W zakresie skutków podatkowych otrzymania renty z Hiszpanii

UZASADNIENIE

W dniu 28 marca 2012r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania renty z Hiszpanii.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Od marca 2001r. mąż Wnioskodawczyni pracował w Hiszpanii. Był rezydentem Hiszpanii. W dniu 2 września 2001r. zmarł tragicznie, wskutek wypadku na budowie. Wnioskodawczyni została sama z czwórką dzieci. Po śmierci męża Hiszpania przyznała jej rentę wdowią i świadczenia sieroce dla dzieci, które wypłaca Instituto Nacional de la Seguridad Social. Wnioskodawczyni została poinformowana, iż te świadczenia i renta są zwolnione z podatku, gdyż są niższe niż tzw. najniższa krajowa w Hiszpanii. Pieniądze te wpływają na konto w banku w Hiszpanii, a Wnioskodawczyni wypłaca je kartą, która jest wydana przez tamtejszy bank. Wypłata dokonywana jest w bankomacie. Jak wskazuje Wnioskodawczyni, ?Hiszpania? sama zdecydowała by konto było w ich kraju.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy podatek od tej renty miał (ma) być odprowadzany w Polsce?

Zdaniem Wnioskodawczyni, w Polsce nie powinien być pobierany podatek od tej renty wdowiej, gdyż jest to renta wypłacana przez Hiszpanię, która uznaje, że są to zbyt małe pieniądze by pobierać od nich podatek.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam, co następuje

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 361 ze zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Przy czym, w myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

W myśl art. 3 ust. 2a) ww. ustawy, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Wyżej wskazane przepisy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a cyt. ustawy).

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika m.in., iż Wnioskodawczyni otrzymuje świadczenia rentowe po zmarłym mężu przyznane z hiszpańskiego ustawowego ubezpieczenia socjalnego (renta wdowia i renty sieroce). Wnioskodawczyni mieszka w Polsce. W konsekwencji, w świetle ww. przepisów, jako osoba zamieszkała i posiadająca ośrodek interesów życiowych w Polsce, Wnioskodawczyni podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

W myśl art. 18 ust. 1 umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Hiszpanii o unikaniu podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, podpisanej w Madrycie w dniu 15 listopada 1979 r. (Dz.U. z 1982 r. Nr 17 poz. 127), stosownie do postanowień ustępu 2 artykułu 19 emerytury i inne świadczenia o podobnym charakterze, wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie w związku z jej zatrudnieniem w przeszłości, będą opodatkowane tylko w tym Państwie.

Zgodnie z treścią art. 19 ust. 2 lit. a) ww. umowy, jakakolwiek renta lub emerytura, wypłacana przez Umawiające się Państwo, jego jednostkę terytorialną lub władzę lokalną albo z funduszy utworzonych przez to Państwo, jego jednostkę terytorialną lub władzę lokalną jakiejkolwiek osobie fizycznej z tytułu usług świadczonych na rzecz tego Państwa, jego jednostki terytorialnej lub władzy lokalnej, będzie opodatkowana tylko w tym Państwie. Jednakże takie renty lub emerytury będą opodatkowane tylko w tym drugim Umawiającym się Państwie, jeżeli osoba je otrzymująca jest obywatelem tego Państwa i ma w nim miejsce zamieszkania (art. 19 ust. 2 lit. b ww. umowy).

Z literalnego brzmienia powyższych przepisów wynika, iż mają one zastosowanie wyłącznie do świadczeń otrzymywanych z tytułu emerytur i innych świadczeń o podobnym charakterze otrzymywanych przez osobę, która na terytorium Hiszpanii była zatrudniona. Przepisy te nie mają jednakże zastosowania do następców prawych tych osób (ich spadkobierców). W sprawie będącej przedmiotem wniosku, zastosowanie znajdzie natomiast art. 21 ust. 1 ww. umowy. Zgodnie bowiem z tym przepisem, części dochodu osoby mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie, bez względu na to, skąd one pochodzą, a o których nie było mowy w poprzednich artykułach niniejszej umowy, będą opodatkowane tylko w tym Państwie. W konsekwencji, renta otrzymywana z Hiszpanii, wypłacana osobie mającej miejsce zamieszkania w Polsce, podlega co do zasady opodatkowaniu tylko w Polsce. Oznacza to, iż z uwagi na zamieszkiwanie przez Wnioskodawczynię na terytorium Polski i związany z tym nieograniczony obowiązek podatkowy, otrzymywane świadczenia rentowe z Hiszpanii, będą podlegały opodatkowaniu w Polsce.

Mając powyższe na względzie, stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Do wniosku dołączono dokumenty źródłowe. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretację w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do ich oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez wnioskodawcę i jego stanowiskiem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, 43-300 Bielsko-Biała, ul. Traugutta 2a.