Celem ustawodawcy nie było umożliwienie korzystania z dwóch ulg z tytułu wydatków ponoszonych przez (...)

Postanowieniem z dnia <...> Naczelnik Urzędu Skarbowego stwierdził, że stanowisko podatnika jest nieprawidłowe.

Na powyższe postanowienie skarżący wniósł zażalenie.

Decyzją z dnia <...> Dyrektor Izby Skarbowej, działając na podstawie art. 14b § 5 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) uznał, że złożone zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.

W uzasadnieniu wydanej decyzji Dyrektor Izby Skarbowej przytaczając treść przepisów art. 26 ust. 1 pkt 6, art. 26 ust. 7 a pkt 14 , art. 26 ust. 7 e, oraz art. 26 ust. 7 f ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) wywiódł, że ulga z tytułu używania samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo - rehabilitacyjne jest ulgą wyraźnie odnoszącą się do niepełnosprawnego podatnika, bądź osoby niepełnosprawnej pozostającej na utrzymaniu podatnika. Rodzice dziecka w myśl przepisów ustawy z dnia 25 lutego 1964 Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. Nr 9, poz. 59 ze zm. są zobowiązani do wspólnej opieki i utrzymania dziecka.

W związku z powyższym małżonkom - rodzicom będącego na ich wspólnym utrzymaniu niepełnosprawnego dziecka, którzy są właścicielami samochodu osobowego używanego do przewozów tego dziecka na konieczne zabiegi leczniczo - rehabilitacyjne przysługuje jeden wspólny limit odliczeń od dochodu w wysokości nie większej niż 2.280 zł.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji, zarzucając jej niezgodność z prawem.

Zdaniem skarżącego przepis art. 26 ust. 7 a pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przyznaje prawo do ulgi każdemu podatnikowi. Wykładnia gramatyczna tego przepisu prowadzi do wniosku, że ustawodawca przyznał uprawnienie do korzystania z ulgi podatnikowi, który ma na utrzymaniu dziecko niepełnosprawne. Skarżący podkreślił przy tym, że oboje z żoną są podatnikami podatku dochodowego od osób fizycznych, każde z nich poniosło wydatki związane z dowozem dziecka na zabiegi, a zatem każdemu z małżonków przysługuje odrębna ulga z tytułu poniesionych wydatków.

Odpowiadając na skargę Dyrektor Izby Skarbowej wniósł o jej oddalenie, podtrzymując swoje dotychczasowe stanowisko.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku zważył, co następuje:

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie albowiem stanowisko Dyrektora Izby Skarbowej przedstawione w zaskarżonej decyzji należy uznać za zgodne z prawem.

Otóż zgodnie z treścią art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem pozostającym bez znaczenia w rozstrzyganej sprawie, stanowi dochód (...) po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Przy tym w myśl art. 26 ust. 7a pkt 14 powołanej ustawy, za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne - w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł.

W tym miejscu podkreślić należy, że zwolnienie od podatku przewidziane w przytoczonych przepisach pozostaje związane z osobą, wobec której orzeczono niepełnosprawność.

Ustawodawca umożliwił osobie niepełnosprawnej odliczenie wydatków poniesionych na używanie własnego, bądź stanowiącego współwłasnośc samochodu osobowego na potrzeby związane z przejazdami na konieczne zabiegi leczniczo - rehabilitacyjne. Oczywiście, jeżeli osoba niepełnosprawna z zabiegów takich korzysta i ponosi wydatki związane z dojazdami. Jednocześnie w przypadku gdy osoba niepełnosprawna pozostaje na utrzymaniu innej osoby, ustawodawca umożliwił skorzystanie z omawianego zwolnienia podatnikowi mającemu na utrzymaniu osobę niepełnosprawną.

Nie można przy tym tracić z pola widzenia, że zwolnienie podatkowe w sytuacji korzystania z niego przez podatnika nie będącego osobą niepełnosprawną, lecz mającego na utrzymaniu taką osobę pozostaje związane wyłącznie z osobą, wobec której orzeczono niepełnosprawność.

Nie sposób zatem zgodzić się ze skarżącym, że celem ustawodawcy było umożliwienie korzystania z dwóch ulg z tytułu wydatków ponoszonych przez małżonków na używanie samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem niepełnosprawnego dziecka, pozostającego na ich utrzymaniu, na niezbędne zabiegi leczniczo - rehabilitacyjne.

Bez znaczenia pozostaje w tej sytuacji okoliczność, że każde z rodziców niepełnosprawnego dziecka jest współwłaścicielem auta, którym dziecko to jest dowożone na zabiegi.

Ulga związana jest bowiem z niepełnosprawnością dziecka pozostającego, w myśl przepisów Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego na wspólnym utrzymaniu rodziców. Rodzicom mającym na utrzymaniu niepełnosprawne dziecko przysługuje zatem jeden wspólny limit odliczeń z tytułu wydatków na cele rehabilitacyjne tego dziecka, inaczej aniżeli w przypadku, gdyby osobą niepełnosprawną było zarówno dziecko pozostające na utrzymaniu, jak też jedno z rodziców.

Z tych wszystkich względów Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku, na mocy art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), orzekł jak w sentencji.