Możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów umorzonych wierzytelności.

Możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów umorzonych wierzytelności.

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 5 lutego 2013 r. (data wpływu do Organu 13 lutego 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów umorzonych wierzytelności ? jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 lutego 2013 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów umorzonych wierzytelności.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca, prowadzi działalność gospodarczą w ramach której świadczy usługi budowlane. W sierpniu 2009 r. zwarł z firmą X umowę podwykonawczą na usługi budowlane, jednakże generalnym wykonawcą inwestycji "..." była firma Y. Po wykonaniu każdego etapu prac Wnioskodawca wystawiał fakturę VAT z 45-dniowym terminem płatności wraz z protokołem odbioru. Płatności nie były regulowane. Od grudnia 2011 r. Wnioskodawca wysyłał firmie X oraz generalnemu wykonawcy, firmie Y wezwania do zapłaty. W kwietniu 2012 r. został podpisany aneks do umowy, w którym ustalono, że "zobowiązania wynikające z robót wykonanych przez wykonawcę od kwietnia 2012 r. do końca trwania umowy Zamawiający będzie regulował bezpośrednio przez Generalnego Wykonawcę" (na wyłączną dyspozycję firmy X). Generalny wykonawca uregulował płatności na łączną kwotę 629.252,27 zł. Do zapłaty przez firmę X pozostała kwota 356.219,87 zł. W październiku 2012 r.

Wnioskodawca wysłał firmie X i generalnemu wykonawcy ostateczne, przedsądowe wezwanie do zapłaty. Dnia 29 października 2012 r. złożył w Sądzie Okręgowym pozew o zapłatę nieuregulowanych należności w wysokości 356.219,87 zł wraz z ustawowymi odsetkami. W wyniku tego pozwu firma X ogłosiła upadłość i rozpoczęto działania upadłościowe (informacje te pochodziły z ustnych relacji prezesa firmy). Następnie prezes firmy X zaproponował ugodę, w wyniku której Wnioskodawca otrzyma część należności, a część zostanie umorzona. Dnia 26 listopada 2012 r. Wnioskodawca zawarł ugodę z firmą X oraz generalnym wykonawcą, tj. firmą Y. Strony postanowiły, że firma X zapłaci Wnioskodawcy kwotę 250.000,00 zł, zamiast należnych 356.219,87 zł, a pozostała kwota, tj. 106.219,87 zł zostanie umorzona i tym samym Wnioskodawca zrzeka się roszczeń wobec tych firm i wycofuje pozew sądowy. Dłużnik wycofał wniosek upadłościowy.

Istotne elementy opisu stanu faktycznego zostały zawarte we własnym stanowisku w sprawie, gdzie wskazano, że zaległości dotyczą okresu 2011-2012, a zatem nie uległy przedawnieniu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w związku z faktem, że część należności została umorzona, a wcześniej została w całości wykazana, jako przychód i opodatkowana, kwota umorzonej należności, tj. 106.219,87 zł stanowi w kwocie netto koszt uzyskania przychodu?

Zdaniem Wnioskodawcy, kwota umorzonej należności stanowi koszt uzyskania przychodu. Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy. Koszt ten nie powinien być zatem wymieniony w art. 23 ust. 1 ww. ustawy oraz musi być odpowiednio udokumentowany. Stosownie do art. 23 ust. 1 pkt 41 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów umorzonych wierzytelności, z wyjątkiem tych, które uprzednio na podstawie art. 14 zostały zarachowane jako przychody należne.

Z powyższych przepisów wynika, że o możliwości zaliczenia umorzonych wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów decydują dwa warunki, które muszą zostać spełnione łącznie, a mianowicie:

  • wierzytelność musi być wcześniej zarachowana jako przychód należny,
  • wierzytelność musi zostać umorzona.

W ocenie Wnioskodawcy ww. warunki są spełnione.

Ponadto Wnioskodawca zauważa, że przedmiotowa wierzytelność nie może być przedawniona (art. 23 ust. 1 pkt 17 ww. ustawy). Zgodnie bowiem z art. 118 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. Nr 16, poz. 93 ze zm., dalej: ?K.c.?), roszczenia związane z prowadzeniem działalności gospodarczej przedawniają się po upływie 3 lat., a w opisanej sytuacji przychody dotyczą lat 2011-2012. Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęcia umorzonej wierzytelności. Natomiast zgodnie z przepisami K.c., wierzytelność jest prawem podatnika i nie ma przeszkód, aby mógł się zrzec w każdej chwili tego prawa. W oparciu o art. 508 K.c. zobowiązanie wygasa, gdy wierzyciel zwalnia dłużnika z długu, a dłużnik przyjmuje zwolnienie. Tak więc dla umorzenia wierzytelności koniecznym jest zgoda dłużnika; a taką zgodę, w wyniku spisanej ugody, Wnioskodawca posiada.

Reasumując zdaniem Wnioskodawcy, powyższa wierzytelność spełnia wymogi ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych aby stać się kosztem uzyskania przychodów, gdyż jest to wierzytelność umorzona, wcześniej zarachowana jako przychód i nie przedawniona.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

Masz inne pytanie do prawnika?

Potrzebujesz pomocy prawnej?

Zapytaj prawnika