Czy w sytuacji wypłaty pieniężnej związanej z uprawnieniem przysługującym nabywcy z tytułu rękojmi (...)

U Z A S A D N I E N I E

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Spółka jest firmą deweloperską, która buduje i sprzedaje lokale mieszkalne wykonane na zakupionych działkach. W wyniku prowadzonej działalności gospodarczej zdarzają się sytuacje gdy wykonany produkt ? mieszkanie obarczone jest usterkami. W związku z tym, że deweloper ponosi odpowiedzialność z tytułu rękojmi za wady mieszkania koszt robót poprawkowych związanych z usuwaniem wad zaliczany jest do kosztów uzyskania przychodu. Zdarzają się sytuacje gdy nabywca mieszkania jako strona umowy kupna-sprzedaży w ramach przysługującego uprawnienia z tytułu rękojmi żąda wypłaty określonej kwoty, która pokryje koszty naprawy wady kupionego mieszkania. Naprawę wykona nabywca we własnym zakresie.

W związku z powyższym stanem faktycznym Spółka wnosi o udzielenie odpowiedzi na następujące pytanie:

Czy w sytuacji wypłaty pieniężnej związanej z uprawnieniem przysługującym nabywcy z tytułu rękojmi Spółka powinna zaliczyć wypłaconą kwotę do kosztów uzyskania przychodów, czy też obniżyć cenę mieszkania wystawiając fakturę VAT korygującą i skorygować podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym?

Spółka informuje, że mieszkanie o którym mowa w drugiej części pytania zostało już sprzedane aktem notarialnym a przychód ze sprzedaży został wykazany do opodatkowania podatkiem dochodowym w roku poprzednim.

Z istoty rękojmi wynika fakt, że w przypadku wad obiektu budowlanego istnieje możliwość usunięcia wady, odstąpieniem od umowy bądź żądania odpowiedniego obniżenia wynagrodzenia.

Zdaniem Spółki w sytuacji gdy klient żąda wypłaty pieniężnej w ramach wykonania uprawnienia przysługującego z tytułu rękojmi należy wystawić fakturę VAT korygującą i skorygować podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym.

Ponieważ uprawnienia z tytułu rękojmi za wady upływają w terminie trzech lat nie ma znaczenia fakt, że mieszkanie zostało sprzedane aktem notarialnym w roku poprzednim.

Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie, po zapoznaniu się z przedstawiony we wniosku stanem faktycznym, informuje co następuje:

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) o podatku dochodowym od osób prawnych (zwanej dalej updop) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Interpretacja pojęcia 'koszty uzyskania przychodów' zawartego w ww. art. 15 ust. 1 updop, prowadzi do wniosku, że podatnik ma prawo zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich wydatków, pod warunkiem że:

- są to koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów,

- są to koszty poniesione w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,

- nie są kosztami wymienionymi w art. 16 ust. 1 updop.

Kosztami uzyskania przychodu są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów. Koszty ponoszone przez podatnika należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu.

Kosztami uzyskania przychodów są zarówno koszty bezpośrednio, jak i pośrednio związane z uzyskanymi przychodami, dotyczące całokształtu działalności podatnika, związane z funkcjonowaniem firmy.

Zauważyć należy, iż zdefiniowanie celu osiągnięcia przychodu nie może być traktowane jedynie w kategoriach formalnych, ponieważ ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych w przywołanym przepisie art. 15 ust. 1 ww. ustawy nie wymaga wykazania, że konkretny przychód jest skutkiem poniesienia określonego kosztu.

Zaznaczyć jednak należy, iż możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku jako kosztu uzyskania przychodu uzależniona jest od rzetelnej i całościowej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności, podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien przewidzieć, iż wydatek ten spodziewanego przychodu nie przysporzy.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Spółka jako developer ponosi odpowiedzialność z tytułu rękojmi za wady wybudowanego przez siebie mieszkania . Koszt robót poprawkowych związanych z usuwaniem wad zaliczany jest przez Spółkę do kosztów uzyskania przychodów. Zdarza się, że nabywca mieszkania jako strona umowy kupna-sprzedaży w ramach przysługującego jemu uprawnienia z tytułu rękojmi żąda wypłaty określonej kwoty, która pokryje koszty naprawy wady kupionego mieszkania.

Zgodnie z art. 556 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny (Dz.U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), sprzedawca jest odpowiedzialny względem kupującego, jeżeli rzecz sprzedaną ma wadę zmniejszającą jej wartość lub użyteczność ze względu na cel w umowie oznaczony lub wynikający z okoliczności lub z przeznaczenia rzeczy, jeżeli rzecz nie ma właściwości, o których istnieniu zapewnił kupującego albo jeżeli rzecz została kupującemu wydana w stanie niezupełnym (rękojmia za wady fizyczne).

Stosownie zaś do art. 577 § 1 Kodeksu cywilnego, w wypadku gdy kupujący otrzymał od sprzedawcy dokument gwarancyjny co do jej jakości rzeczy sprzedanej, poczytuje się w razie wątpliwości, że wystawca dokumentu (gwarant) jest obowiązany do usunięcia wady fizycznej rzeczy lub do dostarczenia rzeczy wolnej od wad, jeżeli wady te ujawnią się w ciągu terminu określonego w gwarancji.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt. 22 updop nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonywanych robót i usług. Analizując brzmienie tego przepisu, opisującego określone zdarzenie, należy uznać, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych 9odszkodowań), z tytułu:

- wad dostarczonych towarów lub wykonanych robót i usług,

- zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad,

- zwłoki w usunięciu wad towarów albo wadliwie wykonanych robót i usług.

Wydatki którymi obciążana jest Spółka (koszty napraw z tytułu rękojmi za wady), jako koszty związane z osiągnięciem przychodów, a jednocześnie nie ujęte w katalogu negatywnym art. 16 ust. 1 ustawy o podatkowej, zaliczane mogą być do kosztów uzyskania przychodów. Wypłata kwoty w ramach rękojmi, co podkreśla Spółka, która pokryje wartość naprawy sprzedanej rzeczy jest umówioną między kontrahentami formą usunięcia wady fizycznej tej rzeczy a nie uiszczeniem kary umownej czy odszkodowania. Kara umowna powinna być bowiem z góry ustalona bez względu na faktyczny a wysokość szkody, a odszkodowanie powinno obejmować naprawienie faktyczne szkody i zrekompensowanie utraconych korzyści . Koszt ten posiadający bezpośredni związek z przychodem uzyskanym ze sprzedaży nieruchomości (moment zbycia prawa majątkowego na dzień sporządzenia aktu notarialnego, nie później niż dzień wystawienia faktury sprzedaży albo dzień uregulowania należności z tego tytułu) jest potrącany zgodnie z art. 15 ust. 4 updop, a więc w roku podatkowym w którym osiągnięto przychód ze sprzedaży nieruchomości w powyższym znaczeniu.

W przedstawionym stanie faktycznym Spółka wypłatę określonej kwoty z tytułu rękojmi, która pokryje koszty naprawy ad kupionego mieszkania powinna, zaliczyć w koszty uzyskania przychodów. Stanowisko Spółki, iż powinna zostać wystawiona faktura VAT korygująca obniżająca cenę mieszkania oraz skorygowana podstawa opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych jest nieprawidłowe.

Zauważyć należy, że poniesienie przez Spółkę kosztu powinno być właściwie udokumentowane. Stosownie bowiem do przepisu art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy. Przepis ten, w powiązaniu z art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 29 września 1994 roku o rachunkowości (taj. Dz.U 2002 r,. Nr. 76 poz. 694 ze zm) oznacza, że tylko prawidłowo prowadzone księgi rachunkowe mogą być uznane za bezpośredni dowód m.in. poniesienia wydatków zaliczonych w ciężar uzyskania przychodów.

Mając na uwadze wskazane wyżej okoliczności, Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie orzekł jak w sentencji.

Zawarta w niniejszym postanowieniu interpretacja odnosi się do przedstawionego przez podatnika we wniosku stanu faktycznego i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania postanowienia.

Zgodnie z art 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa powyższa interpretacja nie jest wiążąca dla Podatnika, jednakże jest wiążąca dla właściwych organów podatkowych i organów kontroli skarbowej do momentu jej zmiany lub uchylenia.

Na postanowienie służy Stronie prawo wniesienia zażalenia do Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, za pośrednictwem Naczelnika tutejszego urzędu, w terminie 7 dni od dnia doręczenia niniejszego postanowienia. Zażalenie na postanowienie organu podatkowego powinno zawierać zarzuty przeciw postanowieniu oraz uzasadnienie przyczyn uznania interpretacji zawartej w niniejszym postanowieniu za niewłaściwą.