Czy wydatki poniesione na terenie Danii i Niemiec udokumentowane paragonem oraz wartości brutto na paragonie (...)

Ze stanu faktycznego wskazanego przez Podatnika wynika, że Spółka z o. o. świadczy usługi budowlano ? montażowe na terenie Danii, polegające na budowie linii energetycznych i światłowodowych. Usługi świadczone są na zasadzie oddelegowania pracowników. Koszty podróży pracowników pokrywane są przez pracodawcę. W przypadku przewozu pracowników autokarem, koszty zarachowane są na podstawie wystawionej przez przewoźnika faktury VAT. W przypadku przejazdu pracowników własnymi środkami transportu trasa przejazdu przebiega przez terytorium Niemiec i zdarza się konieczność zakupu paliwa w Niemczech. Za zakupione paliwo Spółka otrzymuje dowód zakupu ?paragon?, w którym określone są dane sprzedającego, przedmiot zakupu, ilość, cena oraz wartość, ale brak jest danych nabywcy. Z otrzymanych na terenie Niemiec paragonów Spółka zalicza do kosztów uzyskania przychodów wynikającą z nich wartość brutto.Wydatki związane z przewozem pracowników Spółka ponosi również w Danii, gdzie dokonuje zakupu paliwa do środków transportu, jak również do pracy sprzętu (koparki, młoty, sprężarki itp.).

Dowodem zakupu paliwa jest ?paragon?, który tak jak w Niemczech nie określa danych nabywcy, jednak z uwagi na fakt, że Spółka jest płatnikiem podatku VAT (MOMS) w Danii, podatek VAT podlega odliczeniu, a w koszty zaliczana jest wartość netto, po uprzednim przeliczeniu DKK na PLN.

Ponadto we wniosku Spółka informuje, że wydatki związane z podróżą pracowników i kupowanym do tego celu paliwem na terenie Niemiec, a także paliwem do samochodów i pracy sprzętu (koparki, młoty, sprężarki itp.) na terenie Danii są bezpośrednio związane z uzyskiwanym przez Spółkę przychodem.

Zdaniem Podatnika, paragon otrzymany za zakupione paliwo (tylko takie dokumenty są wydawane kupującemu) wraz z opisem jakiego samochodu dotyczy zakup, jest dowodem pozwalającym na zaliczenie powyższego wydatku do kosztów uzyskania przychodów. Wydatek określony paragonem otrzymany na terenie Niemiec Spółka ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w wartości brutto.

Organ podatkowy stwierdza, że stanowisko Spółki jest prawidłowe.

O kwalifikacji wydatków do kosztów uzyskania przychodów decydują przepisy prawa podatkowego tj. przepisy ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 ze zm.). Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16, ust. 1.

W świetle powyższego, w celu ustalenia dochodu podatnik ma możliwość odliczenia wszelkich kosztów, z wyłączeniem kosztów nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów wymienionych w art. 16, pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni lub pośredni wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

Z powyższego unormowania wynika, że musi istnieć związek przyczynowy pomiędzy poniesionym przez podatnika wydatkiem a osiągniętym przez niego przychodem lub podatnik powinien przynajmniej realnie zakładać możliwość uzyskania wymiernego przychodu w wyniku poniesienia tego wydatku. Wymienione przepisy nie określają zasad dokumentowania wydatków zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów a jedynie warunki kwalifikujące dany wydatek do kosztów podatkowych.

W celu wykazania związku pomiędzy kosztem a przychodem podatnik musi dysponować wymaganymi przez prawo dowodami. Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w art. 9 ust. 1 zobowiązują podatników do prowadzenia ewidencji rachunkowej zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy. Przepis ten w powiązaniu z przepisami ustawy z dnia 29 września 1994r. o rachunkowości (tekst jednolity Dz. U. z 2002r. Nr 76, poz. 694 ze zm.) stanowi, że tylko prawidłowo prowadzone księgi rachunkowe mogą być uznane za dowód poniesienia kosztów i uzyskania przychodów.Odwołanie się w art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych do norm prawa bilansowego wskazuje, że transakcje powinny być udokumentowane w sposób określony przepisami art. 21 ust. 1 ww. ustawy o rachunkowości, tj. dowód księgowy powinien zawierać co najmniej:

1) określenie rodzaju dowodu i jego numeru identyfikacyjnego,

2) określenie stron (nazwy, adresy) dokonujących operacji gospodarczej,

3) opis operacji oraz jej wartość, jeżeli to możliwe, określona także w jednostkach naturalnych,

4) datę dokonania operacji, a gdy dowód został sporządzony pod inną datą ? także datę sporządzenia dowodu,

5) podpis wystawcy dowodu oraz osoby, której wydano lub od której przyjęto składniki aktywów,

6) stwierdzenie sprawdzenia i zakwalifikowania dowodu do ujęcia w księgach rachunkowych przez wskazanie miesiąca oraz sposobu ujęcia dowodu w księgach rachunkowych (dekretacja), podpis osoby odpowiedzialnej za te wskazania.

Poświadczenie transakcji dowodem zewnętrznym, który nie spełnia wymogów określonych w przepisach ustawy o rachunkowości nie pozbawia podatnika możliwości zaliczenia tego wydatku do kosztów uzyskania przychodów. W tym wypadku zdarzenie takie powinno zostać udokumentowane dodatkowym dowodem zastępczym, w którym zawarte zostaną brakujące elementy, o których mowa w art. 21 ust. 1 ustawy o rachunkowości.

Tak udokumentowane wydatki winny ponadto wskazywać, że miały one związek z prowadzoną działalnością gospodarczą i bezpośrednio lub pośrednio wpływają na wielkość osiągniętych przez Spółkę przychodów.

W odniesieniu do stanu fatycznego przedstawionego we wniosku, należy uznać, że poniesione wydatki, udokumentowane paragonem, uzupełnione o informacje, o których mowa w art. 21 ust. 1 ustawy o rachunkowości, mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a) tiret drugie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszt uzyskania przychodów podatku od towarów i usług, z tym że jest kosztem uzyskania przychodów podatek naliczony w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług ? jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.

Z brzmienia wyżej wymienionego przepisu wynika, że naliczony podatek od towarów i usług, który nie podlegałby zwrotowi i nie odliczony od należnego podatku od towarów i usług może zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów. Podkreślić jednak należy, że zaliczenie ww. podatku do kosztów uzyskania przychodów zależy także od tego czy wydatek, przy którym naliczony został ten podatek w myśl art. 15 ustawy o podatku dochodowym stanowi koszt uzyskania przychodów.

W związku z powyższym, mając na uwadze opisany we wniosku stan faktyczny, do kosztów uzyskania przychodów Spółka ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów kwoty określone na paragonie otrzymanym na terenie Niemiec w wartości brutto.