1. Jak powinna być określona wartość budynku do amortyzacji?2. Czy można przyjąć wycenę środka (...)

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że wraz z mężem prowadziliście Państwo - jako osoby fizyczne - budowę budynku przeznaczonego na działalność usługową. Duża część robót wykonywana była na umowę, bez dokumentowania fakturami. Na określony dzień rzeczoznawca dokonał wyceny nie dokończonego jeszcze budynku według cen rynkowych brutto. Budynek ten mają Państwo zamiar wnieść notarialnie aportem do spółki cywilnej (bez zmiany współwłaścicieli) jako środek trwały w budowie. Po wniesieniu do spółki cywilnej budynek zostanie wykończony, a następnie przekazany do używania i amortyzowany.

Pani zdaniem, w sytuacji gdy nie jest możliwe określenie wartości budynku na podstawie faktyczne poniesionych na jego budowę wydatków, wynikających z faktur za zużyte materiały i robociznę, w momencie wniesienia nieruchomości do spółki cywilnej należy przyjąć jej wartość według wyceny rzeczoznawcy (wniesienie budynku do spółki cywilnej jest możliwe wyłącznie w formie aktu notarialnego, w którym musi być określona jego wartość). Tak ustaloną wartość środka trwałego należy następnie powiększyć, już na podstawie faktur uzyskanych za materiały i robociznę, zużyte do jego wykończenia i przyjąć do ewidencji środków trwałych. Ma Pani jednak wątpliwości, czy istnieją podstawy prawne do amortyzowania budynku z uwzględnieniem wartości początkowej jako wielkości określonej częściowo przez biegłego , częściowo na podstawie faktycznie poniesionych kosztów wytworzenia, a także czy można przyjąć wycenę środka trwałego w budowie w cenach brutto.

Problematykę amortyzowania środków trwałych regulują przepisy art. 22 a do 22 m ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych ( Dz. U. z 2000r. Nr 14 poz. 176 ze zm. )

Zgodnie z przepisem art. 22 a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22 c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą. Zasady ustalania wartości początkowej środka trwałego określone w przepisie art. 22g uzależnione są od tego, w jaki sposób podatnik wszedł w jego posiadanie np. zakup, wytworzenie we własnym zakresie, otrzymanie w formie wkładu do spółki. I tak, zgodnie z przepisem art. 22g ust.

1 pkt 2 w przypadku wytworzenia we własnym zakresie za wartość początkową środka trwałego uważa się koszt wytworzenia. Z kolei, w myśl art. 22g ust. 4 za koszt wytworzenia uważa się wartość w cenie nabycia zużytych do wytworzenia środków trwałych rzeczowych składników majątku i wykorzystywanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za pracę wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek ( kredytów ) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania. Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych w pewnych okolicznościach nakazuje ustalać wartość początkową w wysokości określonej przez biegłego. Stosownie do treści art. 22g ust. 9 ustawy jeżeli podatnik nie może ustalić kosztu wytworzenia, wartość początkową środków trwałych ustala się w wysokości określonej z uwzględnieniem cen rynkowych rodzaju przez biegłego, powołanego przez podatnika.

Zgodnie z przepisem art. 22 g ust. 1 i 3 ustawy ustalając wartość początkową środka trwałego, nie uwzględnia się w niej podatku od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje prawo obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony, albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług ( Dz. U. z 2005r. Nr 54 poz. 535 ze zm. ).

Przepisy ustawy jednoznacznie określają jakie wydatki i w jakiej wysokości należy uwzględnić przy ustalaniu wartości początkowej środka trwałego wytworzonego we własnym zakresie. W przypadku, gdy podatnik nie może z różnych przyczyn ustalić kosztu wytworzenia środka trwałego w sposób przewidziany w art. 22 g ust. 4 ustawy ma obowiązek powołać biegłego. Jest to uzasadnione przede wszystkim w sytuacji, gdy podatnik nie posiada dowodów potwierdzających zakup materiałów i usług do ich wytworzenia i nie jest w stanie ich uzyskać.

Biorąc pod uwagę powyższe wyjaśnienia stanowisko przedstawione przez Panią we wniosku o interpretację przepisów podatkowych należy uznać za nieprawidłowe. Przyjęcie za podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych wartości początkowej budynku wynikającej częściowo z wyceny biegłego, a częściowo z faktycznych kosztów wytworzenia jest niezgodne z obowiązującymi w tym zakresie przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W przedstawionym przez Panią stanie faktycznym będzie miał zastosowanie przepis art. 22g ust. 9 ustawy, co oznacza, że wartością początkową środka trwałego, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów będzie wartość określona przez biegłego, powołanego przez podatnika na dzień zakończenia budowy i przyjęcia budynku do używania.

Interpretacja powyższa dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Stronę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia. Nie jest wiążąca dla podatnika, wiąże natomiast właściwe organy podatkowe i organy kontroli skarbowej - do czasu jej zmiany lub uchylenia.