Czy po zakupieniu samochodu specjalnego kempingowego Spółka może wpisać go do ewidencji środków (...)

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Cywilnej przedstawione we wniosku z dnia 08 października 2008r. (data wpływu do tut. Biura ? 10 października 2008r.), uzupełnionym w dniu 26 listopada 2008r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej odpisów amortyzacyjnych od samochodu specjalnego kempingowego, który wykorzystywany będzie przez pracowników wnioskodawcy w okresie ich urlopu wypoczynkowego ? jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 października 2008r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej odpisów amortyzacyjnych od samochodu specjalnego kempingowego, który wykorzystywany będzie przez pracowników wnioskodawcy w okresie ich urlopu wypoczynkowego.

Wniosek powyższy zawierał braki formalne. Dlatego też, pismem z dnia 12 listopada 2008r. wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniu 26 listopada 2008r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka jest zakładem produkcyjnym: dwóch współwłaścicieli i 10 pracowników. Prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów, płaci liniowy podatek dochodowy. Posiada środki trwałe: budynki, budowle, maszyny i urządzenia produkcyjne oraz samochody ciężarowe i osobowe. Prowadzi zakładowy fundusz socjalny dla pracowników. Planuje zakup samochodu specjalnego ? kempingowozu z zamiarem udostępniania go pracownikom w okresach urlopowych. Zakup planuje sfinansować ze środków pochodzących z zysku z działalności gospodarczej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy po zakupieniu samochodu specjalnego kempingowego może wpisać go do ewidencji środków trwałych i dokonywać odpisów amortyzacyjnych w koszty działalności gospodarczej...

Zdaniem wnioskodawcy, jako uzasadnienie poniesienia tego kosztu w celu uzyskania przychodu Spółka widzi lepszą wydajniejszą pracę pracowników po wypoczynku urlopowym.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego, stwierdzam, co następuje.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości.

W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Należy jednak pamiętać o tym, iż wykazanie związku poniesionych kosztów z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiąganych przychodów bądź zachowanie tego źródła obciąża podatnika.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub ze źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście wydatków nieuznanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.
  
  

Stosownie do art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a - 22o, z uwzględnieniem art. 23. W myśl art. 22a ust. 1 tej ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Środki trwałe stanowią składniki majątku trwałego firmy.Składnik majątku może zostać zaliczony do środków trwałych, jeżeli łącznie zostaną spełnione następujące warunki:

• stanowi on własność lub współwłasność podatnika,
• został nabyty lub wytworzony we własnym zakresie,
• jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,
• przewidywany okres używania tego składnika na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej jest dłuższy niż rok (decyzja w tym względzie należy do podatnika),
• składnik ten jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo został oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu, o której mowa w art. 23b ww. ustawy.
  
  

Środkiem trwałym, w świetle cyt. wyżej przepisu, nie może być samochód specjalny kempingowy, zakupiony z zamiarem udostępniania go pracownikom w okresach urlopowych.

Nie spełnia on bowiem jednego z ww. kryteriów umożliwiających zaliczenie go do środków trwałych jakim jest konieczność wykorzystywania zakupionego składnika majątku na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Nie jest przy tym możliwe wskazanie czytelnego związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy wydatkami na zakup ww. samochodu a osiąganymi przychodami i prowadzoną działalnością gospodarczą.

Wskazany we wniosku samochód będzie wykorzystywany w celach socjalnych takich jak wypoczynek pracowników. Charakter tego typu wydatku jako wydatku socjalnego uniemożliwia uznanie odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej samochodu specjalnego kempingowego jako kosztu uzyskania przychodów z rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 42 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków pracodawcy na działalność socjalną, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych; kosztem uzyskania przychodów są jednak świadczenia urlopowe wypłacone zgodnie z przepisami o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych.

Zgodnie z definicją zawartą w art. 2 pkt 1 ustawy z dnia 4 marca 1994r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (t. j. Dz. U. z 1996r. Nr 70, poz. 335 ze zm.) działalnością socjalną są usługi świadczone przez pracodawców na rzecz różnych form krajowego wypoczynku, działalności kulturalno-oświatowej, sportowo-rekreacyjnej, udzielanie pomocy materialnej ? rzeczowej lub finansowej, a także zwrotnej lub bezzwrotnej pomocy na cele mieszkaniowe na warunkach określonych umową.

Skoro wydatek związany z zakupem samochodu specjalnego kempingowego nie ma związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, to ten składnik majątku nie jest środkiem trwałym w rozumieniu cyt. powyżej przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zatem brak jest podstaw prawnych do ujęcia go w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, służącej m. in. do ewidencjonowania środków trwałych wykorzystywanych na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Mając na względzie powyższe stwierdzić należy, iż do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, Spółka nie może wprowadzić samochodu specjalnego kempingowego, zakupionego z zamiarem udostępniania go pracownikom w okresach urlopowych i zaliczać odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej tego samochodu do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej.

W świetle powołanych przepisów i w odniesieniu do przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego stanowisko wnioskodawcy, jest nieprawidłowe

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zważywszy na fakt, iż wnioskodawcą jest Spółka Cywilna, niniejsza interpretacja stosownie do postanowień m. in. art. 14k Ordynacji podatkowej jest wiążąca tylko dla tej Spółki, co oznacza, iż nie wywołuje bezpośrednio skutków dla jej wspólników.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, 43-300 Bielsko-Biała, ul. Traugutta 2a.