Czy przeprowadzenie generalnego remontu mobilnej linii mechanicznej na kwotę 30.000 zł brutto stanowi (...)

Zgodnie z art. 22k ust. 4 ustawy z dnia 26 lipca 1991r o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000r Nr 14, poz. 176 ze zm.) odpisów amortyzacyjnych można dokonywać od wartości początkowej fabrycznie nowych środków trwałych, zaliczonych do grupy 3-6 Klasyfikacji, w pierwszym roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji, w wysokości 30% tej wartości. Stosownie do art. 22k ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ? przy zastosowaniu metody degresywnej podstawę amortyzacji ustala się w myśl art. 22k ust. 1 lub art. 22i. Art. 22k ust. 1 który stanowi, iż odpisów amortyzacyjnych można dokonywać od wartości początkowej maszyn i urządzeń zaliczonych do grupy 3-6 i 8 Klasyfikacji w pierwszym podatkowym roku ich używania przy zastosowaniu stawek podanych w Wykazie stawek amortyzacyjnych podwyższonych, z zastrzeżeniem ust. 2, o wartość nie wyższą niż 2,0, a w następnych latach podatkowych ? od ich wartości początkowej pomniejszonej o dotychczasowe odpisy amortyzacyjne, ustalonej na początek kolejnych lat ich używania. Począwszy od roku podatkowego, w którym tak określona roczna kwota amortyzacji miałaby być niższa od rocznej kwoty amortyzacji obliczonej przy zastosowaniu metody określonej w art. 22i ust. 1 (metody liniowej), podatnicy dokonujący dalszych odpisów zgodnie z art. 22i tj. przy zastosowaniu metody liniowej. Art. 22 i ust. 1 ? 7 stanowi o stawkach amortyzacyjnych, które zostały określone w Wykazie stawek amortyzacyjnych i o możliwościach ich podwyższania i obniżania. Zgodnie z art. 22i ust. 1 w/w ustawy odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w w/w Wykazie, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1. W świetle wyżej cytowanego przepisu art. 22k ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przy zastosowaniu metody degresywnej w następnym roku podatkowym po tym, w którym podatnik dokonał 30% odpisu amortyzacyjnego (w drugim roku amortyzacji, który jest pierwszym rokiem amortyzacji metodą degresywną), podstawę naliczania amortyzacji określa się w wysokości wartości początkowej, a więc bez pomniejszenia jej o jakiekolwiek odpisy dokonane w pierwszym roku podatkowym. W trzecim roku naliczania odpisów amortyzacyjnych, który jest drugim rokiem amortyzacji metodą degresywną i w latach następnych, podstawę tę ustala się zgodnie z brzmieniem art. 22k ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czyli wartość początkową pomniejsza się o odpisy dokonane w latach poprzednich, jednakże chodzi tu tylko o odpisy, które ustalone zostały w wyniku zastosowania metody degresywnej tj. bez pomniejszenia o 30 % odpis. Zatem w drugim i następnych latach podatkowych podatnik ma prawo dokonywać odpisów amortyzacyjnych stosując tzw. zasady amortyzacji liniowej lub zasady amortyzacji degresywnej, przy czym odpisów tych dokonuje od wartości początkowej, a więc bez pomniejszania jej o odpisy dokonane w pierwszym roku podatkowym.

Zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu, winien zatem, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:1.pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub ze źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu,2.nie znajdować się na liście kosztów nieuznanych za koszt uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy. Zgodnie z art. 23 ust. 1 lit. c wyżej cytowanej ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiących podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych (...).

Jak stanowi art. 22g ust 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500,00 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500,00 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środka trwałego do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji. Z powyższego przepisu wynika, że wydatkami na ulepszenie środka trwałego są także wydatki związane z nabyciem części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500,00 zł. Zatem, jeżeli ulepszenie środków trwałych jest wynikiem wymiany części składowych lub peryferyjnych, wydatki na nabycie tych części zwiększają wartość początkową środków trwałych tylko wówczas, gdy ich jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500,00 zł.

W ocenie Naczelnika tutejszego Urzędu, dokonanie remontu w/w środka trwałego, spowoduje jedynie przywrócenie pierwotnego stanu technicznego i użytkowego. Czynność ta nie zmienia charakteru i funkcji mobilnej linii mechanicznej segregacji odpadów i należy ją utożsamiać z definicją remontu. W razie poniesienia wydatków związanych z konkretnym środkiem, gdy nie zwiększa się jego wartość użytkowa, wydatki te są traktowane jako wydatki na remont i w całości stanowią koszt uzyskania przychodów w dacie poniesienia. Dotyczy to również ? bez względu na cenę nabycia ? wydatków na nabycie części składowych lub peryferyjnych o tych samych właściwościach użytkowych (technicznych). Biorąc pod uwagę powyższe regulacje prawne oraz przedstawiony stan faktyczny Naczelnik Urzędu Skarbowego w Ciechanowie uznaje stanowisko pytającego za prawidłowe.