Możliwość amortyzowania wskazanej we wniosku nieruchomości lokalowej w ramach prowadzonej w formie (...)

UZASADNIENIE

W dniu 20 stycznia 2010 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych m.in. w zakresie możliwości amortyzowania wskazanej we wniosku nieruchomości lokalowej w ramach prowadzonej w formie spółki cywilnej pozarolniczej działalności gospodarczej oraz sposobu ustalenia jej wartości początkowej.

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 23 lutego 2010 r. Znak: IBPBI/1/415-51/10/AP, IBPBI/1/415-52/10/AP, wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniach 4 i 5 marca 2010 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest osobą fizyczną pozostającą w związku małżeńskim. W dniu 30 grudnia 2008 r. otrzymał od swoich rodziców na podstawie umowy darowizny zawartej przed notariuszem, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu użytkowego. Następnie na podstawie umowy zawartej w formie aktu notarialnego dokonano przeniesienia własności lokalu na rzez Wnioskodawcy. Małżonkowie nie zawierali umowy majątkowej, w związku z czym łączy ich ustawowa wspólność majątkowa. Natomiast otrzymany lokal zgodnie z art. 33 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego stanowi majątek osobisty obdarowanego i nie wchodzi do wspólności majątkowej istniejącej między małżonkami. Zgodnie z tym przepisem przedmiot darowizny jest jego wyłączną własnością i może na zasadach ogólnych rozporządzać tym prawem jak właściciel. Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą wraz z małżonką w formie spółki cywilnej, w zakresie prowadzenia apteki. Spółka cywilna jest spółką małżeńską, a jej jedynymi wspólnikami jest Wnioskodawca i jego małżonka.

Z uwagi na prowadzoną działalność gospodarczą Wnioskodawca zamierza używać przedmiotowy lokal na potrzeby tej działalności, w związku z tym chce wprowadzić otrzymany lokal do ewidencji środków trwałych prowadzonej przez niego działalności gospodarczej i dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Za wartość początkową środka trwałego Wnioskodawca chce przyjąć wartość wykazaną w akcie notarialnym umowy darowizny, która jest także wartością wskazaną w operacie szacunkowym sporządzonym na potrzeby umowy darowizny.

W uzupełnieniu wniosku wskazano, iż nieruchomość lokalowa nie została wniesiona do spółki cywilnej aktem notarialnym.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy darowaną nieruchomość można wprowadzić do ewidencji środków trwałych i amortyzować od całkowitej wartości początkowej wskazanej w umowie darowizny i operacie szacunkowym...
   
2. Czy wprowadzenie lokalu do ewidencji środków trwałych i rozpoczęciem amortyzacji od wartości początkowej będzie się wiązało z jakimkolwiek skutkiem po stronie przychodów Spółki (Wspólnika)...
   
   

Ad 1.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (zwanej dalej ?ustawą?) ustawodawca wskazuje, że za środek trwały uważa się między innymi stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1. Interpretując powyższy przepis należy uznać, że otrzymanie lokalu w drodze darowizny jest nabyciem zgodnie z tym przepisem, a zatem lokal ten będzie uznawany za środek trwały. Ustawodawca nie różnicuje podstaw nabycia przedmiotu jako przesłanki do uznania go za środek trwały. W związku z tym nie ma znaczenia, że przedmiotowy lokal Wnioskodawca nabył w drodze darowizny. Właściwe dokonanie darowizny prowadzi do nabycia własności lokalu i od tego momentu obdarowany może rozporządzać przedmiotem darowizny jak właściciel (oczywiście jeżeli nie sprzeciwiają się temu zapisy umowy darowizny i wola darczyńcy), a zatem może przeznaczyć dany lokal do używania w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Podstawą nabycia przedmiotu będzie miała znaczenie przy ustalaniu wartości początkowej środka trwałego i tak zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 3 ustawy, za wartość początkową w przedmiotowym przypadku należy uznać wartość rynkową z dnia nabycia chyba że umowa darowizny albo umowa o niedopłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości. Umowa darowizny wskazuje dokładnie wartość rynkową przedmiotu darowizny, gdyż dla potrzeb ustalenia wartości darowizny sporządzono wycenę, która określiła wartość rynkową nieruchomości. Wnioskodawca zgodnie z zapisem powyższego przepisu chce uznać wartość podaną w umowie darowizny za wartość początkową środka trwałego wprowadzonego do ewidencji środków trwałych, a co za tym idzie dokonywać od tej wartości odpisów amortyzacyjnych (art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy). Wartość wykazana w umowie darowizny jest wartością wskazaną w operacie szacunkowym wykonanym na potrzeby umowy darowizny.

Ad 2.

Zdaniem Wnioskodawcy, wprowadzenie do ewidencji środków trwałych lokalu otrzymanego na podstawie umowy darowizny nie będzie wywoływało skutków po stronie przychodów, ponieważ art. 10 i 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera takiego źródła przychodu.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam co następuje.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Stosownie do postanowień art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23 powołanej ustawy.

Stosownie do treści art. 22f ust. 1 ww. ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

W myśl art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z powyższych przepisów wynika, iż odpisów amortyzacyjnych mogą dokonywać, co do zasady, jedynie podmioty będące właścicielami lub współwłaścicielami wymienionych w cyt. art. 22a ust. 1 ww. ustawy składników majątku.

W przypadku Spółki cywilnej przepisy dotyczące amortyzacji stosuje się w odniesieniu do tej Spółki, a nie do jej wspólników, bowiem odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych dokonuje Spółka, a nie poszczególni jej wspólnicy. Dlatego też, aby środek trwały mógł podlegać amortyzacji w Spółce cywilnej musi wchodzić w skład wspólnego majątku wspólników tej Spółki.

Zasady działania spółek cywilnych regulują przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.). Zgodnie z art. 860 § 1 Kodeksu cywilnego (określanego w dalszej części skrótem K.c.), przez umowę spółki wspólnicy zobowiązują się dążyć do osiągnięcia wspólnego celu gospodarczego przez działanie w sposób oznaczony, w szczególności przez wniesienie wkładów. Stosownie do art. 861 § 1 K.c., wkład wspólnika może polegać na wniesieniu do spółki własności lub innych praw albo na świadczeniu usług.

Zauważyć przy tym należy, iż w Spółce cywilnej, właścicielami poszczególnych składników majątku pozostają wspólnicy spółki w ramach współwłasności łącznej. W myśl art. 862 K.c., regulującego kwestię tworzenia wspólnego majątku wspólników poprzez wniesienie rzeczy, w przypadku gdy wspólnik zobowiązał się wnieść do spółki własność rzeczy, do wykonania tego zobowiązania jak również do odpowiedzialności z tytułu rękojmi oraz do niebezpieczeństwa utraty lub uszkodzenia rzeczy stosuje się odpowiednio przepisy o sprzedaży. Przytoczony przepis oznacza zobowiązanie się wspólnika do przeniesienia własności rzeczy na współwłasność łączną wspólników (w tym i jego) oraz wydanie wspólnikom (spółce) tej rzeczy bez zapłaty ceny. Wspólnik nie może rozporządzać udziałem we wspólnym majątku wspólników ani udziałem w poszczególnych składnikach tego majątku (art. 863 § 1 k.c.). W przypadku wniesienia do spółki cywilnej wkładu w postaci składnika majątku stanowiącego wyłączną własność jednego wspólnika, bądź też będącego współwłasnością wszystkich wspólników tejże spółki, wyłączna własność wspólnika bądź współwłasność w częściach ułamkowych z chwilą wniesienia do spółki przekształca się we współwłasność łączną. Współwłasność ta ma charakter bezudziałowy, a każdemu ze wspólników przysługują równe prawa do całego majątku. Zaznaczyć przy tym należy, iż wniesienie do spółki cywilnej wkładu w postaci nieruchomości wymaga zachowania formy aktu notarialnego. Zgodnie bowiem z treścią art. 158 k.c. umowa przenosząca własność nieruchomości powinna być zawarta w formie aktu notarialnego. Brak zachowania tej formy powoduje nieważność takiej umowy, a w konsekwencji brak skutku w postaci zmiany właściciela (art. 73 § 2 k.c.).

Mając na uwadze cyt. wyżej przepisy, w szczególności art. 22a ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stwierdzić należy, iż aby Spółka cywilna mogła dokonywać amortyzacji lokalu, do Spółki tej musi zostać wniesione prawo ich własności. Zgodnie bowiem z cyt. art. 22a ust. 1 ww. ustawy amortyzacji podlegać mogą jedynie lokale będące własnością lub współwłasnością podmiotu dokonującego odpisów amortyzacyjnych tj. w przedmiotowej sprawie Spółki cywilnej.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca otrzymał w drodze darowizny nieruchomość lokalową, którą zamierza wykorzystywać w prowadzonej wraz z małżonką w formie spółki cywilnej pozarolniczej działalności gospodarczej. Ww. nieruchomość zamierza wprowadzić do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych oraz dokonywać odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej tej nieruchomości. Między małżonkami istnieje wspólność majątkowa (wspólność ustawowa), jednakże przedmiotowa nieruchomość zgodnie z art. 33 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego stanowi majątek osobisty obdarowanego (Wnioskodawcy) i nie wchodzi do wspólności majątkowej istniejącej między małżonkami. Nieruchomość powyższa nie została wniesiona do Spółki w formie aktu notarialnego.

Na gruncie przedmiotowej sprawy na Spółkę (a konkretnie na wspólników Spółki cywilnej) nie zostało zatem przeniesione prawo własności tej nieruchomości. W konsekwencji właścicielem przedmiotowego lokalu pozostaje nadal Wnioskodawca (wspólnik), jako osoba fizyczna. Dlatego też w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym brak jest podstaw prawnych do dokonywania przez Spółkę cywilną odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej wskazanej we wniosku nieruchomości lokalowej. Nieruchomość ta nie spełnia bowiem podstawowego kryterium dla uznania jej przez Spółkę za środek trwały tj. kryterium własności. Co prawda lokal ten jest własnością (Wnioskodawcy) wspólnika spółki cywilnej, jednakże nie został wniesiony w formie aktu notarialnego jako wkład do tej Spółki i w związku z tym nie został objęty współwłasnością łączną wspólników tej Spółki.

Tym samym fakt ten nie może rodzić żadnych skutków podatkowych dla Spółki, czy też jej Wspólnika (Wnioskodawcy), tym samym pytania oznaczone we wniosku Nr 2 uznać należy za bezprzedmiotowe.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zważywszy, iż pytanie oznaczone we wniosku Nr 2 jest bezprzedmiotowe, uiszczona w dniu 4 marca 2010 r. opłata od wniosku w kwocie 40 zł zostanie Wnioskodawcy zwrócona po zakończeniu postępowania.

Do wniosku dołączono plik dokumentów. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do ich oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez w Wnioskodawcę i jego stanowiskiem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu, ul. Kośnego 70, 45-372 Opole, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.