1.Na terenie jakiego kraju winien być odprowadzony podatek w przypadku pracowników oddelegowanych do (...)

UZASADNIENIE

W dniu 12.07.2007r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zasad opodatkowania wynagrodzeń pracowników oddelegowanych do pracy w Norwegii na okres dłuższy niż 183 dni.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka w 2006r. zatrudniała 50 pracowników. Wszyscy pracownicy byli zatrudnieni na podstawie umowy o pracę na okres 1 roku. Pracownicy zostali oddelegowani do pracy w Norwegii, gdzie wykonywali pracę na podstawie kontraktu zawartego przez Spółkę z kontrahentem zagranicznym. Kontrakt był umową o dzieło i został zawarty na okres 1 roku. Wynagrodzenia pracowników były naliczane i wypłacane w walucie polskiej na konta pracowników w polskich bankach. Składki ZUS od wynagrodzeń były odprowadzane zgodnie z przepisami dla pracowników oddelegowanych do pracy poza granicami kraju. Spółka nie posiada zagranicą oddziału, filii, zakładu. Podatek od wynagrodzeń pracowników został naliczony przez biuro rachunkowe w Norwegii, zgodnie z przepisami obowiązującymi w Norwegii. Wszyscy pracownicy posiadali druki E 101. Podatek od wynagrodzeń w Norwegii do dnia dzisiejszego nie został wysłany, a tylko naliczony.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Na terenie jakiego kraju winien być odprowadzony podatek w przypadku pracowników oddelegowanych do pracy zagranicą na podstawie umowy o pracę obowiązującej dłużej niż 183 dni....
Czy kryterium jest ilość dni pobytu (183 dni), czy długość obowiązywania umowy o pracę...?.

Zdaniem wnioskodawcy jeżeli decydującym jest okres obowiązywania umowy o pracę, a nie ilość dni pobytu pracownika zagranicą to miejscem odprowadzenia podatku od wynagrodzenia pracowników zatrudnionych na roczną umowę o pracę i oddelegowanych do pracy w Norwegii na okres dłuższy niż 183 dni jest Norwegia. Dla potwierdzenia słuszności swego stanowiska Spółka powołała się na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w O. z dnia 02.12.2005r.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 3 ust.

1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U.z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm. w brzmieniu obowiązującym do dnia 31.12.2006r.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do art. 4a tej ustawy w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2006r., art. 3 ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczypospolita Polska.

W myśl z art. 3 ust. 1 i 1a w/w ustawy w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2007r., osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Stosownie do art. 4a w/w ustawy w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2007r. art. 3 ust. 1 i 1a, stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczypospolita Polska.

W myśl art. 15 ust. 1 umowy z dnia 24 maja 1977r. między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Królestwa Norwegii o unikaniu podwójnego opodatkowania i zapobieżeniu uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku (Dz. U. z 1979r. Nr 27, poz.157 ze zm.) z uwzględnieniem postanowień artykułów 16,18,19,20 i 21, pensje, płace i inne podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, mogą podlegać opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, to osiągane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.
Jednakże, zgodnie z art. 15 ust. 2 umowy, bez względu na postanowienia art. 15 ust. 1, wynagrodzenia, jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej wykonywanej w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane tylko w pierwszym Państwie, jeżeli:

1. odbiorca przebywa w drugim Państwie łącznie nie dłużej niż 183 dni podczas roku finansowego i
   
2. wynagrodzenia są wypłacane przez pracodawcę, który nie ma w tym drugim Państwie miejsca zamieszkania lub siedziby, oraz
   
3. wynagrodzenia nie są ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim Państwie.
   
   

W świetle powyższych przepisów należy stwierdzić, iż zgodnie z art. 15 ust. 1 umowy, wynagrodzenia pracowników mających miejsce zamieszkania w Polsce podlegają opodatkowaniu tylko w Polsce, chyba że praca wykonywana jest na terytorium Norwegii.

Natomiast art. 15 ust 2 umowy określa wyjątek od powyższej zasady, zgodnie z którym wynagrodzenia pracowników podlegają opodatkowaniu wyłącznie w państwie rezydencji, czyli w Polsce, o ile łącznie zostaną spełnione określone w tym artykule warunki. Niespełnienie któregokolwiek z tych warunków powoduje, iż wynagrodzenie pracowników podlega opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 15 ust 1 umowy, czyli w państwie, w którym praca jest wykonywana (w Norwegii) oraz w państwie miejsca zamieszkania podatnika (w Polsce).

Należy zaznaczyć, iż warunek określony w art. 15 ust. 2 pkt a) umowy odnoszący się do okresu 183 dni podczas roku finansowego należy interpretować zgodnie z Komentarzem do art. 15 Modelowej Konwencji w sprawie podatku od dochodu i majątku. Pkt 5 Komentarza do art. 15 ust. 2 stwierdza, iż przy obliczaniu 183 dni stosuje się metodę określającą ?dni fizycznej obecności?.

Jak wynika z treści art. 15 w/w umowy kryterium podlegania opodatkowaniu wynagrodzeń za pracę w Norwegii jest okres przebywania w tym kraju, a nie okres na jaki została zawarta umowa o pracę.Z powyższego wynika, że jeżeli wynagrodzenie było wypłacane przez pracodawcę mającego w 2006r. miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce i pracodawca ten nie prowadził działalności za pomocą położonego w Norwegii zakładu lub stałej placówki, dochód pracowników podlegał opodatkowaniu w Norwegii tylko w sytuacji, gdy pobyt pracowników przekraczał łącznie 183 dni w okresie roku finansowego. Jeżeli pracownik przebywał dłużej niż 183 dni w danym okresie, dochód z tytułu pracy podlegał opodatkowaniu w Norwegii w całości, licząc od pierwszego dnia pobytu pracownika na terytorium Norwegii.
Równocześnie jednak na pracodawcy jako płatniku ciążył w 2006r. obowiązek poboru i odprowadzenia zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych w Polsce za okres od początku roku do chwili przekroczenia 183 dni pobytu pracowników w Norwegii. Natomiast unikniecie podwójnego opodatkowania następowało w złożonym przez pracownika po zakończeniu roku podatkowego zeznaniu podatkowym, przy zastosowaniu metody wyłączenia z progresją, przewidzianej w umowie zawartej z Norwegią.

Zatem stanowisko Spółki wyrażone we wniosku, że jeżeli kryterium decydującym o opodatkowaniu jest czas na jaki zawarto umowę o pracę, to wynagrodzenia pracowników podlegają opodatkowaniu w Norwegii jest nieprawidłowe.
Odnosząc się do powołanej we wniosku decyzji Dyrektora Izby Skarbowej w Opolu ( ?) z dnia 02.12.2005r. wydanej w trybie art. 14b § 5 Ordynacji podatkowej, a dotyczącej kwestii miejsca odprowadzania podatku od dochodu pracowników wykonujących pracę w Niemczech, należy stwierdzić, że decyzja ta jest wiążąca dla organów podatkowych jedynie w tej konkretnej sprawie, w której została wydana. Zauważa się jednakże, że stanowisko w niej zaprezentowane jest zbieżne ze stanowiskiem tut. organu.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).
Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.