Powstanie przychodu u pracowników korzystających ze środków transportu do pracy, sfinansowanego przez (...)

Uzasadnienie

Dnia 7 stycznia 2008 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając ? na podstawie § 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) - w imieniu Ministra Finansów, wydał interpretację indywidualną dotyczącą podatku dochodowego od osób fizycznych. Interpretacja wydana została na wniosek złożony w dniu 8 października 2007 r., uzupełniony pismem złożonym w dniu 14 grudnia 2007 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca zapewnia swoim pracownikom, niemającym miejsca zamieszkania w Poznaniu, dowóz do i z miejsca wykonywania pracy. Podyktowane jest to niemożnością skorzystania przez pracowników ze środków komunikacji miejskiej z uwagi na brak dogodnych połączeń.

Aby zapewnić dowóz pracowników, pracodawca zawarł z przewoźnikiem umowę, zgodnie z którą opłata za usługi została określona w sposób ryczałtowy, wynikający z liczby przejechanych kilometrów oraz ustalonej stawki za kilometr. Wnioskodawca dodatkowo wyjaśnia, że pokrywa tylko część kosztów przewozu, ponieważ na mocy wewnętrznych przepisów osoby zatrudnione w spółce zwracają pracodawcy pozostałą, ustaloną kwotowo i jednakową dla wszystkich pracowników część kosztów przewozu.

Ponadto Wnioskodawca wyjaśnia, że nie jest możliwe ustalenie wartości świadczenia przypadającego na poszczególnego pracownika w związku z częściowym sfinansowaniem przez pracodawcę kosztów dojazdu pracowników do pracy. Wynika to z faktu, iż wartość usługi transportowej nie jest w żaden sposób uzależniona od ilości przewożonych pracowników.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy pokrywane przez pracodawcę koszty dojazdu do i z miejsca pracy stanowią przychód pracownika, podlegający opodatkowaniu na podstawie art. 12 ust. 1 i ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych...

Zdaniem Wnioskodawcy, świadczenie polegające na finansowaniu pracownikom dojazdów do i z miejsca pracy nie mieści się w pojęciu przychodu pracownika, z uwagi na fakt, iż pracodawca wykupił usługi przewozowe dla pracowników i rozlicza się z przewoźnikiem w formie ryczałtu.

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, działając w imieniu Ministra Finansów stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia uznał za prawidłowe.

W ocenie Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, wartość otrzymanego od pracodawcy świadczenia w zakresie przewozu pracownika do pracy jak i z pracy ? co do zasady ? stanowi przychód pracownika ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy.

Niemniej jednak przychodem pracownika są wyłącznie te świadczenia, w przypadku których możliwe jest ustalenie wartości świadczenia przypadającego na poszczególnego pracownika.

Zdaniem Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, w przedstawionym stanie faktycznym, kwota dofinansowania przez Wnioskodawcę kosztów dojazdu pracowników do pracy nie stanowi u nich przychodu w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy. W związku z tym pracownicy nie będą z tego tytułu obciążani podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Niezgodne z obowiązującymi przepisami ustawy jest stanowisko, że otrzymane od pracodawcy świadczenie w postaci dofinansowania kosztów dojazdu do i z miejsca pracy, nie stanowi po stronie pracowników przychodów ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy, gdyż nie można ustalić wartości tego świadczenia.

Należy zauważyć, iż na podstawie art. 11 ust. 1 ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-16, art. 17 ust. 1 pkt 6 i 9, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Z tym, że wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się według cen zakupu, jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione (art. 11 ust. 2a pkt 2 ustawy).

Na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy, do przychodów ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych zalicza się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zatem wartość otrzymanego od pracodawcy świadczenia w postaci sfinansowania przewozu pracownika do pracy jak i z pracy, stanowi przychód pracownika ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy, podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym. W przedstawionym stanie faktycznym pracodawca rozlicza się z firmą transportową w sposób ryczałtowy. Jednakże Wnioskodawca pokrywa część kosztów przewozu, pozostałą część opłacają pracownicy korzystający z dowozu, w kwotach jednakowych dla wszystkich.

W świetle przedstawionego stanu faktycznego należy stwierdzić, iż nie ma żadnych problemów z ustaleniem osób, do których skierowano świadczenie w postaci dofinansowania dowozu. Wnioskodawca posiada bowiem wiedzę na temat ilości osób, dla których wykupił możliwość korzystania z usług transportowych, tym bardziej, iż pracownicy ci są zobligowani do zwrócenia pracodawcy części poniesionych na ten cel wydatków. Zatem przez sam fakt współpłacenia za transport pracodawca identyfikuje pracowników, którzy korzystają ze świadczenia. Ryczałtowy sposób rozliczania się pracodawcy z firmą transportową jest w tym przypadku bez znaczenia, gdyż adresaci świadczenia są Wnioskodawcy znani. Niezależnie od powyższego warto zwrócić uwagę na wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 3 czerwca 1998 r., sygn. akt I SA/Ka 1719/96, zgodnie z którym ?ewentualne trudności towarzyszące indywidualizacji świadczeń na rzecz poszczególnych pracowników mają charakter drugorzędny i nie mogą wpływać na byt i zakres obowiązku podatkowego.?

W świetle powyższego stanu faktycznego i prawnego należało, z urzędu, zmienić interpretację indywidualną wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, gdyż stwierdzono jej nieprawidłowość ze względu na nieuprawnione uznanie, że ryczałtowy sposób rozliczania się z przewoźnikiem powoduje niemożność ustalenia przychodu ze stosunku pracy po stronie pracowników korzystających z tego świadczenia.

Zmiana interpretacji indywidualnej dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie Ministra Finansów w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wnosi się (w dwóch egzemplarzach) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi Ministra Finansów na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli Minister Finansów nie udzieli odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem Ministra Finansów, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy), na adres: Świętokrzyska 12, 00-916 Warszawa.