Czy odpowiednia część wynagrodzenia Wnioskodawcy, wynikająca z zasad podziału zysku w spółce, (...)

UZASADNIENIE

W dniu 15 lutego 2012r. wpłynął do tut. Biura wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej, części wynagrodzenia otrzymanego z tytułu świadczenia usług w postaci badań i pomiarów fotometrycznych, na rzecz spółki, której Wnioskodawca jest wspólnikiem.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest wspólnikiem spółki jawnej. Spółka posiada trzech wspólników. Jednocześnie Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą. W ramach tej działalności świadczy usługi w postaci badań i pomiarów fotometrycznych reflektorów dla tej spółki, za które wystawia faktury VAT i otrzymuje wynagrodzenie. Usługi świadczone w ramach firmy nie są w żaden sposób związane z reprezentowaniem, czy prowadzeniem spraw spółki, nie wynikają one również z obowiązków określonych w umowie spółki. W relacjach ze spółką Wnioskodawca występuje jako odrębny podmiot gospodarczy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy odpowiednia część wynagrodzenia Wnioskodawcy, wynikająca z zasad podziału zysku w spółce, może być uznana przez Wnioskodawcę za koszt uzyskania przychodów?

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedmiotowym stanie faktycznym, wydatek w postaci wynagrodzenia Wnioskodawcy pozostaje w bezpośrednim związku z działalnością gospodarczą prowadzoną przez spółkę (spółka produkuje oświetlenie samochodowe, dlatego badania w zakresie fotometrii są niezbędne). Ma zatem wpływ na osiągany przez Wnioskodawcę przychód z tytułu udziału w zyskach spółki. Wnioskodawca ma więc możliwość zaliczenia odpowiedniej części swojego wynagrodzenia, ustalonej przy uwzględnieniu posiadanego udziału w zysku spółki, do swoich kosztów uzyskania przychodów. Wnioskodawca stoi na stanowisku, że jego wynagrodzenie nie zostało wyłączone z kosztów uzyskania przychodów, o których mowa w art. 23 ust. 1 ustawy PIT. Nie ma zatem zastosowania art. 23 ust. 1 pkt 10 ustawy PIT. Zgodnie z tym przepisem, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, a w przypadku prowadzenia działalności w formie spółki cywilnej lub osobowej spółki handlowej także małżonków i małoletnich dzieci wspólników. Wnioskodawca uważa, że z uwagi na formę współpracy gospodarczej pomiędzy nim a spółką (współpraca dwóch podmiotów gospodarczych) nie można uznać, że ww. wynagrodzenie, stanowi ?wartość własnej pracy podatnika?. Wnioskodawca podkreśla, że relacje, jakie łączą go ze spółką, to relacje pomiędzy dwoma odrębnymi podmiotami gospodarczymi, za czym przemawia dodatkowo okoliczność, że Wnioskodawca wystawia spółce faktury VAT. Nie można zatem uznać, że świadczenie przez Wnioskodawcę usług w ramach prowadzonej działalności stanowi ?pracę własną?, o której mowa w art. 23 ust. 1 pkt 10 ustawy PIT. Z przytoczonego wywodu wynika, że wynagrodzenie powinno być w całości (uwzględniając procentowy udział w zyskach spółki) uwzględnione w kosztach Wnioskodawcy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów oraz zabezpieczenie i zachowanie tego źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości.

W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno wydatki pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób, gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

Podatnik kwalifikując poniesione wydatki do kosztów uzyskania przychodów powinien kierować się podstawową zasadą zaistnienia związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a możliwością osiągnięcia z tego tytułu przychodu, albowiem to na nim spoczywa ciężar udowodnienia, że jego poniesienie ma (lub może mieć) wpływ na wysokość osiąganych przychodów (lub na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów).

Stosownie do art. 23 ust. 1 pkt 10 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, a w przypadku prowadzenia działalności w formie spółki cywilnej lub osobowej spółki handlowej ? kosztem uzyskania przychodów nie jest także wartość pracy małżonków i małoletnich dzieci wspólników.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca jest wspólnikiem spółki jawnej, a jednocześnie prowadzi samodzielnie odrębną działalność gospodarczą. W ramach tej działalności świadczy usługi w postaci badań i pomiarów fotometrycznych reflektorów dla spółki jawnej, której jest wspólnikiem. Za świadczone usługi wystawia faktury VAT i otrzymuje od spółki wynagrodzenie. Ww. usługi nie są w żaden sposób związane z reprezentowaniem, czy prowadzeniem spraw spółki, nie wynikają one również z obowiązków określonych w umowie spółki. Jak podkreśla Wnioskodawca w relacjach ze spółką występuje On jako odrębny podmiot gospodarczy.

W świetle powyższego stwierdzić należy, iż wykonywanie przez Wnioskodawcę wskazanych we wniosku usług w postaci badań i pomiarów fotometrycznych reflektorów, będzie następowało w oparciu o stosunek prawny łączący dwa odrębne podmioty gospodarcze. W związku z powyższym w przedmiotowej sprawie nie znajduje zastosowania cyt. wyżej art. 23 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż wykonywanie usług w ramach prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej nie jest pracą własną w rozumieniu tego przepisu.

Spółka jawna jest spółką osobową nie posiadającą osobowości prawnej. Podatnikami, z punktu widzenia prawa podatkowego, są zatem poszczególni wspólnicy spółki a nie spółka. W konsekwencji tylko wspólnicy spółki mogą dokonywać odliczeń kosztów uzyskania przychodów ze wspólnego źródła przychodów.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe. Przy czym, zasady wyrażane w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczenia kosztów uzyskania przychodów, wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat (art. 8 ust. 2 pkt 1 tej ustawy).

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, iż ponoszone przez spółkę jawną wydatki na zakup od Wnioskodawcy usług w postaci pomiarów fotometrycznych reflektorów, świadczonych w ramach prowadzonej przez niego indywidualnie pozarolniczej działalności gospodarczej, będą mogły stanowić koszt uzyskania przychodu spółki, a tym samym i Wnioskodawcy, jako wspólnika tej spółki w wysokości wynikającej z cytowanego wyżej art. 8 ust. 1 ww. ustawy, tj. obliczonej proporcjonalnie do jego prawa w udziale w zysku spółki, o ile zostaną poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów tej spółki.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Równocześnie nadmienia się, iż przedstawione we wniosku transakcje, jako zawierane pomiędzy podmiotami powiązanymi mogą być przedmiotem oceny w świetle postanowień art. 25 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Kwestia ta nie była jednakże przedmiotem niniejszej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 270).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.