) określonych wydarzeń sportowych udzielone w ramach licencji przez kontrahenta z Niemiec wymaga poboru podatku u źródła ?
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest wykładnia przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w zakresie pytania oznaczonego nr 2. W zakresie pytania oznaczonego nr 1 zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 2

Analiza powołanych definicji należności licencyjnych umów o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartych z USA, Wielką Brytanią, Luksemburgiem, Austrią i Szwecją pozwala uznać, że pomimo różnic, bardziej natury językowej aniżeli merytorycznej, pojęcie należności licencyjnych w powołanych umów/konwencji o unikaniu podwójnego opodatkowania jest podobnie definiowane. Jedynie w Umowie między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku, podpisanej w Berlinie dnia 14.05.2003 r. (Dz. U. z 2005 r. nr 12, poz. 90) widoczne jest dość istotne odstępstwo. Art. 12 ust. 3 ww. Umowy pomiędzy Polską i Niemcami stanowi bowiem, że za należności licencyjne uważa się ?wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin, wszelkiego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego lub za użytkowanie lub prawo do użytkowania uniżenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za informacje dotyczące doświadczenia w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej. Postanowienie to stosuje się odpowiednio do wszelkiego rodzaju wypłat za użytkowanie lub prawo do użytkowania nazwy, zdjęcia lub innych podobnych praw osobistych oraz do wypłat otrzymywanych jako wynagrodzenie za nagranie przez radio lub telewizję występów sportowców lub artystów?. Taka definicja należności licencyjnych skłania Wnioskodawcę do uznania, że wynagrodzenie za korzystanie z praw do transmisji (retransmisji) wydarzeń sportowych we własnych kanałach telewizyjnych należy zakwalifikować do należności licencyjnych w rozumieniu umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartej pomiędzy Polską i Niemcami (jako wypłatę wynagrodzenia za nagranie przez radio lub telewizję występów sportowców lub artystów). Mając na względzie powyższe, wynagrodzenia uiszczane przez Spółkę kontrahentowi mającemu rezydencję podatkową na terytorium Niemiec z tytułu nabycia praw do transmisji (retransmisji) uprzednio zarejestrowanych wydarzeń sportowych jest opodatkowane na terenie Rzeczpospolitej Polskiej w wysokości 5% kwoty brutto tych należności (Wnioskodawca bowiem posiada aktualny certyfikat rezydencji niemieckiego kontrahenta). Wnioskodawca jest obowiązany więc, jako płatnik, pobrać w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od osób prawnych.

Za słusznością prezentowanego przez Spółkę stanowiska przemawia treść orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 24 lipca 2015 roku (sygn. akt II FSK 2379/13), w którym uznano: ?(...) Prawdą jest, że zwrot ?za nagranie przez (...) telewizję występów sportowców lub artystów?, odnoszący się do wynagrodzenia, które miałoby podlegać opodatkowaniu stosownie do art. 12 ust. 1 i 2 UPO, zawiera określenia niezdefiniowane w UPO, które nie mają utrwalonego znaczenia w polskim prawie podatkowym, a w języku polskim są wieloznaczne (por.: art. 3 ust. 2 UPO). ?Nagranie? oznaczać bowiem może zarówno czynność utrwalenia, jak i jej efekt, a także materialny nośnik ten efekt zawierajmy. Natomiast pod określeniem ?telewizja? rozumieć można dziedzinę telekomunikacji przekazującą ruchomy obraz oraz dźwięku na odległość, system służący do przekazywania na odległość obrazu i dźwięku do odbiorników (np. znajdujących się w prywatnych mieszkaniach), instytucję zajmującą się przygotowywaniem i nadawaniem programu w tym systemie (także budynek, ludzie), program (telewizyjny). Uwzględniając powyższe, w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, przyjąć należy, że w zwrocie ?nagranie przez telewizję chodzi o telewizję w znaczeniu podmiotu prowadzącego działalność telewizyjną (...) Jednak nie ma racji spółka, gdy zawęża to określenie do instytucji nadawczej, działającej na podstawie zezwoleń lub koncesji. Za telewizję w rozumieniu tego przepisu należy uznać każdy podmiot prowadzący działalność w dziedzinie telewizji, tj. polegającą w szczególności na tym, że w jednym miejscu za pomocą kamery telewizyjnej (i mikrofonu) rejestruje się sygnał, który następnie jest transmitowany do dowolnego miejsca w zasięgu transmisji, odbierany przez odbiornik telewizyjny i przetwarzany na obraz oraz dźwięk. Działalność telewizyjną o jakiej mowa, wykonują także niemieccy kontrahenci spółki opisani przez nią we wniosku o udzielenie interpretacji, skoro rejestrują obraz (i dźwięk) przy pomocy własnych kamer i przekazują go jako sygnał telewizyjny w celu udostępnienia ich przez spółkę jej abonentom. Zatem winni być oni uznani za podmioty mieszczące się w określeniu ?telewizja? użytym w art. 12 ust. 3 zdanie drugie UPO. Ponieważ zaś dokonują oni nagrania (rejestracji) wydarzeń sportowych i za to, a także za efekt tych czynności (sygnał) spółka wypłaca im wynagrodzenie, należności te uznać należy za ?wynagrodzenie za nagranie przez telewizję należące do należności licencyjnych, o których mowa w art. 12 ust. 3 UPO.?

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie obowiązku pobrania podatku u źródła od wypłat z tytułu nabycia praw do transmisji na żywo lub retransmisji wydarzeń sportowych na rzecz kontrahentów z siedzibą na terytorium Niemiec ? jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej w tym zakresie oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k?14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.