1. Czy wypłacony ekwiwalent na zakup wyposażenia jest zwolniony z podatku dochodowego od osób fizycznych?2. (...)

Na podstawie art. 14e § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), Minister Finansów zmienia z urzędu interpretację z dnia 25 listopada 2008 r. Nr IBPB2/415-1495/08/BD, wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach w imieniu Ministra Finansów uznającą za prawidłowe stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 2 września 2009 r. (data wpływu 8 września 2009 r.) o udzielenie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego, gdyż stwierdza jej nieprawidłowość w tym zakresie.

Uzasadnienie

W dniu 8 września 2009 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych z tytułu wypłaty przez pracodawcę ekwiwalentu pieniężnego na wyposażenie (biurko i krzesło) zakupione przez pracownika oraz pokrycia przez pracodawcę kosztu abonamentu internetowego.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Część pracowników Spółki zatrudnionych na podstawie umowy o pracę będzie wykonywać swoją pracę w domu, na zasadach określonych w Kodeksie pracy w art. 67 ? zatrudnienie pracowników w formie telepracy. Spółka zapewni pracownikom sprzęt informatyczny niezbędny do wykonywania swoich obowiązków w postaci komputera, jak również niezbędne materiały biurowe. Pozostałe wyposażenie tj. biurko i krzesło pracownicy zakupią we własnym zakresie, a w zamian za to otrzymają jednorazowy ekwiwalent pieniężny w wysokości 1000 zł (obliczony na podstawie cen rynkowych ww. artykułów). Ponieważ praca wymaga stałego dostępu do Internetu pracodawca pokryje koszty abonamentu internetowego.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy wypłacony ekwiwalent na zakup wyposażenia może być zwolniony z podatku dochodowego od osób fizycznych...
2. Czy koszt abonamentu internetowego jest dodatkowym przychodem dla pracownika i powinien być opodatkowany podatkiem dochodowym od osób fizycznych...
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, wypłacony pracownikom jednorazowy ekwiwalent pieniężny na zakup wyposażenia oraz opłata za abonament internetowy mogą być zwolnione z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych, ponieważ zgodnie z art. 67 Kodeksu pracy pracodawca jest zobowiązany zapewnić pracownikom sprzęt niezbędny do wykonywania pracy, jak również pokryć koszty związane z eksploatacją i konserwacją urządzeń. Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolne od podatku dochodowego są ekwiwalenty pieniężne za używane przez pracowników przy wykonywaniu pracy narzędzia, materiały lub sprzęt stanowiące ich własność.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach stwierdził co następuje:

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176, ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ww. ustawy przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Na podstawie art. 12 ust. 1 cytowanej ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 13 ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego od osób fizycznych są ekwiwalenty pieniężne za używane przez pracowników przy wykonywaniu pracy narzędzia, materiały lub sprzęt, stanowiące ich własność.

Z powyższego przepisu wynika, że zwrot kosztów poniesionych przez pracownika z ww. tytułów ma zastosowanie po spełnieniu łącznie kilku warunków:

1. ekwiwalent musi być wypłacony w pieniądzu,
2. kwota ekwiwalentu powinna odpowiadać poniesionym przez pracownika wydatkom, to znaczy musi zachodzić racjonalny związek pomiędzy kwotą wypłaconą pracownikowi a wartością używanych dla celów pracodawcy narzędzi, materiałów lub sprzętu należących do pracownika oraz stopniem zużycia rzeczy dokonanego w trakcie tego używania,
3. narzędzia, materiały lub sprzęt muszą stanowić własność pracownika,
4. narzędzia, materiały lub sprzęt należące do pracownika muszą być wykorzystywane przy wykonywaniu pracy na rzecz pracowników.

Z opisanego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, iż wyposażenie w postaci biurka i krzesła pracownicy zakupią we własnym zakresie, a w zamian za to Spółka wypłaci pracownikom jednorazowy ekwiwalent pieniężny w wysokości 1000 zł (obliczony na podstawie cen rynkowych ww. artykułów).

Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach uznał, iż w przypadku, gdy powyższe warunki wypłaconego ekwiwalentu zostaną spełnione, a więc ekwiwalent będzie wypłacony w pieniądzu i będzie odpowiadał poniesionym przez pracowników wydatkom na zakup biurka i krzesła, które stanowić będą ich własność oraz rzeczy te będą wykorzystywane przez pracowników do wykonywania pracy na rzecz pracodawcy, to wypłacony ekwiwalent będzie zwolniony od podatku dochodowego od osób fizycznych. Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie uznano za prawidłowe.

Odnosząc się do drugiego zagadnienia Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach powołał definicje pojęć zawartych w art. 21 ust. 1 pkt 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizyczny. Wg słownika języka polskiego:

• ?narzędzie? to urządzenie proste lub złożone umożliwiające wykonywanie jakiejś czynności lub pracy; przyrząd, instrument;
• ?materiał? to to, z czego wytwarzane są przedmioty, tworzywo, substancja, artykuł, produkt;
• ?sprzęt? to przedmioty użytkowe, maszyny urządzenia.

Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach uznał, iż dostęp do Internetu jest usługą, której nie obejmuje żadna z ww. definicji. Tym samym pokrywane przez pracodawcę koszty abonamentu z tytułu używania przez pracownika w domu Internetu dla celów służbowych nie będą ekwiwalentem w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 13 ustawy i nie mogą podlegać zwolnieniu z opodatkowania.

Mając na uwadze powyższe Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach stwierdził, iż pokrywane przez pracodawcę koszty w formie zapłaty abonamentu za korzystanie przez pracowników z Internetu do celów służbowych stanowić będą dla pracowników przychód ze stosunku pracy, zgodnie z art. 12 ust. 1 powołanej ustawy podatkowej, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Na tle przedstawionego przez Wnioskodawcę zdarzenia przyszłego stwierdzam, co następuje:

Jak wynika z postanowień art. 6711 § 2 pkt 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94, ze zm.), pracodawca i telepracownik mogą - w odrębnej umowie określić w szczególności zakres ubezpieczenia i zasady wykorzystywania przez telepracownika sprzętu niezbędnego do wykonywania pracy w formie telepracy, stanowiącego własność telepracownika, spełniającego wymagania określone w rozdziale IV działu dziesiątego.

Ponadto § 3 omawianego artykułu stanowi, iż w przypadku, o którym mowa w § 2 pkt 1, telepracownikowi przysługuje ekwiwalent pieniężny w wysokości określonej w porozumieniu lub regulaminie, o których mowa w art. 676, lub w umowie, o której mowa w § 2. Przy ustalaniu wysokości ekwiwalentu bierze się pod uwagę normy zużycia sprzętu, ich udokumentowane ceny rynkowe oraz ilość wykorzystanego materiału na potrzeby firmy i jego ceny rynkowe.

Zasady opodatkowania dochodów osobistych reguluje ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176, ze zm.), zwana dalej 'ustawą'.

Jak stanowi art. 11 ust. 1 ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-16, art. 17 ust. 1 pkt 6 i 9, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Z kolei za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych (art. 12 ust. 1 ustawy).

Podstawową zasadą podatku dochodowego od osób fizycznych jest zasada powszechności opodatkowania, która wynika z treści art. 9 ust. 1 ustawy, stanowiącym, iż opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stąd też opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione od podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku, w drodze rozporządzenia wydanego przez Ministra Finansów.

Mając na uwadze przytoczone powyżej przepisy należy uznać, iż refundacja telepracownikowi kosztów za posiadanie łącza internetowego będącego własnością tego pracownika stanowi przychód w rozumieniu ustawy.

Jednocześnie na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 13 ww. ustawy wolne od podatku dochodowego są ekwiwalenty pieniężne za używanie przez pracowników przy wykonywaniu pracy narzędzia, materiały lub sprzęt, stanowiące ich własność.

Używanie sprzętu - komputera jest nierozerwalnie związane z wykorzystywaniem sieci internetowej. W konsekwencji należy uznać, iż przedmiotowa refundacja abonamentu nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W świetle przedstawionego przez Wnioskodawcę zdarzenia przyszłego i obowiązującego stanu prawnego należało z urzędu zmienić interpretację indywidualną z dnia 25 listopada 2008 r. Nr IBPB2/415-1495/08/BD, wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, gdyż stwierdzono jej nieprawidłowość w zakresie skutków podatkowych z tytułu pokrycia przez pracodawcę kosztu abonamentu internetowego. W pozostałym zakresie interpretacja jest prawidłowa.

Zmiana interpretacji indywidualnej dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie złożenia wniosku.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie Ministra Finansów w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wnosi się (w dwóch egzemplarzach) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi Ministra Finansów na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli Minister Finansów nie udzieli odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem Ministra Finansów, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy), na adres: Świętokrzyska 12, 00-916 Warszawa.