Czy rachunek wystawiony na żonę Wnioskodawcy jest podstawą do odliczenia przez Wnioskodawcę od dochodu (...)

Czy rachunek wystawiony na żonę Wnioskodawcy jest podstawą do odliczenia przez Wnioskodawcę od dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej kwoty poniesionej przez Wnioskodawcę i Jego żonę, tj. 6 tys. zł, mając na uwadze prowadzenie wspólnego gospodarstwa domowego?

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 5 kwietnia 2018 r. (data wpływu 10 kwietnia 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 28 maja 2018 r. (data wpływu 5 czerwca 2018 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej ? jest nieprawidłowe.

Porady prawne

UZASADNIENIE

W dniu 10 kwietnia 2018 r. do tutejszego Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 16 maja 2018 r., nr 0113-KDIPT3.4011.191.2018.1.MH na podstawie art. 169 § 1 w związku z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 16 maja 2018 r. (data doręczenia 23 maja 2018 r.). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 28 maja 2018 r. (data wpływu 5 czerwca 2018 r.), nadanym za pośrednictwem placówki pocztowej w dniu 28 maja 2018 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest osobą z orzeczoną niepełnosprawnością w stopniu umiarkowanym przyznaną na stałe. Przyczyny niepełnosprawności to niepełnosprawność narządów ruchu i choroba neurologiczna (II grupa inwalidzka). Wnioskodawca mieszka wraz z żoną w domu jednorodzinnym, który jest ich wspólną własnością. Żona Wnioskodawcy jest osobą pełnosprawną, pracującą. W 2017 r. Wnioskodawca dokonał wymiany węglowego pieca c.o. na piec gazowy. Rachunek za tą usługę jest wystawiony na żonę, gdyż to ona załatwiała z firmą sprawy rozliczeniowe. Rachunek opiewa na 12 tys. zł. Z Wojewódzkiego Funduszu Ochrony Środowiska Wnioskodawca wraz z żoną otrzymali dofinansowanie w kwocie 6 tys. zł, na co otrzymali PIT-8C.

Kwotę 6 tys. zł poniesioną przez Wnioskodawcę i Jego żonę, Wnioskodawca zamierza odpisać od dochodu w ramach wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych na podstawie art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy podatkowej.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 28 maja 2018 r., Wnioskodawca wskazał, że w 2017 r. uzyskiwał dochody z tytułu pracy i renty inwalidzkiej wyższe niż kwota 10 080 zł i nie był w tym okresie na utrzymaniu małżonki. Ostatnie orzeczenie o stopniu niepełnosprawności, wydane w dniu 8 grudnia 2014 r. ustala u Wnioskodawcy niepełnosprawność narządu ruchu (05-R) i neurologiczną (10-N) na stałe od maja 2008 r. oraz przyznaje również prawo do karty parkingowej. Wydatki na wymianę pieca zostały odliczone jako wydatek na przystosowanie budynku mieszkalnego do potrzeb osoby niepełnosprawnej, wynikające z rodzaju niepełnosprawności Wnioskodawcy. Przedmiotowy wydatek nie został zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, ani nie został odliczony od dochodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym. Niepełnosprawność i pogarszający się stan zdrowia Wnioskodawcy, uniemożliwia Mu schodzenie po schodach do kotłowni, więc wymiana pieca, w ocenie Wnioskodawcy była koniecznością. Rachunek został wypisany na żonę, ponieważ to ona załatwiała większość spraw związanych z wymianą pieca.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy rachunek wystawiony na żonę Wnioskodawcy jest podstawą do odliczenia przez Wnioskodawcę od dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej kwoty poniesionej przez Wnioskodawcę i Jego żonę, tj. 6 tys. zł, mając na uwadze prowadzenie wspólnego gospodarstwa domowego?

Zdaniem Wnioskodawcy, biorąc pod uwagę Jego niepełnosprawność, wymiana pieca węglowego na gazowy była wręcz koniecznością i znacznie ułatwiła Jego codzienną egzystencję. Ponieważ Wnioskodawca nie ma z żoną orzeczonej rozdzielności majątkowej, rachunek został wydany na żonę.

Zdaniem Wnioskodawcy, skoro zmiana sposobu ogrzewania została wymuszona przez Jego niepełnosprawność, to kwota poniesiona przez Wnioskodawcę i Jego żonę, tj. 6 tys. zł winna być odliczona od dochodu w całości na druku PIT/O.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm.), podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c, art. 30e i art. 30f, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4-4e i 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Za wydatki na cele rehabilitacyjne w świetle art. 26 ust. 7a pkt 1 ww. ustawy, uważa się wydatki poniesione na adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności.

Wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku, gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami, a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie (art. 26 ust. 7b ustawy).

Zgodnie z art. 26 ust. 7 pkt 4 powołanej ustawy ? wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty ? w przypadkach innych niż wymienione w pkt 1-3.

W myśl art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ? warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

  1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
  2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
  3. orzeczenie o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.

Na podstawie art. 26 ust. 7f ww. ustawy ? ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

  1. I grupy inwalidztwa ? należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów orzeczono:
    1. całkowita niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji, albo
    2. znaczny stopień niepełnosprawności,
  2. II grupy inwalidztwa ? należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
    1. całkowitą niezdolność do pracy albo
    2. umiarkowany stopień niepełnosprawności.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest osobą z orzeczoną niepełnosprawnością w stopniu umiarkowanym przyznaną na stałe. Ostatnie orzeczenie o stopniu niepełnosprawności, wydane w dniu 8 grudnia 2014 r., ustala u Wnioskodawcy niepełnosprawność narządu ruchu (05-R) i neurologiczną (10-N) (II grupa inwalidzka). Wnioskodawca w 2017 r. uzyskiwał dochody z tytułu pracy i renty inwalidzkiej wyższe niż kwota 10 080 zł i nie był w tym okresie na utrzymaniu małżonki. Wnioskodawca mieszka wraz z żoną w domu jednorodzinnym, który jest ich wspólną własnością. Żona Wnioskodawcy jest osobą pełnosprawną, pracującą. W 2017 r., Wnioskodawca dokonał wymiany węglowego pieca c.o. na piec gazowy. Rachunek za tą usługę jest wystawiony na żonę, gdyż to ona załatwiała z firmą sprawy rozliczeniowe. Rachunek opiewa na 12 tys. zł. Z Wojewódzkiego Funduszu Ochrony Środowiska, Wnioskodawca wraz z żoną otrzymali dofinansowanie w kwocie 6 tys. zł, na co otrzymali PIT-8C. Kwotę 6 tys. zł, Wnioskodawca zamierza odpisać od dochodu w ramach wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych na podstawie art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przedmiotowy wydatek nie został zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, ani nie został odliczony od dochodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym.

Rozpatrując, czy wydatek poniesiony na zakup pieca gazowego i wymianę węglowego pieca c.o. mieści się w pojęciu adaptacji i wyposażenia mieszkań lub budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, o którym mowa w art. 26 ust. 7a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, należy ustalić znaczenie użytych w przepisie pojęć ?adaptacja? i ?wyposażenie?.

Zgodnie z językowym znaczeniem terminu ?adaptacja? to ?przystosowanie do innego użytku, przerobienie dla nadania innego charakteru, np. w budownictwie przeróbka budynku? (Mały słownik języka polskiego, Warszawa 1994). Natomiast ?wyposażenie? to urządzenia potrzebne do prawidłowego funkcjonowania czegoś.

Adaptacją mieszkania lub budynku mieszkalnego jest zatem przeróbka, mająca mu nadać inny charakter, przystosować do innego użytku, natomiast wyposażenie mieszkania oraz budynku mieszkalnego ? to przydanie jemu rzeczowych elementów zwiększających jego walory użytkowe. Zatem, adaptacja i wyposażenie lokalu (budynku) mieszkalnego musi ułatwiać osobie niepełnosprawnej egzystowanie w tym lokalu (budynku), biorąc pod uwagę rodzaj niepełnosprawności. Stąd też w przypadku każdego niepełnosprawnego, wydatki na adaptację i wyposażenie lokalu (budynku) mieszkalnego mogą być inne, gdyż powinny odzwierciedlać potrzeby wynikające z niepełnosprawności.

Dokonując wykładni zawartego w art. 26 ust. 7a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, pojęcia adaptacji i wyposażenia mieszkań oraz budynków mieszkalnych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności wskazać należy, że w doktrynie zwraca się uwagę, że przez adaptację i wyposażenie, o których mowa w powyższym przepisie, należy rozumieć takie przystosowanie mieszkania (budynku), które umożliwia lub ułatwia życie w nim osobie niepełnosprawnej. Należy zwrócić uwagę, że pojęcie ?adaptacja? rozumieć należy jako ?przystosowanie?, które jednak niekoniecznie oznaczać musi ?ulepszenie?, czy ?przekształcenie? zaistniałego stanu rzeczy ? w tym przypadku warunków mieszkaniowych dla potrzeb osoby niepełnosprawnej (wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 29 czerwca 2011 r., sygn. akt I SA/Wr 667/11).

W podobnej sprawie wypowiedział się również NSA w Szczecinie w wyroku z dnia 10 kwietnia 1997 r., sygn. akt SA/Sz 696/96, w którym stwierdził, że dokonanie adaptacji mieszkania do innych potrzeb i jego wyposażenie w nowe elementy rzeczowe ma ? dla uznania wydatków poniesionych na nie za wydatki na cele rehabilitacyjne ? znaczenie tylko o tyle, o ile u podstaw takiej adaptacji lub wyposażenia leżą potrzeby wynikające z niepełnosprawności podatnika lub osoby pozostającej na jego utrzymaniu. Za trafny uznać należy pogląd wyrażony w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, że wydatek związany z zastąpieniem ogrzewania piecowego ogrzewaniem centralnym gazowym jest wydatkiem poniesionym na modernizację mieszkania, czyli na jego unowocześnienie, przy czym między pojęciem modernizacji a pojęciem adaptacji lub wyposażenia mieszkania nie można stawiać znaku równości. Nie oznacza to jednak wcale, że unowocześnienie (modernizacja) mieszkania np. przez zmianę systemu ogrzewania nie może być równoznaczne z przystosowaniem (adaptacją) tego mieszkania lub jego wyposażeniem w konstrukcje czy też urządzenia podyktowane potrzebami wynikającymi z niepełnosprawności. Coś, co dla podatnika pełnosprawnego stanowi tylko unowocześnienie jego mieszkania, dla podatnika niepełnosprawnego może stanowić przystosowanie tego mieszkania lub jego wyposażenie podyktowane jego potrzebami jako osoby niepełnosprawnej. O tym zatem, czy wyposażenie lokalu mieszkalnego w określone urządzenia (np. w ogrzewanie elektryczne lub gazowe zamiast dotychczasowego tradycyjnego ogrzewania węglowego) stanowi tylko jego modernizację, czy też jest podyktowane celami rehabilitacyjnymi, decydują potrzeby podatnika (lub osoby pozostającej na jego utrzymaniu) wynikające z jego niepełnosprawności. Ocena zatem, czy dany wydatek ?mieszkaniowy? jest podyktowany tylko potrzebą remontu mieszkania (zachowania jego dotychczasowej substancji) lub jego modernizacją (unowocześnieniem) czy też potrzebami wynikającymi z niepełnosprawności podatnika lub osoby pozostającej na jego utrzymaniu i zmierza do zaspokojenia tych potrzeb, powinna się dokonać nie tylko przez ocenę charakteru zmian dokonanych w szeroko rozumianej substancji mieszkaniowej, ale przede wszystkim przez pryzmat potrzeb, którymi zmiany te zostały podyktowane. Analogiczny pogląd wyraził również WSA w Łodzi w wyroku z dnia 6 września 2011 r., sygn. akt I SA/Łd 547/11.

Jednocześnie należy wskazać, że wydatki na adaptację i wyposażenie mieszkań (budynków mieszkalnych), w przeciwieństwie do wydatków z tytułu zakupu sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych, nie muszą mieć indywidualnego charakteru.

Pogląd ten potwierdził m.in. WSA w Łodzi w wyroku z dnia 17 lutego 2012 r., sygn. akt I SA/Łd 1541/11, stwierdzając, że nie można zgodzić się z tą częścią dokonanej przez organ wykładni art. 26 ust. 7a pkt 1 i 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wedle której wydatki na adaptację i wyposażenie mieszkań muszą mieć, tak samo jak sprzęt rehabilitacyjny, indywidualny charakter. Z gramatycznego brzmienia pierwszego unormowania wynika bowiem, że wymóg ?indywidualnego przeznaczenia? w ogóle nie dotyczy wydatków na adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych. Jedynym warunkiem zastosowania tego odliczenia, stosownie do treści art. 26 ust. 7a pkt 1 ww. ustawy, jest to by adaptacja (wyposażenie) mieszkania (budynku) odpowiadała potrzebom wynikającym z niepełnosprawności. Uwzględniając regulację zawartą w art. 26 ust. 1 pkt 6 powołanej ustawy należy tego rodzaju wydatkom stawiać nadto warunek by służyły rehabilitacji osoby niepełnosprawnej lub ułatwiały jej wykonywanie czynności życiowych. Są to jedyne ustawowe wymogi stawiane wspomnianym wydatkom.

Biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa stwierdzić należy, że wydatek poniesiony na zakup pieca gazowego stanowi wydatek na przystosowanie budynku mieszkalnego, odpowiadający potrzebom wynikającym z niepełnosprawności Wnioskodawcy.

Przy czym, wskazać należy, że w celu możliwości skorzystania przez osobę niepełnosprawną, z ulgi przewidzianej przez ustawodawcę w treści art. 26 ust. 7a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoba ta winna posiadać, stosownie do treści art. 26 ust. 7 pkt 4 ww. ustawy, dokumenty (rachunki) stwierdzające poniesienie wydatków na adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, zawierające w szczególności: dane identyfikujące kupującego i sprzedającego, rodzaj zakupionego towaru oraz kwotę zapłaty, co oznacza, że z treści tych rachunków powinno wynikać, że to osoba niepełnosprawna poniosła wydatek. Powyższe oznacza, że to Wnioskodawca powinien posiadać dokumenty (faktury, rachunki) wystawione na Jego imię i nazwisko, potwierdzające poniesienie przez Niego wydatków. Brak imiennego dowodu poniesienia przez Wnioskodawcę wydatków wyklucza w związku z treścią art. 26 ust. 7 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, możliwość skorzystania z ww. odliczenia.

Zatem stwierdzić należy, że rachunek wystawiony na żonę Wnioskodawcy nie stanowi podstawy do odliczenia przez Wnioskodawcę od dochodu, w ramach ulgi rehabilitacyjnej, kwoty poniesionej na wymianę pieca c.o. na piec gazowy. Fakt pozostawania przez Wnioskodawcę we wspólności majątkowej małżeńskiej ze współmałżonkiem, na którego jest wystawiony rachunek nie jest więc okolicznością, która pozwoliłaby na uznanie posiadanego dowodu zakupu wystawionego na imię i nazwisko osoby pełnosprawnej za spełnienie wymogu posiadania przez Wnioskodawcę, imiennego dowodu poniesienia przez Niego wydatków na cele rehabilitacyjne.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), przepisów art. 14k?14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

  1. z zastosowaniem art. 119a;
  2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Masz inne pytanie do prawnika?

Potrzebujesz pomocy prawnej?

Zapytaj prawnika