Powstanie przychodu u pracowników z tytułu finansowania przez pracodawcę kosztów dojazdu pracowników (...)

Uzasadnienie

Dnia 2 listopada 2007 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając ? na podstawie § 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) ? w imieniu Ministra Finansów, wydał interpretację indywidualną dotyczącą podatku dochodowego od osób fizycznych. Interpretacja wydana została na wniosek złożony w dniu 27 sierpnia 2007 r., uzupełniony pismem złożonym w dniu 21 września 2007 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca z uwagi na niedobór pracowników na rynku lokalnym, zamierza pozyskiwać nowych pracowników spoza P. oraz podnieść atrakcyjność zatrudnienia w stosunku do osób już zatrudnionych i dojeżdżających do pracy z miejscowości położonych poza P. W tym celu zamierza sfinansować koszty transportu związane z ich dojazdem. Świadczenie na rzecz tych pracowników będzie polegało na zakontraktowaniu u zewnętrznego dostawcy (firmy transportowej) określonej liczby miejsc w środkach transportu (busy), na określonych trasach pomiędzy P. a wskazanymi miejscowościami, w określonych godzinach.

Oznacza to, że Wnioskodawca poniesie uzgodnione koszty niezależnie od rzeczywistego wykorzystania ilości miejsc w środkach transportu (Wnioskodawca płaci za uzgodniony potencjał przewozowy skierowany do dyspozycji). Prawo wejścia do takiego środka transportu i skorzystania z przewozu do zakładu pracy będą miały osoby zatrudnione w Spółce, na podstawie indywidualnej przepustki. Ze względów praktycznych Wnioskodawca nie będzie w stanie identyfikować pracowników korzystających z usługi transportowej (różne terminy zatrudnienia, absencja pracowników, indywidualne decyzje o korzystaniu lub nie ze środka transportu w danym dniu itd.), a gdyby zaistniała taka potrzeba to oznaczałoby to konieczność ewidencji osób wsiadających do środka transportu na danej trasie każdego dnia w przyjętym okresie rozliczeniowym, co bez znacznego wzrostu kosztów obsługi administracyjnej (konieczność zatrudnienia osób zajmujących się prowadzeniem i rozliczaniem takiej ewidencji) nie byłoby to możliwe.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy pracownicy korzystający ze środków transportu nie będą obciążani podatkiem dochodowym od osób fizycznych zgodnie z art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych...

Zdaniem Wnioskodawcy, pracownicy korzystający ze środków transportu nie będą obciążani podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, działając w imieniu Ministra Finansów stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznał za prawidłowe.

W ocenie Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, wartość otrzymanego od pracodawcy świadczenia w zakresie przewozu pracownika do pracy jak i z pracy ? co do zasady ? stanowi przychód pracownika ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy.

Niemniej jednak przychodem pracownika są wyłącznie te świadczenia, w przypadku których możliwe jest ustalenie wartości świadczenia przypadającego na poszczególnego pracownika.

Zdaniem Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, w przedstawionym opisie zdarzenia przyszłego, kwota dofinansowania przez Wnioskodawcę kosztów dojazdu pracowników do pracy nie stanowi u nich przychodu w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy, gdyż Wnioskodawca ani przewoźnik nie będą mieli możliwości ustalenia, który pracownik i w jakim dniu korzystał z przewozu do pracy i z pracy. W sytuacji, w której Wnioskodawca nie ma możliwości określenia, który z pracowników w danym dniu korzystał z przewozu do pracy i z pracy, przychód u pracownika ? w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ? nie powstanie. W związku z tym pracownicy nie będą z tego tytułu obciążani podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Niezgodne z obowiązującymi przepisami ustawy jest stanowisko, że otrzymane od pracodawcy świadczenie w postaci dofinansowania kosztów dojazdu do i z miejsca pracy, nie stanowi po stronie pracowników przychodów ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy, gdyż nie można ustalić wartości tego świadczenia.

Należy zauważyć, iż na podstawie art. 11 ust. 1 ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-16, art. 17 ust. 1 pkt 6 i 9, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Z tym, że wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się według cen zakupu, jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione (art. 11 ust. 2a pkt 2 ustawy).

Na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy, do przychodów ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych zalicza się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zatem wartość otrzymanego od pracodawcy świadczenia w postaci sfinansowania przewozu pracownika do pracy, stanowi przychód pracownika ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym. Z przestawionego opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca zakupi u przewoźnika określoną ilość miejsc w środkach transportu w określonych godzinach i na określonych trasach dla swoich pracowników, którzy będą mogli skorzystać z dowozu na podstawie indywidualnej przepustki.

Zatem zawierając umowę z przewoźnikiem wnioskodawca będzie znał liczbę i tożsamość osób, dla których wykupuje świadczenie w postaci miejsca w środku transportu przewoźnika. Stąd też identyfikacja pracowników, którym z tego tytułu należy przypisać przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy wydaje się sprawą oczywistą. Okoliczność czy pracownicy ci w równym stopniu będą korzystać z wykupionego przez pracodawcę świadczenia pozostaje bez znaczenia dla powstania po ich stronie przychodu z tego tytułu. Zauważyć należy, iż Wnioskodawca będzie płacił firmie przewozowej za uzgodnioną w umowie liczbę miejsc w środku transportu, tym samym przedmiotem umowy jest zakupienie możliwości korzystania przez pracowników z przewozu na określonych trasach i w określonym czasie, a nie opłacenie każdego przejazdu. W konsekwencji, pracownicy osiągną przychód z tytułu otrzymania uprawnienia do korzystania z usługi zakupionej przez pracodawcę. Niezależnie od powyższego warto zwrócić uwagę na wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 3 czerwca 1998 r., sygn. akt I SA/Ka 1719/96, zgodnie z którym ?ewentualne trudności towarzyszące indywidualizacji świadczeń na rzecz poszczególnych pracowników mają charakter drugorzędny i nie mogą wpływać na byt i zakres obowiązku podatkowego.?

W świetle powyższego stanu faktycznego i prawnego należało, z urzędu, zmienić interpretację indywidualną wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, gdyż stwierdzono jej nieprawidłowość ze względu na nieuprawnione uznanie, że nieustalanie, który z pracowników korzystał i w jakim stopniu z wykupionej przez pracodawcę możliwości korzystania z przewozu na określonych trasach i w określonym czasie, jest okolicznością powodującą brak możliwości ustalenia przychodu ze stosunku pracy po stronie osób dla których zakupiono to świadczenie.

Zmiana interpretacji indywidualnej dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie Ministra Finansów w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wnosi się (w dwóch egzemplarzach) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi Ministra Finansów na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli Minister Finansów nie udzieli odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem Ministra Finansów, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy), na adres: Świętokrzyska 12, 00-916 Warszawa.