Skutki podatkowe otrzymania z Powiatowego Urzędu Pracy jednorazowych środków na podjęcie działalności (...)

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 20 listopada 2009r. (data wpływu do tut. Biura 27 listopada 2009r.), uzupełnionym w dniach 27 stycznia 2010r. oraz 09 lutego 2010r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania z Powiatowego Urzędu Pracy jednorazowych środków na podjęcie działalności gospodarczej ? jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 listopada 2009r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania z Powiatowego Urzędu Pracy jednorazowych środków na podjęcie działalności gospodarczej.

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismami z dnia 13 i 29 stycznia 2010r., Znak: IBPBI/1/415-1002/09/ESZ, wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniach 27 stycznia 2010r. oraz 09 lutego 2010r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W październiku 2009 roku Urząd Pracy przyznał Wnioskodawczyni środki na podjęcie działalności gospodarczej w zakresie architektury i budownictwa w wysokości 16.200 zł brutto. Środki powyższe zostały przeznaczone na zakup: komputera przenośnego o wartości 3.162,30 zł netto, urządzenia wielofunkcyjnego o wartości 869,67 zł netto, monitora o wartości 744,26 zł netto, faksu o wartości 699,18 zł netto, 2 biurek o wartości 1.500 zł i 2.000 zł netto, regału o wartości 2.000 zł netto, 3 regałów wiszących o wartości 600 zł netto każdy, 2 regałów wiszących o wartości 200 zł netto każdy, 2 foteli o wartości 654,92 zł netto każdy, rapidografów o wartości 213,93 zł netto oraz oprogramowania do wykonywania świadectw energetycznych o wartości 596 zł netto.

Składniki majątku o wartości przekraczającej 1.500 zł netto zostaną objęte ewidencją wyposażenia. Wartość poszczególnych składników nie przekracza 3.500 zł netto.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawczyni wskazała, iż:

• Wnioskodawczyni prowadzi podatkowa księgę przychodów i rozchodów,
• w podatkowej księdze przychodów i rozchodów koszty są rozliczane na zasadach określonych w art. 22 ust. 4 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• bezzwrotne środki z Fundusz Pracy zostały przyznane na postawie art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 21 listopada 2005r. w sprawie dokonywania refundacji kosztów wyposażenia lub doposażenia stanowiska pracy dla skierowanego bezrobotnego oraz przyznawania bezrobotnemu środków na podjęcie działalności gospodarczej oraz Rozporządzenia Komisji nr 1998/2006 z dnia 15 grudnia 2006r. w sprawie stosowania art. 87 i 88 Traktatu, do pomocy de minimis,
• wszystkie zakupione składniki majątku stanowią wyposażenie w prowadzonej działalności gospodarczej.
  
  

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wydatki poniesione na zakup komputera przenośnego, urządzenia wielofunkcyjnego, monitora, faksu, 2 biurek, regału, 5 regałów wiszących, 2 foteli, rapidografów oraz oprogramowania do wykonywania świadectw energetycznych mogą być zaliczone bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów w momencie oddania ich do użytkowania w oparciu o art. 22d ust. 1 oraz art. 22f ust. 3 ustawy, jeżeli zostały sfinansowane z bezzwrotnej pomocy z Urzędu Pracy...

Zdaniem Wnioskodawczyni, stosownie do art. 21 (winno być 22) ustawy z 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. 2000r. Nr 14 poz. 176 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy. Wydatki na zakup sprzętu, urządzeń, oprogramowania, których wartość nie przekracza 3.500,00 zł netto, pomimo sfinansowania z bezzwrotnej pomocy z Funduszu Pracy, która jest zwolniona podmiotowo z podatku dochodowego, stanowią koszt uzyskania przychodu w momencie oddania ich do użytkowania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

W myśl art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (t.j. Dz. U. z 2008r. Nr 69, poz. 415 ze zm.), Starosta ze środków Funduszu Pracy może przyznać bezrobotnemu jednorazowo środki na podjęcie działalności gospodarczej, w tym na pokrycie kosztów pomocy prawnej, konsultacji i doradztwa związane z podjęciem tej działalności. W stanie prawnym obowiązującym w 2009r. szczegółowe warunki przyznania powyższych środków oraz refundacji zostały określone w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 17 kwietnia 2009r. w sprawie dokonywania refundacji kosztów wyposażenia lub doposażenia stanowiska pracy dla skierowanego bezrobotnego oraz przyznawania bezrobotnemu środków na podjęcie działalności gospodarczej (Dz. U. Nr 62, poz. 512 ze zm.).

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 121 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), wolne od podatku dochodowego są jednorazowe środki przyznane bezrobotnemu na podjęcie działalności, o których mowa w art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. Nr 99 poz. 1001 ze zm.).

W świetle powyższego, otrzymane przez Wnioskodawczynię środki finansowe korzystają ze zwolnienia przedmiotowego (a nie podmiotowego, jak wskazano we wniosku) z podatku dochodowego od osób fizycznych.

Stosownie do art. 22 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Aby zatem wydatek mógł zostać uznany za koszt uzyskania przychodu winien w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub ze źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście wydatków nieuznanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.
  
  

Analiza treści zarówno art. 22 ust. 1, jak i art. 23 ww. ustawy, wskazuje, że co do zasady nie ma przeszkód, aby podatnik zaliczył do kosztów uzyskania przychodów wydatki poniesione na zakup wyposażenia sfinansowanego ze środków otrzymanych z Urzędu Pracy. Zauważyć przy tym należy, iż zgodnie z § 3 pkt 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. Nr 152, poz. 1475 ze zm.), przez wyposażenie rozumieć należy rzeczowe składniki majątku, związane z wykonywaną działalnością, niezaliczone zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym, do środków trwałych. Przy czym, dokonując kwalifikacji podatkowej w ww. zakresie pod uwagę bierze się wartość jednostkową pojedynczej sztuki kompletnego i zdatnego do używania nabytego składnika majątku.

Zgodnie z § 4 ust. 1 pkt 2 ww. rozporządzenia, osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie, o których mowa w § 2 ust. 1, obowiązane do prowadzenia księgi, zwane dalej 'podatnikami', prowadzą ewidencję wyposażenia. Zgodnie z § 4 ust. 2 ww. rozporządzenia, ewidencją wyposażenia obejmuje się wyposażenie, którego wartość początkowa, w rozumieniu odrębnych przepisów, przekracza 1.500 zł. Ewidencja wyposażenia powinna zawierać co najmniej następujące dane: numer kolejny wpisu, datę nabycia, numer faktury lub rachunku, nazwę wyposażenia, cenę zakupu wyposażenia lub koszt wytworzenia, numer pozycji, pod którą wpisano w księdze koszt związany z nabyciem wyposażenia, datę likwidacji (w tym również datę sprzedaży lub darowizny) oraz przyczynę likwidacji wyposażenia (§ 4 ust. 3 ww. rozporządzenia).

Za cenę zakupu uważa się zgodnie z § 3 pkt 2 ww. rozporządzenia cenę, jaką nabywca płaci za zakupione składniki majątku, pomniejszoną o podatek od towarów i usług, podlegający odliczeniu zgodnie z odrębnymi przepisami, a przy imporcie powiększoną o należne cło, podatek akcyzowy oraz opłaty celne dodatkowe, obniżoną o rabaty opusty, inne podobne obniżenia, w przypadku zaś otrzymania składnika majątku w drodze darowizny lub spadku - wartość odpowiadającą cenie zakupu takiego samego lub podobnego składnika.

Pamiętać jednakże należy, iż warunkiem zaliczenia określonego wydatku do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej jest istnienie związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionymi wydatkami, a przychodami z prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej (lub szerzej źródłem przychodu jakim jest działalność gospodarcza) oraz należyte udokumentowanie poniesionych wydatków.

Fakt sfinansowania wydatków na zakup wyposażenia ze środków przyznanych osobie bezrobotnej z Urzędu Pracy na podjęcie działalności gospodarczej, nie wyklucza możliwości zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów, mimo iż przyznane środki korzystają ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 121 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepis ten nie został bowiem wymieniony w art. 23 ust. 1 pkt 56 ww. ustawy (tzw. negatywny katalog kosztów), zgodnie z którym (w brzmieniu obowiązującym w 2009r.) nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków i kosztów bezpośrednio sfinansowanych z dochodów (przychodów), o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 46, 47a, 47c, 47d, 116, 122 i 129.

Stosownie do treści art. 22a ust. 1 ww. ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22d ust. 1 ww. ustawy podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 22a i 22b, których wartość początkowa, określona zgodnie z art. 22g, nie przekracza 3.500 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

Z przestawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawczyni otrzymała z Urzędu Pracy jednorazowe środki na podjęcie działalności gospodarczej, za które nabyła składniki majątku, które zostaną objęte ewidencją wyposażenia. Wartość tych składników przekracza 1.500 zł, nie jest jednak wyższa niż 3.500 zł.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, iż w przypadku, gdy jednostkowa wartość składnika majątku wykorzystywanego w prowadzonej działalności gospodarczej powyżej 1 roku, jest wyższa niż 3.500zł, podatnik ma obowiązek wprowadzić go do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych i może dokonywać odpisów amortyzacyjnych od jego wartości początkowej.

Natomiast w przypadku, gdy wartość jednostkowa składnika majątku nie przekracza kwoty 3.500 zł, Wnioskodawczyni może wybrać jedną z następujących możliwości:

• zaliczyć ww. składniki do środków trwałych i dokonywać odpisów amortyzacyjnych na zasadach ogólnych albo zamortyzować jednorazowo w miesiącu oddania do używania lub w miesiącu następnym (art. 22f ust. 3 ww. ustawy),
• nie zaliczyć ww. składników do środków trwałych (lecz potraktować je jako wyposażenie), a wydatki poniesione na ich nabycie zaliczyć bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania (art. 22d ust. 1 ww. ustawy).
  
  

Reasumując, stwierdzić należy, iż otrzymane z Urzędu Pracy jednorazowe środki na rozpoczęcie działalności gospodarczej nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Natomiast wydatki sfinansowane z tych środków przeznaczone na zakup składników majątku nie zaliczonych do środków trwałych, a więc na gruncie przedmiotowej sprawy poniesione na nabycie wyposażenia mogą stanowić koszty uzyskania przychodów pozarolniczej działalności gospodarczej w miesiącu oddania ich do używania.

Jednakże podstawą prawną ww. działania nie może być jak wskazano w pytaniu art. 22f ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który dotyczy amortyzacji (w tym jednorazowej) składników majątku, uznanych za środki trwałe. Mając jednak na względzie, iż istotą interpretacji jest ocena stanowiska Wnioskodawczyni przedstawionego we wniosku, odstąpiono od stwierdzenia nieprawidłowości w zakresie błędnie powołanego przepisu prawa.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego , po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

Referencje

ILPB1/415-743/10-2/AMN, interpretacja indywidualna