Czy zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wydatki na tzw. gadżety reklamowe (...)

U Z A S A D N I E N I E

Z opisanego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Spółka w celu zachęcania potencjalnych klientów do zawarcia umowy i skorzystania z oferowanych usług, jak również klientom z którymi już współpracuje, przekazuje opatrzone w logo tzw. gadżety reklamowe. Przedmiotami tymi są najczęściej długopisy, latarki, zestawy pióro i długopis, kartki świąteczne, kubki, smycze, koszulki itp. Spółka wydatki na zakup gadżetów traktuje jako wydatki na reklamę, które to wydatki na gruncie podatku dochodowego od osób prawnych stanowią koszty uzyskania przychodów dla Spółki.

W związku z powyższym stanem faktycznym Spółka wnosi o potwierdzenie stanowiska, zgodnie z którym na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wydatki na tzw. gadżety reklamowe przekazywane potencjalnym klientom, jak również klientom z którymi już Spółka współpracuje, są kosztami reklamowymi i stanowią tym samym koszty uzyskania przychodów.

Podatnik stoi na stanowisku, że wydatki na zakup, opatrzonych w logo firmy gadżetów reklamowych, stanowią koszty reklamy Spółki, a tym samym stanowią koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zdaniem Spółki, wręczanie wyraźnie oznakowanych gadżetów z logo Spółki, uwzględniając przepis art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ma na celu zwiększenie przychodów Spółki poprzez zachęcenie klienta do zawarcia nowej umowy lub kontynuowania dotychczasowych umów.

Odnosząc się do opisanego stanu faktycznego Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie, uznając stanowisko Spółki za prawidłowe, informuje co następuje:

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) o podatku dochodowym od osób prawnych (zwanej dalej updop) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Interpretacja pojęcia 'koszty uzyskania przychodów' zawartego w/w art. 15 ust. 1 updop, prowadzi do wniosku, że podatnik ma prawo zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich wydatków, pod warunkiem że:

- są to koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów,

- są to koszty poniesione w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,

- nie są kosztami wymienionymi w art. 16 ust. 1 updop.

Kosztami uzyskania przychodu są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów. Koszty ponoszone przez podatnika należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu.

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 28 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Z powyższego przepisu wynika, iż wydatki na reklamę mogą być kosztem podatkowym. Przepis art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie określa rodzaju wydatków, które można zaliczyć do kosztów reklamy. Należy zaznaczyć, iż charakter wydatków na reklamę powinien być na tyle związany z prowadzoną działalnością, by możliwa była ocena oparta na zasadzie logiki i zasad doświadczenia życiowego, że wydatki te mogą mieć wpływ na uzyskanie przychodu.

Z przedstawionego przez Podatnika stanu faktycznego wynika, że Spółka przekazuje swoim klientom lub potencjalnym klientom gadżety reklamowe opatrzone w logo firmy, którymi najczęściej są długopisy, latarki, zestawy pióro i długopis, kartki świąteczne, kubki, smycze, koszulki itp.

Celem reklamy jest przekazywanie informacji o towarach (usługach) i nakłanianie potencjalnych klientów do ich nabycia. Polega ona głównie na prezentowaniu danego towaru, danej usługi, ewentualnie marki (oznakowania produktu lub producenta) aby skłonić jak największą liczbę potencjalnych nabywców do zakupu (do korzystania z usługi).

Przekazywanie gadżetów reklamowych opatrzonych logo firmy, takich jak długopisy, latarki, zestawy pióro i długopis, kartki świąteczne, kubki, smycze, koszulki itp. w sytuacji, gdy są to materiały opatrzone widocznym logo Podatnika lub hasłem promującym określone wyroby lub usługi bądź samą Spółkę będzie można zaliczyć w ciężar kosztów uzyskania przychodów. Natomiast w przypadku, gdy są to wartościowe przedmioty, a samo logo Podatnika jest umieszczone w dyskretny, nierzucający się w oczy sposób, to wręczenie takiego przedmiotu ma na celu w istocie stworzenie wizerunku, reprezentację Podatnika. Takie wydatki nie będą mogły być zaliczone w ciężar kosztów uzyskania przychodów.

Zauważyć należy, że poniesienie przez Spółkę kosztu powinno być właściwie udokumentowane. Stosownie bowiem do przepisu art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy. Przepis ten, w powiązaniu z art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t. j. Dz. U. 2002 r. Nr 76, poz. 694 ze zm.) oznacza, że dowody księgowe zgodne ze stanem faktycznym, prawidłowo wprowadzone do ksiąg rachunkowych mogą być uznane za bezpośrednie dowody m. in. poniesienia wydatków zaliczonych w ciężar kosztów uzyskania przychodów.

W związku z powyższym wydatki na gadżety reklamowe opatrzone logo Spółki takie jak długopisy, latarki, zestawy pióro i długopis, kartki świąteczne, kubki, smycze, koszulki itp. mogą być traktowane jako koszty uzyskania przychodów zgodnie z dyspozycją art. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, o ile spełniony jest ogólny warunek celowości ponoszonych wydatków.

Mając na uwadze powyższe, Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie postanowił jak w sentencji.

Niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia i jest aktualna do czasu zmiany stanu prawnego i faktycznego przedstawionego przez pytającego. Zmiana poszczególnych elementów stanu faktycznego może mieć wpływ na zmianę zakresu praw i obowiązków Podatnika.

Zgodnie z treścią art. 14 b § 1 ? 2 ustawy Ordynacja podatkowa, niniejsza interpretacja nie jest wiążąca dla Podatnika, płatnika lub inkasenta, wiąże natomiast właściwe organy podatkowe i organy kontroli skarbowej ? do czasu jej zmiany lub uchylenia w drodze decyzji w trybie określonym w art. 14 b § 5 w/w ustawy.

Na podstawie art. 14 a § 4 Ordynacji podatkowej na niniejsze postanowienie służy Stronie zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie za pośrednictwem tutejszego organu podatkowego w terminie 7 dni od daty doręczenia postanowienia.