Przedmiotem sporu jest kwestia uznania czy wydatki związane z zawarciem umowy factoringu stanowią koszty (...)

Przedmiotem sporu jest kwestia uznania czy wydatki związane z zawarciem umowy factoringu stanowią koszty bezpośrednio czy też pośrednio związane z uzyskaniem przychodu i czy można zaliczyć je w ciężar kosztów uzyskania przychodu 2006r.


Na podstawie art. 233 i art. 239 w związku z art. 14b § 5 ustawy z dnia 29.08.1997r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie po rozpatrzeniu zażalenia z dnia 13.06.2007r. na postanowienie Naczelnika Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie z dnia 06.06.2007r., Nr 1471/DPR2/423-37/07/JB/2 w sprawie udzielenia pisemnej informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie Spółki w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych,


orzeka:


odmówić zmiany postanowienia Naczelnika Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie z dnia 06.06.2007r., Nr 1471/DPR2/423-37/07/JB/2.

Porady prawne


U Z A S A D N I E N I E


Pismem z dnia 09.03.2007r. Spółka ?L? wystąpiła w trybie art. 14a §1 Ordynacji Podatkowej z wnioskiem do Naczelnika Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji prawa podatkowego w indywidualnej sprawie podatnika. Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Spółka w dniu 27.12.2006r. zawarła umowę sprzedaży na raty, nieruchomości składającej się z prawa własności budynku oraz prawa użytkowania wieczystego gruntu w Warszawie. Uzgodniona cena sprzedaży netto wyniosła 23,5 mln zł. Wydanie nieruchomości nastąpiło w tym samym dniu i w dniu tym ?L? otrzymał pierwszą ratę ceny sprzedaży w wysokości 3,83 mln zł plus VAT. Pozostałą kwotę Spółka otrzyma zgodnie z zawartą umową w ciągu 4 kolejnych lat w równych ratach, po 4,9175 mln zł netto każda.
Sprzedaż nieruchomości była możliwa jedynie dzięki rozłożeniu kupującemu ceny na raty na okres 4 lat, gdyż nie był on w stanie zapłacić w chwili zawarcia umowy całej ceny sprzedaży.
Ze względu jednak na rozłożenie kupującemu ceny na raty, Spółka po sprzedaży nie mogła spłacić pożyczek zaciągniętych na zakup nieruchomości. Aby spłacić te pożyczki, służące uprzednio nabyciu nieruchomości i pokryciu innych kosztów związanych z posiadaniem nieruchomości i przygotowaniem jej do sprzedaży, Spółka zdecydowała się skorzystać z usługi factoringu. Po zawarciu umowy factoringu ?bez regresu? z bankiem, Spółka otrzymała od banku w ciągu 2 dni od spełnienia warunków umowy kwotę równą pozostałej do zapłaty cenie sprzedaży, zaś bank przejął inkaso niezapłaconych rat ceny sprzedaży. Spółka dzięki temu mogła spłacić pożyczki na zakup nieruchomości. Z tytułu usługi factoringu Spółka zapłaciła na rzecz banku w dniu 1 marca 2007r. uzgodnione wynagrodzenie.
Spółka do dnia zapłaty wynagrodzenia za factoring i otrzymania stosownej faktury VAT od banku nie zamknęła ksiąg rachunkowych za rok 2006. Spółka uznała wobec zawarcia umowy sprzedaży w dniu 27.12.2006 roku całą cenę sprzedaży za przychód roku 2006. Ze względu na bezpośredni związek zapłaconego wynagrodzenia za factoring z przychodem ze sprzedaży Spółka zgodnie z ustawą o rachunkowości zaksięgowała je jako rachunkowy koszt roku 2006.
W związku z powyższym Spółka zwróciła do Naczelnika Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie z zapytaniem, czy powinna uwzględnić przychód ze sprzedaży oraz poniesione koszty w rozliczeniu za rok 2006.


Naczelnik Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie odnosząc się do postawionego przez podatnika we wniosku pytania dotyczącego momentu zaliczenia poniesionego wydatku na wynagrodzenie wypłacone faktorowi do kosztów uzyskania przychodów wydał w dniu 06.

06.2007r. postanowienie nr 1471/DPR2/423-37/07/JB/2, w którym to uznał stanowisko podatnika za nieprawidłowe.
W uzasadnieniu postanowienia Naczelnik Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie wskazał, iż bez wątpienia koszty wynagrodzenia dla banku (faktora), wynikające z zawartej umowy factoringu, spełniają przesłanki uznania ich za koszty uzyskania przychodów. Wydatki te poniesione zostały w celu uzyskania przychodów i jednocześnie nie zostały wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jako nie stanowiące kosztów uzyskania przychodów. Organ I instancji nie zgodził się jednak z poglądem Podatnika, iż koszty te mają bezpośredni związek z uzyskanym przez Spółkę przychodem ze sprzedaży nieruchomości. W ocenie Naczelnika koszt poniesiony na zapłatę wynagrodzenia dla faktora nie jest związany z przychodem ze sprzedaży nieruchomości, lecz stanowi koszt zawarcia umowy factoringu, która jest niezależna od umowy sprzedaży nieruchomości i wydatek ten powinien być zaliczony w ciężar kosztów uzyskania przychodów w dacie poniesienia.


W dniu 13.06.2007r. Podatnik złożył zażalenie na postanowienie nr 1471/DPR2/423-37/07/JB/2 z dnia 06.06.2007r, w którym wnosi o zmianę w/w postanowienia oraz potwierdzenie stanowiska wyrażonego we wniosku.
W uzasadnieniu zażalenia Strona zarzuca organowi I instancji błędne zastosowanie art. 16 ust. 1 pkt 1 oraz błędne niezastosowanie art. 15 ust. 4 i 4b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Strona podnosi, iż nietrafny jest argument organu I instancji o braku związku pomiędzy wydatkiem na zakup usługi factoringu a przychodem ze sprzedaży. Podatnik zauważa, iż kupujący nie był w stanie zapłacić jednorazowo całej ceny sprzedaży a Spółka w tej sytuacji nie miała możliwości spłacenia zaciągniętych pożyczek i kredytu. W związku z powyższym skorzystała z usługi faktoringu a cenę sprzedaży skalkulowała w taki sposób, iż uwzględniła w niej również wysokość przewidywanego wynagrodzenia z tytułu factoringu. Kupujący zgodził się zapłacić wyższą cenę sprzedaży w sytuacji, gdy cena ta została mu rozłożona na raty. W tej sytuacji zdaniem Podatnika skorzystanie z usługi factoringu bezpośrednio wpłynęło na wysokość przychodu a koszt factoringu należy rozpoznać jako koszt podatkowy 2006 roku.


Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie po rozpatrzeniu zebranego materiału dowodowego, stwierdza, co następuje:


Zażalenie wniesione przez Spółkę, w ocenie organu odwoławczego nie zasługuje na uwzględnienie.
Przedmiotem sporu jest kwestia uznania czy wydatki związane z zawarciem umowy factoringu stanowią koszty bezpośrednio czy też pośrednio związane z uzyskaniem przychodu i czy można zaliczyć je w ciężar kosztów uzyskania przychodu 2006r.
Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jednolity Dz. U z 2000 r., Nr 54, poz. 654, z późn. zm.) ?kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 1 ust. 1?. Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy, stanowić mogą koszty uzyskania przychodu, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów. Równocześnie o poprawności dokonania odliczenia od przychodów poniesionych wydatków decyduje także właściwe ustalenie okresu (momentu), w którym można dokonać potrącenia poniesionych wydatków.

Zasady zaliczania ponoszonych wydatków do kosztów uzyskania przychodów reguluje art. 15 ust. 4 w/w ustawy, zgodnie z którym koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącane w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c.
W myśl art. 15 ust. 4b powołanej ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po zakończeniu tego roku podatkowego do dnia:
1. sporządzenia sprawozdania finansowego, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia zeznania, jeżeli podatnicy są obowiązani do sporządzania takiego sprawozdania, albo
2. złożenia zeznania, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia tego zeznania, jeżeli podatnicy, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie są obowiązani do sporządzania sprawozdania finansowego
- są potrącalne w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody.
Zgodnie natomiast z art. 15 ust. 4c powołanej ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po dniu, o którym mowa w ust. 4b pkt 1 albo pkt 2, są potrącalne w roku podatkowym następującym po roku, za który sporządzane jest sprawozdanie finansowe lub składane zeznanie.

Powyższa zasada rozliczania wydatków w czasie ma na celu zapewnienie współmierności przychodów do kosztów ich uzyskania i jednocześnie ma zastosowanie do kosztów bezpośrednio związanych z osiąganymi przychodami. Z powyższego wynika, że o ile poniesione wydatki spełniają warunki określone w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a jednocześnie ich poniesienie bezpośrednio wpływa na wartość osiąganych przychodów, podatnik ma prawo odliczyć od przychodów koszty ich uzyskania w roku podatkowym, którego te koszty dotyczą, tj. w roku, w którym w efekcie poniesienia tych kosztów osiągnął przychód podlegający opodatkowaniu.
Natomiast w przypadku wydatków pośrednio związanych z uzyskiwanymi przez podatnika przychodami, o zaliczeniu ich w koszty podatkowe decyduje faktyczny moment ich poniesienia - przepis art. 15 ust. 4d przedmiotowej ustawy stanowi, że koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.
Za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów (art. 15 ust. 4e ustawy).
Biorąc pod uwagę powyższe organ odwoławczy zauważa, iż ustalając moment uznania wydatku za koszt podatkowy, rozstrzygnąć należy, czy istnieje możliwość powiązania tego wydatku z przychodem osiągniętym w roku podatkowym. Podatnik bowiem może ponosić koszty, które bezpośrednio wiążą się z konkretnymi przychodami osiągniętymi w roku podatkowym lub też może ponosić koszty mające pośredni wpływ na osiągane przez podatnika przychody. Wydatki powiązane bezpośrednio z osiągniętym przychodem należy uwzględniać w kosztach uzyskania przychodów w roku (okresie) osiągnięcia przychodu ? chyba, że nie można ich zarachować w tym roku.

Natomiast wydatki wpływające na przychody Spółki w sposób pośredni należy uznawać za koszty podatkowe w okresie ich poniesienia, czyli zapłaty.
Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Podatnik obciążył bezpośrednie koszty podatkowe kwotą dotyczącą usługi factoringowej, gdyż zdaniem strony miała ona bezpośredni związek z osiągniętym przez podatnika przychodem.
W opinii organu odwoławczego, w przedstawionych okolicznościach faktycznych, Podatnik nie miał możliwości uznania opłaty faktoringowej za bezpośredni koszt uzyskania konkretnych przychodów. Umowa factoringowa z bankiem była zawarta w celu spłacenia wcześniej zaciągniętych pożyczek a nie jak podkreśla strona w celu uzyskania wyższej ceny sprzedaży nieruchomości.
Zdaniem organu odwoławczego wydatek poniesiony w związku z zawartą przez Podatnika umową factoringową należy zaliczyć do kosztów pośrednich, gdyż nie pozostaje w związku z konkretnym przychodem podatnika, natomiast związany jest z całokształtem jego działalności. W tym też miejscu organ odwoławczy zauważa, że Spółka ma rację stwierdzając iż, wydatek poniesiony 1 marca 2007r. czyli przed sporządzeniem sprawozdania finansowego oraz przed złożeniem zeznania podatkowego za 2006r. można rozpoznać jako koszt podatkowy 2006r., ale należy dodać, że po spełnieniu pierwszego i podstawowego warunku a mianowicie ?bezpośredniego wpływu na wartość osiągniętych przychodów? czego organ odwoławczy w przedmiotowej sprawie nie znajduje.
Dla powyższego rozstrzygnięcia bez znaczenia pozostaje, czy dana nieruchomość została zaliczona do środków trwałych Spółki czy stanowiła towar przeznaczony na sprzedaż. Zarówno w jednym jak i w drugim przypadku nie można uznać wynagrodzenia za usługę factoringu za wydatek wpływający bezpośrednio na uzyskanie przychodów jej sprzedaży.
W postępowaniu odwoławczym postanowieniem nr 1401/BP-I/4210-52/07/MC z dnia 13.07.2007 został wyznaczony stronie siedmiodniowy termin do wypowiedzenia się w sprawie zebranego materiału dowodowego, z którego strona do dnia wydania przedmiotowej decyzji podatnik nie skorzystała.


Masz inne pytanie do prawnika?

Potrzebujesz pomocy prawnej?

Zapytaj prawnika