Możliwość zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 10% wartości ½ udziału (...)

UZASADNIENIE

W dniu 17 kwietnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacji lokalu użytkowego w wysokości 10%.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą m.in. w zakresie najmu i dzierżawy nieruchomości, prowadzenia projektów budowlanych, projektowania, audytu instalacji sanitarnych i elektrycznych. Wnioskodawca w czerwcu 2018 r. nabędzie wraz z żoną lokal użytkowy do ich majątku wspólnego (Wnioskodawcy przypada ½ udziału). Lokal użytkowy będący odrębną własnością, będzie wykorzystywany tylko i wyłącznie przez Wnioskodawcę w prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. Żona Wnioskodawcy, która nie prowadzi działalności gospodarczej - w konsekwencji nie będzie wykorzystywała lokalu w działalności gospodarczej.

Lokal użytkowy, który Wnioskodawca ma zamiar nabyć łącznie z żoną (w wysokości ½ udziału) jest usytuowany na parterze starej kamienicy z 1914 r. Kamienica przez lata była wykorzystywana zarówno w celach mieszkalnych (górne jej piętra) jak i niemieszkalnych (parter) na m.in. zakład szewski, sklep rybny itd. Po II wojnie światowej były właściciel stracił do niej prawo na podstawie tak zwanego dekretu Bieruta. Po II wojnie światowej, kamienica nadal funkcjonowała, a we frontowym lokalu znajdował się sklep rybny, ale ze względu na brak remontów, w 1988 roku wydano decyzję zezwalającą na rozbiórkę budynku. Ostatecznie budynku nie rozebrano, ale w 2009 r. budynek został wysiedlony, gdyż nie nadawał się do użytkowania. Ostatecznie prywatny inwestor przeprowadził generalny remont kamienicy i obecnie sprzedaje lokale mieszkalne i użytkowe, a jeden z nich tj. lokal użytkowy na parterze Wnioskodawca zamierza nabyć. Wiedzę na temat historii kamienicy Wnioskodawca czerpie ze strony internetowej dedykowanej przedmiotowej inwestycji oraz treści prospektu informacyjnego przygotowanego przez inwestora, z którego wynika, iż ?inwestycja polega na remoncie zabytkowej kamienicy wybudowanej w 1914 r.?. Kamienica objęta jest nadzorem konserwatorskim - została wpisana do rejestru zabytków, co oznacza, że każda ingerencja powodująca zmianę w stosunku do pierwotnego układu lub wyglądu wymaga decyzji odpowiedniego organu konserwatorskiego. Z treści prospektu informacyjnego wynika ponadto, iż przedsięwzięcie deweloperskie jest prowadzone w obiekcie stanowiącym zabytek w rozumieniu ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami.

W związku z powyższym, konieczne jest prowadzenie prac z uwzględnieniem częściowych odstępstw od przyjętych norm budowlanych, co zostało szczegółowo uwzględnione w projekcie budowlanym i programie konserwatorskim oraz potwierdzone wydaną decyzją o pozwoleniu na budowę. W trakcie prowadzonego remontu wymieniono wszystkie instalacje, stolarkę okienną i drzwiową, wykonano na nowo stropy, wzmocniono istniejące ściany, niektóre rozebrano, zrobiono nowe klatki schodowe, szyby windowe, wykonano nowy dach itd. Nabywany lokal znajduje się na parterze, w tym samym miejscu, w którym prowadzone były kiedyś zakłady usługowe ale jest możliwe, że nie znajduje się idealnie w obrysie tych lokali. Nie ulega jednak wątpliwości, iż przed nabyciem lokalu użytkowego przez Wnioskodawcę i jego żonę parter kamienicy, był używany przez poprzednich właścicieli do prowadzenia tam działalności handlowo - usługowej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w opisanym stanie faktycznym (nabycie lokalu użytkowego w starej przedwojennej kamienicy) Wnioskodawca ma prawo do zastosowania przyśpieszonej stawki amortyzacyjnej w wysokości 10% wartości ½ udziału w lokalu użytkowym na podstawie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy:

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Jak stanowi art. 22 ust. 8 wyżej powołanej ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 22a ust. 1 powołanej ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty,

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Kwestie wyceny środków trwałych stanowiących współwłasność podatnika zostały uregulowane w art. 22g ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym w razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku; zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków, chyba że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie.

Z powyższego przepisu prawa wynika, że w sytuacji, gdy tylko jeden z małżonków wprowadził dany składnik majątku do ewidencji środków trwałych i łączy go z małżonkiem wspólność majątkowa, wówczas może dokonywać odpisów amortyzacyjnych od jego pełnej wartości początkowej. W tej sytuacji nie ma potrzeby sporządzania umowy użyczenia majątku, który tak czy inaczej jest majątkiem wspólnym małżonków.

Natomiast, gdy oboje prowadzą oddzielne działalności gospodarcze i wykorzystują dany składnik majątku w swoich działalnościach, wówczas wartość początkowa ustalana jest proporcjonalnie do posiadanych udziałów. Od tak ustalonej wartości początkowej ustalane są odpisy amortyzacyjne.

W przedmiotowej sprawie, tylko Wnioskodawca będzie wykorzystywał lokal użytkowy do prowadzonej działalności gospodarczej. W związku z powyższym, to Wnioskodawca po wprowadzeniu lokalu użytkowego do ewidencji środków trwałych będzie dokonywał odpisów amortyzacyjnych od jego pełnej wartości. Jednocześnie prawo to nie jest zależne od dokonania jakichkolwiek dodatkowych czynności np. sporządzenia umowy użyczenia czy oświadczenia małżonka w tym zakresie.

Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się, stosownie do treści art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (PDOF), od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k PDOF, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e PDOF, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1 PDOF, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Wartością początkową w przedmiotowej sytuacji będzie łączna wartość ½ udziału Wnioskodawcy w lokalu użytkowym wskazana w akcie notarialnym.

Zgodnie z treścią art. 22h ust. 2 PDOF podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł PDOF, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k PDOF dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Generalna zasada, określona w art. 22i ust. 1 PDOF stanowi, że odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł PDOF, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1 PDOF.

Natomiast możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla budynków (lokali) przewiduje art. 22j ust. 1 pkt 3 i 4 PDOF. Zgodnie z treścią ww. przepisów, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22I PDOF, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:

3. dla budynków (lokali) i budowli innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem:
   1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
   2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych i budynków zastępczych
   - dla których okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata,
   
4. dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

   
   
   

Jak wynika z przywołanego przepisu w razie budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna wynosi 2,5% okres amortyzacji może zostać skrócony jednak nie może być krótszy niż 10 lat. Przedmiotowy lokal, który nabędzie Wnioskodawca jest lokalem użytkowym, dla którego zgodnie z załącznikiem nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przewidziano stawkę amortyzacyjna 2,5%, stąd możliwe jest zastosowanie w stosunku do przedmiotowego lokalu normy prawnej zgodnie, z którą czas amortyzacji może zostać skrócony, jednak maksymalnie do 10 lat.

Przez pojęcie używania lokalu rozumie się wykorzystywanie, czyli używanie czegoś z korzyścią, pożytkiem. Używanie środka trwałego musi zatem nastąpić przed jego nabyciem przez podatnika co oznacza, że podatnik może zastosować indywidualną stawkę amortyzacji, jeżeli nabył używany środek trwały, który przed jego nabyciem był wykorzystywany u poprzedniego właściciela. Z przedmiotowego przepisu nie wynika, jaki charakter powinno mieć to używanie tj. mieszkalny czy niemieszkalny i w jaki sposób fakt używania powinien zostać udokumentowany. W szczególności ustawodawca nie obarczył podatników żadnym formalnym obowiązkiem w tym zakresie. Z informacji posiadanych przez Wnioskodawcę, tj. prospektu informacyjnego oraz uzyskanych ze strony www prowadzonej przez inwestora wynika, iż kamienica, w której znajduje się lokal użytkowy została oddana do używania na początku XX w. Nie ulega więc wątpliwości, iż został spełniony warunek ?używania? lokalu przed wprowadzeniem przez Wnioskodawcę do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Z przedmiotowego przepisu nie wynikają żadne dodatkowe warunki np. używania bezpośrednio przed nabyciem przez Wnioskodawcę itd. Skoro więc ustawodawca pozwala pomniejszyć okres 40 lat o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia oddania lokalu użytkowego po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z zastrzeżeniem, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat, to należy uznać, iż w opisanym stanie faktycznym okres amortyzacji będzie wynosił 10 lat. Okres używania wynosi już co najmniej 100 lat, gdyż kamienica została oddana na początku XX wieku.

Zdaniem Wnioskodawcy skoro ustawodawca nie określił również sposobu dokumentowania dotychczasowego okresu używania danego środka trwałego, to w gestii podatnika pozostaje zebranie stosownej dokumentacji potwierdzającej fakt, że dany obiekt można uznać za używany oraz potwierdzającej okres jego używania. Nie ulega wątpliwości, iż takim dokumentem będzie strona www inwestora oraz prospekt emisyjny. Wnioskodawca na potrzeby ewentualnej kontroli posiadać będzie zarówno kopie prospektu emisyjnego jak również printscreen?y prowadzonej strony www, co będzie w pełni wystarczające z punktu widzenia wymagań formalnych wynikających z przedmiotowego przepisu. Tym samym należy uznać, iż Wnioskodawca może zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną w stosunku do przedmiotowego lokalu w wysokości 10% rocznie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Na podstawie art. 22f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Podstawą dokonywania odpisów amortyzacyjnych jest wartość początkowa środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych. Zgodnie bowiem z art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W myśl art. 22g ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia.

Stosownie natomiast do art. 22g ust. 11 ww. ustawy, w razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku; zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków, chyba że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie.

W świetle powyższego, w przypadku gdy środek trwały stanowi składnik majątku wspólnego małżonków (wspólność ustawowa) i jest wykorzystywany na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej wyłącznie przez jednego z nich, wówczas małżonek ten może dokonywać odpisów amortyzacyjnych od całej wartości początkowej tego środka trwałego.

Od tak ustalonej wartości początkowej środka trwałego może dokonywać odpisów amortyzacyjnych na zasadach określonych w art. 22h ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z tym, że dla celów amortyzacji należy ustalić właściwą stawkę amortyzacyjną. Co do zasady środek trwały podlega amortyzacji według stawki amortyzacyjnej określonej w Wykazie stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do przepisu art. 22i ust. 1 tej ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Zgodnie z Wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiących załącznik Nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dla lokali niemieszkalnych stosuje się stawkę amortyzacyjną w wysokości 2,5%.

Istnieje jednak możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej lokalu niemieszkalnego będącym środkiem trwałym. Kwestię tę uregulowano w art. 22j ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Treść powyższych przepisów wskazuje, że zastosowanie indywidualnej stawki amortyzacyjnej jest możliwe m.in. dla używanych środków trwałych po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych danego podatnika. Zauważyć przy tym należy, że wynikająca z art. 22j ww. ustawy, możliwość stosowania indywidualnych stawek amortyzacyjnych dla używanych lub ulepszonych budynków (lokali) jest prawem, a nie obowiązkiem podatnika. Przy czym przepisy podatkowe nie regulują jakimi dowodami należy udokumentować używanie środka trwałego. Przyjąć zatem należy, że mogą to być wszelkie wiarygodne dowody potwierdzające używanie środka trwałego w określonym czasie. Ciężar udowodnienia takiego stanu rzeczy spoczywa jednak na podatniku.

Dla środków trwałych, o których mowa w art. 22j ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, a więc dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% minimalnym okresem używania, uprawniającym do zastosowania stawek indywidualnych, wynosi 1 pełny rok. Powyższy przepis należy rozumieć w ten sposób, że indywidualne stawki amortyzacyjne mogą być ustalane jedynie dla takich środków trwałych, które ? w rozumieniu ww. ustawy ? są używane, a ponadto nie były wcześniej wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, prowadzonej przez podatnika.

Z opisu zaprezentowanego zdarzenia przyszłego wywieść należy, że Wnioskodawca w czerwcu 2018 r. nabędzie wraz z żoną lokal użytkowy do ich majątku wspólnego. Lokal użytkowy będący odrębną własnością, będzie wykorzystywany tylko i wyłącznie przez Wnioskodawcę w prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. Żona Wnioskodawcy, która nie prowadzi działalności gospodarczej nie będzie wykorzystywała lokalu w działalności gospodarczej. Lokal użytkowy, który Wnioskodawca ma zamiar nabyć łącznie z żoną jest usytuowany na parterze starej kamienicy z 1914 r. Kamienica przez lata była wykorzystywana zarówno w celach mieszkalnych jak i niemieszkalnych. Nabywany lokal znajduje się na parterze. Przed nabyciem lokalu użytkowego przez Wnioskodawcę i jego żonę parter kamienicy, był używany przez poprzednich właścicieli do prowadzenia tam działalności handlowo - usługowej.

Wobec powyższego opisu należy wskazać, że przepisy nie regulują, jakimi dowodami należy udokumentować używanie środka trwałego - lokalu niemieszkalnego. Okres używania lokalu niemieszkalnego przed jego wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podatnika ma jednak znaczenie przy ustalaniu indywidualnej stawki amortyzacji, ponieważ okres 40 lat może zostać pomniejszony o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia oddania lokalu po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia go do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podatnika, z zastrzeżeniem że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat. Jeśli zatem dokumentacja budynku (w skład którego wchodzi lokal niemieszkalny mający być przedmiotem zamierzonego nabycia) określa jego pochodzenie na rok 1914, należy przyjąć, że lokal ten spełnia warunki uznania go za używany.

A zatem ? w stosunku do nabytego lokalu niemieszkalnego znajdującego się w budynku z 1914 r. Wnioskodawcy będzie przysługiwało prawo zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 10% jego wartości początkowej.

W świetle powyższego, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacji lokalu użytkowego w wysokości 10% jego wartości początkowej należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k?14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
   
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.