Czy w związku z faktem, iż w 2006 r. pracowałem tylko w Zjednoczonym Królestwie, muszę zapłacić (...)

Minister Finansów uznaje za prawidłowe stanowisko przedstawione we wniosku w sprawie dotyczącej interpretacji prawa podatkowego w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego w Polsce za 2006 r. z tytułu dochodów uzyskanych w Zjednoczonym Królestwie.

Uzasadnienie

Jak wynika ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku, Podatnik jest kawalerem. W Polsce nie posiada majątku, z wyjątkiem motocykla. W Polsce nie uzyskiwał dochodów. Podatnik podaje, iż w czerwcu 2005 r. ukończył studia w Polsce. Po bezskutecznym poszukiwaniu pracy, w dniu 20.01.2006 r. Podatnik wyjechał do Zjednoczonego Królestwa. W dniu 23.01.2006 r. podjął swoją pierwszą pracę na terytorium tego kraju, zawierając umowę na czas nieokreślony. Podatnik informuje, iż w Zjednoczonym Królestwie będzie przebywał przez okres pięciu lat, czyli do końca lutego 2011 r. Po upływie tego czasu zamierza wrócić do Polski.

Podatnik oświadcza, iż ośrodek jego interesów życiowych znajduje się w Zjednoczonym Królestwie. W kraju tym mieszka, wynajmując mieszkanie, pracuje, płaci podatki oraz składki na ubezpieczenie.

Podatnik zadaje pytanie, czy w związku z faktem, iż w 2006 r. pracował tylko w Zjednoczonym Królestwie, musi zapłacić podatek dochodowy także w Polsce?

Zdaniem Podatnika, dochody uzyskane przez niego w 2006 r. w Zjednoczonym Królestwie nie podlegają opodatkowaniu w Polsce.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny, zważono, co następuje.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm. ? w brzmieniu obowiązującym w 2006 r.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Natomiast art. 3 ust. 2a cytowanej ustawy stanowi, że osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów z pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego lub stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia, oraz innych dochodów osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Powołane przepisy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a powołanej wyżej ustawy).

Zgodnie z art. 4 ust. 1 umowy między Polską a Zjednoczonym Królestwem w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, określenie 'osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie' oznacza - z uwzględnieniem ustępów 2 i 3 tego artykułu - każdą osobę, która według prawa tego Państwa podlega tam obowiązkowi podatkowemu, z uwagi na jej miejsce zamieszkania, jej miejsce pobytu, siedzibę zarządu albo inne podobne znamiona. Określenie to nie obejmuje przy tym osoby fizycznej, która podlega opodatkowaniu w tym Umawiającym się Państwie tylko dlatego, że osiąga ona dochód ze źródeł w nim położonych.

Definicja ta odnosi się zatem bezpośrednio do określenia ?miejsca zamieszkania? przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

W przepisach polskiego prawa podatkowego w 2006 r. pojęcie ?miejsca zamieszkania? nie zostało zdefiniowane. Jak stanowi art. 25 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), miejscem zamieszkania osoby fizycznej jest miejscowość, w której osoba ta przebywa z zamiarem stałego pobytu. Warunek przebywania w danym miejscu ma charakter obiektywny i nie ma problemów dowodowych w wykazaniu, że dana osoba przebywa lub nie w danej miejscowości. Zamiar stałego pobytu w danej miejscowości ma natomiast charakter subiektywny, ponieważ odnosi się do woli osoby. Należy jednak zauważyć, iż istnieją kryteria obiektywizujące zamiar stałego pobytu. Uznaje się na przykład, że podatnik wykazuje zamiar stałego pobytu w danej miejscowości, jeżeli miejscowość ta stanowi dla niego centrum jego życiowej działalności, ocenianej w aspekcie jego powiązań osobistych i gospodarczych.

Postanowienia art. 4 ust. 2 ww. umowy mają natomiast zastosowanie w sytuacji, gdy w myśl postanowień ust. 1 osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, tzn. gdy zachodzi kolizja ustawodawstw wewnętrznych obu państw w kwestii dotyczącej ustalenia miejsca zamieszkania.

W myśl art. 4 ust. 2 ww. umowy, jeśli osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, wówczas stosuje się następujące zasady:

1. osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania. Jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, wówczas uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych);
2. jeżeli nie można ustalić, w którym Umawiającym się Państwie osoba ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Umawiających się Państw, wówczas uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym zwykle przebywa;
3. jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obydwu Umawiających się Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, wówczas będzie ona uważana za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającą się Państwie, którego jest obywatelem;
4. jeżeli miejsca zamieszkania nie można określić zgodnie z postanowieniami litery a), b) oraz c) niniejszego ustępu, właściwe władze Umawiających się Państw rozstrzygną zagadnienie w drodze wzajemnego porozumienia.

Mając na uwadze opisany we wniosku stan faktyczny oraz przedstawiony powyżej stan prawny, Minister Finansów stwierdza, iż Podatnik (od momentu wyjazdu do Zjednoczonego Królestwa) spełnia przesłanki pozwalające uznać go za osobę posiadającą miejsce zamieszkania dla celów podatkowych zarówno w Polsce, jak i w Zjednoczonym Królestwie. W Zjednoczonym Królestwie Podatnik mieszka i pracuje. Jednocześnie Podatnik nie deklaruje zmiany miejsca zamieszkania na stałe, gdyż zamierza pozostać w tym państwie przez kilka lat. Powyższe oznacza, iż państwo rezydencji Podatnika należy ustalić zgodnie z regułami kolizyjnymi zawartymi w art. 4 ust. 2 ww. umowy. Zgodnie z art. 4 ust. 2 pkt a) tej umowy, po analizie stopnia powiązań osobistych i gospodarczych Podatnika, należy uznać, iż ściślejsze związki gospodarcze i osobiste - od momentu wyjazdu do Zjednoczonego Królestwa - łączą go z tym państwem.

Oznacza to, iż Podatnik w 2006 r. (od momentu wyjazdu do Zjednoczonego Królestwa) podlegał w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. W Polsce podlegały opodatkowaniu wyłącznie dochody z pracy wykonywanej na jej terytorium, na podstawie stosunku służbowego lub stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia, oraz dochody z innych źródeł przychodów położonych w kraju, z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Natomiast dochody uzyskane przez Podatnika w 2006 r. z tytułu pracy wykonywanej na terytorium Zjednoczonego Królestwa, nie podlegały opodatkowaniu w Polsce.

Minister Finansów informuje, że interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Odpowiedź nie jest wiążąca dla podatnika, jest natomiast wiążąca dla właściwych organów podatkowych i organów kontroli skarbowej - do czasu jej zmiany lub uchylenia.

Na niniejsze postanowienie, na podstawie art. 14e § 2, art. 14a § 4 oraz art. 236 § 1 i § 2 pkt 1 Ordynacji podatkowej, Stronie przysługuje zażalenie do Ministra Finansów w terminie 7 dni od daty doręczenia postanowienia.