Możliwość uznania za przychód z prowadzonej przez Wnioskodawcę pozarolniczej działalności gospodarczej (...)

UZASADNIENIE

W dniu 20 lutego 2012 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie braku konieczności uznania za przychód z prowadzonej przez Wnioskodawcę pozarolniczej działalności gospodarczej, należności otrzymanych od małżonki z tytułu najmu części budynku, o którym mowa we wniosku.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca, prowadzi działalność gospodarczą polegającą na zakładaniu, pielęgnacji i utrzymaniu terenów zieleni oraz handlu artykułami ogrodniczymi. Jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, a podatek dochodowy opłaca w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych. W 2006 r. rozpoczął budowę budynku z przeznaczeniem na działalność gospodarczą i na cele mieszkalne. Po zakończeniu budowy tj. w 2011 r. w części użytkowej budynku rozpoczął prowadzenie działalności handlowej, a pozostałą część powierzchni odstąpił żonie, która w 2011 r. również rozpoczęła prowadzenie działalności gospodarczej. Na tę okoliczność spisał z żoną umowę najmu i zgodnie z postanowieniami tej umowy raz na pół roku wystawia fakturę VAT na firmę żony. Wartość wynikającą z tych faktur zalicza do przychodu z prowadzonej działalności gospodarczej i odprowadza należny podatek VAT i podatek dochodowy.

Istotne elementy stanu faktycznego zawarto również w części F, poz. 52 wniosku gdzie wskazano, iż między Wnioskodawcą i Jego żoną istnieje wspólność majątkowa, a budynek był budowany z ich wspólnych środków finansowych (pozwolenie na budowę zostało wydane na oboje małżonków).

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy kwota wynikająca z wystawionej przez Wnioskodawcę faktury stanowi dla Niego przychód z prowadzonej działalności gospodarczej?

(pytanie oznaczone we wniosku nr 1)

Zdaniem Wnioskodawcy, pomimo wystawienia faktury wartość z niej wynikająca nie powinna stanowić przychodu z prowadzonej działalności gospodarczej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Stosunki majątkowe między małżonkami reguluje ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. Nr 9 poz. 59 ze zm.).

Zgodnie z art. 31 § 1 ww. ustawy, z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków. Listę przedmiotów majątkowych stanowiących odrębny majątek każdego z małżonków zawiera art. 33 ww. kodeksu.

Zatem, składniki majątku nabyte w czasie trwania wspólności ustawowej małżeńskiej lub wytworzone (w tym wybudowane) ze środków objętych tą wspólnością, nie stanowią odrębnego majątku danego małżonka, lecz dorobek małżonków bez względu na to, czy zostały zakupione (wytworzone) na potrzeby działalności gospodarczej prowadzonej przez jednego z małżonków, czy też dla celów prywatnych. Pamiętać przy tym należy, iż zgodnie z art. 43 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym.

Małżonkowie posiadający prawo do rzeczy na zasadzie wspólności majątkowej mają równe prawo do korzystania z rzeczy wspólnej oraz dbania o nią.

W myśl art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 (tj. z pozarolniczej działalności gospodarczej), uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 11 ww. ustawy, przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z najmu podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy oraz z innych umów o podobnym charakterze, składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.

Z powyższego przepisu wynika zatem, iż przychody uzyskane m.in. z najmu składnika majątku związanego z działalnością gospodarczą, stanowią przychód z tej działalności. Jednakże aby przychód uzyskany z zawartej umowy najmu ww. składnika majątku mógł być uznany za przychód z prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej umowa ta musi być prawnie dopuszczalna (skuteczna).

Wskazać przy tym należy, iż zgodnie z art. 22g ust. 11 ww. ustawy, w razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku; zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków, chyba że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie.

Jeżeli więc budynek stanowi współwłasność małżonków, każdy z nich ma prawo wykorzystywać go dla potrzeb prowadzonej przez siebie odrębnie działalności gospodarczej i ewentualnie zaliczać w ciężar kosztów uzyskania przychodów tych działalności odpisy amortyzacyjne (pod warunkiem wprowadzenia ww. budynku do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych) - proporcjonalnie do zakresu wykorzystania tego budynku w prowadzonych przez małżonków działalnościach gospodarczych.

Z przedstawionego we wniosku stany faktycznego wynika, iż Wnioskodawca prowadzący jednoosobowo pozarolniczą działalność gospodarczą, wynajął małżonce, która prowadzi odrębnie pozarolniczą działalność gospodarczą, część budynku. Budynek ten został wybudowany z przeznaczeniem na działalność gospodarczą i na cele mieszkalne. Wnioskodawca w części użytkowej budynku prowadzi działalność handlową, a pozostałą część powierzchni odstąpił żonie. Ponadto, jak wskazano we wniosku, ww. budynek został wybudowany ze wspólnych środków finansowych Wnioskodawcy i Jego małżonki, a pozwolenie na budowę wydane zostało również na oboje małżonków. Pomiędzy małżonkami istnieje wspólność majątkowa (wspólność ustawowa).

Mając powyższe na względzie, stwierdzić należy, iż w sytuacji gdy małżonkowie prowadzą odrębne pozarolnicze działalności gospodarcze, a na prawach majątkowej wspólności ustawowej są właścicielami budynku, to każdy z nich ma prawo wykorzystywać go dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Powyższe wynika w szczególności z treści cytowanego art. 22g ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zauważyć przy tym należy, iż przepis ten dotyczy składników majątku będących środkami trwałymi, a więc takich których przewidywany okres wykorzystywania na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej przekracza 1 rok. W myśl bowiem art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W przedstawionej we wniosku sytuacji, zawartą pomiędzy małżonkami umowę najmu przedmiotowego budynku, uznać należy za nierodzącą skutków prawnych, na gruncie podatku dochodowego od osób fizycznych. Tym samym, za pozbawione podstaw prawnych uznać należy również traktowanie należności uzyskanych z tytułu najmu ww. budynku jako przychód z prowadzonej przez Wnioskodawcę pozarolniczej działalności gospodarczej.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienić należy, iż w zakresie pozostałej części pytania oznaczonego we wniosku nr 1 oraz w zakresie pytania nr 2 zostaną wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.