Podatnik jest właścicielem firmy transportowej i osobiście wykonuje zlecenia transportowe na terenie (...)

UZASADNIENIE

W dniu 24.02.2006r. do Urzędu Skarbowego w Radzyniu Podlaskim wpłynął Pana wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu stosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów w prowadzonej działalności gospodarczej, kosztów związanych z delegacją przy wykonywaniu usługi transportowej na terenie lub poza granicami kraju.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że prowadzi Pan jako osoba fizyczna pozarolniczą działalność gospodarczą w zakresie usług transportu krajowego i międzynarodowego oraz, że usługi te wykonuje Pan osobiście.

Przedstawiając własne stanowisko stwierdza Pan, że w Jego ocenie do kosztów uzyskania przychodów może zaliczyć wyłącznie diety, ale tylko w wysokości obliczonej zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wypełniając dyspozycje art. 14a § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. - Ordynacja podatkowa (tekst jednolity: Dz. U. z 2005r. Nr 8 poz. 60 z późn. zm.) uznaję Pana stanowisko, zawarte w złożonym wniosku w przedstawionym stanie faktycznym i stanie prawnym obowiązującym w dniu zaistnienia zdarzenia, za nieprawidłowe.

Według generalnej klauzuli zawartej w art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. - Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) wydatek poniesiony przez podatnika stanowi koszt uzyskania przychodu jeżeli:

• służy osiągnięciu przychodu, tzn. został poniesiony w celu jego osiągnięcia, co oznacza, że za koszt uzyskania przychodu może być uznany tylko ten wydatek, który pozostaje w związku o charakterze przyczynowo-skutkowym lub gospodarczym ze źródłem przychodu,
• nie został wymieniony przez ustawodawcę w art. 23 wyżej cytowanej ustawy.

Wysokość oraz warunki ustalania należności z tytułu podróży służbowych określają, wydane na podstawie art. 77⁵ § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974r. Kodeks pracy:

• w przypadku podróży krajowej - rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r.

  w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej na obszarze kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1990 z późn. zm.),

• w przypadku podróży zagranicznej - rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1991 z późn. zm.).

Z kolei definicję podróży służbowej zawiera art. 77⁵ § 1 wyżej cytowanej ustawy Kodeks pracy, zgodnie z którym, pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową. Z tytułu podróży służbowej przysługują pracownikowi należności takie jak:

• diety (w myśl przepisów w/w rozporządzeń diety przeznaczone są na pokrycie zwiększonych kosztów wyżywienia w czasie podróży służbowej i inne drobne wydatki),
• zwrot kosztów: przejazdów, noclegów, dojazdów środkami komunikacji miejskiej,
• zwrot innych udokumentowanych wydatków.

W myśl wyżej cytowanych przepisów przedsiębiorca ponoszący wydatki w związku z wyjazdem służbowym może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wszystkie faktycznie poniesione wydatki, jeżeli ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na osiągnięcie przychodu, o ile nie są one wyszczególnione jako niestanowiące takich kosztów. Ustawodawca dopuszcza również możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości diet przedsiębiorcy, pod warunkiem jednak, że odbywana przez niego podróż będzie miała cechy podróży służbowej.

W przypadku osób fizycznych prowadzących działalność gospodarczą w zakresie świadczenia usług transportu samochodowego brak jest uzasadnienia dla przyjęcia tezy, iż wykonywanie przez te osoby usługi transportowej poza miejscowością podaną w zgłoszeniu o dokonanie wpisu do ewidencji działalności gospodarczej, wiąże się z odbyciem podróży służbowej. Wyjazdy te należą do istoty tej działalności i jako takie nie są podróżami służbowymi, stanowią bowiem czynności będące przedmiotem prowadzonej działalności gospodarczej, natomiast istotą podróży służbowej jest wykonywanie zadania w miejscu innym niż stałe miejsce pracy, czyli opuszczenie stałego miejsca pracy.

W konsekwencji powyższego, przedsiębiorcy świadczącemu usługi transportu samochodowego nie przysługuje prawo zaliczenia w koszty uzyskania przychodów diet z tytułu podróży krajowych i zagranicznych odbywanych z racji świadczenia usług transportowych. Podróże te są realizacją usług wykonywanych w ramach prowadzonej działalności i nie mogą być utożsamiane z podróżą służbową.

Natomiast pozostałe wydatki związane z wyjazdami na terenie lub poza granicami kraju faktycznie poniesione w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, np. opłata za pobyt w hotelu udokumentowana fakturą lub rachunkiem, koszty przejazdów, dojazdów środkami komunikacji miejskiej mogą być bezpośrednio zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w oparciu o art. 22 ust.

1 wyżej cytowanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Podatnik świadczący usługi transportowe musi uprawdopodobnić celowość wydatków związanych z tym wyjazdem, stosownie bowiem do art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem wydatków wymienionych w art. 23 ustawy, oraz wydatki te powinny być odpowiednio udokumentowane.

Reasumując powyższe, świadczenie przez Pana usług transportowych jako kierowca samochodem ciężarowym na terenie kraju lub poza jego granicami w ramach działalności gospodarczej prowadzonej na własny rachunek, ze względu na specyfikę prowadzonej działalności gospodarczej - czynności związane z realizacją tychże usług i wiążące się z nimi wyjazdy krajowe i zagraniczne - należą do istoty prowadzonej działalności gospodarczej we własnym imieniu i nie mogą być traktowane jako podróże służbowe, a w związku z tym nie przysługuje Panu prawo zaliczenia w koszty uzyskania przychodów diet z tytułu prowadzonej tego rodzaju działalności gospodarczej. Natomiast pozostałe wydatki związane z wyjazdami na terenie kraju lub poza jego granicami faktycznie poniesione w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą i prawidłowo udokumentowane stanowią koszty uzyskania przychodu, o ile nie zostały wymienione w art. 23 ust. 1 w/w ustawy o podatku dochodowym.

W tym stanie faktycznym i prawnym postanowiono jak w sentencji.

Niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia Zgodnie z przepisami art. 14b § 1 i § 2 w/w ustawy Ordynacja podatkowa interpretacja ta, nie jest wiążąca dla wnioskodawcy, natomiast jest wiążąca dla organów podatkowych i organów kontroli skarbowej właściwych dla wnioskodawcy i może być uchylona wyłącznie w drodze decyzji w trybie określonym w art. 14b § 5 ustawy.

Na niniejsze postanowienie służy zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Lublinie za pośrednictwem Naczelnika Urzędu Skarbowego w Radzyniu Podlaskim w terminie 7 dni od dnia doręczenia postanowienia (art. 236 § 2 pkt 1 Ordynacji podatkowej). W przypadku składania zażalenia należy dołączyć znaki opłaty skarbowej w wysokości 5 zł od zażalenia oraz 0,50 zł od każdego załącznika.

Stosownie do postanowień art. 222 Ordynacji podatkowej zażalenie powinno zawierać zarzuty przeciw postanowieniu, określać istotę i zakres żądania będącego przedmiotem zażalenia oraz wskazywać dowody uzasadniające te żądanie.