Jak ustalić wartość początkową wybudowanego środka?

Jak ustalić wartość początkową wybudowanego środka?

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko P. W., przedstawione we wniosku z dnia 10 października 2008 r. (data wpływu do tut. Biura 17 października 2008r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości samodzielnego ustalenia wartości początkowej elementów konstrukcyjnych budowanego środka trwałego (zespołu garaży) - jest nieprawidłowe.

Porady prawne

UZASADNIENIE

W dniu 17 października 2008 r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości samodzielnego ustalenia wartości początkowej elementów konstrukcyjnych budowanego środka trwałego (zespołu garaży).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi w imieniu własnym działalność gospodarczą w zakresie wynajmu samochodów, przyczep oraz garaży. Obecnie kończy budowę środka trwałego, jakim będzie zespół garaży przeznaczonych pod wynajem. Posiada komplet faktur i rachunków dokumentujących nabycie materiałów i usług służących tej budowie. Dodatkowo posiada płyty warstwowe wraz z konstrukcjami nośnymi, które nabył na potrzeby własne około dwadzieścia lat temu, przed założeniem działalności. Płyty te chciałby wykorzystać w budowie środka trwałego, jednak nie posiada dokumentów, świadczących o cenie ich nabycia. Chciałby dokonać ich wyceny w oparciu o obecne ceny rynkowe, oraz określony przez kierownika budowy stopień ich zużycia wynoszący 15%, a następnie sumując ich wartość oraz koszty wynikające z posiadanej dokumentacji, ustalić wartość początkową środka trwałego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy zgodnie z art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych można samodzielnie dokonać wyceny płyt warstwowych użytych do budowy, biorąc pod uwagę ich stan, stopień zużycia określony przez kierownika budowy, oraz obecne ceny rynkowe, a sumując ich wartość oraz wszelkie wynikające z dokumentacji koszty związane z tą inwestycją, dokonać ustalenia wartości początkowej całego środka trwałego...

Zdaniem wnioskodawcy w opisanym przypadku zastosowanie będzie miał art. 22g ust. 8 ww. ustawy, według którego 'jeśli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji (...) wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych (...).'

Określone części środka trwałego zostały nabyte, przy czym niemożliwe jest ustalenie ich ceny nabycia. Dlatego też zgodnie z art. 22g ust. 8 ww. ustawy wnioskodawca uważa, że może sam dokonać wyceny tychże części w postaci płyt warstwowych, biorąc pod uwagę ceny rynkowe i stopień zużycia płyt, a na podstawie tej wyceny oraz posiadanej dokumentacji obejmującej pozostałe koszty związane z inwestycją, ustalić całkowitą wartość początkową środka trwałego.

W opisanym przypadku nie ma zastosowania art. 22g ust. 9, który dotyczy niemożności ustalenia kosztu wytworzenia środka trwałego, ponieważ wszelkie pozostałe dotyczące inwestycji koszty wynikają z posiadanej dokumentacji tj. faktur i rachunków, natomiast wartość samych nabytych płyt stanowi nie więcej niż 10% wartości całej inwestycji.

W ww. przypadku wezwany biegły nie ustalałby wartości początkowej całego środka trwałego, a jedynie wartość jego części nabytej, przy czym wnioskodawca wspomina, że art. 22g ust. 9 ustawy nie dotyczy nabywania części środków trwałych, ale wytwarzania ich całości, a w związku z tym nie ma zastosowania w zaistniałym przypadku.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. z 2000 r. Dz. U. Nr 14, poz. 176 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Kosztami uzyskania przychodów są również w myśl art. 22 ust. 8 tej ustawy odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Stosownie do treści art. 22f ust. 1 ww. ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

W myśl art. 22g ust. 1 ww. ustawy za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, m.in. uważa się:

  1. w razie nabycia w drodze kupna - cenę ich nabycia,
  2. w razie wytworzenia we własnym zakresie - koszt wytworzenia.

Przy czym zgodnie z art. 22g ust. 4 powołanej wyżej ustawy, za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za pracę wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych.

Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Cytowany powyżej art. 22g ust. 1 pkt 2 w powiązaniu z art. 22g ust. 4 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zawiera generalną zasadę ustalania wartości początkowej środków trwałych wytworzonych we własnym zakresie, tj. według kosztu wytworzenia.

Zauważyć należy, iż w przedmiotowej sprawie, tj. w sytuacji, gdy środek trwały został wybudowany czyli wytworzony we własnym zakresie brak podstaw do stosowania art. 22g ust. 8 ww. ustawy regulującego kwestię ustalenia w szczególnym trybie wartości początkowej nabytych środków trwałych. Zgodnie z jego treścią, jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia.

Natomiast zgodnie z brzmieniem art. 22g ust. 9 ww. ustawy, jeżeli podatnik nie może ustalić kosztu wytworzenia, o którym mowa w ust. 4, wartość początkową środków trwałych ustala się w wysokości określonej z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia przez biegłego, powołanego przez podatnika.

Jak wynika z powyższego, tylko w wyjątkowych sytuacjach możliwe jest ustalenie wartości początkowej środka trwałego w oparciu o opinię biegłego. Dotyczy to m.in. sytuacji, gdy dany środek trwały został wykonany sposobem gospodarczym i ustalenie kosztów wytworzenia tego środka trwałego nie było możliwe. Taki sposób określenia wartości początkowej wytworzonego środka trwałego stanowi jednak wyjątek od zasady określonej w art. 22g ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przesłanką przesądzającą o wyłączeniu zasady ogólnej, wynikającej z art. 22g ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i zastosowaniu art. 22g ust. 9 tej ustawy, jest brak możliwości ustalenia kosztu wytworzenia środka trwałego według reguł wynikających z art. 22g ust. 4 powołanej ustawy.

Z treści przedmiotowego wniosku wynika, iż w trakcie budowy zespołu garaży przeznaczonych pod najem wnioskodawca zgromadził komplet faktur i rachunków dokumentujących nabycie materiałów i usług służących tej budowie a wartość nabytych wcześniej na własne potrzeby płyt stanowi nie więcej niż 10% wartości całej inwestycji. Przeto nie ma podstaw prawnych do tego aby ustalać wartość początkową wytworzonego środka trwałego (zespołu garaży) w tym również jego elementów, tj. płyt warstwowych wraz z konstrukcjami nośnymi - które nabył około dwadzieścia lat temu, przez powołanego biegłego lub w sposób przewidziany w art. 22g ust. 8 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z powyżej przedstawionych względów stanowisko wnioskodawcy uznać należy za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu, ul. Kośnego 70, 45-372 Opole po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.


Masz inne pytanie do prawnika?

Potrzebujesz pomocy prawnej?

Zapytaj prawnika