Wnioskodawca stawia pytania, czy podlegają opodatkowaniu od osób fizycznych następujące świadczenia:1. (...)

Stanowisko pytającego: Zdaniem wnioskodawcy odsetki od wypłaconych świadczeń nie powinny podlegać opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, albowiem świadczenia te zostały przyznane małoletniej powódce prawomocnym wyrokiem sądowym od Skarbu Państwa z tytułu czynu niedozwolonego.

Ocena stanowiska wnioskodawcy: Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny Naczelnik Urzędu Skarbowego w Kraśniku stwierdza, że zajęte przez wnioskodawcę stanowisko w zakresie opodatkowania odsetek od odszkodowania i renty przyznanych na podstawie wyroku sądowego jest nieprawidłowe i nie znajduje potwierdzenia w przytoczonych poniżej przepisach prawa podatkowego.

W zakresie opodatkowania wypłaconych odszkodowań Naczelnik Urzędu Skarbowego w Kraśniku wypowie się w odrębnym postanowieniu.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /tekst jednolity Dz.U. nr 14 z 2000r. poz. 176 ze zmianami/ w brzmieniu obowiązującym w 2006 roku, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na podstawie przepisu art. 21 ust. 1 pkt 3b i 3c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolne od podatku dochodowego są: 3b/ inne odszkodowania otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań:a/ otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,b/ dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono,3c/ odszkodowania w postaci renty otrzymane na podstawie przepisów prawa cywilnego w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, przez poszkodowanego, który utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej, albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość.

Czyn niedozwolony to termin prawniczy oznaczający działanie wyrządzające szkodę innej osobie. Nie zawsze musi to być działanie zawinione. Skutkiem czynu niedozwolonego jest powstanie zobowiązania między sprawcą szkody a poszkodowanym, którego treścią jest przywrócenie rzeczy do stanu poprzedniego bądź zapłacenie odszkodowania (zobowiązanie z czynu niedozwolonego).

W polskim prawie cywilnym odpowiedzialność cywilną z tytułu czynów niedozwolonych regulują przepisy art. 415-449 Kodeksu cywilnego. Przepisem fundamentalnym dla tego reżimu jest art. 415: Kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia.Zgodnie z przepisami art. 444 i 445 ustawy Kodeks cywilny w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Jeżeli poszkodowany utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły się widoki powodzenia na przyszłość, może on żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty a także zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Odszkodowanie ze swej istoty jest związane z naprawieniem szkody i stanowi instytucję odrębną od odsetek za zwłokę w spełnieniu świadczenia pieniężnego. Instytucję prawną odsetek reguluje art. 481 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 1964r. Nr 16, poz. 93, z późn. zm.). Stanowi on, że jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może zażądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe. Jak wynika z powyższego szkoda nie stanowi podstawowej przesłanki powstania roszczenia o odsetki, a więc nie mają one charakteru odszkodowawczego z tytułu czynu niedozwolonego. Są one związane z kwotą długu głównego, jednak źródło ich powstania różni się zasadniczo od źródła powstania długu głównego. Roszczenie odsetkowe nie jest częścią składową roszczenia głównego, gdyż opiera się na odrębnym stanie faktycznym oraz odrębnej podstawie materialno-prawnej. Zatem odsetki ustawowe od wypłaconych powódce odszkodowań nie są odszkodowaniem, chociaż są w literaturze określane mianem quasi-odszkodowaniem lub odszkodowaniem ryczałtowym, a tym samym nie korzystają ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych określonego w art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji dochód z tytułu odsetek ustawowych od wypłaconych powódce odszkodowań, należy zakwalifikować do przychodów z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust.

1 pkt. 9 w związku z art. 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ustawowy katalog innych źródeł nie jest katalogiem zamkniętym. Natomiast katalog zwolnień przedmiotowych wymienia enumeratywnie źródła, które nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym. Wśród katalogu zwolnień przedmiotowych ustawodawca posługuje się terminami, których organ podatkowy nie może stosować rozszerzająco np. odszkodowanie.

Odsetki, które zawsze mają charakter odszkodowawczy, nie są traktowane jako odszkodowanie w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nazwane są wprost jako odsetki. Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 95 wolne od podatku dochodowego są odsetki z tytułu nieterminowej wypłaty wynagrodzeń i świadczeń z tytułów, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 1. Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 119 wolne od podatku dochodowego są odsetki od papierów wartościowych emitowanych przez Skarb Państwa oraz obligacji emitowanych przez jednostki samorządu terytorialnego, w części odpowiadającej kwocie odsetek zapłaconych przy nabyciu tych papierów wartościowych od emitenta. W przedmiotowej sprawie wypłacone kwoty nie należą do źródeł przychodu określonych w art.10 ust 1, pkt 1, jak również nie są odsetkami wskazanymi w art. 21.ust. 1 pkt 119.

W myśl art. 42 a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52 i art. 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru (PIT-8C) o wysokości przychodów i w terminie do końca lutego następnego roku podatkowego przekazać podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych. Podatnik powinien dochód z tego tytułu wykazać w rocznym zeznaniu podatkowym za rok podatkowy, w którym nastapił przychód i uiścić należny podatek dochodowy.

Zgodnie z powyższym należy uznać stanowisko podatnika za nieprawidłowe. Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia. Zgodnie z art. 14 b § 1 i § 2 Ordynacji podatkowej interpretacja nie jest wiążąca dla podatnika, płatnika lub inkasenta, wiąże natomiast właściwe organy podatkowe i organy kontroli skarbowej ? do czasu jej zmiany lub uchylenia. Na niniejsze postanowienie służy zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Lublinie za pośrednictwem Naczelnika tut. urzędu w terminie 7 dni od daty doręczenia postanowienia zgodnie z art. 236 § 2 pkt 1 Ordynacji podatkowej. Zażalenie powinno zawierać zarzuty przeciw postanowieniu, określać istotę i zakres żądania będącego przedmiotem zażalenia zgodnie z art. 239 i art. 222 Ordynacji podatkowej.