Strona zwróciła się o potwierdzenie, iż czynność polegająca na sprzedaży wierzytelności wraz (...)

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Strona w ramach prowadzonej działalności dokonuje sprzedaży wierzytelności wynikających z uprzednio udzielonych przez Nią kredytów. Przedmiotem umów, oprócz samych wierzytelności, są wszelkie roszczenia z nimi związane, jak i ryzyko niewypłacalności dłużnika/ków przejmowane przez kontrahentów. Kontrahentami są podmioty posiadające siedzibę na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej bądź poza jej granicami.

W związku z powyższym Strona zwróciła się o potwierdzenie, iż czynność polegająca na sprzedaży wierzytelności wraz z wszelkimi roszczeniami z nią związanymi na rzecz podmiotu posiadającego siedzibę na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej stanowi usługę pośrednictwa finansowego, pozostałą, gdzie indziej niesklasyfikowaną, z wyłączeniem ubezpieczeń i funduszy emerytalno-rentowych (PKWiU 65.23.10-00.00), zwolnioną od podatku od towarów i usług na postawie art. 43 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług w zw. z poz. 3 załącznika nr 4 do tej ustawy.

Natomiast w przypadku, gdy nabywcą jest podmiot nieposiadający siedziby na terenie kraju, czynność ta nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 27 ust. 3 w zw. z ust. 4 pkt 4 w/w ustawy.

W pierwszej kolejności wskazać należy, iż zgodnie z art. 14a § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa naczelnik urzędu skarbowego jest obowiązany udzielić na wniosek podatnika (płatnika lub inkasenta) pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w ich indywidualnych sprawach, w których nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym. Działając w w/w trybie naczelnik urzędu skarbowego nie jest zatem uprawniony (ani też zobowiązany) do oceny poprawności prezentowanego we wniosku zaklasyfikowania danego towaru lub usługi na potrzeby statystyki.

Niemniej należy zwrócić uwagę na definicję świadczenia usług zawartą w ustawie z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) oraz rolę klasyfikacji statystycznych w tym podatku.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 tej ustawy, w tym również przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę w jakiej dokonano czynności prawnej; zobowiązanie do powstrzymania sie od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji; świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa. Stosownie zaś do ust. 3 w/w artykułu 8 usługi wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, z wyjątkiem usług elektronicznych.

Jak z powyższego wynika, o uznaniu czynności za świadczenie usług podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług decyduje spełnienie określonych przesłanek. Z tego punktu widzenia zaklasyfikowanie czynności, niespełniającej wszystkich wymogów przewidzianych w ustawie do uznania jej za usługę, do określonego grupowania statystycznego w ramach Wyrobów Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług, jest obojętne i nie zmienia faktu, iż czynność ta nie stanowi usługi w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług.

Natomiast zawarty w wyżej cytowanym przepisie nakaz identyfikowania usług na potrzeby podatku od towarów i usług za pomocą klasyfikacji statystycznych oznacza, iż na gruncie przepisów dotyczących tego podatku, w szczególności w przypadku odwołania się wprost przez ustawodawcę w tych przepisach do konkretnych symboli klasyfikacji statystycznych (tj. ma to miejsce m.in. w przypadku usług pośrednictwa finansowego o symbolach PKWiU 65-67) zaliczenie usługi do właściwego - zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie zasadami - grupowania Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług decyduje co do zasady o opodatkowaniu usługi daną stawką podatku (lub jej zwolnieniu od podatku). Odstępstwo od powyższej zasady dotyczy jedynie usług elektronicznych. Bowiem niezależnie od tego, jak dana usługa jest klasyfikowana na gruncie statystyki publicznej, jeżeli spełnia przesłanki uznania jej za usługę elektroniczną w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług, podlega ona opodatkowaniu wg zasad określonych dla tych usług.

W opisanym przypadku Strona zbywa wierzytelności z tytułu uprzednio udzielonych, w ramach prowadzonej przez Nią działalności, kredytów, tj. tzw. wierzytelności własnych, na rzecz podmiotów posiadających (bądź nieposiadających) siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Organ statystyczny zakwalifikował daną czynność jako usługę pośrednictwa finansowego, pozostałą, gdzie indziej niesklasyfikowaną, z wyłączeniem ubezpieczeń i funduszy emerytalno-rentowych mieszczącą sie w grupowaniu PKWiU 65.23.10-00.00.

Jednakże, jak wyżej wskazano, aby można było mówić o świadczeniu usług podlegających zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług opodatkowaniu, muszą co do zasady zostać spełnione łącznie następujące przesłanki:

1)świadczenie musi mieć charakter odpłatny,

2)miejsce świadczenia ustalone zgodnie z przepisami ustawy o miejscu świadczenia przy świadczeniu usług musi przypadać na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,

3)świadczenie musi być wykonane na rzecz innego podmiotu (odbiorcy) - osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej,

4)świadczenie nie może stanowić dostawy towarów w rozumieniu ustawy.

Nieziszczenie się jednej z w/w przesłanek oznacza, iż dana czynność nie stanowi świadczenia usług podlegającego opodatkowaniu na podstawie ustawy o podatku od towarów i usług.

Określenie w umowie przelewu wierzytelności ceny przysługującej zbywcy nie przesądza zdaniem Naczelnika tut. Urzędu - ze względu na specyfikę transakcji finansowych, iż dochodzi do odpłatnego świadczenia usługi (usługi pośrednictwa finansowego). Przy świadczeniu niektórych usług finansowych trudności powoduje bowiem określenie strony świadczącej usługę.

W przypadku cesji wierzytelności to zbywca, będąc jednocześnie beneficjentem tej czynności, otrzymuje pieniądze. Pozbywa się on bowiem ryzyka niewypłacalności dłużnika wierzytelności, które jest przejmowane przez jej nabywcę. Można zatem w tym przypadku mówić o alternatywnym sposobie finansowania własnej działalności zbywcy.

Podobne stanowisko, w oparciu o rozstrzygnięcia organów statystycznych, wypracowane zostało przez orzecznictwo, jak i doktrynę. Zgodnie z tym poglądem sprzedaż wierzytelności własnych nie stanowi świadczenia usług w rozumieniu przepisów o podatku od towaru i usług.

Należy także zwrócić uwagę na okoliczność, iż w cenie otrzymywanej za wierzytelność własną jest już niejako zawarty podatek od towarów i usług, tj. podatek należny od zbywcy wierzytelności z tytułu świadczenia przez niego usługi lub dostawy towarów na rzecz dłużnika cedowanej wierzytelności.

Reasumując stwierdzić należy, iż zbycie wierzytelności własnej powstałej w wyniku uprzedniego wyświadczenia przez podmiot usługi (lub dostawy towarów) w ramach prowadzonej przez niego działalności, nie stanowi świadczenia usługi w rozumieniu ustawy o podatku od towaru i usług, nie podlega zatem opodatkowaniu tym podatkiem bez względu na to, czy nabywcą wierzytelności jest podmiot mający siedzibę na obszarze Polski, czy poza jej terytorium.

Jednocześnie dodać w tym miejscu należy, iż w przypadku cesji wierzytelności własnych przeniesienie roszczeń z nią związanymi na cesjonariusza następuje ex lege, tj. z mocy samego prawa, na podstawie art. 509 § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny (Dz.U. Nr 16, poz. 93 ze zm.). W konsekwencji ich przeniesienie nie może to być także uznane za świadczenie usługi, o której mowa w art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towaru i usług.

Mając powyższe na uwadze postanowiono jak we wstępie.

Niniejsze postanowienie dotyczy wyłącznie stanu faktycznego przedstawionego we wniosku oraz obowiązującego w tym stanie faktycznym stanu prawnego.