Czy spółka ma prawo do zastosowania do budynków i budowli wybudowanych na cudzym gruncie, indywidualnych (...)

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Cywilnej przedstawione we wniosku z dnia 30 października 2007r. (data wpływu do tut. Biura ? 02 listopada 2007r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnych stawek amortyzacyjnych do całej realizowanej przez wnioskodawcę inwestycji jako inwestycji w obcych środkach trwałych ? jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 02 listopada 2007r. wpłynął do tut. Biura w/w wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnych stawek amortyzacyjnych do całej realizowanej przez wnioskodawcę inwestycji jako inwestycji w obcych środkach trwałych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka dokonuje inwestycji polegającej na budowie kompleksu narciarskiego składającego się z:

1. Ośrodka narciarskiego, w skład którego wchodzą:
   - cztery orczykowe wyciągi narciarskie,
   - stacja trafo,
   - linia napowietrzna średniego napięcia,
   - linia kablowa niskiego napięcia,
   - budynki zaplecza technicznego i gospodarczego z pomieszczeniem dla klientów,
   - szczelny zbiornik na nieczystości ciekłe (szambo) oraz zbiornik na wodę do zaśnieżania stoku.
   
2. Instalacja sztucznego naśnieżania, w skład której wchodzą:
   - ujęcie wody na rzece,
   - pompownia 1 stopnia,
   - rurociągi niskiego i wysokiego ciśnienia,
   - pompownia wysokiego tłoczenia.
   
   

Inwestycja od strony drogi do rzeki jest na terenie obcym za zgodą właściciela.Grunty pod budowę kompleksu nie są wprowadzone do ewidencji środków trwałych spółki.Inwestycja zlokalizowana jest na 3 działkach ? właścicielem dwóch z nich jest jeden ze wspólników, jedna jest dzierżawiona.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy spółka ma prawo do zastosowania do całej inwestycji (budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie) indywidualnych stawek amortyzacyjnych określonych w art. 22j ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. dokonywać odpisów amortyzacyjnych ustalając indywidualną stawkę amortyzacji na okres nie krótszy niż 60 miesięcy...

Zdaniem wnioskodawcy, kosztem uzyskania przychodu, w przypadku inwestycji w obcych środkach trwałych są odpisy amortyzacyjne dokonywane zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Podstawę dokonywania odpisów amortyzacyjnych od inwestycji w obcych środkach trwałych stanowią wydatki poniesione na to ulepszenie (przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację, modernizację), których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł. Aby dane wydatki zostały uznane za inwestycje w obcych środkach trwałych, nie ma znaczenia, w jakim stosunku pozostaje ta kwota do wartości początkowej środka trwałego.

Zdaniem wnioskodawcy, w przypadku inwestycji w obcych środkach trwałych zastosowanie mają przepisy, w których określono, jakie warunki muszą być spełnione, aby dany środek mógł być potraktowany dla amortyzacji podatkowej jako używany lub ulepszony. Oznacza to, iż wnioskodawca musi wobec swojej inwestycji zastosować indywidualne stawki amortyzacyjne, z tym, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż określony w przepisach, a więc:

1. 10 lat dla inwestycji w obcych budynkach (lokalach) lub budowlach,
2. 30 miesięcy dla inwestycji w środkach transportu, w tym samochodach osobowych,
3. dla inwestycji w pozostałych obiektach:

• 24 miesiące ? gdy wartość początkowa nie przekracza 25.000 zł,
• 36 miesięcy ? gdy wartość początkowa jest wyższa od 25.000 zł i nie przekracza 50.000 zł,
• 60 miesięcy w pozostałych przypadkach.
  
  

W przypadku przedmiotowych inwestycji (wyciąg narciarski, budynki handlowo-usługowe) podatnik powinien zastosować indywidualną stawkę amortyzacji ? okres amortyzacji nie może być krótszy niż 60 miesięcy.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam, co następuje.

W myśl art. 22 ust. 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a - 22o, z uwzględnieniem art. 23. Zgodnie z art. 22a ust. 1 ww. ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty
   
   

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Natomiast stosownie do art. 22a ust. 2 pkt 1 i 2 tej ustawy, amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 22c, niezależnie od przewidywanego okresu używania:

1. przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej ?inwestycjami w obcych środkach trwałych?,
2. budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie.
   
   

Jak wynika przy tym z art. 22c pkt 1 wskazanej powyżej ustawy ? amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów.Ustawy nie definiują wprost, co należy rozumieć przez inwestycje w obcych środkach trwałych, ale definiują pojęcie inwestycji. Zgodnie z art. 5a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, inwestycje to środki trwałe w budowie w rozumieniu ustawy z dnia 29 września 1994r. o rachunkowości (Dz. U. z 2002r. Nr 76, poz. 694 ze zm.).

Z kolei środki trwałe w budowie to zaliczane do aktywów trwałych środki trwałe w okresie ich budowy, montażu lub ulepszenia już istniejącego środka trwałego (art. 3 ust. 1 pkt 16 ustawy o rachunkowości). Biorąc pod uwagę te definicje można stwierdzić, że inwestycje w obcych środkach trwałych to ogół działań (nakładów) podatnika odnoszących się do niestanowiącego jego własności środka trwałego, które zmierzają do jego ulepszenia, tzn. polegają na jego przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji (np. modernizacja wynajętego lokalu) lub polegają na stworzeniu składnika majątku mającego cechy środka trwałego.

Zgodnie z przyjętą linią orzecznictwa sądowego poprzez ?inwestycje w obcych środkach trwałych? należy rozumieć nakłady ponoszone na ulepszenie istniejącego już środka trwałego, który nie stanowi własności (współwłasności) podatnika, jest jednak wykorzystywany, na podstawie stosownej umowy (najmu, dzierżawy itp.). Natomiast nowe budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie są specyficznym środkiem trwałym. Jest to spowodowane faktem, że mogą one nie być własnością podmiotu, który zbudował ten budynek (zgodnie z zasadą, że wszystko co trwale stoi na gruncie jest własnością właściciela gruntu).

W świetle powyższego, nieprawidłowe jest zaliczenie budynków i budowli wybudowanych na cudzym gruncie do środków trwałych określonych jako ?inwestycje w obcych środkach trwałych?.

Przepisy prawa podatkowego dopuszczają bowiem możliwość dokonywania odpisów amortyzacyjnych od składników majątku trwałego nie stanowiących własności podatnika na podstawie powołanego powyżej art. 22a ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Taka sytuacja będzie właśnie miała miejsce wówczas, gdy Spółka wybuduje budynek i budowle na cudzym gruncie, którym dysponuje na podstawie umowy dzierżawy, z której wynika prawo do wybudowania na tym gruncie budynku lub budowli.Budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie stanowią odrębną grupę składników majątku podlegającą amortyzacji, niezależnie od przewidywanego okresu używania. Amortyzacji budynków i budowli wybudowanych na cudzym gruncie dokonuje się na ogólnych zasadach wynikających z ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w powołanym powyżej art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy (art. 22i ust. 1 ww. ustawy). Stosownie do art. 22i ust. 2 tej ustawy, możliwość podwyższenia podstawowych stawek amortyzacyjnych istnieje tylko w sytuacjach, gdy budynek lub budowla, używane są w warunkach pogorszonych lub złych.

Nie jest również dla Spółki inwestycją w obcych środkach trwałych, ta część inwestycji, która została zrealizowana na gruncie (działkach) stanowiącym własność jednego ze wspólników tej Spółki, nie wniesionym do Spółki. Pamiętać bowiem należy, iż amortyzacji dokonuje spółka, a nie jej poszczególni wspólnicy. Oznacza to, że przepisy dotyczące amortyzacji stosuje się w odniesieniu do spółki cywilnej, a nie do wspólników tejże spółki. W związku z powyższym, co do zasady, aby środek trwały mógł podlegać amortyzacji w spółce cywilnej musi wchodzić w skład majątku tejże spółki (wspólnego majątku wspólników tej spółki).

Zatem budynki i budowle wybudowane na gruntach stanowiących własność jednego ze wspólników Spółki będą mogły podlegać amortyzacji po wniesieniu tego gruntu do Spółki w charakterze środka trwałego. Wtedy to budynki i budowle wybudowane na gruncie stanowiącym własność Spółki i stanowiące jej własność będą podlegać amortyzacji na ogólnych zasadach wynikających z przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych.

W przedmiotowej sprawie brak podstaw do zastosowania indywidualnych stawek określonych w art. 22j ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ przepis ten ma zastosowanie do:

• używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika (ust. 1),
• przyjętych do używania inwestycji w obcych środkach trwałych (ust. 4).
  
  

W świetle powołanych przepisów i w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego stanowisko wnioskodawcy, jest nieprawidłowe.

Zważywszy na fakt, iż wnioskodawcą jest Spółka Cywilna, niniejsza interpretacja stosownie do postanowień m. in. art. 14k Ordynacji podatkowej jest wiążąca tylko dla Spółki, co oznacza, iż nie wywołuje bezpośrednio skutków dla wspólników tej Spółki.

Do wniosku dołączono kserokopię umowy spółki cywilnej. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego, w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do jej oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez wnioskodawcę i jego stanowiskiem.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).
Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, 43-300 Bielsko-Biała, ul. Traugutta 2a.