Czy na gruncie ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodwym od osób prawnych, róznice wynikajace (...)

UZASADNIENIE

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Spółka w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej dokonuje z podmiotami trzecimi transakcji, które wyrażone są w walucie obcej. W ramach wielostronnych porozumień zobowiązania Spółki wyrażone w walucie obcej przeliczane są według umówionego kursu walut (kurs średni NBP) na PLN. Po dokonaniu przewalutowania przedmiotowe zobowiązania są przez Spółkę regulowane w PLN.

Z uwagi jednak na fakt, iż kurs waluty obcej, w której pierwotnie zostało wyrażone zobowiązanie w momencie jego zarachowania jest inny, niż kurs waluty obcej zastosowany do przewalutowania zobowiązania na PLN, w konsekwencji dochodzi do powstania różnicy pomiędzy złotówką równowartością zobowiązania w dniu powstania zobowiązania, a wartością tegoż zobowiązania w momencie jego przeliczania na PLN, (przewalutowania).

W związku z powyższym stanem faktycznym Spółka wnosi o udzielenie odpowiedzi na następujące pytanie: Czy na gruncie ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), różnice wynikające ze stosowania różnych kursów walut w momencie zarachowania zobowiązania oraz w momencie jego przewalutowania, zwiększają, bądź też obniżają wysokość kosztów uzyskania przychodów Spółki w momencie uregulowania zobowiązania, w zależności od tego czy są to dodatnie czy ujemne różnice kursów walut?

Spółka stoi na stanowisku, iż dodatnie różnice kursów walut powstające w związku z przewalutowaniem, w sytuacji gdy kurs waluty, według którego zarachowane zostało zobowiązanie (dług) do zagranicznego kontrahenta jest niższy, niż kurs waluty obcej stosowany w momencie przewalutowania zobowiązania, winny stanowić koszt uzyskania przychodów w momencie dokonania zapłaty przewalutowanego na PLN zobowiązania. Podobnie, powstałe w związku dokonywanymi transakcjami, dodatnie różnice kursów walut, winny obniżać wysokość kosztów uzyskania przychodów Spółki, w sytuacji gdy kurs waluty w momencie zarachowania zobowiązania względem zagranicznego kontrahenta, będzie wyższy, niż w momencie dokonania przewalutowania zobowiązania.

W opinii Spółki przedmiotowe różnice wynikające z zastosowania różnych kursów walut, istotnie nie są różnicami kursowymi, o których mowa w art. 15 ust.

l Ustawy. Powyższe bowiem różnice kursowe ustalane są w oparciu o kurs średni NBP z dnia zarachowania zobowiązania, oraz kurs banku dewizowego stosowany w momencie dokonania płatności. W przedmiotowym zaś stanie faktycznym, zobowiązanie Spółki wyrażone pierwotnie w walucie obcej jest przeliczane na PLN w oparciu o przyjęty przez strony kurs przeliczeniowy, nie będący kursem banku dewizowego, o którym mowa w powyżej wskazanym przepisie Ustawy. Zdaniem Spółki, powyższa okoliczność nic powoduje jednak, iż przedmiotowe różnice kursu walut nie mogą być uwzględniane przy ustalaniu wysokości kosztów Spółki dla celów podatku dochodowego. Przedmiotowe różnice kursów walut są bowiem bezpośrednio związane z ponoszonymi przez Spółkę wydatkami, które uwzględniane są przy ustalaniu podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych.

Z uwagi zatem na fakt, iż przedmiotowe koszty w postaci różnic kursów walut są pochodną dopuszczanych prawem rozliczeń finansowych (przewalutowań), związanych z bieżącą działalnością gospodarczą, uznać należy przedmiotowe różnice kursów walut (których nie należy utożsamiać z różnicami kursowymi w rozumieniu art. 15 ust. l Ustawy) za koszty bieżącej działalności Spółki, tak jak np. koszty bankowe. Innymi słowy, przedmiotowe koszty w postaci różnic kursów walut traktować należy, jako tzw. pośrednie koszty funkcjonowania Spółki, stanowiące na podstawie art. 15 ust. l Ustawy koszty dla celów podatku dochodowego. Wydatki te bowiem pozostają w bezpośrednim związku z kosztami ponoszonymi przez Spółkę w celu uzyskania przychodu. Z tej zatem racji kwalifikacja podatkowa przedmiotowych różnic kursów walut winna być zbieżna z kwalifikacją transakcji dokonywanych przez Spółkę, w wyniku których dochodzi do powstania przedmiotowych różnic. Innymi słowy, w sytuacji gdy dane zobowiązanie Spółki zgodnie z przepisami Ustawy stanowi koszt uzyskania przychodów, różnice kursów walut (nie będące różnicami kursowymi w rozumieniu Ustawy), analogicznie jak koszty bankowe związane z dokonywaniem płatności przedmiotowych zobowiązań Spółki winny stanowić koszt uzyskania przychodów dla celów podatku dochodowego od osób prawnych. W tym miejscu podkreślić należy, iż analogiczne stanowisko zaprezentował Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w wyroku z dnia 25 kwietnia 2006r. (sygn. akt I S.A./Sz 566/05) w sprawie dotyczącej kwalifikacji różnic kursów walut w przypadku dokonywania potrącenia zobowiązania z tytułu zaciągniętej pożyczki.

Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego po zapoznaniu się z przedstawionymi okolicznościami uznając stanowisko Spółki za nieprawidłowe, informuje, co następuje:

Zgodnie z treścią art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) - dalej updop - kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursów średnich ogłoszonych przez NBP z dnia poniesienia kosztu. Jeżeli koszty wyrażone są w walutach obcych, a między dniem ich zarachowania i dniem zapłaty występują różne kursy walut, koszty te odpowiednio podwyższa się lub obniża o różnice wynikające z zastosowania kursu sprzedaży walut z dnia zapłaty ustalonego przez bank, z którego usług korzystał ponoszący koszt, oraz z zastosowania kursu średniego ogłoszonego przez NBP z dnia zarachowania kosztów.

Natomiast zgodnie z treścią art. 12 ust.

1 pkt 1 w/w ustawy przychodami są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe. Z kolei ust. 3 tego artykułu stanowi, że jeżeli przychody związane z działalnością gospodarczą wyrażone są w walutach obcych, a między dniem ich uzyskania i dniem faktycznego otrzymania występują różne kursy walut, przychody te odpowiednio podwyższa się lub obniża o różnice wynikające z zastosowania kursu kupna walut z dnia faktycznego otrzymania przychodów, ustalonego przez bank, z którego usług korzystał uzyskujący przychód, oraz z zastosowania kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia uzyskania przychodu.

W ocenie organu podatkowego w wyniku przewalutowania zobowiązanie walutowe stało się zobowiązaniem złotówkowym, wobec czego jego spłata nie następuje w walucie obcej lub w odniesieniu do waluty obcej. Sama operacja przewalutowania nie wywiera skutków podatkowych, gdyż sprowadza się jedynie do przeliczenia kwoty zobowiązania zaciągniętego w walucie obcej na złote. Różnice kursowe jakie powstają na skutek przeliczenia zobowiązania z walutowego na złotówkowe w stosunku do waluty obcej mają co prawda wpływ na wysokość spłacanego zobowiązania, jednak nie powodują powstania i konieczności ustalania różnic kursowych w rozumieniu przepisów prawa podatkowego. Różnice kursowe powstają bowiem w dacie spłaty zobowiązania walutowego w sytuacji, gdy wyniki przeliczeń na złotówki tej samej ilości waluty obcej różnią się ze względu na wahania kursów walutowych w czasie między zarachowaniem spłacanego zobowiązania a jego faktyczną spłatą - co wynika z przepisu art. 15 ust. 1 updop. Jeżeli zobowiązanie spłacane jest w walucie polskiej, brak jest podstaw do ustalania różnic kursowych dla celów podatkowych.

Przewalutowanie zobowiązania walutowego na zobowiązanie wyrażone w walucie polskiej skutkuje tym, że od tego momentu spłata zobowiązania następuje w złotych, a więc nie dochodzi do realizacji różnic z tytułu różnych kursów walut na dzień powstania i spłaty zobowiązania. Powstałe w wyniku tej operacji różnice kursowe są obojętne podatkowo, tzn. dodatnie ? nie stanowią przychodu podatkowego, a ujemne ? nie obciążają kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie z powyższym przewalutowanie kwoty zobowiązania nie powoduje powstania podatkowych różnic kursowych, zarówno w momencie przewalutowania jak i w momencie spłaty. Skoro w wyniku przewalutowania zobowiązania nie dochodzi do zrealizowania podatkowych różnic kursowych brak jest innych przepisów na podstawie których operacja ta miałaby wpłynąć na przychody lub koszty uzyskania przychodów Spółki.

Cytowany przez Spółkę w uzasadnieniu wniosku wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 25 kwietnia 2006 r. - sygn. akt I SA/Sz 566/2005 - dotyczy stanu faktycznego w indywidualnej sprawie i nie jest wiążący w innych sprawach z zakresu zobowiązań podatkowych (nie stanowi podstawy do ustalania praw i obowiązków podatkowych przez podmioty nie będące stroną tego postępowania). Ponadto dotyczy on różnic kursowych wynikłych ze zwrotu pożyczki w formie potrącenia wzajemnych zobowiązań. Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych regulują w sposób szczególny kwestie związane z pożyczkami oraz kredytami. Jak wynika z uzasadnienia powołanego powyżej wyroku sprawa dotyczyła pożyczki zaciągniętej w kwocie EURO, oraz spłacanej (poprzez kompensatę wzajemnych należności) również w EURO.

W powoływanej przez Spółkę sprawie nie nastąpiło więc przewalutowanie. Uznanie więc, iż różnice wynikające ze stosowania różnych kursów walut w momencie zarachowania zobowiązania oraz w momencie jego przewalutowania będą zwiększały, bądź też obniżały wysokość kosztów uzyskania przychodów Spółki w rozumieniu w/w przepisów podatkowych (jak np. prowizje bankowe przy pożyczce) jest niedopuszczalną w prawie podatkowym analogią, którą Podatnik wywodzi z powołanego powyżej wyroku.

Biorąc powyższe pod uwagę Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie postanowił jak w sentencji.

Niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia i jest aktualna do czasu zmiany stanu prawnego i faktycznego przedstawionego przez pytającego. Zmiana poszczególnych elementów stanu faktycznego może mieć wpływ na zmianę zakresu praw i obowiązków Podatnika.

Zgodnie z treścią art. 14 b § 1 ? 2 ustawy Ordynacja podatkowa, niniejsza interpretacja nie jest wiążąca dla Podatnika, płatnika lub inkasenta, wiąże natomiast właściwe organy podatkowe i organy kontroli skarbowej ? do czasu jej zmiany lub uchylenia w drodze decyzji w trybie określonym w art. 14 b § 5 w/w ustawy.

Na podstawie art. 14 a § 4 Ordynacji podatkowej na niniejsze postanowienie służy Stronie zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie za pośrednictwem tutejszego organu podatkowego w terminie 7 dni od daty doręczenia postanowienia. Do zażalenia należy załączyć znaki opłaty skarbowej w wysokości 5 PLN (ustawa z dnia 9 września 2000 r. o opłacie skarbowej ? Dz. U. z 2004 r. Nr 253 poz. 2532 ze zm.).