W jaki sposób zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej (...)

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 4 grudnia 2013 r. (data wpływu do tut. Biura 11 grudnia 2013 r.), uzupełnionym 26 lutego 2014 r., o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości bezpośredniego zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej:

• wydatków z tytułu odbudowy, w tym ocieplenia i otynkowania ściany zewnętrznej, wykonania izolacji cieplnych i przeciwdźwiękowych części dachu oraz związanych z rozbiórką komina - jest nieprawidłowe,
• innych niż ww. a wskazanych we wniosku wydatków- jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 11 grudnia 2013 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości i sposobu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wskazanych we wniosku wydatków. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 14 lutego 2014 r. Znak: IBPBI/1/415-1218/13/ZK wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 26 lutego 2014 r.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni jest współwłaścicielem budynku handlowo-usługowego (kamienicy), który w całości jest wynajmowany przez nią i drugiego współwłaściciela. Udział w budynku otrzymała w 1984 r. w drodze spadku (zgodnie z postanowieniem Sądu Rejonowego). Część położonych w budynku lokali jest wynajmowana podmiotom prowadzącym działalność gospodarczą, a część lokali ma charakter mieszkalny i również jest przeznaczona do wynajmu.

Dochody z najmu Wnioskodawczyni opodatkowuje zgodnie z art. 27 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (zwanej dalej ?Ustawą?), jako dochód uzyskany ze źródła przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 Ustawy, czyli jako tzw. najem prywatny, stanowiący odrębne w stosunku do działalności gospodarczej źródło przychodów. Jako współwłaściciel od 2002 r. dokonuje od wartości początkowej budynku odpisów amortyzacyjnych. Jeden z lokali mieszkalnych przez kilkadziesiąt lat zajmowany był przez lokatorów, którzy otrzymali mieszkanie z przydziału administracyjnego. Usytuowanie tego lokalu i złe stosunki z lokatorami uniemożliwiały przeprowadzenie prac budowlanych w części budynku, w związku z czym przez lata nie dokonywano tam żadnych napraw. Ponieważ lokatorzy przez kilka lat nie regulowali czynszu i dewastowali zajmowany lokal, współwłaściciele wystąpili do sądu z wnioskiem o wydanie nakazu eksmisji. Decyzję taką otrzymali i lokatorzy w styczniu bieżącego roku zostali przeniesieni do lokalu socjalnego. Po opuszczeniu lokalu przez lokatorów rozpoczęto niezbędne prace budowlane związane z wnętrzem lokalu, elewacją zewnętrzną budynku oraz pokryciami dachowymi. Na ten cel wydano już 34.839,44 zł. Po zakończeniu prac wolny lokal zostanie przeznaczony do najmu jako lokal mieszkalny, jednak możliwe jest, że współwłaściciele, będą chcieli zmienić jego charakter i wynajmować go jako lokal przeznaczony na prowadzenie działalności gospodarczej.

Do tej pory wynajęta firma budowlana wykonała następujące prace:

1. rozebrano zniszczone, stare, metalowe rynny i zastąpiono je rynnami z polichlorku winylu - rynny przebiegają w tych samych miejscach,
2. jedna ze ścian zewnętrznych wolnego lokalu mieszkalnego mająca konstrukcję drewnianą groziła zawaleniem i była pokryta płytami azbestowo-cementowymi, w związku z czym została zdemontowana, ściana ta od wewnątrz była ocieplona wełną mineralną i były w niej zamontowane drewniane okna - ściana została odbudowana, nadal ma konstrukcję drewnianą i jest od wewnątrz ocieplona wełną mineralną, jednak od zewnątrz została pokryta styropianem i tynkiem akrylowym, zamontowano okna z PCV (okna osadzone są w tych samych miejscach, w których były przed rozbiórką ściany),
3. nad częścią budynku, w której zdementowano ścianę, pomalowano dach, wymieniono jedną z belek w konstrukcji więźb dachowych, dokonano obróbek blacharskich, wymieniono podsufitki oraz wykonano izolacje cieplne i przeciwdźwiękowe z wełny mineralnej (dach wcześniej był ocieplony),
4. rozebrano nieczynny przewód kominowy, przylegający do zewnętrznej ściany budynku - komin rozebrano do wysokości przylegającej do niego dobudówki (pomieszczenie przeznaczone na pojemniki na śmieci i składzik węgla - dawna, nieczynna kotłownia), nad dobudówką oraz nierozebraną częścią komina uzupełniono daszek i wymieniono na nim papę,
5. wewnątrz wolnego lokalu mieszkalnego rozebrano spróchniałą podłogę parkietową, usunięto podsypkę izolacyjną z gliny oraz zamontowano na ścianach i suficie metalowe konstrukcje, pod późniejszy montaż płyt kartonowo-gipsowych,
6. wyczyszczono i pomalowano dach nad jednym z lokali, który znajduje się w przybudówce.
   
   

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z 21 lutego 2014 r. wskazano, że:

• Wnioskodawczyni nie prowadzi działalności gospodarczej; przychód z najmu jest opodatkowany na zasadach ogólnych, jako przychód ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• w budynku, o którym mowa we wniosku nie ma lokali stanowiących przedmiot odrębnej własności,
• budynek jest zaklasyfikowany jako handlowo-usługowy (większość lokali jest przeznaczona na działalność handlowo-usługową), w którym dwa lokale mają charakter mieszkalny. Budynek jest amortyzowany liniowo, wg stawki 2,5%,
• Wnioskodawczyni uważa, że w wyniku prac nie nastąpi wzrost wartości użytkowej budynku.
  
  

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy poniesione wydatki można uznać za remont i jednorazowo ująć je w kosztach uzyskania przychodów w momencie ich poniesienia?

Zdaniem Wnioskodawczyni, przeprowadzone roboty nie stanowią ulepszenia (w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji) środka trwałego, o którym mowa w art. 22g ust. 17 Ustawy, ponieważ celem przeprowadzonych prac budowlanych jest przywrócenie pierwotnego stanu budynku, gdyż wieloletni brak dostępu do lokalu oraz stan zdewastowania lokalu mieszkalnego przez byłych lokatorów, spowodował, że lokal nie nadawał się do wynajęcia, a stan techniczny tej części budynku w niedługim czasie mógł stać się zagrożeniem i mocno zaniżyć wartość nieruchomości.

W związku z tym poniesione wydatki należy zaliczyć jednorazowo do kosztów uzyskania przychodów.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• musi pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub ze źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• musi nie znajdować się na liście wydatków nieuznanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• musi być właściwie udokumentowany.
  
  

Generalnie należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z najmem, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Zauważyć przy tym należy, że konieczność poniesienia określonego wydatku nie może wynikać z zaniedbań, braku nadzoru lub sprzecznych z prawem działań podatnika.

Podkreślić przy tym należy, że ciężar wykazania związku przyczynowo-skutkowego kosztu z uzyskaniem przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Kosztami uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23 (art. 22 ust. 8 ww. ustawy).

W myśl art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą, albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. c ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych - wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

W myśl art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Z powyższych przepisów wynika, że sposób zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów z najmu, wydatków ponoszonych na środek trwały uzależniony jest od charakteru tych wydatków. Wydatki o charakterze remontowym, podlegają zaliczeniu bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodu z najmu, o ile spełniają przesłanki uznania ich za ww. koszty wskazane w art. 22 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Natomiast wydatki o charakterze ulepszeniowym, podlegają zaliczeniu do ww. kosztów poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane od podwyższonej wartości początkowej środka trwałego. Jeżeli jednak wydatki te nie przekroczą kwoty 3.500 zł, mogą podlegać zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodu jednorazowo w dacie poniesienia.

Przepisy prawa podatkowego nie zawierają definicji remontu, dlatego też zasadne jest w tym przypadku odwołanie się do definicji sformułowanej w innych aktach prawnych, a w szczególności w przepisach prawa budowlanego. Zgodnie z art. 3 pkt 8 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 1409 ze zm.), remontem jest wykonanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a niestanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym.

Istotą remontu są zatem wszystkie działania przywracające pierwotny stan techniczny i użytkowy środka trwałego, w tym również polegające na wymianie zużytych składników technicznych następujące w toku eksploatacji środka trwałego i będące wynikiem tej eksploatacji, niezwiększające jego wartości początkowej. Podkreślenia wymaga fakt, że przy remoncie mogą być stosowane materiały odpowiadające aktualnym standardom technologicznym. Remont następuje w toku eksploatacji środka trwałego przez podatnika i jest wynikiem tej eksploatacji (zużycia). Wymiana zużytych elementów środka trwałego na nowe ma charakter odtworzeniowy, przywracający jedynie jego pierwotną wartość użytkową i niezmieniający jego charakteru. Różnica pomiędzy nakładami ponoszonymi na remont a nakładami ponoszonymi na ulepszenie środków trwałych polega na tym, że remont zmierza do podtrzymania, odtworzenia wartości użytkowej środka trwałego i jest rodzajem naprawy, wymiany zużytych elementów, natomiast w wyniku ulepszenia środek trwały zostaje unowocześniony lub przystosowany do spełniania innych, nowych funkcji, zyskuje istotną zmianę cech użytkowych.

Jak już wskazano, co do zasady, wydatki na remont środka trwałego, a więc odtworzenie jego pierwotnej wartości użytkowej oraz inne wydatki, które nie mają charakteru modernizacji, adaptacji, przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji (w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), nie podlegają zaliczeniu do jego wartości początkowej (nie powiększają jej). Tym samym mogą być zaliczone bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów.

Natomiast podstawą do zwiększenia wartości początkowej środków trwałych o wartość wydatków poniesionych na ich ulepszenie, jest spełnienie zawartych w wyżej powołanym przepisie art. 22g ust. 17 ustawy warunków. Po pierwsze, musi nastąpić ulepszenie środka trwałego, a suma wydatków z tego tytułu przekroczyć 3.500 zł.

Z cyt. powyższej art. 22g ust. 17 ww. ustawy wynika, że ulepszenie polega na przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji środka trwałego. Wyliczenie zawarte w omawianym przepisie stanowi katalog zamknięty, co oznacza, że tylko wydatki związane chociaż z jedną z tych prac, które w konsekwencji skutkują wymienionymi efektami, mogą zostać uznane za wydatki ulepszające ten środek. Przebudową jest rezultat prac budowlanych, którego istotą jest zmiana struktury wewnętrznej obiektu już istniejącego, nie powodująca jednak zwiększenia ani jego powierzchni, ani też kubatury. Rozbudowa polega na zwiększeniu, w wyniku prac budowlanych, powierzchni lub kubatury budynku. Rekonstrukcja to ponowna budowa, w efekcie której nastąpi odtworzenie określonych elementów obiektu w tej przestrzeni, którą dotychczas elementy te zajmowały. Zazwyczaj dotyczy elementów zużytych lub zniszczonych. Adaptacja natomiast polega na przystosowaniu obiektu do nowej funkcji, której dotychczas nie pełnił, a modernizacja to unowocześnienie, tj. wyposażenie obiektu bądź jego elementów składowych w takie urządzenia lub cechy, których wcześniej nie miał, a które są wytworem nowszej myśli technicznej.

Po drugie, wynikiem ulepszenia musi być wzrost wartości użytkowej środka trwałego w stosunku do wartości z dnia jego przyjęcia do używania (warunkiem zaliczenia wydatków na ulepszenie, do wydatków zwiększających wartość środka trwałego w powyższym rozumieniu jest zatem uzyskanie wymiernych korzyści tego ulepszenia). Przepis art. 22g ust. 17 ustawy wskazuje przykładowo w jaki sposób ten efekt może się wyrażać np. wydłużeniem okresu używania środka ulepszonego w stosunku do stanu poprzedniego, zwiększeniem jego zdolności wytwórczej, podwyższeniem jakości produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i zmniejszeniem kosztów ich eksploatacji. Efekt wymiernego ulepszenia środka trwałego powinien wystąpić nie na skutek porównania stanu przed dokonaniem nakładów i po tym fakcie, ale porównania stanu z dnia przyjęcia środka trwałego do używania oraz po dokonaniu ulepszenia.

Ulepszenie środka trwałego polega zatem na dokonywaniu nakładów na tenże środek, które powodują wzrost wartości użytkowej tego środka. Wydatki o charakterze ulepszeniowym, podlegają zaliczeniu do ww. kosztów poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane od podwyższonej wartości początkowej środka trwałego. Jeżeli jednak wydatki te nie przekroczą kwoty 3.500 zł, mogą podlegać zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodu jednorazowo w dacie poniesienia.

Z powyższego przepisu wynika jednoznacznie, że istotnym dla oceny robót jako ulepszenia jest porównanie stanu obiektu przed przeprowadzeniem robót budowlanych, rodzaju robót i stanu obiektu po ich dokonaniu.

Z przedstawionego we wniosku oraz jego uzupełnieniu stanu faktycznego wynika m.in., że Wnioskodawczyni jest współwłaścicielem budynku handlowo-usługowego (kamienicy). Budynek jest w całości wynajmowany. Najem generuje przychody ze źródła określonego w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (tzw. najem prywatny), a dochody z tego tytułu opodatkowane są na zasadach ogólnych, zgodnie z art. 27 tej ustawy. Od 2002 r. Wnioskodawczyni dokonuje od wartości początkowej ww. budynku odpisów amortyzacyjnych. Przedmiotowy budynek stanowi jeden składnik majątku - nie istnieją w nim lokale będące przedmiotem odrębnej własności. Usytuowanie jednego z lokali mieszkalnych oraz złe stosunki z lokatorami tego lokalu uniemożliwiały przeprowadzenie prac budowlanych w części budynku, w związku z czym przez lata nie dokonywano tam żadnych napraw. Po opuszczeniu lokalu przez lokatorów rozpoczęto niezbędne prace budowlane związane z wnętrzem lokalu, elewacją zewnętrzną budynku oraz pokryciami dachowymi. Po zakończeniu prac, wolny lokal zostanie przeznaczony do najmu jako lokal mieszkalny, ale możliwe jest, że współwłaściciele będą chcieli zmienić jego charakter i wynajmować, jako lokal użytkowy. Dotychczas wydatkowano na ten cel 34.839,44 zł. W 2013 r. wykonano wskazane we wniosku prace związane z wymianą rynien, odbudową ściany zewnętrznej oraz jej ociepleniem wewnątrz wolnego lokalu mieszkalnego, wymianą okien oraz wykonaniem ocieplenia zewnętrznego i otynkowaniem tej ściany, pomalowaniem dachu, wymianą belki w konstrukcji więźby dachowej, wykonaniem obróbek blacharskich, wykonaniem izolacji cieplnych i przeciwdźwiękowych z wełny mineralnej, rozebraniem nieczynnego przewodu kominowego, uzupełnieniem daszka nad dobudówką oraz nierozebraną częścią komina i wymianą na nim papy oraz wyczyszczeniem i pomalowaniem dachu nad jednym z lokali znajdującym się w przybudówce, a także remontem ww. wolnego lokalu mieszkalnego (rozebrano spróchniałą podłogę parkietową, usunięto podsypkę izolacyjną z gliny oraz zamontowano na ścianach i suficie metalowe konstrukcje, pod późniejszy montaż płyt kartonowo-gipsowych).

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, że wydatki związane z opisanymi we wniosku pracami budowlanymi w budynku, będącym środkiem trwałym mają częściowo charakter remontowy, a więc odtworzeniowy, a częściowo charakter rekonstrukcyjny i modernizacyjny, a więc ulepszeniowy. Jak wynika bowiem z wniosku w budynku dokonano odbudowy a więc rekonstrukcji ściany zewnętrznej, którą ocieplono i otynkowano, wykonano izolacje cieplne i przeciwdźwiękowe części dachu oraz rozebrano komin.

Efektem tych prac nie będzie bowiem tylko przywrócenie pierwotnego stanu technicznego budynku, lecz jego ulepszenie (stan techniczny budynku ulegnie polepszeniu). Wykonane prace wiążą się ze wzrostem wartości użytkowej budynku, a w konsekwencji z polepszeniem parametrów technicznych budynku, co niewątpliwie wpłynie np. na wydłużenie okresu eksploatacji części budynku, czy też na zmniejszenie kosztów jego eksploatacji. Wobec tego przedmiotowe wydatki, jako nakłady na ulepszenie (rekonstrukcje i modernizację) winny zwiększyć wartość początkową ulepszonego budynku, a co za tym idzie nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów w momencie poniesienia. Wydatki te mogą znaleźć odzwierciedlenie w kosztach wyłącznie poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane od powiększonej wartości początkowej środka trwałego (budynku), zgodnie z art. 22g ust. 17 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Pozostałe wskazane we wniosku, a wykonane w ww. budynku prace nie stanowią ulepszenia środka trwałego w rozumieniu art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem wydatki z tego tytułu mogą być zaliczone bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia, jako wydatki o charakterze remontowym, poniesione na prace typowo odtworzeniowe, przywracające jedynie pierwotną zdolność użytkową środka trwałego.

Zaznaczyć również należy, że ww. wydatki niezależnie do sposobu ich zaliczenia do kosztów podatkowych mogą dla Wnioskodawczyni stanowić koszty podatkowe proporcjonalnie do jej udziału w nieruchomości budynkowej.

W świetle powołanych przepisów i w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, stanowisko Wnioskodawczyni w zakresie możliwości bezpośredniego zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej:

• wydatków z tytułu odbudowy, w tym ocieplenia i otynkowania ściany zewnętrznej, wykonania izolacji cieplnych i przeciwdźwiękowych części dachu oraz związanych z rozbiórką komina - jest nieprawidłowe,
• innych niż ww. a wskazanych we wniosku wydatków - jest prawidłowe.
  
  

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? t.j. Dz.U. z 2012r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, 43-300 Bielsko-Biała, ul. Traugutta 2a.