Możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej (...)

Możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej jednorazowego odpisu amortyzacyjnego od wartości początkowej zakupionego samochodu, który nie spełnia definicji samochodu ciężarowego.

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 31 stycznia 2010 r. (data wpływu do tut. Biura 10 lutego 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie braku możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej jednorazowego odpisu amortyzacyjnego od wartości początkowej zakupionego samochodu - jest prawidłowe.

Porady prawne

UZASADNIENIE

W dniu 10 lutego 2010 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie braku możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej jednorazowego odpisu amortyzacyjnego od wartości początkowej zakupionego samochodu.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Od dnia 1 kwietnia 2000 roku Wnioskodawca prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą w zakresie wynajmu i stawiania rusztowań budowlanych ? PKD 45.25.A. Posiada status małego podatnika. Dnia 22 stycznia 2010 roku zakupił samochód marki NISSAN Pathfinder 2.5 D, rodzaj: samochód ciężarowy, rok produkcji 2009, pojemność silnika 2488 m3, masa własna 2181 kg, ilość miejsc ? 5, ładowność 699 kg, rodzaj nadwozia: AF ? wielozadaniowe.

Samochód posiada wyciąg ze świadectwa homologacji.

Przed zakupem pracownicy firmy sprzedającej ten samochód, powołując się na wyrok Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich z dnia 22 grudnia 2008 roku w sprawie poinformowali Wnioskodawcę, że zakupując przedmiotowy samochód z homologacją ciężarową ma prawo do dokonania jednorazowego odpisu amortyzacyjnego od wartości początkowej zakupionego środka trwałego.

Wnioskodawca po dokonaniu zakupu ww. samochodu, zapoznał się szczegółowo z ustawą o podatku dochodowym od osób fizycznych, szczególnie z art. 22k ust. 7-12 oraz art. 5a ust. 19 i stwierdził, że zakupiony przez niego pojazd nie spełnia wyjątków opisanych w art. 5a ust. 19.

Wnioskodawca uzyskał informację, iż aby mógł dokonać jednorazowego odpisu amortyzacyjnego od zakupionego samochodu niezbędne jest zaświadczenie wydane przez okręgową stację kontroli pojazdów oraz dowód rejestracyjny pojazdu, zawierający właściwą adnotację o spełnieniu wymagań określonych w art. 5a ust. 19 ww. ustawy.

Udał się on również do okręgowej stacji kontroli pojazdów, gdzie uzyskał informację, iż dla przedmiotowego samochodu możliwe jest wydanie zaświadczenia jedynie po zdemontowaniu jednego rzędu siedzeń oraz przesunięciu kratki, a więc po zmianie konstrukcji pojazdu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy może dokonać jednorazowego odpisu amortyzacyjnego od zakupionego samochodu na podstawie wyciągu ze świadectwa homologacji...

Zdaniem Wnioskodawcy, dokonanie jednorazowego odpisu amortyzacyjnego od tego modelu samochodu jest niemożliwe, gdyż nie spełnia on wyjątków określonych w art. 5a ust. 19 i jest samochodem osobowym pomimo tego, iż w posiadanym wyciągu ze świadectwa homologacji jest samochodem ciężarowym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Stosownie do postanowień art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z treścią art. 22k ust. 7 ww. ustawy, podatnicy, w roku podatkowym, w którym rozpoczęli prowadzenie działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 11, oraz mali podatnicy, mogą dokonywać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych zaliczonych do grupy 3-8 Klasyfikacji, z wyłączeniem samochodów osobowych, w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym równowartości kwoty 50.000 euro łącznej wartości tych odpisów amortyzacyjnych.

Ustawą z dnia 5 marca 2009 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2009 r. Nr 69, poz. 587), zmieniono kwotę tego limitu. Zgodnie z art. 5 powołanej ustawy, w latach podatkowych rozpoczynających się w 2009 r. i 2010 r., kwota limitu odpisów amortyzacyjnych, o której mowa w art. 22k ust. 7 ustawy zmienianej w art. 1 (tj. ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych) oraz art. 16k ust. 7 ustawy zmienianej w art. 2 (t.j. ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych), wynosi 100.000 euro w każdym z tych lat podatkowych.

Powyższy przepis wyklucza możliwość dokonywania jednorazowo odpisów amortyzacyjnych, w stosunku do niektórych środków trwałych m.in. samochodów osobowych oraz niektórych podatników ? nie spełniających kryteriów małego podatnika, a także osób rozpoczynających prowadzenie działalności w warunkach określonych w art. 22k ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednakże przepisy te nie wykluczają możliwości stosowania tej metody amortyzacji w stosunku do innych pojazdów transportu drogowego, w tym samochodów ciężarowych.

Określenie ?samochód osobowy?, o którym mowa w art. 22k ust. 7 ww. ustawy, należy rozpatrywać w kontekście definicji ustawowej zawartej w art. 5a pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zgodnie z którym, ilekroć w ustawie jest mowa o samochodzie osobowym oznacza to pojazd samochodowy o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, konstrukcyjnie przeznaczony do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą, z wyjątkiem:

  1. pojazdu samochodowego mającego jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą, klasyfikowanego na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van,
  2. pojazdu samochodowego mającego więcej niż jeden rząd siedzeń, które oddzielone są od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą i u którego długość części przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona po podłodze od najdalej wysuniętego punktu podłogi pozwalającego postawić pionową ścianę lub trwałą przegrodę pomiędzy podłogą a sufitem do tylnej krawędzi podłogi, przekracza 50 % długości pojazdu; dla obliczenia proporcji, o której mowa w zdaniu poprzednim, długość pojazdu stanowi odległość pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a tylną krawędzią podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona w linii poziomej wzdłuż pojazdu pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a punktem wyprowadzonym w pionie od tylnej krawędzi podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków,
  3. pojazdu samochodowego, który ma otwartą część przeznaczoną do przewozu ładunków,
  4. pojazdu samochodowego, który posiada kabinę kierowcy i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu,
  5. pojazdu samochodowego będącego pojazdem specjalnym w rozumieniu przepisów prawa o ruchu drogowym o przeznaczeniach wymienionych w załączniku nr 9 do ustawy o podatku od towarów i usług.

Ponadto należy wskazać, iż zgodnie z brzmieniem art. 5c ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w przypadku pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony spełnienie wymagań określonych w art. 5a pkt 19 lit. a)-d), pozwalających na niezaliczenie danego pojazdu samochodowego do samochodów osobowych, stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację, oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu, zawierającego właściwą adnotację o spełnieniu tych wymagań.

W myśl definicji zawartej w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, zakupiony przez Wnioskodawcę samochód jest samochodem osobowym, ponieważ jak wynika z wniosku, samochód ten nie spełnia warunków wyłączenia go z kategorii samochodów osobowych, określonych w art. 5a pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz Wnioskodawca nie posiada zaświadczenia wydanego przez okręgową stację kontroli pojazdów, o przeprowadzonym dodatkowym badaniu technicznym stwierdzającym, iż ww. samochód jest samochodem ciężarowym (o którym mowa w art. 5c ww. ustawy). Dysponuje on jedynie wyciągiem ze świadectwa homologacji, w którym przedmiotowy samochód określony jest jako samochód ciężarowy. Jednakże na gruncie ww. ustawy posiadanie takiego dokumentu jest niewystarczające, aby uznać przedmiotowy samochód za samochód ciężarowy. W konsekwencji, skoro zakupiony przez Wnioskodawcę samochód nie posiada cech wskazanych w przytoczonym przepisie, wyłączających go spod tak określonej definicji, to jest samochodem osobowym.

Zasadniczą regułą interpretacyjną mającą zastosowanie przy dokonywaniu interpretacji ww. przepisów prawa podatkowego jest zasada stanowiąca, iż zwroty jednobrzmiące użyte w tekście aktu normatywnego należy rozumieć jednolicie. W tym konkretnym przypadku należy dodatkowo zwrócić uwagę na fakt, iż zwrot ?samochód osobowy? został zdefiniowany, określony przez ustawodawcę na potrzeby ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tym samym ustawodawca wprost wskazał jak należy rozumieć ww. sformułowanie. W konsekwencji zgodnie z zasadami wykładni językowej nie można nadawać mu innego znaczenia niż znaczenie określone w art. 5a pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle przedstawionego stanu faktycznego i powołanych powyżej przepisów należy stwierdzić, iż nie jest możliwe dokonanie jednorazowego odpisu amortyzacyjnego od wartości początkowej przedmiotowego samochodu, na zasadach określonych w art. 22k ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż na gruncie cytowanej ustawy jest on samochodem osobowym.

Jednakże w sytuacji, gdy Wnioskodawca dokona odpowiednich zmian konstrukcyjnych pojazdu i dzięki temu uzyska zaświadczenie pozwalające na niezaliczenie danego pojazdu samochodowego do samochodów osobowych oraz stosowną adnotację w dowodzie rejestracyjnym tego pojazdu, to po spełnieniu pozostałych warunków, o których mowa w cyt. wyżej art. 22k ust. 7-12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, będzie mógł dokonać jego jednorazowej amortyzacji na zasadach określonych w tym przepisie.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.


Masz inne pytanie do prawnika?

Potrzebujesz pomocy prawnej?

Zapytaj prawnika