1. Czy Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów kwotę netto wykazaną na fakturze (...)

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 12 września 2007 r. (data wpływu do tut. BKIP 20 września 2007 r. oraz 21 września 2007 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

• możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowizji Faktora w kwocie
  netto wynikającej z faktury - jest prawidłowe;
  
• momentu rozpoznania przychodu ze zbycia wierzytelności - jest nieprawidłowe;
  
• zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości nominalnej wierzytelności ? jest nieprawidłowe.
  
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 20 września 2007 r. wpłynął do tut. BKIP ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

• możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowizji Faktora w kwocie
  netto wynikającej z faktury;
  
• momentu rozpoznania przychodu ze zbycia wierzytelności ;
  
• zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości nominalnej wierzytelności.
  
  

Wniosek o identycznej treści został przesłany przez Naczelnika Urzędu Skarbowegoprzy piśmie z dnia 17 września 2007 r. data wpływu do tut. BKIP 21 września 2007r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Podstawową działalnością Spółki jest produkcja oraz sprzedaż wyrobów żeliwnych i stalowych. Jej klientami są podmioty krajowe oraz zagraniczne. W praktyce Spółka dokonuje wyłącznie sprzedaży opodatkowanej podatkiem od towarów i usług (sprzedaż zwolniona nie przekroczyła w 2006 r. oraz w pierwszym półroczu 2007 r. ? 0,0015 obrotu). Wynagrodzenie netto uzyskane ze sprzedaży, zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, stanowi dla Spółki przychód należny. Ustalone z odbiorcami terminy płatności powodują, że na zapłatę należności z tytułu sprzedanych produktów Spółka musi czekać od kilkunastu do kilkudziesięciu dni.

Spółka rozważa zawarcie umowy factoringu, na mocy której jedna z istniejących na rynku spółek factoringowych (Faktor) nabywałaby od niej powstające na skutek sprzedaży produktów wierzytelności. Byłaby to umowa factoringu właściwego (bez regresu), na mocy której Faktor zobowiązywałby się do ciągłego i bieżącego nabywania wszystkich wierzytelności spełniających z góry ustalone kryteria i powstających względem oznaczonych odbiorców w okresie obowiązywania umowy, przejmując jednocześnie ryzyko wypłacalności tych odbiorców. Umowa zostałaby zawarta na okres roku, z możliwością jej przedłużenia na kolejne okresy.

Wynagrodzenie Faktora ustalone byłoby jako prowizja, odsetki oraz ewentualnie inne opłaty związane ze świadczoną usługą, przy czym wszystkie składniki tego wynagrodzenia byłyby wyszczególnione na fakturze VAT i obciążone 22% podatkiem od towarów i usług.

W zamian za nabywanie wierzytelności Faktor płaciłby na rzecz Spółki ich wartość nominalną, przy czym w dwu ratach: zasadniczą część w dacie przeniesienia własności wierzytelności, natomiast pozostałą część w terminie późniejszym. Na mocy umowy wszelkie obowiązki związane z obsługą płatności, w tym windykacja, przechodziłyby na Faktora. Ponieważ Faktor w ramach swojej działalności podzleca usługi windykacyjne innym podmiotom oraz w ramach umowy będzie miał prawo do podzlecania usług obsługi płatności w tym windykacji wierzytelności, Spółka nie wyklucza, że na podstawie umowy zawartej z podmiotem trzecim (podmiotem świadczącym usługi na rzecz Faktora), za wynagrodzeniem mogłaby się podjąć tych usług.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytania.

1. Czy Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów kwotę netto wykazaną
   na fakturze obejmującej prowizję Faktora (oznaczone we wniosku Nr 1).
   
2. Czy cała kwota uzyskana z tytułu zbycia wierzytelności (wliczając w to część płatną
   w terminie późniejszym) uzyskana w ramach umowy będzie stanowiła przychód
   Spółki rozpoznawany w dniu zbycia wierzytelności (oznaczone we wniosku Nr 3).
   
3. Czy kosztem uzyskania przychodów z tytułu umowy powinna być wartość
   nominalna wierzytelności (oznaczone we wniosku Nr 4).
   
   

Zdaniem wnioskodawcy:

Ad. 1. Kwota netto obejmująca prowizję Faktora, wykazana w fakturze, winna stanowić dla Spółki koszt uzyskania przychodu na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Ad. 2. Cała kwota uzyskana z tytułu zbycia wierzytelności (wliczając w to część płatną w terminie późniejszym) uzyskana w ramach umowy ? czyli nominalna wartość wierzytelności - będzie stanowiła przychód Spółki rozpoznawany w dniu zbycia wierzytelności.
Ad. 3. Kosztem uzyskania przychodów z tytułu umowy factoringu powinna być wartość nominalna wierzytelności.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego, stwierdzam co następuje.

Ad. 1. Zgodnie z dyspozycją art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (nie wymienionych w art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy. Wydatki Spółki w związku z realizacją umowy factoringu (prowizje na rzecz Faktora) będą poniesione w celu uzyskania przychodu, a zatem ich wartość będzie mogła być zaliczona do kosztów uzyskania przychodów w kwocie netto, gdyż zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 46 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług (?).

Ad. 2. Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wniosku wynika, że przedmiotem umowy factoringu będą wierzytelności powstałe w wyniku prowadzonej działalności gospodarczej. Zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont (...). Pojęcie przychody należne w ujęciu materialno-podatkowym oznacza kwoty należne, których wydania podatnik może żądać, a które jeszcze nie zostały otrzymane. Oznacza to, że przychody te będą należne nawet wówczas, gdy ich nie otrzyma albo zrezygnuje z ich otrzymania. Dotyczy to również sytuacji, gdy strony odroczą termin płatności należności pieniężnych. Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, iż Spółka wykaże przychód ze sprzedaży towarów handlowych na rzecz kontrahenta, jako przychód należny. W wielu przypadkach umowy dostawy towarów przewidywać będą wydłużone terminy płatności, w związku z tym w celu wcześniejszego uzyskania środków pieniężnych wynikających z tych transakcji, Spółka zawrze umowę factoringową, na mocy której sprzeda swoje wierzytelności względem kontrahentów na rzecz Faktora. W wyniku zawarcia umowy factoringu nastąpi spłata należności za sprzedany towar, które jednak już wcześniej Spółka zaliczy do przychodów. Ze względu na wskazane okoliczności, tj. fakt, że kwota wypłacona przez nabywcę wierzytelności (Faktora) zostanie już wcześniej zaliczona do przychodów Spółki jako przychód należny, w momencie zbycia wierzytelności nie może być ponownie uznana za przychód.

Ad. 3. Jak wykazano wyżej (ad. 1), zgodnie z dyspozycją art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodu są wszystkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy. Skoro zawarcie umowy factoringu nie wiąże się dla Spółki z osiąganym przychodem, co wykazano wcześniej, wartość nominalna sprzedanych wierzytelności własnych nie może być uznana za koszt uzyskania przychodu.

Reasumując należy stwierdzić, że stanowisko wnioskodawcy zawarte we wniosku z dnia 12 września 2007 r. w zakresie:

• możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowizji Faktora w kwocie
  netto wynikającej z faktury - jest prawidłowe;
  
• momentu rozpoznania przychodu ze zbycia wierzytelności - jest nieprawidłowe;
  
• zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości nominalnej wierzytelności - jest nieprawidłowe.
  
  
  

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.