Czy wnioskodawcy powinien potrącać z wynagrodzenia pracownika i odprowadzać do Urzędu Skarbowego (...)

Czy wnioskodawcy powinien potrącać z wynagrodzenia pracownika i odprowadzać do Urzędu Skarbowego zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych?

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 26 października 2007r. (data wpływu do tut. Biura 31 października 2007r.) uzupełnionym w dniu 28 listopada 2007r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika wobec pracownika wykonującego pracę w Czechach - jest nieprawidłowe.

Porady prawne

UZASADNIENIE

W dniu 31 października 2007r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek uzupełniony w dniu 28 listopada 2007r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika wobec pracownika wykonującego pracę w Czechach.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca zatrudnia pracownika na podstawie umowy o pracę zawartej w 1998r. na czas nieokreślony. Aneksem do tej umowy strony ustaliły, że od 01 lipca 2005r. praca wykonywana będzie w firmie w Czechach. Pracownik ten pracuje w firmie w Czechach nieprzerwanie do chwili obecnej. Z tytułu wypłacanych wynagrodzeń wnioskodawca nalicza i odprowadza zaliczki na podatek dochodowy. Następnie kosztami wynagrodzeń brutto i składkami ZUS ponoszonymi przez pracodawcę obciąża firmę w Czechach na podstawie miesięcznych faktur.

Pracownik po zakończeniu roku podatkowego występuje z wnioskiem o zwrot wpłaconych zaliczek, ponieważ płaci podatek od wynagrodzenia w Czechach. Urząd skarbowy w Polsce dokonuje zwrotu podatku potrąconego przez Spółkę. Ponadto wnioskodawca nadmienił, że organ kontroli skarbowej w opisanym stanie faktycznym po przeprowadzeniu kontroli w sierpniu 2007r. nie zajął stanowiska.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wnioskodawca powinien potrącać z wynagrodzenia pracownika i odprowadzać do Urzędu Skarbowego zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych...

Zdaniem wnioskodawcy z art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że pracownik oddelegowany do pracy w Czechach nie może być uważany za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP, nie spełnia bowiem kryterium określonego w art. 3 ust. 1a pkt 2 ustawy, a zdaniem wnioskodawcy pkt 1 i 2 należy traktować łącznie. Dochody uzyskiwane przez tego pracownika nie mogą być zatem traktowane jako dochody uzyskiwane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej - bowiem pracę wykonuje na terytorium Republiki Czeskiej ( art. 3 ust. 2b pkt 1 ustawy).

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam, co następuje.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm. w brzmieniu obowiązującym w 2007r.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a tej ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

  1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
  2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Stosownie do art. 3 ust. 2a ustawy osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 4a tej ustawy w brzmieniu obowiązującym w 2007r. przepis art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczypospolita Polska.

W rozumieniu art. 4 umowy sporządzonej w Warszawie dnia 24 czerwca 1993r. między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Czeskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku (Dz. U. z 1994r. Nr 47, poz. 189) określenie 'osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie' oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na miejsce zamieszkania, jej miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze. Określenie to nie obejmuje żadnej osoby, która podlega opodatkowaniu w tym Państwie w zakresie dochodu osiąganego tylko w tym Państwie lub z tytułu majątku położonego w tym Państwie.

Definicja ?osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie? odnosi się zatem bezpośrednio do określenia ?miejsce zamieszkania? przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Od 1 stycznia 2007 r. ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych zawiera definicję miejsca zamieszkania osoby fizycznej do celów podatkowych (art. 3 ust. 1a w/w ustawy).

Za osobę posiadającą w Polsce miejsce zamieszkania dla celów podatkowych uważa się taką, która posiada w Polsce centrum interesów osobistych lub gospodarczych lub przebywa w Polsce dłużej niż 183 dni w roku kalendarzowym.

W przypadku pracownika wnioskodawcy drugi z wymienionych warunków nie będzie spełniony, gdyż wnioskodawca deklaruje, iż pracownik ten pracuje w Czechach nieprzerwanie od 01 lipca 2005r. i tym samym nie przebywa w Polsce dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Natomiast analiza pierwszego warunku, czyli określenie gdzie znajduje się centrum interesów osobistych lub gospodarczych pracownika wnioskodawcy nie jest możliwa z uwagi na brak informacji w tym zakresie we wniosku z dnia 26 października 2007r. Wnioskodawca nie wskazał jednoznacznie, że ośrodkiem interesów życiowych nie jest Polska.

Z treści przepisu art. 3 ust. 1a w/w ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że za osobę posiadającą w Polsce miejsce zamieszkania dla celów podatkowych uważa się taką, która spełnia jeden z warunków wskazanych w tym przepisie. Warunki te nie muszą zatem być spełnione łącznie o czym świadczy użycie słowa ?lub?. To oznacza m.in., że osoba, która nie przebywa w Polsce przez więcej niż 183 dni w roku kalendarzowym, ale posiada w Polsce centrum interesów osobistych lub gospodarczych ma miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i podlega obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów.

W myśl art. 15 ust. 1 w/w umowy z dnia 24 czerwca 1993r., z uwzględnieniem postanowień artykułów 16, 18 i 19, płace, uposażenia i inne podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie (w Polsce) osiąga z pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie (w Polsce), chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie (w Czechach). Jeżeli praca jest tam wykonywana, to osiągane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie (w Czechach).

Jednakże, zgodnie z art. 15 ust. 2 tej umowy, bez względu na postanowienia ustępu 1, wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, wykonywanej w drugim Umawiającym się Państwie, podlegają opodatkowaniu tylko w pierwszym Państwie, jeżeli zostaną spełnione wszystkie następujące warunki:

  1. odbiorca przebywa w drugim Państwie przez okres lub okresy nie przekraczające łącznie 183 dni podczas każdego dwunastomiesięcznego okresu oraz
  2. wynagrodzenia są wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w drugim Państwie, oraz
  3. wynagrodzenia nie są ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim Państwie.

W świetle powyższych przepisów należy stwierdzić, iż zgodnie z art. 15 ust. 1 w/w umowy, wynagrodzenie pracownika mającego miejsce zamieszkania w Polsce podlega opodatkowaniu tylko w Polsce, chyba, że praca wykonywana jest na terytorium Czech. Natomiast art. 15 ust 2 umowy określa wyjątek od powyższej zasady, zgodnie z którym wynagrodzenia pracowników podlegają opodatkowaniu wyłącznie w państwie rezydencji, czyli w Polsce, o ile łącznie zostaną spełnione określone w tym artykule warunki. Niespełnienie któregokolwiek z tych warunków powoduje, iż wynagrodzenie pracowników podlega opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 15 ust 1 umowy, czyli w państwie, w którym praca jest wykonywana (w Czechach) oraz w państwie miejsca zamieszkania podatnika (w Polsce).

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że siedziba wnioskodawcy znajduje się w Polsce a zatrudniony przez nią pracownik (umowa o prace zawarta w 1998r. na czas nieokreślony) na podstawie aneksu do umowy o pracę od 01 lipca 2005r. do chwili obecnej wykonuje pracę w Czechach. Wnioskodawca wypłaca pracownikowi wynagrodzenie oraz nalicza i odprowadza zaliczki na podatek dochodowy.

Zgodnie z powołanymi wyżej przepisami w takim przypadku warunek określony w art. 15 ust. 2 pkt a) umowy nie jest spełniony. Oznacza to, iż dochód pracownika będzie podlegał opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 15 ust. 1 umowy, tj. w Czechach w całości ( licząc od pierwszego dnia wykonywania pracy w tym państwie) oraz w Polsce.

Jednocześnie, w celu zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w Polsce należy zastosować określoną w art. 24 ust. 1 umowy metodę unikania podwójnego opodatkowania (metoda wyłączenia z progresją).

Metoda ta podlega zastosowaniu na zasadach określonych w art. 27 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym należy stwierdzić, iż pracodawca postępował prawidłowo pobierając przed 1 stycznia 2007r. zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych. Natomiast zgodnie z art. 32 ust. 6 w/w ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2007r. zakład pracy nie pobiera zaliczek na podatek dochodowy od dochodów uzyskanych przez pracownika z pracy wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, pod warunkiem że dochody te podlegają lub będą podlegać opodatkowaniu poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Jednakże na wniosek podatnika zakład pracy pobiera zaliczki na podatek dochodowy, stosownie do przepisów ust. 1-5, z uwzględnieniem art. 27 ust. 9 i 9a.

Należy tu zaznaczyć, że organ wydający pisemną interpretację jest związany opisem stanu faktycznego przedstawionym przez wnioskodawcę. Organ podatkowy nie jest uprawniony do prowadzenia postępowania wyjaśniającego w sprawie przedstawionej we wniosku.

Mając na uwadze opisany we wniosku stan faktyczny oraz przedstawiony powyżej stan prawny, należy stwierdzić, iż stanowisko wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej ul. Traugutta 2a,43-300 Bielsko-Biała.


Masz inne pytanie do prawnika?

Potrzebujesz pomocy prawnej?

Zapytaj prawnika