Strona zwróciła się o potwierdzenie stanowiska, iż na podstawie § 8 ust. 1 pkt 12 rozporządzenia (...)

Z przedstawionego przez Stronę we wniosku stanu faktycznego wynika, iż w 1998r. nabyła Ona prawo użytkowania wieczystego gruntu oraz własność budynków i budowli związanych z tym gruntem. Następnie przeprowadziła prace polegające na wyburzeniu większości z istniejących na tym gruncie budynków i budowli. Obecnie Strona zamierza sprzedać prawo użytkowania wieczystego w/w gruntu wraz z pozostawionym na tym gruncie budynkiem administracyjno-biurowym. W/w nieruchomość, dla której urządzona jest jedna księga wieczysta, składała się z szeregu geodezyjnie wyodrębnionych działek niezabudowanych stanowiących tereny budowlane i przeznaczone pod zabudowę oraz jednej zabudowanej w/w budynkiem administracyjno-biurowym. Decyzją z dnia 2.09.2005r. orzeczono o scaleniu w/w działek.

Jak wynika z opisu, w/w budynek stanowi towar używany w rozumieniu art. 43 ust. 2 pkt 1 i ust. 6 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), w związku tym jego dostawa korzysta ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 w/w ustawy.

W związku z powyższym Strona zwróciła się o potwierdzenie stanowiska, iż na podstawie § 8 ust. 1 pkt 12 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 kwietnia 2004r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz.U. Nr 97, poz. 970 ze zm.) również sprzedaż w/w prawa użytkowania wieczystego objęta jest w całości zwolnieniem od podatku.

Zdaniem Strony skoro ustawodawca nie zdefiniował w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług pojęcia 'gruntu', który stanowi towar w rozumieniu art. 2 pkt 6 w/w ustawy, to należy je definiować wg prawa cywilnego. Zgodnie z art. 46 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny (Dz.U. Nr 16, poz. 93 ze zm) nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności. Za powyższym przemawia także okoliczność, iż przedmiotowa nieruchomość stanowi jedną działkę ewidencyjną.

Przede wszystkim należy podkreślić, iż stawka podatku w podatku od towarów i usług wynosi co do zasady, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, 22%. Jest to tzw. stawka podstawowa, wg której winna być opodatkowana każda sprzedaż podlegająca opodatkowaniu tym podatkiem, poza przypadkami expressis verbis określonymi w przepisach o podatku od towarów i usług. Jeden z nich określony został w powołanym przez Stronę § 8 ust.

1 pkt 12 rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, zgodnie z którym zwalnia się od podatku zbycie prawa wieczystego użytkowania gruntu, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli, jeżeli budynki te lub budowle albo ich części są zwolnione od podatku lub opodatkowane stawką podatku w wysokości 0%.

Przepis ten wprowadza wyjątek od reguły ustanowionej w w/w art. 41 ust. 1 ustawy. Jako taki powinien więc być interpretowany ściśle, zgodnie z zasadą exceptiones non sunt extendendae.

Mając powyższe na uwadze wskazać należy, iż zakres zwolnienia określonego w § 8 ust. 1 pkt 12 rozporządzenia Ministra Finansów ograniczony został do zbycia prawa użytkowania wieczystego gruntu, z którym trwale są związane budynki lub budowle, ale również ich części będące przedmiotem dostawy, która na podstawie odrębnych przepisów korzysta ze zwolnienia od podatku lub jest opodatkowana stawką podatku w wysokości 0%. Zwolnienie to ma zatem charakter akcesoryjny w stosunku do zwolnienia (stawki 0%) odnoszącego się do dostawy budynku lub budowli albo ich części i nie powinno być rozszerzone na całą nieruchomość objętą księgą wieczystą, która stanowi przedmiot transakcji. Także okoliczność, iż nastąpiła zmiana przynależności ewidencyjnej w odpowiedniej ewidencji gruntów prowadzonej dla potrzeb planowania przestrzennego, nie wpływa na zakres zwolnienia, o którym mowa powyżej.

Należy wskazać na wielokrotnie podnoszoną w orzecznictwie i literaturze autonomię prawa podatkowego względem innych gałęzi prawa. W rezultacie przepisy innych gałęzi prawa, w tym wypadku prawa cywilnego, oraz wypracowana na ich podstawie doktryna nie mogą prowadzić do wykładni prawa podatkowego oczywiście sprzecznej z jego zasadami czy celami. Do takiej sytuacji prowadziłoby zaś przyjęcie proponowanej przez Stronę wykładni § 8 ust. 1 pkt 12 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 kwietnia 2004r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, w której o opodatkowaniu bądź zwolnieniu z opodatkowania decydowałoby, czy dla nieruchomości (gruntu) stanowiącego przedmiot transakcji prowadzona jest jedna czy więcej ksiąg wieczystych względnie, czy stanowi ona jedną czy też szereg wyodrębnionych ewidencyjnie działek.

W ocenie Naczelnika Urzędu Skarbowego wykładni w/w przepisu rozporządzenia nie można również dokonywać w oderwaniu od art. 29 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, którego przepis ten jest uzupełnieniem i konsekwencją. W myśl w/w artykułu ustawy w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Ratio legis wprowadzenie § 8 ust. 1 pkt 12 rozporządzenia do systemu podatku od towarów i usług było więc zrównanie sytuacji prawno - podatkowej, a co za tym idzie i ekonomicznej, użytkowników wieczystych gruntów dokonujących dostawy budynków (budowli lub ich części) trwale z tym gruntem związanych z sytuacją właścicieli gruntów dokonujących analogicznych transakcji.

Tym samym określone tym przepisem zwolnienie odnieść należy wyłącznie do tej części gruntu (prawa użytkowania wieczystego), z którą trwale jest związany budynek (budowla lub ich część) stanowiący przedmiot dostawy zwolnionej od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 w związku z ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Mając powyższe na uwadze postanowiono jak w sentencji.

Niniejsze postanowienie dotyczy wyłącznie stanu faktycznego przedstawionego we wniosku oraz obowiązującego w tym stanie faktycznym stanu prawnego.

P o u c z e n i e

Niniejsza interpretacja nie jest wiążąca dla Strony i jest wiążąca dla organów podatkowych oraz organów kontroli skarbowej właściwych dla Strony #8722; do czasu jej zmiany lub uchylenia (art. 14b § 1 i 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Na niniejsze postanowienie służy zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, za pośrednictwem Naczelnika tutejszego Urzędu Skarbowego (art. 14a § 4 ustawy - Ordynacja podatkowa), w terminie 7 dni od dnia jego doręczenia.