Czy Wnioskodawca może stosować indywidualną stawkę amortyzacji w całym okresie wykorzystywania budynku (...)

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 20 kwietnia 2011r. (data wpływu do tut. Biura 26 kwietnia 2011r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

• możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od wartości początkowej wskazanego we wniosku środka trwałego (budynku mieszkalnego) ? jest prawidłowe,
• możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej do amortyzacji wskazanego we wniosku środka trwałego? jest nieprawidłowe.

(pytanie oznaczone we wniosku nr 1)

UZASADNIENIE

W dniu 26 kwietnia 2011r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, m.in. w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od wartości początkowej wskazanego we wniosku środka trwałego (budynku mieszkalnego) oraz możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej do jego amortyzacji.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzący jednoosobowo działalność gospodarczą, rozliczający się na zasadach ogólnych (ewidencja zdarzeń gospodarczych prowadzona w formie podatkowej księgi przychodów i rozchodów) w latach 2001-2003 wybudował wraz z małżonką dla własnych celów mieszkaniowych budynek mieszkalny jednorodzinny, zaciągając na ten cel kredyt hipoteczny. W 2004 roku małżonkowie zamieszkali w ww. budynku, natomiast potwierdzenie przyjęcia obiektu budowlanego do użytku zostało wydane przez powiatowego inspektora nadzoru budowlanego w roku 2007. W roku 2010 Wnioskodawca rozszerzył zakres swojej działalności o miejsca krótkotrwałego zakwaterowania, przeznaczając do tego celu całą powierzchnię swojego wybudowanego domu. Z uwagi na wykorzystywanie domu na cele działalności gospodarczej Wnioskodawca wprowadził nieruchomość do środków trwałych ustalając wartość początkową na podstawie wyceny biegłego i zastosował 10% indywidualną stawkę amortyzacji dla używanego więcej niż 5 lat budynku przed wprowadzeniem go, po raz pierwszy do ewidencji środków trwałych podatnika.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca może stosować indywidualną stawkę amortyzacji w całym okresie wykorzystywania budynku na cele działalności gospodarczej...

(pytanie oznaczone we wniosku nr 1)

Zdaniem Wnioskodawcy, z uwagi na przeznaczenie budynku w całości na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej ma prawo ująć budynek w ewidencji środków trwałych i dokonywać odpisów amortyzacyjnych, które stanowią koszt uzyskania przychodu w prowadzonej działalności gospodarczej. Stawka indywidualna została ustalona przy uwzględnieniu użytkowania obiektu dłużej niż pięć lat przed wprowadzeniem go po raz pierwszy do ewidencji środków trwałych podatnika.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a ? 22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do treści art. 22c pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów.

Zgodnie z art. 22f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

W ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych przewidziano następujące metody amortyzacji:

• tzw. ?amortyzację liniową?, zgodnie z Wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym Załącznik nr 1 do ustawy podatkowej (art. 22i ust. 1 ww. ustawy),
• amortyzację przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych ustalonych indywidualnie (art. 22j ww. ustawy),
• tzw. ?amortyzację metodą degresywną? (art. 22k ust. 1 ww. ustawy),
• amortyzację przy zastosowaniu tzw. metody ?jednorazowego odpisu dla małych i rozpoczynających działalność podatników? (art. 22k ust. 7 ww. ustawy).

Do podatnika należy wybór metody amortyzacji. Wyboru tego dokonuje dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzowania i jednocześnie ma obowiązek stosować wybraną metodę do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego. Stosownie bowiem do treści art. 22h ust. 2 powołanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej przewiduje art. 22j ust. 1 cyt. wyżej ustawy. Stosownie do jego treści, z zastrzeżeniem art. 22l, podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:

• dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem:
  1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
  2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m³, domków kempingowych i budynków zastępczych
  • dla których okres amortyzacji - nie może być krótszy niż 3 lata (pkt 3).
  
  
  

Powyższy zapis należy rozumieć w ten sposób, że indywidualne stawki amortyzacyjne mogą być ustalane jedynie dla takich środków trwałych, które - w rozumieniu ustawy - są albo używane albo ulepszone, a ponadto nie były wcześniej wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, prowadzonej przez podatnika.

Przy czym, w myśl art. 22j ust. 3 ww. ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

1. używane - jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
2. ulepszone - jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
   
   

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż w latach 2001-2003 Wnioskodawca wybudował wraz z małżonką dla własnych celów mieszkaniowych budynek mieszkalny jednorodzinny, zaciągając na ten cel kredyt hipoteczny. W 2004r. małżonkowie zamieszkali w ww. budynku. Potwierdzenie przyjęcia obiektu budowlanego do użytku zostało wydane przez powiatowego inspektora nadzoru budowlanego w 2007r. W 2010r. Wnioskodawca rozszerzył zakres prowadzonej działalności gospodarczej, o miejsca krótkotrwałego zakwaterowania, przeznaczając do tego celu całą powierzchnię wybudowanego domu. Wnioskodawca wprowadził nieruchomość do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, ustalając wartość początkową na podstawie wyceny biegłego i zastosował 10% indywidualną stawkę amortyzacji dla używanego więcej niż 5 lat budynku przed wprowadzeniem go, po raz pierwszy do ewidencji środków trwałych.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, iż skoro wskazany we wniosku budynek mieszkalny jest wykorzystywany na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej i jest środkiem trwałym w tej działalności, to dokonywane od jego wartości początkowej odpisy amortyzacyjne mogą stanowić koszty uzyskania przychodów tej działalności.

W świetle przedstawionego we wniosku stanu faktycznego stwierdzić należy, iż wskazany we wniosku budynek mieszkalny, został wytworzony (wybudowany) w latach 2001-2003. Do przedmiotowego środka trwałego nie można zatem zastosować indywidualnej stawki amortyzacyjnej, stosownie do art. 22j ust. 1 pkt 3 i ust. 3 pkt 1 ww. ustawy, ponieważ został on wytworzony we własnym zakresie, a nie nabyty. Z treści cytowanych przepisów wynika bowiem wprost, że indywidualne stawki amortyzacyjne można ustalić m.in. dla używanych środków trwałych, jeżeli przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy. Wobec tego w przedstawionym stanie faktycznym nie ma zastosowania cytowany powyżej przepis art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, umożliwiający ustalenie indywidualnej stawki amortyzacyjnej. Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, iż przedmiotowy środek trwały należało(y) amortyzować zgodnie z przepisami art. 22i ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, tj. przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do tej ustawy.

W Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, pod poz. 01 dla środków trwałych z grupy 11 ? Budynki mieszkalne, stawka amortyzacyjna została określona w wysokości 1,5%.

Wykaz stawek amortyzacyjnych zawiera stawki amortyzacyjne dla poszczególnych środków trwałych prawidłowo zaliczonych do odpowiedniej grupy Klasyfikacji środków trwałych (symbolu KŚT). Klasyfikacji środków trwałych dokonuje się na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. Nr 242, poz. 1622). Zgodnie z częścią I ?Uwagi Wstępne? Objaśnień do ww. rozporządzenia, Klasyfikacja Środków Trwałych (KŚT) jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalania stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych.

Nadmienia się, iż to na podatniku ciąży obowiązek dokonania prawidłowej klasyfikacji środka trwałego (środków trwałych) do odpowiedniej grupy KŚT. Kwestii tych, nie regulują bowiem przepisy prawa podatkowego, a tylko te przepisy, zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, mogą być przedmiotem interpretacji indywidualnej. W przypadku trudności w ustaleniu właściwego grupowania składnika majątku zainteresowany podmiot może zwrócić się z wnioskiem o wskazanie symbolu (grupy) środka trwałego oraz wydanie opinii do Urzędu Statystycznego w Łodzi.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, iż wskazany we wniosku środek trwały mógł i może być amortyzowany przy zastosowaniu właściwej stawki amortyzacyjnej po jego prawidłowym zakwalifikowaniu do odpowiedniej grupy KŚT i na zasadach określonych w cyt. wyżej przepisach.

W świetle powołanych przepisów i w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie:

• możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od wartości początkowej wskazanego we wniosku środka trwałego (budynku mieszkalnego) ? jest prawidłowe,
• możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej do amortyzacji wskazanego we wniosku środka trwałego ? jest nieprawidłowe.
  
  

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Równocześnie zauważa się, iż z uwagi na fakt, iż Wnioskodawca wskazał, że przedmiotem wniosku jest budynek mieszkalny (a Organ opiera się na opisie stanu faktycznego), to nie dokonano interpretacji art. 22j ust. 1 pkt 4 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż przepis ten dotyczy wyłącznie budynków niemieszkalnych.

Wskazać także należy, iż przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej nie jest ocena sposobu ustalania wartości początkowej wskazanego we wniosku środka trwałego. Wnioskodawca może w tym zakresie wystąpić z odrębnym wnioskiem ORD-IN.

Nadmienić należy, iż w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, odsetek od kredytu hipotecznego zaciągniętego na wybudowanie budynku mieszkalnego, wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, 43-300 Bielsko-Biała, ul. Traugutta 2a.