Ustalenie limitu kosztów uzyskania przychodów, o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 64a

Ustalenie limitu kosztów uzyskania przychodów, o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 64a

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA


Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 20 kwietnia 2018 r. (data wpływu 23 kwietnia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia limitu kosztów uzyskania przychodów o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 64a ? jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE


W dniu 23 kwietnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia limitu kosztów uzyskania przychodów o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 64a.


We wniosku przedstawiono następujące stan faktyczny/zdarzenie przyszłe.


Wnioskodawca (zwany dalej również jako: ?Spółka?) jest osobową spółką handlową działającą w formie spółki komandytowo - akcyjnej, posiadającą siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegającą nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu (tj. podlegającą opodatkowaniu od całości swoich dochodów na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej). Wnioskodawca jest twórcą znaku towarowego (zwanego dalej jako: ?Znak Towarowy?), zarejestrowanego po jego wytworzeniu m.in. w procedurze międzynarodowej, według tak zwanego systemu madryckiego za pośrednictwem Biura Międzynarodowej Światowej Organizacji Własności Intelektualnej (World Intellectual Property Organization, WIPO) w Genewie (dalej jako: ?prawa do Znaku Towarowego? lub ?prawo do Znaku Towarowego?).

Z uwagi na uwarunkowania biznesowe, w 2011 r. Wnioskodawca sprzedał prawa do Znaku Towarowego, na rzecz powiązanej spółki z siedzibą w Szwajcarii (posiadającej formę prawną Aktiengesellschaft, AG, tj. będącej kapitałową spółką akcyjną prawa szwajcarskiego). W związku z likwidacją ww. podmiotu szwajcarskiego, w 2015 r. prawa do Znaku Towarowego w toku likwidacji ww. podmiotu nabyli (na zasadzie współwłasności, z udziałami po 50% (1/2 ) każdy) dwaj wspólnicy tego podmiotu szwajcarskiego (będący osobami fizycznymi i jednocześnie akcjonariuszami Spółki), dokonując następnie w 2016 r. darowizny swoich udziałów po 50% (1/2) każdy) w prawach do Znaku Towarowego, na rzecz dwóch osób fizycznych. W tym czasie (tj. po sprzedaży praw do Znaku Towarowego w 2011 r.), Wnioskodawca dokonywał opłat licencyjnych z tytułu używania Znaku Towarowego, jak również ponosił inne koszty związane z promocją Znaku Towarowego (koszty związane z usługami marketingowymi, reklamami wizualnymi oraz audiowizualnymi).

W miesiącu listopad 2017 r. Wnioskodawca ponownie nabył prawo do Znaku Towarowego, na podstawie zawartej umowy sprzedaży (przeniesienia) praw do znaku towarowego (zwaną dalej jako: ?Umowa Sprzedaży?), której przedmiot stanowiły przysługujące każdemu ze sprzedawców (tj. dwóm osobom fizycznym) udziały wynoszące 1/2 w prawach do Znaku Towarowego. Następnie przedmiotowe prawo do Znaku Towarowego Spółka w miesiącu listopad 2017 r. wprowadziła do prowadzonej przez Spółkę ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, natomiast pierwszego odpisu amortyzacyjnego Spółka dokonała w miesiącu grudzień 2017 r., przyjmując jako wartość początkową ? cenę nabycia, z uwzględnieniem 10 ? letniego okresu amortyzacji.


W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.


Czy w uwarunkowaniach zaprezentowanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego, w związku z wejściem w życie, z dniem 1 stycznia 2018 r. ustawy z dnia 27 października 2017 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz.U. z 2017 r. poz. 2175; dalej jako: ?Ustawa zmieniająca?), nowelizującej m.in. ustawę o CIT, koszty uzyskania przychodów w postaci opłat licencyjnych z tytułu używania (korzystania) ze Znaku Towarowego oraz kosztów (wydatków) związanych z promocją Znaku Towarowego, obniżają limit kosztów uzyskania przychodów uregulowany w art. 16 ust. 1 pkt 64a) ustawy o CIT?


Zdaniem Wnioskodawcy:


W ocenie Wnioskodawcy, w uwarunkowaniach zaprezentowanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego, w związku z wejściem w życie, z dniem 1 stycznia 2018 r. Ustawy zmieniającej nowelizującej m.in. ustawę o CIT. koszty uzyskania przychodu w postaci opłat licencyjnych z tytułu używania (korzystania) ze Znaku Towarowego oraz kosztów (wydatków) związanych z promocją Znaku Towarowego, nie obniżają limitu kosztów uzyskania przychodów uregulowanego w art. 16 ust. 1 pkt 64a) ustawy o CIT.


W wyniku nowelizacji ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, której przepisy weszły w życie z dniem 1 stycznia 2018 r. Ustawodawca wprowadził ograniczenie w zakresie zaliczania do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości niematerialnych i prawych. Przepis art. 16 ust. 1 pkt 64a) ustawy o CIT stanowi bowiem, iż:

?Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7 jeżeli uprzednio te prawa lub wartości były przez podatnika lub spółkę niebędącą osobą prawną, której jest wspólnikiem, nabyte lub wytworzone a następnie zbyte - w części przekraczającej przychód uzyskany przez podatnika z ich uprzedniego zbycia?.


W ocenie Wnioskodawcy, powyższa norma prawna znajduje zastosowanie w opisanym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym z uwagi na fakt, iż:

  • Znak Towarowy został wytworzony przez Wnioskodawcę;
  • następnie w 2011 r. prawa do Znaku Towarowego zostały zbyte (sprzedane) na rzecz podmiotu trzeciego (tj. na rzecz spółki z siedzibą w Szwajcarii);
  • w 2017 r, prawo do Znaku Towarowego zostało ponownie nabyte przez Spółkę.


W tym miejscu należy również podkreślić, iż uzyskany przez Spółkę przychód z tytułu zbycia (sprzedaży) Znaku Towarowego na rzecz podmiotu trzeciego (tj. na rzecz spółki z siedzibą w Szwajcarii) w 2011 r, , stanowi w myśl przepisu art. 16 ust. 1 pkt 64a) ustawy o CIT limit, do którego odpisy amortyzacyjne uważa się za koszty uzyskania przychodu, tj. zgodnie z treścią ww. normy prawnej. wartość ta stanowi przychód uzyskany przez Wnioskodawcę z uprzedniego zbycia wartości niematerialnych i prawnych. Należy również zaznaczyć, iż zgodnie z brzmieniem przepisu art. 16 ust 1 pkt 64a) ustawy o CIT wysokości limitu kosztów uzyskania przychodów nie wyznacza kwota, za którą Wnioskodawca nabył ponownie prawo do Znaku Towarowego w 2017 r. (tj. w drodze nabycia prawa do Znaku Towarowego, które miało miejsce w miesiącu listopad, 2017 chyba że kwota ta byłaby niższa, aniżeli pierwotna cena nabycia praw do Znaku Towarowego w 2011 r.


Ponadto, należy wskazać, iż przepis przejściowy Ustawy zmieniającej tj. art. 10 nowelizacji ustawy o CIT z dnia 27 października 2017 r. stanowi, iż:

?Przepisy art. 23 ust. 1 pkt 45c i 64 ustawy zmienianej w art. 1 oraz przepisy art. 16 ust. 1 pkt 64a i 73 ustawy zmienianej w art. 2 stosuje się z uwzględnieniem kwot zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy.?


W kontekście ww. przepisu, Wnioskodawca planuje dokonanie obniżenia omawianego limitu kosztów uzyskania przychodów o wartość odpisu amortyzacyjnego, którego Wnioskodawca dokonał w grudniu 2017 r. jak również o ujęte w kosztach uzyskania przychodów Spółki, koszty stanowiące wartość inwentarzową Znaku Towarowego poniesione przez Spółkę w związku z wytworzeniem Znaku Towarowego do czasu sprzedaży Znaku Towarowego w 2011 r. ponieważ w ocenie Wnioskodawcy, wartość ta wpływa na obniżenie limitu kosztów uzyskania przychodu w związku z art. 10 Ustawy zmieniającej. Stanowisko Wnioskodawcy wynika z faktu, iż odpis amortyzacyjny jest związany z wydatkowaniem środków finansowych celem nabycia prawa do Znaku Towarowego na podstawie Umowy Sprzedaży. Ponadto na gruncie przepisu art. 16 ust. 1 pkt 64a) ustawy o CIT w związku z art. 10 Ustawy zmieniającej, przedmiotowy limit powinien zostać obniżany wyłączenie o wartość kosztów wytworzenia Znaku Towarowego, jak również o uprzednio dokonane odpisy amortyzacyjne. Powyższa norma prawna nie zobowiązuje bowiem, w ocenie Wnioskodawcy, do obniżenia limitu kosztów uzyskania przychodów o inne koszty w tym m.in. o opłaty licencyjne ponoszone z tytułu używania (korzystania) ze Znaku Towarowego.

W ocenie Wnioskodawcy, poniesione przez Spółkę wydatki tytułem opłat licencyjnych oraz kosztów związanych z promocją Znaku Towarowego wynikały m.in. z zawartej umowy licencyjnej, na podstawie której Wnioskodawca był uprawniony do używania Znaku Towarowego na wybranych polach eksploatacji, w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą. Przedmiotowe wydatki (tj. opłaty licencyjne oraz wydatki marketingowe) były ponoszone w okresie, w którym Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do Znaku Towarowego. W związku z powyższym, w ocenie Spółki żadne argumenty natury celowościowej i funkcjonalnej nie przemawiają za tym, aby na gruncie przepisu art. 16 ust. 1 pkt 64a) ustawy o CIT obniżać wysokość limitu o wskazane powyżej rodzaje kosztów (wydatków).

W związku z tym, należy podkreślić, iż koszty (wydatki) związane z nabyciem i wytworzeniem prawa do Znaku Towarowego, oraz koszty wynikające z ponoszonych przez Spółkę opłat licencyjnych, jako rodzajowo różne, nie mogą być rozliczane łącznie w ramach tego samego limitu na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 64a) ustawy o CIT. Tym samym koszty (wydatki) w postaci opłat licencyjnych ponoszone przez Spółkę z tytułu używania Znaku Towarowego nie wpływają na obniżenie limitu dla kosztów związanych z nabyciem i wytworzeniem prawa ochronnego do Znaku Towarowego.


Rozróżnienie poszczególnych wartości niematerialnych i prawnych na gruncie prawa podatkowego wprowadza również przepis art. 16b ust. 1 ustawy o CIT, który stanowi, że:

?Amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, nabyte od innego podmiotu, nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania:

  1. spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego,
  2. spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego,
  3. prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
  4. autorskie lub pokrewne prawa majątkowe,
  5. licencje,
  6. prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej,
  7. wartość stanowiącą równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how).?

Podkreślenia wymaga fakt, iż prawo do Znaku Towarowego, zostało odrębnie wskazane w pkt 6) powyższego przepisu, jako uregulowane w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. ? Prawo własności przemysłowej lub ? na podstawie odesłania zawartego w art. 4 ww. ustawy ? w umowie międzynarodowej lub w przepisach prawa Unii Europejskiej obowiązujących bezpośrednio w krajach członkowskich (zgodnie bowiem z tym przepisem: ?Jeżeli umowa międzynarodowa lub przepisy prawa Unii Europejskiej obowiązujące bezpośrednio w krajach członkowskich określają szczególny tryb udzielania ochrony na wynalazki, wzory użytkowe, wzory przemysłowe, znaki towarowe, oznaczenia geograficzne lub topografie układów scalonych, w sprawach nieuregulowanych w tej umowie lub w tych przepisach albo pozostawionych w kompetencji organów krajowych przepisy ustawy stosuje się odpowiednio."). Oznacza to, że do znaków towarowych, na które uzyskano ochronę na podstawie umów międzynarodowych lub według prawa europejskiego stosuje się przepisy polskiej ustawy. Inaczej mówiąc zarejestrowany w WIPO znak towarowy, stanowi ? w zgodzie z art. 16b ust. 1 pkt 6) ustawy o CIT ? wartość niematerialną i prawną, która podlega amortyzacji na takich samych zasadach, jak prawa ochronne na znaki towarowe zarejestrowane w polskim Urzędzie Patentowym Rzeczypospolitej Polskiej. Ustawodawca na gruncie powyższej normy prawnej zasadnie rozróżnia prawa wynikające z ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej od praw z tytułu mowy licencji, którą, jeżeli chodzi o obrót rzeczami, należy porównać do umów, np. najmu, dzierżawy czy użyczenia, z uwagi na ograniczoną możliwość korzystania z dobra niematerialnego w określonym zakresie.

Nie sposób również nie zauważyć, ze w powołanym wcześniej art. 10 Ustawy zmieniającej, obok odesłania do analizowanego przepisu art. 16 ust. 1 pkt 64a) ustawy o CIT, znajduje się również odesłanie do 16 ust. 1 pkt 73 ustawy o CIT zgodnie z którym: ?Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wszelkiego rodzaju opłat i należności za korzystanie lub prawo do korzystania z praw lub wartości, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7, nabytych lub wytworzonych przez podatnika lub spółkę niebędącą osobą prawną, której jest wspólnikiem, a następnie zbytych ? w części przekraczającej przychód uzyskany przez podatnika z ich zbycia?. Tym samym ustawodawca wprost zamanifestował, że opłaty licencyjne (mieszczące się w kategorii ?wszelkiego rodzaju opłat i należności za korzystanie lub prawo do korzystania z praw lub wartości, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7), stanowią odrębną od odpisów amortyzacyjnych, limitowaną kategorię kosztów uzyskania przychodu, nie wpływającą na limit do amortyzacji, o którym jest mowa w art. 16 ust. 1 pkt 64a) ustawy o CIT. Są to zatem zupełnie inne, rodzajowo rozłączne i nieprzenikające się kategorie, nie wpływające wzajemnie na limity kosztów uzyskania przychodów, uregulowanych w znowelizowanych przepisach ustawy o CIT.


Inaczej rzecz ujmując, wydatki w postaci opłat licencyjnych nie wpływają na limity w kosztach uzyskania przychodów w postaci amortyzacji podatkowej, a odpisy amortyzacyjne nie wpływają na limity w kosztach podatkowych w postaci ?wszelkiego rodzaju opłat i należności za korzystanie lub prawo do korzystania z praw lub wartości, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7? ustawy o CIT.

Podsumowując, poniesione przez Spółkę wydatki w postaci opłat licencyjnych z tytułu używania (korzystania) ze Znaku Towarowego oraz koszty promocji Znaku Towarowego, nie mogą wpływać na obniżenie limitu wydatków związanych z nabyciem prawa do Znaku Towarowego. Jak to już zostało bowiem wykazane, opisane wydatki wynikają z dwóch różnych rodzajowo praw Wnioskodawcy, dlatego ich wspólne rozliczenie z uwzględnieniem limitu właściwego dla kosztów uzyskania przychodów, w sposób rażący ograniczyłoby prawo podatnika do rozliczenia kosztów podatkowych.


W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.


Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 15 oraz art. 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2017 r. poz. 2343 z późn. zm.; dalej: ?updop?).


Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.


Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie CIT, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami.


Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.


W myśl art. 15 ust. 6 updop kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.


Na podstawie przepisu art. 16b ust. 1 pkt 6 updop. amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, nabyte od innego podmiotu, nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej.


Zgodnie z przepisem art. 16 ust. 1 pkt 64a updop., do kosztów uzyskania przychodów nie zalicza się odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7, jeżeli uprzednio te prawa lub wartości były przez podatnika lub spółkę niebędącą osobą prawną, której jest wspólnikiem, nabyte lub wytworzone a następnie zbyte ? w części przekraczającej przychód uzyskany przez podatnika z ich uprzedniego zbycia.


W myśl art. 16 ust. 1 pkt 73 updop do kosztów uzyskania przychodów nie zalicza się wszelkiego rodzaju opłat i należności za korzystanie lub prawo do korzystania z praw lub wartości, o których mowa w art. 16b ust. 1 pkt 4-7 (tj. m.in. z autorskich lub pokrewnych praw majątkowych, licencji, itd.), nabytych lub wytworzonych przez podatnika lub spółkę niebędącą osobą prawną, której jest wspólnikiem, a następnie zbytych ? w części przekraczającej przychód uzyskany przez podatnika z ich zbycia.


W tym miejscu należy zauważyć, że zarówno w przepisie art. 16 ust. 1 pkt 64a jak i art. 16 ust. 1 pkt 73 wartość przychodu uzyskana ze zbycia danej wartości niematerialnej i prawnej stanowi limit do którego odpisy amortyzacyjne oraz wszelkiego rodzaju opłaty i należności mogą zostać uznane za koszty uzyskania przychodów.


Analizując przepisy art. 16 ust. 1 pkt 64a oraz pkt 73 u.p.d.o.p., należy zauważyć, iż Ustawodawca wprowadzając do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wskazane wyłączenia, miał na celu wprowadzenie regulacji antyabuzywnej mającej na celu pozbawienie podatnika korzyści z wcześniejszych optymalizacji podatkowych. Jak wskazano bowiem w uzasadnieniu do projektu Ustawy zmieniającej (Druk nr 1878): ?(...) zmiany zawarte w ust. 1 pkt 64a i 73 mają na celu ograniczenie wysokości zaliczanych przez podatników do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od niektórych wartości niematerialnych i prawnych oraz wydatków z tytułu korzystania z opłat i należności licencyjnych, w sytuacji gdy uprzednio te wartości niematerialne i prawne lub prawa były własnością podatnika, a następnie zostały przez niego zbyte - do wysokości przychodu uzyskanego z ich zbycia przez podatnika dokonanego przed ich powrotnym nabyciem/licencjonowaniem.??

Ograniczenie wysokości zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od niektórych wartości niematerialnych i prawnych oraz wydatków z tytułu korzystania z opłat i należności licencyjnych (art. 16 ust. 1 pkt 64a i pkt 73 updop.), dotyczy sytuacji gdy uprzednio te wartości niematerialne i prawne lub prawa były własnością podatnika, a dopiero następnie zostały przez niego zbyte. W takim przypadku kosztem nie będą odpisy amortyzacyjne oraz opłaty i należności licencyjne w części przekraczającej przychód uzyskany przez podatnika z ich zbycia.

Ponadto na podstawie art. 10 ustawy z dnia 27 października o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz.U. poz 2175) art. 16 ust. 1 pkt 64a i art. 16 ust. 1 pkt 73 stosuje się z uwzględnieniem kwot zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów przed 1 stycznia 2018 r.

Powyższe oznacza że podatnicy, którzy w przeszłości zbyli wartości niematerialne i prawne i nadal je użytkują czy to w wyniku wtórnego nabycia czy też w oparciu o umowę licencji powinni ustalić historyczną wartość przychodu z ich zbycia oraz ustalić dotychczasową wysokość odpisów amortyzacyjnych oraz opłat i należności dotyczących tych wartości niematerialnych i prawnych, zaliczonych w ciężar kosztów uzyskania przychodów.

W przedstawionym we wniosku stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym mamy do czynienia z sytuacją w której ta sama wartość niematerialna i prawa (tj. Znak Towarowy) została przez Wnioskodawcę wytworzona następnie zbyta, licencjonowana i powtórnie nabyta. Zatem limit o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 64a w wysokości przychodu uzyskanego przez Spółkę z tytułu uprzedniego zbycia Znaku Towarowego dotyczący tego Znaku Towarowego należy pomniejszyć zarówno o dokonane odpisy amortyzacyjne jak i wydatki w postaci opłat i należności za korzystanie z tego Znaku Towarowego. Przedstawione we wniosku wydatki w postaci opłat licencyjnych oraz koszty promocji, jak również odpisy amortyzacyjne dotyczą tej samej wartości niematerialnej i prawnej tj. Znaku Towarowego i przychodu który Wnioskodawca uzyskał z ich uprzedniego zbycia.


Zatem poniesione przez Spółkę wydatki w postaci opłat licencyjnych z tytułu używania (korzystania) ze Znaku Towarowego oraz koszty promocji Znaku Towarowego obniżają limit wydatków o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 64a.


Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.


Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k?14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

  1. z zastosowaniem art. 119a;
  2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w przypadku interpretacji dotyczącej zdarzenia przyszłego ? stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.


Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Masz inne pytanie do prawnika?

Potrzebujesz pomocy prawnej?

Zapytaj prawnika