Czy odprawa pośmiertna wypłacona członkom rodziny zmarłego pracownika na podstawie decyzji pracodawcy (...)

• uznając, że zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie utrzymuje się w mocy postanowienie organu pierwszej instancji.

Uzasadnienie

Pismem z dnia 30 października 2006r. Podatnik zwrócił się do Naczelnika Urzędu Skarbowego o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Podatnik - jako pracodawca podjął decyzję o wypłacie członkom rodziny zmarłego pracownika (żonie i dwójce jego małoletnich dzieci uprawnionych do otrzymania renty rodzinnej) odprawy pośmiertnej w kwocie wyższej niż przewiduje to przepis art. 93 § 2 Kodeksu pracy. Wypłata ta nastąpiła niezależnie od faktu, że pracodawca ubezpieczył pracownika na życie i osobie uposażonej przysługiwało z tego tytułu odszkodowanie. W zakładzie pracy Podatnika nie obowiązuje układ zbiorowy pracy, zaś kwestii wypłacania odpraw pośmiertnych nie reguluje ani umowa o pracę zawarta ze zmarłym pracownikiem, ani też postanowienia regulaminu wynagradzania.

W związku z powyższym powstała wątpliwość, czy odprawa pośmiertna wypłacona członkom rodziny zmarłego pracownika na podstawie decyzji pracodawcy stanowi koszt uzyskania przychodu dla dokonującego wypłaty pracodawcy.

Zdaniem Podatnika jest on uprawniony do uznania wypłaconej kwoty odprawy pośmiertnej za koszt uzyskania przychodu w rozumieniu ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych.

Postanowieniem z dnia 27 grudnia 2006r. nr DP/423-0169/06/AK Naczelnik Urzędu Skarbowego stwierdził, że stanowisko przedstawione we wniosku nie jest prawidłowe. W uzasadnieniu przedmiotowego postanowienia wskazał, że nie można uznać za koszt uzyskania przychodu odprawy pośmiertnej niemającej odpowiedniego umocowania prawnego.

Podatnik korzystając z przysługującego prawa wniósł zażalenie, w którym wskazał, że organ podatkowy błędnie uznał, iż wypłata członkom rodziny zmarłego pracownika odprawy pośmiertnej nastąpiła bez podstawy prawnej, a co za tym idzie, koszt ten nie może zostać zakwalifikowany jako koszt uzyskania przychodu. Uzasadniając powyższe stwierdził, że zarówno w doktrynie jak i orzecznictwie Sądu Najwyższego z zakresu prawa pracy zgodnie przyjmuje się, że źródłem uprawnień dla pracownika może być bowiem nie tylko odpowiednie postanowienie umowy o pracę, regulaminu wynagradzania lub układu zbiorowego pracy, lecz również jednostronna decyzja o charakterze przysparzającym, podjęta na korzyść pracownika. W ocenie Podatnika, dla zakwalifikowania danego kosztu jako kosztu uzyskania przychodu w świetle art. 15 ust.1 ustawy z dnia 15.02.1992r. decydujące znaczenie ma charakter świadczenia jako odprawy pośmiertnej.

Dyrektor Izby Skarbowej w Gdańsku po rozpatrzeniu zażalenia stwierdza, co następuje:

Zgodnie z art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974r.

Z treści art. 9 § 2 Kodeksu pracy wynika, że postanowienia układów zbiorowych pracy i porozumień zbiorowych oraz regulaminów i statutów nie mogą być mniej korzystne dla pracowników niż przepisy Kodeksu pracy oraz innych ustaw i aktów wykonawczych.

Na podstawie art. 771 ustawy z dnia 26.06.1974r. warunki wynagradzania za pracę i przyznawania innych świadczeń związanych z pracą ustalają układy zbiorowe pracy, zgodnie z przepisami działu jedenastego, z zastrzeżeniem przepisów art. 772-775.

W myśl art. 771 § 2 Kodeksu pracy w regulaminie wynagradzania pracodawca może ustalić także inne świadczenia związane z pracą i zasady ich przyznawania.

Obowiązki pracodawcy w zakresie odpraw pośmiertnych reguluje art. 93 Kodeksu pracy. Zgodnie z postanowieniami § 1 tego przepisu w razie śmierci pracownika w czasie trwania stosunku pracy lub w czasie pobierania po jego rozwiązaniu zasiłku z tytułu niezdolności do pracy wskutek choroby, rodzinie przysługuje od pracodawcy odprawa pośmiertna.

Na podstawie art. 93 § 7 Kodeksu pracy odprawa pośmiertna nie przysługuje członkom rodziny, o których mowa w § 4, jeżeli pracodawca ubezpieczył pracownika na życie, a odszkodowanie wypłacone przez instytucję ubezpieczeniową jest nie niższe niż odprawa pośmiertna przysługująca zgodnie z § 2 i 6. Jeżeli odszkodowanie jest niższe od odprawy pośmiertnej, pracodawca jest obowiązany wypłacić rodzinie kwotę stanowiącą różnicę między tymi świadczeniami.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) w brzmieniu obowiązującym do 31.12.2006r. kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 14 ustawy z dnia 15.02.1992r. nie uważa się za koszty uzyskania przychodów darowizn i ofiar wszelkiego rodzaju, z wyjątkiem dokonywanych między spółkami tworzącymi podatkową grupę kapitałową, a także wpłat na rzecz Polskiej Organizacji Turystycznej.

Biorąc pod uwagę powyższe regulacje prawne oraz przedstawiony stan faktyczny, Dyrektor Izby Skarbowej zauważa, że Podatnik ubezpieczył pracownika na życie przez co zwolnił się z obowiązku wypłaty odprawy pośmiertnej.

W zakładzie pracy Podatnika nie obowiązuje układ zbiorowy pracy, zaś kwestii wypłacania odpraw pośmiertnych nie reguluje ani umowa o pracę zawarta ze zmarłym pracownikiem, ani też postanowienia regulaminu wynagradzania.

Stąd też brak jest podstaw do jakichkolwiek roszczeń w stosunku do zakładu pracy członków rodziny zmarłego pracownika, uprawnionych osobiście do niektórych świadczeń wymagalnych z chwilą śmierci pracownika.

Podjęta po śmierci pracownika decyzja Podatnika o wypłacie uprawnionym członkom rodziny zmarłego odprawy pośmiertnej stanowi jednostronną decyzję o charakterze przysparzającym, podjętą na korzyść członków rodziny pracownika.

Biorąc pod uwagę powyższe Dyrektor Izby Skarbowej uznaje za prawidłowe stanowisko Naczelnika Urzędu Skarbowego wyrażone w postanowieniu z dnia 27.12.2006, że wypłata odprawy pośmiertnej niemającej odpowiedniego umocowania prawnego nie stanowi kosztu uzyskania przychodu.

W tym stanie faktycznym i prawnym argumenty Podatnika zawarte w zażaleniu pozostają bez wpływu na stanowisko zajęte przez organ I instancji.