Czy do kosztów uzyskania przychodów można zaliczać wydatki dotyczące zakupu strojów reprezentacyjnych (...)

Czy do kosztów uzyskania przychodów można zaliczać wydatki dotyczące zakupu strojów reprezentacyjnych (ubrania, dodatki, obuwie), a także usług wizażystki oraz fryzjera w związku z prowadzeniem pozarolniczej działalności gospodarczej w zakresie usług artystycznych?

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 2 października 2014 r. (data wpływu do tut. Biura 7 października 2014 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej wydatków poniesionych tytułem zakupu odzieży, obuwia, dodatków, usług fryzjerskich i usług wizażystki, o których mowa we wniosku ? jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 października 2014 r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek, o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej wydatków poniesionych tytułem zakupu odzieży, obuwia, dodatków, usług fryzjerskich i usług wizażystki, o których mowa we wniosku.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

W dniu 9 maja 2014 r. Wnioskodawczyni rozpoczęła prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług artystycznych, polegającą na wykonywaniu pracy aktorki, prezenterki telewizyjnej i konferansjerki. Przedmiotowa działalność gospodarcza jest prowadzona na podstawie wpisu do ewidencji działalności gospodarczej i jest opodatkowana w formie ?zasad ogólnych?. Zdarzenia gospodarcze ewidencjonowane są w podatkowej księdze przychodów i rozchodów. Podatek dochodowy od osób fizycznych wyliczany jest wg zasad określonych w art. 22 ust. 1 (winno być art. 27) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2000r. Nr 14, poz.176 ze zm), tj. wg skali podatkowej. Wnioskodawczyni prowadzi różnego rodzaju imprezy zarówno dla dorosłych jak i dzieci. Pracuje dla instytucji publicznych, stowarzyszeń, firm, osób prywatnych oraz organizacji społecznych. Nierozerwalnie ze świadczonymi usługami artystycznymi związany jest wygląd i wizerunek Wnioskodawczyni, które przejawiają się odpowiednimi atrybutami takimi jak: strój (ubrania, dodatki, obuwie), makijaż oraz uczesanie.

W związku z wykonywaniem powyższych usług jest zobowiązana do prezentowania stosownego wyglądu zewnętrznego i posiadania należytej prezencji. Podczas występów publicznych Wnioskodawczyni musi dopasować strój (ubrania, dodatki, obuwie) do okoliczności i charakteru wydarzenia. Z tego tytułu ponosi koszty związane z zakupem ubrań, dodatków, obuwia, a nierzadko korzysta także z usług wizażystki oraz fryzjera.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy do kosztów uzyskania przychodów można zaliczać wydatki dotyczące zakupu strojów reprezentacyjnych (ubrania, dodatki, obuwie), a także usług wizażystki oraz fryzjera w związku z prowadzeniem pozarolniczej działalności gospodarczej w zakresie usług artystycznych?

Zdaniem Wnioskodawczyni, poniesione wydatki za usługi wizażystki oraz fryzjera, jak również wydatki związane z zakupem strojów (ubrania, dodatki, obuwie) potrzebnych do prowadzenia różnego rodzaju imprez, stanowią koszty uzyskania przychodów w świetle art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwagi na ich związek z osiąganymi przychodami. Chcąc świadczyć swoje usługi na najwyższym poziomie Wnioskodawczyni dokłada wszelkich starań, aby jej wygląd i strój (ubrania, dodatki, obuwie) były odpowiednio dopasowane do konkretnego wydarzenia, które ma poprowadzić. Wykonywanie zawodu konferansjera wiąże się z występami publicznymi o różnym charakterze, podczas których obowiązują określone stroje (ubrania, dodatki, obuwie). Wnioskodawczyni musi posiadać zarówno te eleganckie (np. na gale, imprezy firmowe), jak również te mniej formalne, ale np. specyficzne (np. na imprezy tematyczne, pikniki dla dzieci). Do tej pory wykorzystywała wszystkie ubrania, dodatki i obuwie, które posiada. Z czasem jednak, wyczerpała już ilość różnych kombinacji stylizacyjnych. Często zdarzało się także, że nie posiadała odpowiednich kreacji w swoich zasobach i zmuszona była je nabyć. Występowała także w tej samej konfekcji kilkakrotnie. Z czasem jak wiadomo stroje (ubrania, dodatki, obuwie) jednak się niszczą. Przy kolejnych projektach będzie musiała dokupić nową garderobę, która zostanie wykorzystywana przy wykonywaniu ww. czynności. Skoro zakupione stroje (ubrania, dodatki, obuwie) zostaną nabyte w celu użycia ich w pracy, dzięki czemu Wnioskodawczyni będzie mogła osiągać dochody, to jej zdaniem, wydatek ten powinien być uznany za koszt uzyskania przychodu. Zaopatrzenie się w nie jest w tym przypadku warunkiem koniecznym, aby mogła pełnić swoją pracę należycie. Przedmiotowe stroje (ubrania, dodatki, obuwie) nie zostaną zaliczone do środków trwałych, dlatego też wydatki poniesione z tego tytułu zostaną, jako koszty uzyskania przychodu, bezpośrednio wpisane do podatkowej księgi przychodów i rozchodów. Pracodawcy Wnioskodawczyni zwracają uwagę na to jak wygląda i wymagają, aby jej wizerunek był jak najlepszy. Wymogi w tym zakresie wynikają także z zapisów w umowach, do których musi się zastosować, chcąc otrzymywać zlecenia.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo - skutkowym z uzyskaniem przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości.

W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno wydatki pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

Podatnik kwalifikując poniesione wydatki do kosztów uzyskania przychodów powinien kierować się podstawową zasadą zaistnienia związku przyczynowo - skutkowego pomiędzy poniesionym kosztem, a możliwością osiągnięcia z tego tytułu przychodu, albowiem to na nim spoczywa ciężar udowodnienia, że jego poniesienie ma (lub może mieć) wpływ na wysokość osiąganych przychodów (lub na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów). Ustawodawca wyraźnie wiąże koszty uzyskania przychodów z celem ich poniesienia, jakim jest osiągnięcie przychodu.

Zatem aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów winien on, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

  • musi pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
  • nie może znajdować się na liście wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
  • powinien być właściwie udokumentowany.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą w zakresie usług artystycznych, polegającą na wykonywaniu pracy aktorki, prezenterki telewizyjnej i konferansjerki. Ze świadczonymi przez nią usługami artystycznymi nierozerwalnie związany jest jej wygląd i wizerunek, które przejawiają się odpowiednimi atrybutami takimi jak: strój (ubrania, dodatki, obuwie), makijaż oraz uczesanie. W związku z wykonywaniem powyższych usług jest zobowiązana do prezentowania stosownego wyglądu zewnętrznego i posiadania należytej prezencji. Z tego tytułu ponosi koszty związane z zakupem ubrań, dodatków, obuwia oraz usług wizażystki i fryzjera.

Ww. wydatki nie zostały wprost wskazane w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie stanowi to jednak wystarczającej przesłanki do uznania poniesionych przez Wnioskodawczynię wydatków za koszty podatkowe.

Zakupy odzieży, obuwia i dodatków dla potrzeb wykonywanej działalności gospodarczej należy oceniać na tle przepisów prawa pracy lub innych przepisów branżowych. Generalnie ? co należy podkreślić ? zakupy tego rodzaju stanowią wydatki związane z faktem funkcjonowania osoby w życiu społecznym. Niezależnie bowiem od rodzaju prowadzonej działalności gospodarczej, każda osoba musi nabywać i używać dostosowaną do własnych wymagań odzież i obuwie. Z tej też przyczyny zakupy tych rzeczy stanowią spełnienie zwykłych, normalnych potrzeb danej osoby fizycznej. Odstępstwa od tej zasady mogą wynikać z nałożonego na prowadzącego działalność gospodarczą prawnego obowiązku używania określonego rodzaju odzieży, czy też obuwia a rzeczy te utraciły charakter osobisty (np. z uwagi na dostosowanie tychże do pełnienia określonych funkcji bądź zawodów).

Podkreślić należy, że schludny i estetyczny wygląd świadczy o kulturze osobistej i nie jest zależny od rodzaju prowadzonej działalności gospodarczej. Stroje, o których mowa we wniosku, nie stanowią kostiumu scenicznego, ani stroju artystycznego a po występie Wnioskodawczyni mogą, co do zasady, służyć do jej celów (potrzeb) osobistych. Także obowiązujące zasady współżycia społecznego wymagają, aby osoby prowadzące działalność gospodarczą posiadały wygląd adekwatny do wykonywanego zawodu podobnie zresztą jak osoby zatrudnione w innych zawodach np. nauczyciele, urzędnicy, prawnicy itp. Niewątpliwie w wykonywanym przez Wnioskodawczynię zawodzie dbałość o wizerunek zewnętrzny jest bardzo istotna, jednakże nie można tu mówić o sytuacji znacząco odbiegającej od ogólnie przyjętych norm społecznych. Poprawa wizerunku dzięki używanym kosmetykom, wizycie u fryzjera, czy wizażystki, nie może stanowić przesłanki pozwalającej uznać przedmiotowe wydatki za koszty uzyskania przychodu.

Wydatki poniesione przez Wnioskodawczynię nie mogą być również uznane za wydatki poniesione na zakup stroju służbowego. Przepisy podatkowe nie definiują pojęcia ubioru służbowego, ani też pojęcia umundurowania. Rozstrzygnięcia, co może być elementem ubioru służbowego, czy też w jakich przypadkach ubiór pracownika uznaje się za służbowy, należy dokonywać zatem w oparciu o językowe znaczenie słów ?ubiór? i ?służbowy?. Uniwersalny Słownik Języka Polskiego określa mianem ?ubrania? ? ?to, co się nosi; ubranie, strój?, ?służbowy? ? ?dotyczący pracy w jakiejś instytucji, w wojsku itp., wynikający z pracy w takiej instytucji; urzędowy?. Wobec powyższego uznać należy, że odzież służbowa to specjalna odzież (lub elementy tej odzieży) noszona tylko w związku z wykonywaną pracą, której charakter powinien uniemożliwiać wykorzystywanie jej do celów osobistych np. mundur, odzież robocza charakterystyczna dla firmy poprzez barwę, krój, logo itp. W związku z tym, ubiorem służbowym będzie taki ubiór, którego noszenie przy świadczeniu pracy, czy wykonywaniu określonej działalności jest obowiązkiem osoby ten strój noszącej. Ubiór służbowy powinien charakteryzować się jakimś stopniem wyróżnienia powodującym, że niemożliwe, czy też niecelowe byłoby używanie go na potrzeby prywatne, a to oznacza, że winien być, czy też mógł być wykorzystywany jedynie do celów związanych z wykonywaniem określonych obowiązków.

W związku z powyższym stwierdzić należy, że wydatki związane z zakupem odpowiedniego stroju mają charakter wydatków osobistych i w konsekwencji nie można ich uznać za ściśle związane z działalnością gospodarczą.

W świetle powyższego, mając na uwadze przedstawione zdarzenie przyszłe oraz biorąc pod uwagę przedstawione unormowania prawne, uznać należy, że Wnioskodawczyni nie może ww. wydatków zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, bowiem ponoszone przez nią wydatki na zakup odpowiednich ubrań, dodatków, obuwia, usług fryzjerskich, czy też usług wizażystki, mają charakter wydatków osobistych. Brak jest zatem związku przyczynowo - skutkowego pomiędzy ich poniesieniem a uzyskiwaniem przychodów. Przedmiotowe wydatki nie spełniają przesłanek, o których mowa w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, co oznacza, że wskazane we wniosku, a poniesione przez Wnioskodawczynię wydatki, nie mogą obiektywnie przyczyniać się do osiągnięcia przychodu, bądź też służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Na marginesie wskazać należy, że zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 23 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Wyłączając z kosztów podatkowych koszty reprezentacji, ustawa podatkowa nie definiuje terminu ?reprezentacja?, ani też nie odsyła do innych przepisów prawa. Brak ustawowej definicji pojęcia ?reprezentacja?, nie uprawnia jednak do dowolnego określania zakresu znaczeniowego tego terminu. Za wydatki na reprezentację należy bez wątpienia uznać te koszty, których wyłącznym bądź dominującym celem jest stworzenie pewnego wizerunku podatnika, stworzenie dobrego obrazu jego firmy (czy działalności).

Gdyby zatem nawet przyjąć, że ww. wydatki spełniałyby przesłanki wskazane w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to zważywszy, że poniesienie wskazanych we wniosku wydatków w głównej mierze ma na celu budowanie odpowiedniego, w pewien sposób niepowtarzalnego wizerunku i prezencji Wnioskodawczyni, zasadne jest wskazanie na ich reprezentacyjny charakter, który tym samym przesądza, że nie mogą one stanowić kosztów podatkowych.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawczyni uznano za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Do wniosku dołączono dokumenty źródłowe. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do ich oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i jego stanowiskiem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

Masz inne pytanie do prawnika?

Potrzebujesz pomocy prawnej?

Zapytaj prawnika