Czy odpisy amortyzacyjne od węzłów cieplnych zainstalowanych w pomieszczeniach należących do odbiorców (...)

uznać stanowisko Spółki za prawidłowe.

UZASADNIENIE

Z opisanego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Spółka jest podmiotem prowadzącym działalność w zakresie wytwarzania energii elektrycznej i cieplnej. Wyprodukowana przez Spółkę energia cieplna jest dystrybuowana do ostatecznych odbiorców na terenie Warszawy za pośrednictwem miejskiej sieci ciepłowniczej należącej podmiotu X oraz na terenie miasta X za pośrednictwem sieci własnych należących do Spółki. Jednocześnie, prawie całość ciepła dostarczanego za pomocą miejskiej sieci ciepłowniczej na terenie Warszawy jest dostarczana przez Spółkę, w związku z czym każdy podmiot przyłączony do sieci miejskiej jest odbiorcą ciepła produkowanego przez Spółkę.

W celu zwiększenia sprzedaży ciepła oraz zapewnienia przyszłego źródła przychodów, Spółka prowadzi różnego rodzaju działania mające na celu zwiększenie zasięgu sieci ciepłowniczej oraz dotarcie do nowych odbiorców wytwarzanej przez nią energii cieplnej. Między innymi, w celu zwiększenia liczby odbiorców ciepła wyprodukowanego przez Spółkę, zawiera ona z ostatecznymi odbiorcami ciepła porozumienia, na podstawie których Spółka instaluje w pomieszczeniach stanowiących własność odbiorców urządzenia umożliwiające połączenie budynku z miejską siecią ciepłowniczą, a w rezultacie dostawę energii cieplnej z sieci cieplnej (węzły cieplne). Urządzenia te są połączone z miejską siecią ciepłowniczą i są rzeczami ruchomymi. Pozostają jednocześnie własnością Spółki przez czas trwania porozumienia z odbiorcami ciepła. Jednocześnie, Spółka uzyskuje odpłatnie tytuł prawny do używania pomieszczeń, w których umiejscowione są jej węzły.

Poprzez zainstalowanie węzłów cieplnych, Spółka umożliwia ostatecznym odbiorcom pobieranie ciepła dostarczanego przez Spółkę, a jednocześnie, zgodnie z brzmieniem porozumień odbiorcy zobowiązani są do minimum pięcioletniego korzystania z sieci miejskiej i odbioru ciepła wytwarzanego przez Spółkę.

W związku z faktem, iż węzły pozostają własnością Spółki, zgodnie z postanowieniami porozumień zawartych z odbiorcami, Spółka nie pobiera żadnego wynagrodzenia od odbiorców ciepła w związku z zainstalowaniem węzłów u odbiorców, poza opłatami z tytułu konserwacji i eksploatacji węzłów. W ramach powyższych opłat Spółka wykonuje określone działania związane z konserwacją i eksploatacją urządzeń węzłów. Należność Spółki z tytułu konserwacji i eksploatacji kalkulowana jest na podstawie opłaty stałej (wynikającej z mocy cieplnej węzła) i opłaty zmiennej (zależnej od ilości ciepła dostarczanego do węzła w danym miesiącu), bądź też ustalana w formie ryczałtu. Opłaty te stanowią przychód Spółki i są opodatkowane podatkiem VAT. Jednocześnie, Spółka ponosi wszelkie koszty związane z wykonywaniem działań konserwacyjnych i eksploatacyjnych na rzecz odbiorcy oraz wszelkie inne koszty związane z funkcjonowaniem węzłów cieplnych.

W świetle powyższego stanu faktycznego, Spółka wnosi o potwierdzenie stanowiska, iż odpisy amortyzacyjne od węzłów cieplnych zainstalowanych w pomieszczeniach należących do odbiorców ciepła stanowią koszty uzyskania przychodów.

Zdaniem Spółki, wszystkie warunki do uznania węzłów cieplnych za środek trwały (art 16a ust 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych) zostały spełnione. Według Wnioskodawcy węzły cieplne stanowią kompletne i zdatne do użytku urządzenia będące jego własnością oraz są wykorzystywane przez Spółkę do celów prowadzonej działalności gospodarczej. Zdaniem Wnioskodawcy, zainstalowanie węzłów cieplnych ma na celu przyłączenie nowych odbiorców do sieci cieplnej, a tym samym umożliwienie sprzedaży energii cieplnej produkowanej przez Spółkę. W konsekwencji, zdaniem Spółki, odpisy amortyzacyjne dokonywane z tytułu zużycia węzłów cieplnych powinny stanowić koszty uzyskania przychodów.

Według Spółki, nie będzie miał zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 63 lit. c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ponieważ mimo zainstalowania węzłów w siedzibie nabywcy, węzły pozostają nadal własnością Spółki i to Ona korzysta z tego środka trwałego. Przedstawiony stan faktyczny nie różni się niczym od sytuacji, w której Spółka używa innych własnych środków trwałych wykorzystywanych na cele związane z działalnością w swojej siedzibie. Spółka stwierdza, że sam fakt zainstalowania węzłów cieplnych w budynkach klientów wynika jedynie ze specyfiki dostarczanych towarów wytwarzanych przez Spółkę, tj. dostawy ciepła. Spółka każdorazowo uzyskuje odpłatnie tytuł prawny do pomieszczeń, w których umiejscowiony jest węzeł (m.in. po to, aby pracownicy Spółki mieli możliwość wejścia na teren budynków należących do odbiorców i dokonywania niezbędnych prac w węźle cieplnym).

Odnosząc się do opisanego stanu faktycznego Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie, uznając stanowisko Spółki za prawidłowe, informuje co następuje:

Zgodnie z art.15 ust.6 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej updop) kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Natomiast art. 16a ust. 1 updop stanowi, że amortyzacji podlegają stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1) budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

2) maszyny, urządzenia i środki transportu,

3) inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu, zwane środkami trwałymi.

Ponadto, art. 16 ust. 1 pkt 63 lit. c updop stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych oddanych do nieodpłatnego używania, z wyjątkiem nieruchomości- za miesiące, w których składniki te były oddane do nieodpłatnego używania.

Z przedstawionego przez Spółkę stanu faktycznego wynika, że Spółka dokonuje odpisów amortyzacyjnych od węzłów cieplnych zainstalowanych w budynkach klientów, zaliczając je do kosztów uzyskania przychodów.

Nawiązując do przedstawionego stanu faktycznego należy stwierdzić, że węzły cieplne spełniają warunki, które zgodnie z art 16a ust. 1 updop, pozwalają uznać je za środki trwałe podlegające amortyzacji. Przewidywany okres używania węzłów cieplnych jest dłuższy niż rok. Środki te są kompletne i zdatne do użytku oraz są wykorzystywane przez Spółkę na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, czyli do dostarczania ciepła klientom. Ponadto środki te pozostają własnością Spółki, mimo tego, że nie znajdują się w jej siedzibie, lecz w pomieszczeniach użytkowanych przez klientów Wnioskodawcy.

W omawianej sytuacji nie będzie miał zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 63 lit c updop, ponieważ nie następuje przekazanie węzłów cieplnych klientowi do bezpłatnego korzystania. Podmiotem, który korzysta ze węzłów cieplnych pozostaje nadal Spółka, a sam fakt umiejscowienia tego środka trwałego w pomieszczeniu klienta nie powoduje zmiany podmiotu korzystającego. Ponadto, Spółka każdorazowo uzyskuje odpłatnie tytuł prawny do pomieszczeń, w których umiejscowiony jest węzeł ciepła. Powyższa sytuacja przesądza więc o tym, że to właśnie Spółka jest podmiotem korzystającym z danego środka trwałego. Tym samym nie zostaje spełniona dyspozycja art. 16 ust 1 pkt 63 lit c updop.

W związku z powyższym, należy stwierdzić, iż stanowisko Spółki zgodnie z którym jest Ona upoważniona do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od węzłów cieplnych, zainstalowanych w pomieszczeniach należących do odbiorców ciepła, jest prawidłowe.

Mając na uwadze wskazane wyżej okoliczności, Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie orzekł jak w sentencji.

Zawarta w niniejszym postanowieniu interpretacja odnosi się do przedstawionego przez podatnika we wniosku stanu faktycznego i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania postanowienia.

Zgodnie z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa powyższa interpretacja nie jest wiążąca dla Podatnika, jednakże jest wiążąca dla właściwych organów podatkowych i organów kontroli skarbowej do momentu jej zmiany lub uchylenia.

Na postanowienie służy Stronie prawo wniesienia zażalenia do Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, za pośrednictwem Naczelnika tutejszego urzędu, w terminie 7 dni od dnia doręczenia niniejszego postanowienia. Zażalenie na postanowienie organu podatkowego powinno zawierać zarzuty przeciw postanowieniu oraz uzasadnienie przyczyn uznania interpretacji zawartej w niniejszym postanowieniu za niewłaściwą.