Czy udostępnianie na podstawie umowy użyczenia przez odbiorców ciepła przedsiębiorstwu ciepłowniczemu (...)

• uznając, że zażalenie zasługuje na uwzględnienie zmienia się postanowienie organu pierwszej instancji.

U z a s a d n i e n i e

Pismem z dnia 14 sierpnia 2006 r. Podatnik zwrócił się do Naczelnika Urzędu Skarbowego o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Podatnik podpisał z odbiorcami ciepła umowy użyczenia, na podstawie których korzysta nieodpłatnie z pomieszczeń (lokali). W pomieszczeniach tych eksploatuje urządzenia techniczne służące wykonywaniu działalności gospodarczej polegającej między innymi na dystrybucji i handlu ciepłem. W większości wypadków powyższe urządzenia służą zapewnieniu dostaw ciepła wyłącznie do odbiorców, którzy jednocześnie są właścicielami użyczanych pomieszczeń.

W związku z powyższym powstała wątpliwość, czy udostępnianie przez odbiorców ciepła pomieszczeń na potrzeby umieszczania urządzeń ciepłowniczych stanowi nieodpłatne świadczenie podlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych.

Zdaniem Podatnika korzystający z użyczenia otrzymuje przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń w wysokości czynszu, który musiałby zapłacić gdyby przedmiotowe pomieszczenia były udostępniane na podstawie umowy najmu.

Postanowieniem z dnia 15 listopada 2006 r. nr DP/423-0131/06/AKL Naczelnik Urzędu Skarbowego stwierdził, że stanowisko przedstawione we wniosku jest prawidłowe. W uzasadnieniu przedmiotowego postanowienia wskazał, że znajdujące się użyczonych pomieszczeniach urządzenia techniczne związane m.in. z dystrybucją i dostawą ciepła służą bowiem wykonywaniu czynności przynoszących pożytek tylko spółce. Nie wiążą się one z pojęciem współużytkowania, ponieważ odbiorcy ciepła nie czerpią z tego pożytków i nie wykorzystują tych pomieszczeń w celu prowadzenia działalności gospodarczej przysparzającej korzyści.

Podatnik korzystając z przysługującego prawa wniósł zażalenie, w którym wskazał, że analizując sprawę ? w tym poprzez wymianę doświadczeń z innymi przedsiębiorstwami ciepłowniczymi ? zapoznał się z postanowieniem innego organu podatkowego. Z jego uzasadnienia wynika, że w tożsamym stanie faktycznym stwierdzono, iż opisane działanie nie stanowi formy nieodpłatnego świadczenia.

Dyrektor Izby Skarbowej w Gdańsku po rozpatrzeniu zażalenia stwierdza, co następuje:

W myśl art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.

Ustawodawca, stanowiąc o wartości otrzymanych nieodpłatnych świadczeń jako o przychodzie kształtującym podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym, nie zdefiniował, co należy rozumieć pod tym pojęciem. Zatem konieczne jest odwołanie się w tym zakresie do rozumienia tego pojęcia w prawie cywilnym, orzecznictwie i doktrynie. W orzecznictwie sądowym utrwalił się pogląd, że przez nieodpłatne świadczenie należy rozumieć te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. nie związane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie majątku tej osoby, mające konkretny wymiar finansowy.

W myśl art. 710 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. nr 16, poz. 93 ze zm.), przez umowę użyczenia użyczający zobowiązuje się zezwolić biorącemu, przez czas oznaczony lub nie oznaczony, na bezpłatne używanie oddanej mu w tym celu rzeczy w zakresie przewidzianym umową i przepisami prawa.

Dla celów podatkowych nie ma znaczenia nazwanie umowy nieodpłatną, lecz jej charakter, tzn. czy rzeczywiście dotyczy otrzymania przez podatnika nieodpłatnych świadczeń. Jak wynika bowiem z przywołanego przepisu Kodeksu cywilnego, w ramach umowy użyczenia, u otrzymującego rzecz nie powstaje obowiązek dokonania jakichkolwiek świadczeń na rzecz dającego. Przy czym za świadczenie na rzecz dającego nie uznaje się zwykłych kosztów utrzymania rzeczy użyczonej, czyli kosztów ponoszonych w celu używania rzeczy (art. 713 K.c.)

Zgodnie z art. 354 ustawy z dnia 23.04.1964 r. dłużnik powinien wykonać zobowiązanie zgodnie z jego treścią i w sposób odpowiadający jego celowi społeczno-gospodarczemu oraz zasadom współżycia społecznego, a jeżeli istnieją w tym zakresie ustalone zwyczaje - także w sposób odpowiadający tym zwyczajom. W taki sam sposób powinien współdziałać przy wykonaniu zobowiązania wierzyciel.

W przedstawionym stanie faktycznym zawierane umowy użyczenia wiążą się z zaspokojeniem ściśle oznaczonego interesu właściciela pomieszczenia, tj. w celu możliwości realizacji zamówionych dostaw ciepła. Takie świadczenie stanowi współdziałanie przy wykonaniu zobowiązania i nie jest traktowane jako nieodpłatne świadczenie. Natomiast w sytuacji, gdy urządzenia zainstalowane w udostępnionym lokalu służyć będą również dostawom ciepła dla innych niż właściciel pomieszczenia odbiorców, to po stronie Podatnika powstanie przychód z tytułu otrzymanych nieodpłatnie świadczeń.

Reasumując, stanowisko Podatnika zawarte w zażaleniu jest prawidłowe w odniesieniu do przedstawionego stanu faktycznego. Stąd ? zgodnie z art. 14b § 5 pkt 1 Ordynacji podatkowej organ odwoławczy uznając, iż zażalenie Podatnika zasługuje na uwzględnienie, postanowił jak w sentencji.

Jednocześnie Dyrektor Izby Skarbowej stwierdza, że jako adresata postanowienia z dnia 15.11.2006r. Naczelnik Urzędu Skarbowego wskazał...... Natomiast prawidłowe oznaczenie Podatnika brzmi:........ Zgodnie z art. 215 § 1w związku z art. 219 ustawy Ordynacja podatkowa organ podatkowy może, z urzędu lub na żądanie strony, prostować w drodze postanowienia błędy rachunkowe oraz inne oczywiste omyłki w wydanej przez ten organ decyzji. Biorąc pod uwagę fakt złożenia przez Podatnika zażalenia, uprawnienia organu II instancji do weryfikacji zakwestionowanego postanowienia ?konsumują? wywodzoną z przepisu art. 215 § 1 tej ustawy możliwość sprostowania aktu dotkniętego uchybieniami formalnymi.