W zakresie skutków podatkowych kupna BTC (bitcoinów)

W zakresie skutków podatkowych kupna BTC (bitcoinów)

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA


Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 16 sierpnia 2017 r. (data wpływu 6 września 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych kupna BTC (bitcoinów) - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE


W dniu 6 września 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych kupna BTC (bitcoinów).


We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.


Wnioskodawca jest obywatelem polskim na stałe mieszkającym i będącym rezydentem podatkowym w Wielkiej Brytanii. Zamierza korzystać z usług firm prowadzących serwisy wymiany waluty wirtualnej Bitcoin (dalej: BTC) a waluty tradycyjne (polskie złote oraz waluty obce, w tym funty brytyjskie, euro i dolary amerykańskie). Serwisy wymiany to firmy pośredniczące, których rola polega na zbieraniu od użytkowników zleceń wymiany BTC na walutę tradycyjną oraz zleceń przeciwstawnych i dokonywaniu wymiany w sytuacji gdy kursy proponowane przez sprzedającego i kupującego są zgodne. Część z serwisów wymiany, z których usług planuje Wnioskodawca skorzystać jest usytuowana w Polsce. Wykorzystując wahania kursu BTC względem walut tradycyjnych (rozbieżne kursy wymiany w różnych serwisach), Wnioskodawca planuje osiągnąć zyski dokonując zakupu i sprzedaży BTC w różnych serwisach wymiany. Przepływy finansowe wynikające z tych działań będą realizowane w postaci przelewów bankowych przy wykorzystaniu m.in. Wnioskodawcy prywatnych rachunków bankowych (w walucie polskiej oraz obcej) prowadzonych przez bank położony w Polsce.

Ze względu na rezydencję podatkową Wnioskodawcy w Wielkiej Brytanii, zyski z tego rodzaju transakcji podlegać będą opodatkowaniu w Wielkiej Brytanii jako zyski z transakcji kapitałowych (ang. CAPITAL GAINS TAX), a Wnioskodawcy działalność nie będzie stanowić działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów prawa Wielkiej Brytanii.


W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.


  1. Czy takie operacje finansowe można uznać za działalność gospodarczą prowadzoną w Polsce?
  2. Czy naliczanie podatku przez Brytyjską Administrację Podatkową i odprowadzanie go w Wielkiej Brytanii jako podatku od zysków kapitałowych gwarantuje Wnioskodawcy brak powstania obowiązku podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych w Polsce?
  3. Czy kupno BTC korzystając z serwisu wymiany posiadającego siedzibę w Polsce powoduje obowiązek podatkowy w podatku od czynności cywilnoprawnych?

Niniejsza interpretacja dotyczy podatku od czynności cywilnoprawnych, w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych w dniu 4 grudnia 2017 r. została wydana interpretacja Nr 0114-KDIP3-1.4011.296.2017.2.EC.


Zdaniem Wnioskodawcy, w treści ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych (zwanej dalej Ustawą) pojęcie ?waluty cyfrowej? bądź ?waluty wirtualnej? nie występuje. Ustawa nie zawiera także pojęć, które można w oczywisty sposób uznać za odpowiadające takiej formie waluty. Ponadto, w dniu składania niniejszego zapytania nie jest znane pytającemu jakiekolwiek orzecznictwo sądów ani opinia organów skarbowych dotyczące tego zagadnienia.

W tej sytuacji konieczne jest przeanalizowanie zapisów Ustawy pod kątem ich relewantności wobec wirtualnej waluty, ze szczególnym uwzględnieniem uzasadnienia Wyroku WSA w Bydgoszczy z 12 listopada 2013 r. (sygn. akt I SA/Bd 793/13), gdzie stwierdzono że: ?W prawie podatkowym obowiązuje nakaz wykładni ścisłej, a w szczególności zakaz takiej wykładni rozszerzającej przepisów prawa podatkowego, która zwiększałaby zakres obciążeń podatkowych podatnika. Dopuszczalna jest jednak wykładnia rozszerzająca na korzyść podatnika (por. L. Morawski: Wykładnia w orzecznictwie sądów. Toruń 2002, s. 266). Fundamentalną zasadą prawa podatkowego w demokratycznym państwie prawnym jest to, że zakres przedmiotu opodatkowania musi być precyzyjnie określony w ustawie podatkowej, a interpretacja jej przepisów nie może być rozszerzająca (por. wyrok SN z dnia 22 października 1992 r., sygn. akt III ARN 50/92, OSNC 1993/10/181 oraz wyrok NSA z dnia 23 kwietnia 1998 r., sygn. akt I SA/Po 1782/97).?

Katalog czynności cywilnoprawnych, od których należny jest podatek od czynności cywilnoprawnych (zwany dalej PCC) ma charakter zamknięty i jedynym potencjalnie możliwym do zastosowania wobec obrotu wirtualną walutą jest art. 1 ust. 1 pkt 1) lit. a) dotyczący sprzedaży lub zamiany rzeczy i praw majątkowych. Jest oczywiste, że wirtualna waluta nie jest rzeczą, w opinii pytającego nie jest jednak także prawem majątkowym w rozumieniu Ustawy. Przyczyną takiego stanu rzeczy jest fakt, że nie istnieją żadne ekonomiczne korzyści płynące z samego faktu posiadania wirtualnej waluty, co oznacza, że owo hipotetyczne prawo majątkowe nie miałoby możliwości ?wykonywania? o którym wspomina art. 1 ust. 4 Ustawy.

W tej sytuacji w sposób oczywisty niemożliwe jest ustalenie terytorialnej przynależności ?miejsca wykonywania?, które według uregulowań art. 1 ust. 4 Ustawy jest analogią fizycznej lokalizacji rzeczy i podstawowym kryterium, którego spełnienie powoduje podleganie opodatkowaniu PCC.

Pozornie wydaje się, że można przyjąć założenie, iż sprzedaż wirtualnej waluty jest wyżej powołanym ?wykonywaniem prawa majątkowego?, jednak interpretacja taka byłaby niezgodna z językową wykładnią art. 1 ust. 4. Ustawy, w którym ustawodawca celowo użył czasownika ?wykonywać? w formie niedokonanej, a więc wskazując na czynność ciągłą a nie, jak w przypadku sprzedaży, jednorazową.

Nie ulega wątpliwości, że racjonalny ustawodawca stosując tę formę gramatyczną rozróżnił pojęcie ?wykonywania czynności cywilnoprawnej? opisaną w art. 1 ust. 1 pkt 1) od pojęcia ?wykonywania prawa majątkowego? opisanego w art. 1 ust. 4 Ustawy. Zatem nawet częściowe utożsamienie tych pojęć byłoby błędem logicznym w interpretowaniu przepisów Ustawy. Ostatecznie zaznaczyć należy, że nawet przyjęcie owego błędnego założenia wciąż nie pozwoliłoby ustalić miejsca wykonywania czynności cywilnoprawnej, albowiem waluta cyfrowa ma charakter wirtualny, w szczególności jest księgowym zapisem w ?łańcuchu bloków? (ang. ?blockchain?), będącego jedną z form zdecentralizowanej księgi rachunkowej (ang. ?distributed ledger?). W tej technologii fakt posiadania konkretnej kwoty wirtualnej waluty oznacza jedynie tyle, że jej posiadacz zna hasło (klucz) umożliwiające przy pomocy odpowiedniego oprogramowania komputerowego wykonania transferu (przelewu) posiadanej przez siebie wirtualnej waluty na konto innego użytkownika. Przelew taki wykonywany jest (po zweryfikowaniu poprawności wspomnianego klucza-hasła) przez rozproszony wysiłek algorytmiczny komputerów, na których lokalizację posiadacz wirtualnej waluty nie ma wpływu i które mogą znajdować się w dowolnym miejscu świata podłączone do globalnej sieci internetowej.

Skala trudności interpretacyjnych jasno wskazuje, że uznanie wirtualnej waluty za prawo majątkowe w rozumieniu zapisów Ustawy byłoby nielogiczne i stanowiłoby wspomnianą na wstępie niedopuszczalną wykładnię rozszerzającą przepisów prawa podatkowego, która zwiększałaby zakres obciążeń podatkowych podatnika. Waluta wirtualna mimo swojej odmienności technologicznej stanowi bardzo bliski odpowiednik walut tradycyjnych emitowanych przez banki centralne i jako taka, w myśl wykładni funkcjonalnej, a więc biorącej pod uwagę cel regulacji prawnej, powinna być zakwalifikowana jako waluta obca, której sprzedaż podlega wyłączeniu spod PCC w myśl art. 9 pkt 1 Ustawy.

Zdaniem pytającego można domniemywać, że taka właśnie interpretacja przyjmowana jest milcząco także przez Ministerstwo Finansów, które otrzymawszy interpretację poselską numer 6655 w sprawie stanu prawnego wirtualnej waluty Bitcoin udzieliło w dniu 2 listopada 2016 roku odpowiedzi (FN7.701.53.2016), w której wśród ustaw regulujących podatkowe skutki obrotu wirtualną walutą w Polsce wymieniło jedynie ustawę o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz ustawę o podatku od towarów i usług, całkowicie pomijając ustawę o PCC.

Na zakończenie należy przywołać także wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 22 października 2015 roku w sprawie C-264/14 (Skatteverket vs. Hedqvist) w którym obrót wirtualną walutą Bitcoin uznano za zwolniony od podatku VAT na podstawie art. 135 ust. 1 lit. e) dyrektywy VAT, mimo faktu, że wymienione w tym fragmencie dyrektywy są jedynie waluty, banknoty i monety używane jako prawny środek płatniczy. Trybunał uznał jednak za uzasadnione rozszerzenie katalogu zwolnień także na wirtualną walutę Bitcoin w ramach stosowania wykładni funkcjonalnej:

?(?) nie można określać zakresu danego wyrażenia wyłącznie na podstawie wykładni literalnej. Należy interpretować owo wyrażenie w świetle kontekstu, w jaki się ono wpisuje, oraz w świetle celów i systematyki dyrektywy VAT (?) Transakcje dotyczące walut nietradycyjnych, czyli innych niż pieniądze, które są prawnymi środkami płatniczymi w jednym lub w kilku krajach, o ile waluty te zostały zaakceptowane przez strony transakcji jako alternatywny środek płatniczy wobec prawnych środków płatniczych i ich jedynym przeznaczeniem jest funkcja środka płatniczego,stanowią transakcje finansowe.

Z kontekstu i celu rzeczonego art. 135 ust. 1 lit. e) wynika zatem, że wykładnia tego przepisu, według której obejmuje on transakcje dotyczące tylko walut tradycyjnych, częściowo pozbawiłaby go skutków. W postępowaniu głównym bezsporne jest, że jedynym przeznaczeniem wirtualnej waluty ?bitcoin? jest funkcja środka płatniczego oraz że jest ona w tym celu akceptowana przez niektórych przedsiębiorców.?


Zdaniem pytającego analogiczne rozumowanie przeprowadzone wobec art. 9 pkt 1 ustawy o PCC pozwala na zwolnienie sprzedaży walut wirtualnych spod obowiązku zapłaty PCC.


W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.


Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. a) ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz. U. z 2017 r., poz. 1150) podatkowi temu podlegają m.in. umowy sprzedaży rzeczy i praw majątkowych.
Czynności cywilnoprawne zawarte w katalogu zamkniętym określonym w art. 1 wymienionej ustawy podlegają omawianemu podatkowi od czynności cywilnoprawnych, o ile spełniają przesłanki zawarte w art. 1 ust. 4 cytowanej ustawy.

Zgodnie z powyższym artykułem czynności cywilnoprawne w tym umowy sprzedaży podlegają omawianemu podatkowi, jeżeli ich przedmiotem są:

  1. rzeczy znajdujące się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa majątkowe wykonywane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
  2. rzeczy znajdujące się za granicą lub prawa majątkowe wykonywane za granicą, w przypadku gdy nabywca ma miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i czynność cywilnoprawna została dokonana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Należy wskazać, że przepisy ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych nie definiują czynności prawnych objętych opodatkowaniem, a więc w tej materii należy odwołać się do znaczenia nadanego im w przepisach prawa cywilnego a zwłaszcza do Kodeksu cywilnego.

Zgodnie z art. 535 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459) przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę, przy czym stosownie do art. 555 ww. ustawy, przepisy o sprzedaży rzeczy stosuje się odpowiednio między innymi do sprzedaży praw majątkowych. W świetle powyższego należy stwierdzić, że cena obok oznaczenia przedmiotu sprzedaży stanowi element przedmiotowo istotny umowy sprzedaży. Zapłata ceny jest podstawowym obowiązkiem kupującego. Cena jest ekwiwalentem rzeczy lub praw, nabytych w drodze umowy sprzedaży. Zawiera ona w sobie trzy elementy: wartość rzeczy, zysk sprzedawcy oraz koszty po jego stronie. ?Umowa sprzedaży ma charakter umowy konsensualnej. O tym, czy doszło do jej zawarcia decyduje wyłącznie złożenie zgodnych oświadczeń woli stron. Wydanie rzeczy czy też zapłata ceny są zdarzeniami będącymi jedynie przejawami wykonania umowy i nie mają wpływu na ocenę jej ważności, ani też nie decydują o kwalifikacji umowy jako wzajemnej.? − wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 10 października 2012 r. sygn. akt I ACa 704/12)

Powyższe oznacza więc, że już samo zawarcie umowy sprzedaży powoduje powstanie po stronie nabywcy (kupującego) obowiązku podatkowego w podatku od czynności cywilnoprawnych. Stosownie bowiem do art. 3 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 4 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych obowiązek podatkowy z tytułu zawarcia umowy sprzedaży powstaje z chwilą dokonania tej czynności cywilnoprawnej i ciąży na kupującym.


W myśl art. 6 ust. 1 pkt 1 analizowanej ustawy podstawę opodatkowania stanowi, przy umowie sprzedaży ? wartość rynkowa rzeczy lub prawa majątkowego.


W myśl art. 7 ust. 1 pkt 1 stawki podatku od umowy sprzedaży wynoszą:

  • nieruchomości, rzeczy ruchomych, prawa użytkowania wieczystego, własnościowego spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego, spółdzielczego prawa do lokalu użytkowego oraz wynikających z przepisów prawa spółdzielczego: prawa do domu jednorodzinnego oraz prawa do lokalu w małym domu mieszkalnym 2 %,
  • innych praw majątkowych 1 %.


Z uwagi na fakt, że ustawa o podatku od czynności cywilnoprawnych nie zawiera definicji waluty, banknotów i monet jako środków płatniczych należy odnieść się do następujących przepisów: ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o Narodowym Banku Polskim (Dz. U. z 2017 r., poz. 1373), w której wskazano, że znakami pieniężnymi Rzeczypospolitej Polskiej są banknoty i monety opiewające na złote i grosze (art. 31 tej ustawy). Natomiast znaki pieniężne emitowane przez NBP są prawnymi środkami płatniczymi na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej (art. 32 tej ustawy). W dalszej kolejności zwrócić należy uwagę na ustawę z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1572 z późn. zm.).


W art. 1 pkt 1-3 tej ustawy określono zasady świadczenia usług płatniczych oraz wydawania i wykupu pieniądza elektronicznego, w tym:

  • warunki świadczenia usług płatniczych, w szczególności dotyczące przejrzystości postanowień umownych i wymogów w zakresie informowania o usługach płatniczych;
  • prawa i obowiązki stron wynikające z umów o świadczenie usług płatniczych, a także zakres odpowiedzialności dostawców z tytułu wykonywania usług płatniczych;
  • warunki wydawania i wykupu pieniądza elektronicznego;
  • zasady prowadzenia działalności przez instytucje płatnicze, biura usług płatniczych, instytucje pieniądza elektronicznego i oddziały zagranicznych instytucji pieniądza elektronicznego, w tym za pośrednictwem agentów, oraz zasady sprawowania nadzoru nad tymi podmiotami.


W myśl art. 2 pkt 15b) ww. ustawy krajowa instytucja pieniądza elektronicznego oznacza osobę prawną, która uzyskała zezwolenie, o którym mowa w art. 132a ust. 1, na prowadzenie działalności w charakterze instytucji pieniądza elektronicznego. Zgodnie z art. 132a ust. 1 wydawanie pieniądza elektronicznego oraz świadczenie usług płatniczych w charakterze krajowej instytucji pieniądza elektronicznego wymaga uzyskania zezwolenia KNF.

Przechodząc na grunt niniejszej sprawy należy wskazać, że Bitcoin pełni funkcje elektronicznej waluty a system płatności umożliwia wysyłanie i odbieranie jednostek tejże waluty. Zarówno sama jednostka waluty jak i cały system występują pod jedną nazw: Bitcoin. Niemniej jednak Bitcoin jako system wirtualnej waluty nie posiada uregulowania w przepisach prawa. Waluta ta nie ma żadnego centralnego organu ani jakiejkolwiek instytucji sprawującej nad nią nadzór. Na gruncie polskiego prawa BTC (Bitcoin) nie można traktować na równi z prawnym środkiem płatniczym, bowiem nie funkcjonuje on jako instrument rynku pieniężnego w rozumieniu odrębnych przepisów. W świetle obowiązujących przepisów prawa Bitcoin nie jest walutą uznawaną jako prawny środek płatniczy. Nie jest również stosowana w rozliczeniach międzynarodowych w sensie prawnym, ponieważ nie posługują się tym żadne instytucje publiczne. Nie funkcjonuje jako instrument rynku pieniężnego.

W świetle powyższego należy stwierdzić, że bitcoin jest prawem majątkowym. Wobec braku definicji legalnej pojęcia ?prawa majątkowego?, należy odnieść się do ustaleń orzecznictwa oraz doktryny. Jak wskazuje się w judykaturze ? wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 20 czerwca 2006 r. sygn. akt II FSK 839/05, ?należy podzielić stanowisko wyrażone w zaskarżonym wyroku, że o zaliczeniu danego prawa do kategorii prawa majątkowego rozstrzygają łącznie dwie przesłanki, po pierwsze - czy dane prawo może być przedmiotem obrotu, czy jest więc zbywalne, po drugie zaś - czy posiada ono dającą się określić wartość majątkową?.

W rozpoznanej sprawie obie te przesłanki zaistnieją. Sam Wnioskodawca wskazuje bowiem, że zamierza korzystać z usług firm prowadzących serwisy wymiany waluty wirtualnej Bitcoin (dalej: BTC) a waluty tradycyjne (polskie złote oraz waluty obce, w tym funty brytyjskie, euro i dolary amerykańskie). Wnioskodawca wskazuje, że serwisy wymiany to firmy pośredniczące, których rola polega na zbieraniu od użytkowników zleceń wymiany BTC na walutę tradycyjną oraz zleceń przeciwstawnych i dokonywaniu wymiany w sytuacji gdy kursy proponowane przez sprzedającego i kupującego są zgodne. Część z serwisów wymiany, z których usług planuje Wnioskodawca skorzystać jest usytuowana w Polsce. Wykorzystując wahania kursu BTC względem walut tradycyjnych (rozbieżne kursy wymiany w różnych serwisach), Wnioskodawca planuje osiągnąć zyski dokonując zakupu i sprzedaży BTC w różnych serwisach wymiany.

Pozostaje zatem zastanowić się, czy w zaistniałej sytuacji mamy do czynienia z jedną z umów nazwanych Kodeksu cywilnego podlegających opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych, tj. umową sprzedaży, w której wynagrodzenie nazwano prowizją.

Podkreślić należy, że umowa sprzedaży (zakupu) należy do tzw.

konsensualnych czynności prawnych, co oznacza, że do jej skuteczności, a co za tym idzie również powstania obowiązku podatkowego wystarczy złożenie samego oświadczenia woli stron - solo consensu (zobowiązanie się sprzedawcy do przeniesienia własności rzeczy i wydania rzeczy oraz zobowiązanie kupującego do odebrania rzeczy i zapłaty ceny), bez konieczności przeniesienia własności rzeczy (prawa majątkowego), a także zapłaty ceny.

Należy nadmienić, że Wnioskodawca we własnym stanowisku powołuje się na przepis art. 9 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, który jego zdaniem powinien mieć zastosowanie w przedmiotowej sprawie. Zgodnie z art. 9 pkt 1 ustawy zwalnia się od podatku sprzedaż walut obcych.

Na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 10 ustawy z dnia 27 lipca 2002 r. Prawo dewizowe (Dz. U. z 2017 r., poz. 679) walutami obcymi są znaki pieniężne (banknoty i monety) będące poza krajem prawnym środkiem płatniczym, a także wycofane z obiegu, lecz podlegające wymianie; na równi z walutami obcymi traktuje się wymienialne rozrachunkowe jednostki pieniężne stosowane w rozliczeniach międzynarodowych, w szczególności jednostkę rozrachunkową Międzynarodowego Funduszu Walutowego (SRD).

Należy również wskazać, iż ?Prawnym środkiem płatniczym mogą być nie tylko pieniądze, ale również inne rzeczy lub prawa majątkowe, jeżeli ustawa gwarantuje obowiązek ich przyjmowania w ramach dokonywania płatności.? (vide D. Cyman ?Elektroniczne Instrumenty płatnicze a bezpieczeństwo uczestników rynku finansowego?, str. 55). W analizowanej sprawie należy stwierdzić, iż prawo majątkowe (bitcoin) nie spełnia warunku uznania go za prawny środek płatniczy. Nie stoi to jednak na przeszkodzie uznaniu, iż BTC stanowi prawo majątkowe będące umownym środkiem płatniczym. Uznanie takie w żadnym wypadku nie oznacza, iż BTC posiada walor waluty obcej.


Jednocześnie, mając na uwadze brzmienie z art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, zgodnie z którym nie podlegają podatkowi czynności cywilnoprawne, inne niż umowa spółki i jej zmiany:

  1. w zakresie,w jakim są opodatkowane podatkiem od towarów i usług,
  2. jeżeli przynajmniej jedna ze stron jest zwolniona od podatku od towarów i usług z tytułu dokonania tej czynności, z wyjątkiem:

    • umów sprzedaży i zamiany, których przedmiotem jest nieruchomość lub jej część, albo prawo użytkowania wieczystego, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub prawo do miejsca postojowego w garażu wielostanowiskowym lub udział w tych prawach,
    • umów sprzedaży udziałów i akcji w spółkach handlowych;

Należy zauważyć, iż z przedstawionego w sprawie opisu zdarzenia przyszłego nie wynika, czy Wnioskodawca będzie podatnikiem podatku od towarów i usług z tytułu tej czynności.


W przypadku objęcia powyższej czynności zakresem podatku od towarów i usług, może znaleźć tutaj zastosowanie wyłączenie zawarte w art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.


Należy zauważyć, iż z przedstawionego w sprawie opisu zdarzenia przyszłego nie wynika, czy Wnioskodawca będzie podatnikiem podatku od towarów i usług z tytułu tej czynności.


Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że kupno przez Wnioskodawcę BTC (bitcoinów) będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych na zasadach ogólnych zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. a) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, jako nabycie praw majątkowych. W powyższej sprawie nie znajdzie zastosowania zwolnienie zawarte w art. 9 pkt 1 ww. ustawy.


Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.


Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.


Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.


Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Masz inne pytanie do prawnika?

Potrzebujesz pomocy prawnej?

Zapytaj prawnika