Ograniczony obowiązek podatkowy w Polsce sygn: DD4/033/011//GOJ/12/PK-1689

Zmiana interpretacji indywidualnej

Na podstawie art. 14e § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60, z późn. zm.) Minister Finansów, w związku ze stwierdzeniem nieprawidłowości interpretacji indywidualnej z dnia 5 marca 2012 r., Nr ILPB2/415-1149/11-2/WM, wydanej w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, zmienia z urzędu wyżej wymienioną interpretację, stwierdzając, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 23 listopada 2011 r. (data wpływu 5 grudnia 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego od osób fizycznych w zakresie ograniczonego obowiązku podatkowego w Polsce, jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie

Dnia 5 marca 2012 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając ? na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60, z późn. zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) - w imieniu Ministra Finansów, wydał interpretację indywidualną dotyczącą podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ograniczonego obowiązku podatkowego w Polsce. Interpretacja wydana została na ww. wniosek złożony w dniu 5 grudnia 2011 r., w którym przedstawiono następujący stan faktyczny.

Przedmiotem zapytania Wnioskodawczyni są konsekwencje związane z oddelegowaniem Jej męża do pracy na Bliskim Wschodzie, tj. w Zjednoczonych Emiratach Arabskich (dalej: ZEA) oraz Arabii Saudyjskiej (dalej: AS).

Wnioskodawczyni podaje, iż Jej mąż jest zatrudniony w spółce kapitałowej z siedzibą na terytorium Polski na podstawie umowy o pracę. Pracodawca męża Zainteresowanej należy do międzynarodowej grupy, która w Dubaju posiada centralę obsługującą kraje Bliskiego Wschodu, w tym ZEA oraz AS.

Z dniem 1 lutego 2010 r. mąż został oddelegowany przez swojego pracodawcę do pracy w ZEA i AS na okres jednego roku, tj. do dnia 31 stycznia 2011 r. W trakcie tego oddelegowania do pracy w ZEA i AS Wnioskodawczyni towarzyszyła mężowi przez cały pobyt w ZEA i AS, przy czym okazjonalnie przyjechała do Polski ? wraz z mężem przyjechała na wakacje na przełomie września/października 2010 r., a wcześniej sama w maju 2010 r. W konsekwencji pobyt Wnioskodawczyni na terytorium Polski w 2010 r. nie przekroczył 183 dni, natomiast w związku z faktem, iż okres oddelegowania Jej męża skończył się z dniem 31 stycznia 2011 r., Wnioskodawczyni przebywała w 2011 r. w Polsce dłużej niż 183 dni.

W okresie oddelegowania do ZEA i AS inwestycje małżonków zlokalizowane były na terytorium Polski (nieruchomości, tj. dom oraz mieszkanie, które było wynajmowane podczas pobytu w ZEA i AS, konta bankowe, rachunki oszczędnościowe, fundusze inwestycyjne, kredyty). Wnioskodawczyni podaje, iż zasadniczo małżonkowie nie posiadali inwestycji na terytorium ZEA i AS poza kontem bankowym otwartym w tamtejszym banku.

Wnioskodawczyni wskazuje, iż w okresie oddelegowania Jej męża do pracy na Bliskim Wschodzie, w ZEA małżonkowie mieszkali w hotelu, natomiast w AS ? w wynajętym mieszkaniu, przy czym mieszkanie to było wynajmowane przez partnera handlowego pracodawcy męża Wnioskodawczyni.

Małżonkowie byli objęci programem opieki medycznej w ZEA i AS, zgodnie z polityką grupową pracodawcy męża Wnioskodawczyni. Po zakończeniu oddelegowania do pracy w ZEA i AS Wnioskodawczyni powróciła wraz z mężem do Polski z zamiarem stałego pobytu.

W odniesieniu do dochodów uzyskanych przez Wnioskodawczynię i Jej męża w 2010 r. za pracę wykonywaną w Polsce małżonkowie wybrali opodatkowanie wspólne i w terminie przewidzianym przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: PDOF) złożyli wspólne zeznanie o wysokości dochodu osiągniętego w roku podatkowym 2010 (deklarację PIT-37). Wnioskodawczyni podaje, iż naczelnik urzędu skarbowego w piśmie z dnia 25 maja 2011 r. odmówił małżonkom prawa do złożenia wspólnego zeznania podatkowego za rok podatkowy 2010. Pomimo pisemnych wyjaśnień ostatecznie została złożona korekta ww. zeznania rocznego dla każdego z małżonków odrębnie.

Zainteresowana wskazuje, iż:

• w latach 2010-2011 istniała i będzie istnieć między małżonkami wspólność majątkowa,
• w latach 2010-2011 małżonkowie byli i nadal pozostaną w związku małżeńskim,
• w odniesieniu do dochodów uzyskiwanych w latach 2010-2011 małżonkowie złożyli (w pierwotnie złożonym zeznaniu podatkowym) i złożą wspólny wniosek wyrażony w zeznaniu podatkowym składanym za dany rok podatkowy,
• w latach 2010-2011 zarówno mąż Wnioskodawczyni, jak i Ona nie osiągali ani nie będą osiągać dochodów opodatkowanych na zasadach określonych w art. 30c ustawy o PDOF, ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym lub ustawy o podatku tonażowym.

Wnioskodawczyni wskazuje, iż Jej mąż wystąpił do Ministra Finansów z wnioskiem o indywidualną interpretację, w której Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie stwierdził, że:

• od 1 stycznia 2010 r. do momentu wyjazdu z Polski do pracy w ZEA i AS w związku z oddelegowaniem męża Wnioskodawczyni posiadał On w Polsce nieograniczony obowiązek podatkowy ze względu na fakt, iż miejsce zamieszkania zlokalizowane było w Polsce, tym samym podlegał On opodatkowaniu w Polsce od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce położenia ich źródeł,
• od momentu wyjazdu z Polski do pracy w ZEA i AS w ramach oddelegowania, tj. od dnia 1 lutego 2010 r. miejsce zamieszkania męża Wnioskodawczyni dla celów PDOF znajdowało się poza terytorium Polski, i tym samym od tego momentu podlegał On w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli podlegał w Polsce opodatkowaniu wyłącznie od dochodów osiąganych na terytorium Polski,
• w momencie powrotu do Polski, tj. od dnia 1 lutego 2011 r. nastąpiła ponowna zmiana miejsca zamieszkania na terytorium Polski i tym samym od momentu powrotu męża Wnioskodawczyni wraz z Nią do Polski jest On traktowany jako osoba posiadająca nieograniczony obowiązek podatkowy dla celów PDOF w Polsce, a więc podlega opodatkowaniu w Polsce od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce położenia ich źródeł,
• w związku ze zmianą rezydencji podatkowej męża Wnioskodawczyni dla celów PDOF w Polsce spowodowaną najpierw oddelegowaniem do pracy w ZEA i AS, a następnie powrotem z ZEA i AS do Polski, Jego dochody uzyskane za pracę wykonywaną w ZEA i AS w okresie, w którym posiadał On ograniczony obowiązek podatkowy, czyli od momentu wyjazdu z Polski do pracy w ZEA i AS, tj. od dnia 1 lutego 2010 r. do momentu Jego powrotu wraz żoną z ZEA i AS do Polski, nie powinny być w ogóle (nie były i nie będą) uwzględnione przy sporządzaniu zeznania o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty), w tym nie były (i nie będą) również brane pod uwagę dla celów ustalenia efektywnej stawki podatkowej.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy od momentu wyjazdu z Polski, tj. od dnia 1 lutego 2010 r. do dnia powrotu do Polski z ZEA i AS, tj. do dnia 31 stycznia 2011 r. Wnioskodawczyni podlegała w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, tj. posiadała status nierezydenta podatkowego w Polsce?
2. Czy w odniesieniu do dochodów uzyskanych przez Wnioskodawczynię w 2010 r. za pracę wykonywaną w Polsce w okresie, w którym posiadała miejsce zamieszkania w Polsce, i tym samym podlegała w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, była uprawniona do wspólnego rozliczenia się z mężem na zasadach określonych w art. 6 ust. 2 ustawy o PDOF?
3. Czy w odniesieniu do dochodów uzyskanych przez Wnioskodawczynię w 2011 r. za pracę wykonywaną w Polsce (tj. po powrocie z ZEA i AS do Polski, tj. w okresie, w którym posiadała Ona miejsce zamieszkania w Polsce, a więc podlegała w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu) Wnioskodawczyni jest uprawniona do wspólnego rozliczenia się z mężem na zasadach określonych w art. 6 ust. 2 ustawy o PDOF?
   
   

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu poinformował, iż przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie pierwsze. W zakresie odpowiedzi na pytania drugie i trzecie dnia 5 marca 2012 r. wydane zostały odrębne interpretacje indywidualne ? odpowiednio nr: ILPB2/415-1149/11-3/WM i ILPB2/415-1149/11-4/WM.

Zdaniem Wnioskodawczyni - w odniesieniu do pytania pierwszego - od momentu wyjazdu z Polski do ZEA i AS, tj. od dnia 1 lutego 2010 r. do momentu powrotu do Polski z ZEA i AS, tj. do dnia 31 stycznia 2011 r. Jej miejsce zamieszkania dla celów PDOF znajdowało się poza terytorium Polski. Tym samym w Polsce podlegała Ona w tym okresie ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, tj. posiadała status nierezydenta podatkowego.

Wnioskodawczyni wskazuje, iż zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o PDOF osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają w Polsce obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia ich źródeł (nieograniczony obowiązek podatkowy). Jednocześnie, Wnioskodawczyni zauważa, iż zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy o PDOF osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Polski miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Polski (ograniczony obowiązek podatkowy).

W opinii Wnioskodawczyni, definicja miejsca zamieszkania dla celów PDOF w Polsce określona została w art. 3 ust. 1a ustawy o PDOF. Zgodnie ze wskazaną definicją, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

• posiada na terytorium Polski centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
• przebywa na terytorium Polski dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
  
  

Jednocześnie zgodnie z art. 4a ustawy o PDOF przepisy dotyczące ograniczonego i nieograniczonego obowiązku podatkowego w Polsce należy stosować z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Polska.

Mając na uwadze powyższe przepisy ustawy o PDOF, zdaniem Wnioskodawczyni, w Jej przypadku istotnym jest określenie, czy od momentu wyjazdu z Polski do pracy w ZEA i AS, tj. od dnia 1 lutego 2010 r. do dnia powrotu do Polski z ZEA i AS, tj. do dnia 31 stycznia 2011 r. posiadała w Polsce miejsce zamieszkania.

Analizując pierwszy z warunków pozwalający na uznanie danej osoby fizycznej za mającą miejsce zamieszkania w Polsce, tj. posiadanie na terytorium Polski centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych), należy dojść do wniosku, iż ze względu na użycie przez ustawodawcę spójnika ?lub? w sformułowaniu ?centrum interesów osobistych lub gospodarczych? wystarczy, iż na terytorium Polski zlokalizowane jest albo ?centrum interesów osobistych? albo też ?centrum interesów gospodarczych?. Zainteresowana zauważa, iż w praktyce organów podatkowych przyjmuje się, iż ?przez ?centrum interesów osobistych? należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczną, polityczną, kulturalną, obywatelską, przynależność do organizacji/klubów, uprawianie hobby, itp.

Z kolei ?centrum interesów gospodarczych? to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe, itd.?

Z kolei, drugi z warunków pozwalający na uznanie danej osoby fizycznej za mającą miejsce zamieszkania w Polsce dotyczy długości pobytu w Polsce, tj. w przypadku, gdy dana osoba fizyczna przebywa na terytorium Polski dłużej niż 183 dni w danym roku podatkowym należy uznać, iż posiada ona miejsce zamieszkania w Polsce. Należy przy tym wskazać, iż spełnienie choćby jednego z ww. warunków powoduje, iż dana osoba uznana jest za posiadającą miejsce zamieszkania w Polsce.

Uwzględniając powyższe, w świetle przedstawionego powyżej stanu faktycznego oraz wskazanych przepisów ustawy o PDOF, Wnioskodawczyni stoi na stanowisku, iż od momentu wyjazdu z Polski do pracy w ZEA i AS, tj. od dnia 1 lutego 2010 r. do momentu powrotu do Polski z ZEA i AS, tj. do dnia 31 stycznia 2011 r. nie posiadała na terytorium Polski miejsca zamieszkania dla celów PDOF ? głównie ze względu na fakt przeniesienia Jej centrum interesów osobistych poza Polskę. Konsekwentnie, jako że już w oparciu o przepisy ustawy o PDOF, od momentu wyjazdu z Polski do ZEA i AS, tj. od dnia 1 lutego 2010 r. do momentu powrotu do Polski, tj. do dnia 31 stycznia 2011 r. Zainteresowana nie posiadała na terytorium Polski miejsca zamieszkania dla celów PDOF, w Polsce podlegała Ona w tym okresie ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, tj. posiadała status nierezydenta podatkowego.

Zdaniem Wnioskodawczyni, z związku z powyższym dalsza analiza przepisów umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartej z ZEA staje się bezprzedmiotowa. Jednocześnie fakt, iż Polska nie zawarła z AS stosownej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania nie będzie mieć żadnego wpływu na określenie Jej rezydencji podatkowej dla celów PDOF w Polsce, jako że już w oparciu o wewnętrzne przepisy PDOF obowiązujące w Polsce, w okresie pobytu Zainteresowanej w ZEA i AS była Ona uznana za nierezydenta podatkowego dla celów PDOF w Polsce.

Biorąc pod uwagę opisany we wniosku stan faktyczny, w świetle obowiązującego stanu prawnego, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu uznał w interpretacji indywidualnej z dnia 5 marca 2012 r., Nr ILPB2/415-1149/11-2/WM, stanowisko Wnioskodawczyni za prawidłowe.

Stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawczyni.

Po zapoznaniu się z aktami sprawy, Minister Finansów zważył, co następuje.

Zgodnie z art. 14e § 1 Ordynacji podatkowej, Minister Finansów może, z urzędu, zmienić wydaną interpretację ogólną lub indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. Przepis ten nie zawiera ograniczeń czasowych, co oznacza, że jeśli stwierdzona zostanie nieprawidłowość wydanej interpretacji indywidualnej Minister Finansów może, z urzędu, zmienić ją w dowolnym czasie.

W przedstawionym stanie faktycznym, w pierwszej kolejności, należy rozważyć czy w świetle przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym do osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), dalej jako: ustawa, Wnioskodawczyni posiadała miejsce zamieszkania dla celów podatkowych na terytorium Polski, w okresie pobytu w ZEA i AS, w związku z oddelegowaniem jej męża do pracy za granicą, tj. od dnia 1 lutego 2010 r. do dnia powrotu (okres oddelegowania obejmował jeden rok, do dnia 31 stycznia 2011 r.).

W myśl art. 3 ust. 1 ustawy, osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Definicja miejsca zamieszkania dla celów podatku dochodowego w Polsce określona została w art. 3 ust. 1a ustawy. Zgodnie ze wskazaną definicją, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Polski uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Polski centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Polski dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Jednocześnie, zgodnie z art. 4 ustawy, powyższe przepisy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Polska.

Z przedstawionego stanu faktycznego jednoznacznie wynika, iż ośrodek interesów osobistych Wnioskodawczyni, w postaci rodziny (męża, który przebywał w okresie oddelegowania do pracy wraz z Wnioskodawczynią za granicą), został przeniesiony w tym okresie poza terytorium Polski.

Analizując stopień powiązań gospodarczych Wnioskodawczyni z Polską, nie można się jednak zgodzić z jej stanowiskiem, iż w okresie oddelegowania, ośrodek jej interesów gospodarczych został przeniesiony do ZEA i AS.

Poza granicami Polski Wnioskodawczyni towarzyszyła mężowi, który wykonywał pracę na zasadzie oddelegowania, tzn. jej mąż nie zerwał więzów gospodarczych z polskim pracodawcą, pozostawał wciąż związany z nim umową o pracę, która miała być kontynuowana po jego powrocie do kraju. Ponadto, jak sama Wnioskodawczyni wskazała we wniosku o interpretację, ośródek interesów gospodarczych należy oceniać w świetle całości powiązań majątkowych i gospodarczych z danym krajem. Należy zatem wziąć pod uwagę miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, jak również inne źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Z opisu stanu faktycznego wynika, iż w czasie oddelegowania, inwestycje Wnioskodawczyni i jej męża zlokalizowane były na terytorium Polski. Małżonkowie w Polsce posiadali dom (nie podano informacji aby został wynajęty na czas nieobecności małżonków w Polsce), mieszkanie (wynajęte), konta bankowe, rachunki oszczędnościowe, fundusze inwestycyjne, jak również kredyty. Jednocześnie, Wnioskodawczyni oraz jej mąż nie posiadali inwestycji na terytorium ZEA i AS poza kontem bankowym otwartym w tamtejszym banku. W świetle przedstawionych faktów, nie można przyjąć, iż centrum interesów gospodarczych Wnioskodawczyni zostało przeniesione do ZEA i AS. Fakt pozostawienia majątku nieruchomego i ruchomego w Polsce, obsługa kredytu oraz inwestycji w funduszach inwestycyjnych i rachunkach bankowych, niezbicie świadczy, iż centrum zarządzania interesami gospodarczymi Wnioskodawczyni pozostało w Polsce w okresie pobytu wraz z mężem w ZEA i AS.

W związku z powyższym, Wnioskodawczyni spełnia warunek, określony w art. 3 ust. 1a pkt 1 ustawy, pozwalający uznać, iż w okresie pobytu zagranicą, tj. od dnia 1 lutego 2010 r. do dnia 31 stycznia 2011 r. Wnioskodawczyni posiadała w Polsce miejsce zamieszkania dla celów podatkowych, a zatem podlegała nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Jednocześnie, zgodnie z art. 4 ustawy, powyższe przepisy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Polska.

Polska zawarła z ZEA umowę w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu (Dz. U. z 1994 r. Nr 81, poz. 373), dalej: umowa.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 umowy, określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na miejsce zamieszkania, jej miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze.

Art. 4 ust. 3 umowy, zawiera normy kolizyjne ustalania państwa rezydencji podatkowej w przypadku, jeżeli ta sama osoba, jest uznawana za rezydenta podatkowego na podstawie kryteriów krajowych jednocześnie w obu umawiających się państwach. I tak, jeżeli stosownie do postanowień art. 4 ust. 1 umowy, osoba fizyczna może być uznana za mającą miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status będzie określony według następujących zasad:

1. osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, w który ma ona stałe miejsce zamieszkania. Jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym ma ona silniejsze powiązania osobiste lub gospodarcze (ośrodek interesów życiowych);
2. jeżeli nie można ustalić, w którym Umawiającym się Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Umawiających się Państw, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym zwykle przebywa;
3. jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obydwu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to będzie ona uważana za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, którego jest obywatelem;
4. jeżeli jest ona obywatelem obu Umawiających się Państw lub nie jest obywatelem żadnego z nich, właściwe władze Umawiających się Państw rozstrzygną zagadnienie w drodze wzajemnego porozumienia.
   
   

Należy jednak podkreślić, iż normy kolizyjne stosowane w przypadku podwójnej rezydencji podatkowej miałyby zastosowanie dopiero wówczas, gdyby Wnioskodawczyni została uznana za rezydenta podatkowego zarówno w Polsce jak i w ZEA (w świetle tamtejszych przepisów krajowych) w tym samym okresie.

Jednakże, Wnioskodawczyni przedstawiając stan faktyczny nie przedstawiła informacji czy uzyskała status rezydenta podatkowego ZEA w okresie od 1 lutego 2010 r. do 31 stycznia 2011 r. Podała jedynie informacje, iż podczas pobytu w ZEA mieszkała wraz z mężem w hotelu. W okresie pobytu zagranicą, Wnioskodawczyni okazjonalnie przyjechała wraz z mężem do Polski na wakacje (przełom września i października 2010 r.), ponadto sama przyjechała do Polski jeszcze w maju 2010 r.

W związku z powyższym należy stwierdzić, iż brak jest informacji aby Wnioskodawczyni posiadała podwójną rezydencję podatkową i tym samym, aby zaistniała możliwość ustalania jej miejsca zamieszkania w oparciu o art. 4 ust. 3 umowy.

Nie jest również prawidłowe stwierdzenie Wnioskodawczyni, iż nie ma znaczenia fakt niezawarcia umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania między Polską a Arabią Saudyjską. W sytuacji braku umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, gdy Wnioskodawczyni spełnia przesłanki z art. 3 ust. 1a ustawy, pozwalające uznać, iż podlega ona w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, jej ewentualne dochody (przychody) uzyskane za granicą podlegają opodatkowaniu w Polsce w całości, bez względu na źródło ich osiągania. W celu zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu tych dochodów, stosuje się jednostronne środki zapobiegania podwójnemu opodatkowaniu, określone w art. 27 ust. 9 i 9a ustawy.

Podsumowując, należy stwierdzić, że nieprawidłowo Wnioskodawczyni uznała, iż w okresie pobytu wraz z mężem w ZEA i AS, tj. od 1 lutego 2010 r. do 31 stycznia 2011 r. nastąpiło przeniesienie jej rezydencji podatkowej za granicę i Wnioskodawczyni podlegała w tym okresie ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce.

Z powyższych względów należało zmienić z urzędu interpretację indywidualną wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu w dniu 5 marca 2012 r., Nr ILPB2/415-1149/11-2/WM, gdyż stwierdzono jej nieprawidłowość, a także stwierdzić, że stanowisko Wnioskodawczyni jest nieprawidłowe.

Zmiana interpretacji indywidualnej dotyczy zdarzenia przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie Ministra Finansów w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wnosi się (w dwóch egzemplarzach) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi Ministra Finansów na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli Minister Finansów nie udzieli odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ustawy).