Możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej (...)

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku (data wpływu do tut. Biura 22 lutego 2010 r.), uzupełnionym w dniu 6 maja 2010 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, m.in. dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wydatków z tytułu:

• noclegów i przejazdów poniesionych z tytułu podróży służbowych osoby fizycznej prowadzącej pozarolniczą działalność gospodarczą - jest prawidłowe,
• wyżywienia poniesionych z tytułu podróży służbowych osoby fizycznej prowadzącej pozarolniczą działalność gospodarczą - jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 22 lutego 2010 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, m.in. dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wydatków poniesionych z tytułu podróży służbowych osoby fizycznej prowadzącej pozarolniczą działalność gospodarczą.

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 20 kwietnia 2010 r. Znak: IBPP2/443-163/10/BW, IBPBI/1/415-188/10/AB wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniu 6 maja 2010 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony m.in. następujący stan faktyczny.

Wspólnicy spółki cywilnej, która nie zatrudnia pracowników, w ramach prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wykonują usługi polegające na montażu wentylacji, odprowadzaniu spalin itp. Usługi wykonują poza siedzibą spółki na terenie całego kraju. W związku z charakterem prac, na czas wykonywania prac montażowych, wspólnicy mieszkają w hotelach oraz spożywają posiłki w barach i restauracjach.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy koszty przejazdu, pobytu w miejscu wykonywania usług, gdy wykonywane usługi stanowią przedmiot działalności gospodarczej są podróżą służbową, a w związku z tym można zaliczyć do kosztów poniesione wydatki na przejazd, hotel, czy wyżywienie, czy też przysługują wspólnikom diety...

(pytanie oznaczone we wniosku nr 2)

Zdaniem Wnioskodawcy, w myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów. W ocenie Wnioskodawcy, poniesione wydatki na noclegi, przejazd, czy wyżywienie są poniesione w związku z wykonywaniem usług i mają związek z osiągniętym przychodem, a zatem są kosztem.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam co następuje:

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,
• musi być należycie udokumentowany.
  
  

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty. Należy podkreślić, że o tym co jest celowe i potrzebne w prowadzonej działalności, decyduje podmiot prowadzący działalność gospodarczą, a nie organ podatkowy. Na podatniku spoczywa zatem obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów z działalnością gospodarczą, w tym okoliczności, iż ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiągniętych przychodów, zwłaszcza w sytuacji wystąpienia sporu w tej kwestii.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 52 ww. ustawy, nie uznaje się za koszt uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących - w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom, określoną w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra.

Powyższe oznacza, że osoby prowadzące działalność gospodarczą mają prawo zaliczyć w ciężar kosztów uzyskania przychodów wartość diet związanych z własnymi podróżami służbowymi oraz osób współpracujących do wysokości nieprzekraczającej, w przypadku podróży służbowych odbywanych na terenie kraju, wysokości diet określonych dla wskazanej grupy pracowników w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1990 ze zm.).

Wskazać przy tym należy, iż w myśl § 4 ust. 1 ww. rozporządzenia, dieta jest przeznaczona na pokrycie zwiększonych kosztów wyżywienia w czasie podróży i wynosi 23 zł za dobę podróży.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że wspólnicy spółki cywilnej, w ramach prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wykonują usługi poza siedzibą spółki na terenie całego kraju. W związku z charakterem prac, na czas wykonywania usług, wspólnicy ponoszą koszty pobytu w hotelach, wyżywienia, przejazdu.

Mając na względzie cyt. wyżej przepisy stwierdzić należy, iż jeżeli usługi świadczone przez wspólników spółki, wykonywane są w ramach odbywanych przez nich podróży służbowych, to można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wartości diet za czas tych podróży, lecz tylko do wysokości wskazanej w ww. rozporządzeniu. Tak więc wydatki na wyżywienie, pomimo posiadania stosownych faktur (rachunków), nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów prowadzonej przez wspólników spółki pozarolniczej działalności gospodarczej, skoro wspólnikom przysługują diety za czas podróży służbowej.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy, że poniesione koszty wyżywienia (w całości) są kosztem uzyskania przychodów należało uznać za nieprawidłowe.

Wyjaśnić przy tym należy, iż pojęcie: ?podróży służbowej? unormowane jest w przepisach prawa pracy, tj. w art. 775 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t.j. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.), a w konsekwencji rozstrzygnięcie kwestii, czy podróże, jakie odbywają wspólnicy spółki są podróżami służbowymi, nie leży w kompetencji organów podatkowych. Przepisy prawa pracy nie stanowią bowiem przepisów prawa podatkowego zdefiniowanych w art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa. W związku z tym, minister właściwy do spraw finansów publicznych nie ma uprawnienia do ich interpretowania w trybie wydawania indywidualnych interpretacji prawa podatkowego, określonych w art. 14b tej ustawy. Przedmiotem niniejszej interpretacji nie jest więc rozstrzygnięcie, czy wspólnicy spółki odbywają podróże służbowe.

Z kolei odnosząc się do ponoszonych przez wspólników kosztów przejazdu i kosztów noclegu, należy zauważyć, że w katalogu wydatków zawartym w art. 23 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie zawarto zakazu, ani jakiegokolwiek ograniczenia, co do możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów ww. wydatków poniesionych w związku z realizacją usług poza siedzibą spółki.

Wobec powyższego, w świetle przepisów ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby prowadzące działalność gospodarczą, w tym świadczące usługi, realizowane poza siedzibą firmy, mają prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, koszty noclegów i koszty przejazdu spełniające warunek celowości, o którym mowa w art. 22 ust. 1 ww. ustawy, w wysokości faktycznie poniesionych wydatków.

Zwraca się jednak uwagę na konieczność właściwego udokumentowania wydatków związanych z podróżą służbową, uzależnionego od rodzaju prowadzonych ksiąg podatkowych. Zgromadzone dokumenty nie mogą się przy tym ograniczać wyłącznie do faktury (rachunku), bądź też innego dokumentu stwierdzającego jedynie wysokość poniesionych przez wnioskodawcę wydatków z tytułu podróży służbowej. Niezbędnym jest również posiadanie dowodów, świadczących o wykonanych usługach umożliwiających w sposób bezsporny ustalenie związku przyczynowo-skutkowego poniesionych wydatków z uzyskanymi przychodami, a ponadto potwierdzających racjonalność poniesionych wydatków. Jeżeli więc poniesione wydatki spełniają wszystkie wymienione powyżej warunki, to mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej.

Ponadto należy zauważyć, że jeżeli w celu realizacji usług poza siedzibą spółki wspólnicy korzystają z samochodu osobowego niestanowiącego składnika majątku spółki (nie będącego środkiem trwałym), warunkiem zaliczenia wydatków związanych z używaniem tego samochodu do kosztów uzyskania przychodów jest prowadzenie ewidencji przebiegu pojazdu (art. 23 ust. 1 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Brak ewidencji przebiegu pojazdu lub prowadzenie tej ewidencji w sposób niezgodny z przepisami powoduje, iż wydatek poniesiony z tytułu używania samochodu osobowego niestanowiącego składników majątku spółki, nie może zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów.

Jednocześnie należy zaznaczyć, że w świetle art. 8 ust. 1 i 2 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, poniesione przez wspólników wydatki w związku ze świadczeniem usług poza siedzibą Spółki będą mogły stanowić koszt uzyskania przychodów u poszczególnych wspólników proporcjonalnie do ich prawa w udziale w zysku.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów faktycznie poniesionych kosztów noclegów i kosztów przejazdu, przy spełnieniu powyższych warunków, jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zważywszy na fakt, iż wnioskodawcą jest Spółka cywilna niniejsza interpretacja stosownie do postanowień m.in. art. 14k Ordynacji podatkowej jest wiążąca tylko dla Spółki co oznacza, iż nie wywołuje bezpośrednio skutków dla jej wspólników.

Nadmienia się, iż w zakresie pytania oznaczonego we wniosku Nr 1 wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego , po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.