Czy w przypadku nie wprowadzenia przedmiotowego lokalu do ewidencji środków trwałych działalności (...)

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 06 października 2009r. (data wpływu do tut. Biura 15 października 2009r.), uzupełnionym w dniach 02 i 14 grudnia 2009r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, wydatków związanych z wykorzystywaniem lokalu użytkowego w działalności gospodarczej, w przypadku jego nie wprowadzenia do ewidencji środków trwałych ? jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 października 2009r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych m.in. w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, wydatków związanych z wykorzystywaniem lokalu użytkowego w działalności gospodarczej, w przypadku jego nie wprowadzenia do ewidencji środków trwałych.

Wniosek powyższy zawierał braki formalne, dlatego też pismem z dnia 26 listopada 2009r. Znak: IBPBI/1/415-851/09/ZK wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniach 02 i 14 grudnia 2009r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

W oparciu o wpis do ewidencji działalności gospodarczej Wnioskodawca prowadzi samodzielnie od 1992r. działalność handlową artykułami przemysłowymi.

W dniu 01 lutego 1994r., uzyskał od Spółdzielni Mieszkaniowej przydział lokalu użytkowego na nazwisko swoje i żony. Przydział ten w treści ustanowił własnościowe prawo do lokalu użytkowego.

Przedmiotowy lokal, małżonkowie finansowali z majątku wspólnego, jako zadanie inwestycyjne. Inwestorem tego zadania była Spółdzielnia Mieszkaniowa. Wartość lokalu o powierzchni 25,22 m#61447;, na który otrzymali przydział wynosiła 15.246,80 zł (po denominacji).

W dniu 01 stycznia 2000r. na podstawie oświadczenia Wnioskodawca wprowadził do ewidencji wartości niematerialnych i prawnych swojej działalności, prawo do korzystania z lokalu o wartości 15.246,80 zł, wynikającej z ostatecznego rozliczenia zadania inwestycyjnego przekazanego przez Spółdzielnię Mieszkaniową.

Od stycznia 2000r. do dnia 31 stycznia 2009r. dokonywał odpisów amortyzacyjnych z zastosowaniem rocznej stawki 2,5%, zgodnie z art. 22m ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, które stanowiły koszt uzyskania przychodu jego działalności. Z dniem 01 lutego 2009r. zrezygnował z prawa wykorzystywania tego lokalu do działalności gospodarczej i na podstawie oświadczenia wykreślił z ewidencji wartości niematerialnych i prawnych.

W kwietniu 2009r. na podstawie aktu notarialnego Spółdzielnia Mieszkaniowa przeniosła na członków spółdzielni, tj. Wnioskodawcę i jego żonę, na odrębną własność ten samodzielny lokal użytkowy wraz z udziałem w prawie użytkowania wieczystego działki. Na podstawie tego aktu został dokonany wpis lokalu do księgi wieczystej, którego właścicielami stali się małżonkowie w ustawowej wspólności majątkowej.

Od dnia 01 czerwca 2009r., uzyskując pisemną zgodę żony wynajmuje ten lokal w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Zamierza ten lokal, jako odrębną własność wprowadzić do ewidencji środków trwałych i amortyzację zaliczać do kosztów uzyskania przychodów.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy w przypadku nie wprowadzenia przedmiotowego lokalu do ewidencji środków trwałych działalności, może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, wydatki związane z wykorzystywaniem tego lokalu w działalności, takie jak: podatek od nieruchomości, ubezpieczenie lokalu, opłaty na media, opłata za prawo wieczystego użytkowania gruntu, bieżące remonty...

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki związane z eksploatacją tego lokalu będą stanowiły koszt podatkowy, gdyż są poniesione w celu osiągnięcia przychodów, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i nie są wyszczególnione w art. 23 tej ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Zatem aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu, musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,
• musi być należycie udokumentowany.
  
  

Generalnie należy przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww.

ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła, należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Zauważyć przy tym należy, iż konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań lub sprzecznych z prawem działań podatnika.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz, aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

Należy przy tym podkreślić, iż obowiązek jednoznacznego wykazania związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a przychodem uzyskanym z działalności, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła tego przychodu ? każdorazowo spoczywa na podatniku.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych
   

- wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d), oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Natomiast w myśl art. 22g ust. 17 tej ustawy, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Przepisy prawa podatkowego nie zawierają definicji remontu, dlatego w odniesieniu do remontu należy stosować definicję sformułowaną w przepisach prawa budowlanego. Zgodnie z art. 3 pkt 8 ustawy z dnia 7 lipca 1994r. Prawo budowlane (t. j. Dz. U. z 2006r. Nr 156, poz. 1118 ze zm.), remontem jest wykonanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu pierwotnego stanu technicznego i użytkowego środka trwałego, a nie stanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym.

Istotą remontu są zatem wszystkie działania przywracające pierwotny stan techniczny i użytkowy środka trwałego, w tym również polegające na wymianie zużytych składników technicznych następujące w toku eksploatacji środka trwałego i będące wynikiem tej eksploatacji, niezwiększające jego wartości początkowej. Podkreślenia wymaga fakt, że przy remoncie mogą być stosowane materiały odpowiadające aktualnym standardom technologicznym. Remont następuje w toku eksploatacji środka trwałego przez podatnika. Wymiana zużytych elementów środka trwałego na nowe ma charakter odtworzeniowy, przywracający jedynie jego pierwotną wartość użytkową i niezmieniający jego charakteru. Różnica pomiędzy nakładami ponoszonymi na remont a nakładami ponoszonymi na ulepszenie środków trwałych polega na tym, że remont zmierza do podtrzymania, odtworzenia wartości użytkowej środka trwałego i jest rodzajem naprawy, wymiany zużytych elementów, natomiast w wyniku ulepszenia środek trwały zostaje unowocześniony lub przystosowany do spełniania innych, nowych funkcji, zyskuje istotną zmianę cech użytkowych.

O tym, czy poniesione nakłady stanowią wydatki na remont, bezpośrednio zaliczane do kosztów uzyskania przychodów, czy też będą uznane za nakłady na ulepszenie środka trwałego i będą zaliczane do kosztów uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne ? zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami ? decyduje zakres przeprowadzonych robót. W sytuacji gdy będą to czynności konserwacyjne lub mające charakter odtworzeniowy, przywracający środkowi trwałemu pierwotny poziom techniczny (remont), to poniesione na ten cel nakłady będą mogły zostać zaliczone bezpośrednio do kosztów do uzyskania przychodów.

Jeżeli zatem bieżące remonty, o których mowa we wniosku będą miały charakter prac typowo odtworzeniowych, przywracających jedynie pierwotną zdolność użytkową środka trwałego, to należy je zaliczyć do wydatków o charakterze remontowym podlegającym zaliczeniu bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów.

Gdyby jednak poniesione wydatki zmierzały do ulepszenia środka trwałego, to co do zasady, należałoby je zakwalifikować jako nakłady na jego ulepszenie i wówczas winny zwiększyć wartość początkową tego środka trwałego i znaleźć odzwierciedlenie w kosztach wyłącznie poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane od powiększonej wartości początkowej środka trwałego (lokalu użytkowego). Zaznaczyć należy przy tym, iż dokonywanie odpisów amortyzacyjnych od składników majątku wykorzystywanych w prowadzonej działalności gospodarczej jest prawem, a nie obowiązkiem podatnika.

Jednakże, jeżeli przewidywany okres wykorzystania przedmiotowego lokalu użytkowego w prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej przekracza 1 rok to lokal ten jest w istocie środkiem trwałym. Wynika to już z samej definicji środka trwałego. Zgodnie bowiem z art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, środkami trwałymi są budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą. Składniki majątku stanowiące środki trwałe wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4 (art. 22d ust. 2 ww. ustawy).

Mając na uwadze treść cyt. wyżej przepisów stwierdzić należy, iż przedstawione we wniosku wydatki związane z wykorzystywaniem lokalu użytkowego w działalności, takie jak: podatek od nieruchomości, ubezpieczenie lokalu, opłaty na media, opłata za prawo wieczystego użytkowania gruntu, bieżące remonty (z ww. zastrzeżeniem), mogą stanowić koszty uzyskania przychodów tej działalności, o ile zostaną spełnione warunki określone w cyt. wyżej art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, chyba, że z zawartejz najemcą lokalu umowy wynika, iż jest on obowiązany (najemca) do ich ponoszenia.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienić należy, iż w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej lokalu użytkowego,

możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej oraz w zakresie sposobu opodatkowania przychodu ze sprzedaży lokalu użytkowego, wydano odrębne rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu, ul. Kośnego 70, 45-372 Opole, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, 43-300 Bielsko-Biała, ul. Traugutta 2a.