Wydatki związane z wykorzystywaniem mieszkania na cele prowadzonej działalności gospodarczej

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112 poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 27 czerwca 2014 r. (data wpływu do tut. Biura 30 czerwca 2014 r.), uzupełnionym 1 października 2014 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej wydatków związanych z użytkowaniem mieszkania, dotyczących części mieszkania wykorzystywanego:

• wyłącznie dla potrzeb tej działalności - jest prawidłowe,
• zarówno dla celów prywatnych, jak i prowadzonej działalności gospodarczej ? jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 30 czerwca 2014 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z użytkowaniem mieszkania częściowo wykorzystywanego na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 23 września 2014 r. Znak: IBPBI/1/415-769/14/AB wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 1 października 2014 r.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą, w ramach której tworzy oprogramowanie, strony internetowe, aplikacje webowe. Firma jest zarejestrowana i prowadzona w prywatnym mieszkaniu Wnioskodawcy, które zostało zakupione wraz z jego żoną ze środków pochodzących z kredytu hipotecznego. Żona wyraziła zgodę na prowadzenie działalności gospodarczej Wnioskodawcy w części mieszkania. Mieszkanie nie zostało zaliczone do środków trwałych prowadzonej działalności gospodarczej. Część mieszkania zaaranżowano tak, aby było możliwe prowadzenie działalności, tj. zakupiono niezbędne wyposażenie biurowe, udostępniono klientom jedną łazienkę. Na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca wykorzystuje 20% powierzchni całego mieszkania. Od 20% powierzchni mieszkania wykorzystywanej w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą płacona jest również odpowiednia stawka podatku od nieruchomości.

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z 29 września 2014 r., Wnioskodawca dodatkowo wyjaśnił, że w lokalu mieszkalnym, o którym mowa we wniosku zostało wyodrębnione pomieszczenie służące wyłącznie dla potrzeb prowadzonej działalności. To w tym pomieszczeniu znajduje się wyposażenie biurowe, o którym mowa we wniosku. Jest to jeden pokój, zaaranżowany specjalnie tak, aby Wnioskodawca mógł w nim swobodnie pracować. Dodatkowo, udostępniono jedną z dwóch łazienek znajdujących się w mieszkaniu, tak aby klienci, jak i Wnioskodawca, mogli z niej korzystać. Ponadto, spotkania z klientami, jak i podwykonawcami odbywają się nie tylko we wspomnianym pokoju, tzw. ?Biurze?, ale również w salonie, gdzie znajduje się miejsce do tego przeznaczone, duży stół oraz możliwość podpięcia komputera do dużego odbiornika, gdzie przedstawiane są etapy oraz efekty prac. Powierzchnia całego mieszkania to dokładnie 100,17m2, którą można podzielić na trzy części. Pierwsza, to część nie wykorzystywana do prowadzenia działalności, czyli dwa pokoje, garderoba, pierwsza łazienka oraz kuchnia o łącznej powierzchni 47,67m2. Druga, to część wykorzystywana zarówno na potrzeby działalności gospodarczej, jak i prywatnie, czyli przedpokój oraz salon o łącznej powierzchni 40m2. Trzecia, to część wykorzystywana tylko i wyłącznie do prowadzenia działalności gospodarczej, czyli biuro oraz druga łazienka o łącznej powierzchni 12,5m2.

Do wyliczenia powierzchni lokalu mieszkalnego wykorzystywanej na potrzeby działalności gospodarczej (20% powierzchni mieszkania), uwzględniono całość części wykorzystywanej wyłącznie do prowadzenia działalności gospodarczej, czyli 12,5 m2 oraz jedynie 20% części wspólnej (drugiej), czyli 8m2. Suma wykorzystywanych w działalności powierzchni to ponad 20m2, co daje 20% całkowitej powierzchni lokalu mieszkalnego. Reasumując, wskazana we wniosku powierzchnia wykorzystywana na potrzeby działalności gospodarczej odpowiada powierzchni konkretnych pomieszczeń, tj. pokoju, łazienki, przedpokoju oraz salonu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy czynsz, opłaty za media (prąd), podatek od nieruchomości, opłata za wieczyste użytkowanie gruntów, zapłacone odsetki od kredytu hipotecznego można zaliczać do kosztów uzyskania przychodów w proporcji w jakiej lokal mieszkalny wykorzystywany jest w prowadzonej działalności gospodarczej, tj. 20%?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W świetle cytowanego powyżej przepisu, aby określony wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów winien spełniać łącznie następujące warunki:

• musi pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub ze źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie może znajdować się na liście wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• musi być właściwie udokumentowany.
  
  

Zdaniem Wnioskodawcy, wszelkie wydatki związane z użytkowaniem mieszkania na cele prowadzonej działalności gospodarczej są jak najbardziej zasadne, ponieważ Wnioskodawca wykonuje swoją pracę (programuje, spotyka się z klientami) właśnie w tej części mieszkania. Wydatki te nie znajdują się na liście wydatków wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy. Każdy z opisanych wydatków dokumentowany jest fakturą, bądź odpowiednimi pismami ze stosownych instytucji (administrator budynku w którym znajduje się mieszkanie, Urząd Miasta).

W związku z powyższym Wnioskodawca uważa, że wszystkie koszty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej w mieszkaniu prywatnym może zaliczyć do kosztów uzyskanie przychodów.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy. Aby określony wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,
• musi być należycie udokumentowany.
  
  

Generalnie należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Zauważyć przy tym należy, że konieczność poniesienia określonego wydatku nie może wynikać z zaniedbań, braku nadzoru lub sprzecznych z prawem działań podatnika.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałyby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów. Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów każdy wydatek wymaga indywidualnej oceny, czy pozostaje on nie tylko w ścisłym związku z prowadzoną działalnością gospodarczą ale również, czy nie stanowi wydatku przeznaczonego w głównej mierze na potrzeby osobiste podatnika lub osób trzecich.

Zauważyć należy, że istnieje grupa wydatków, które nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów działalności gospodarczej, gdyż są to wydatki, które ponoszą osoby fizyczne niezależnie od tego czy prowadzą działalność gospodarczą, czy też takiej działalności nie prowadzą. Są to typowe wydatki osobiste, konsumpcyjne np. wydatki dotyczące zapewnienia sobie, na własne potrzeby odpowiednich warunków mieszkaniowych. Wydatki o charakterze osobistym w szczególności mogą dotyczyć funkcjonowania, eksploatacji i utrzymania własnego lub użyczanego mieszkania (lub jednego z jego pomieszczeń) na cele prywatne.

Jedynie w przypadku, gdy posiadany przez podatnika lokal, jako całość lub wyodrębnione w tym lokalu pomieszczenie służy tylko i wyłącznie dla celów prowadzonej działalności gospodarczej i jednocześnie nie służy celom osobistym, nie ma przeszkód do zaliczenia wydatków związanych z jego utrzymaniem i eksploatacją do kosztów uzyskania przychodów. Natomiast w sytuacji, gdy pomieszczenie jest wykorzystywane przede wszystkim na cele prywatne, a jedynie sporadycznie jest wykorzystywane w prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, wydatki związane z posiadaniem takiego pomieszczenia stanowią bez wątpienia wydatki o charakterze osobistym. W rezultacie nie mogą być one zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, gdyż nie są spełnione wymogi, o których mowa w powoływanym wyżej art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W przypadku zatem, gdy mieszkanie (lokal) lub jego część, służy celom prowadzonej działalności gospodarczej, co do zasady, nie ma przeszkód do zaliczenia wydatków z nim związanych do kosztów uzyskania przychodów, w części wykorzystywanej na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, pod warunkiem, że część ta jest wyodrębniona.

Z przedstawionego we wniosku oraz jego uzupełnieniu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą w ramach której tworzy oprogramowanie, strony internetowe, aplikacje webowe. Firma jest zarejestrowana i prowadzona w prywatnym mieszkaniu Wnioskodawcy, które zostało zakupione wraz z jego żoną ze środków pochodzących z kredytu hipotecznego. Powierzchnia całego mieszkania to 100,17 m2, którą można podzielić na trzy części. Pierwsza, to część nie wykorzystywana na potrzeby działalności gospodarczej (47,67 m2). Druga, to część wykorzystywana zarówno na potrzeby działalności gospodarczej, jak i prywatnie, czyli przedpokój oraz salon o łącznej powierzchni 40 m2. Trzecia część to wyodrębnione pomieszczenia (biuro oraz druga łazienka) wykorzystywane tylko i wyłącznie do prowadzenia działalności gospodarczej, o łącznej powierzchni 12,5 m2. Do wyliczenia powierzchni lokalu mieszkalnego wykorzystywanej na potrzeby działalności gospodarczej (20% powierzchni mieszkania), Wnioskodawca uwzględnił części lokalu mieszkalnego wykorzystywaną wyłącznie na potrzeby prowadzenia działalności gospodarczej -12,5 m2 oraz 20% części wspólnej, czyli 8 m2. Od 20% powierzchni mieszkania wykorzystywanej w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą płacona jest również odpowiednia stawka podatku od nieruchomości.

Mając powyższe na względzie, w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego stwierdzić należy, że jeżeli wydzielona powierzchnia mieszkania, tj. (biuro oraz druga łazienka) w istocie jest wykorzystywana tylko i wyłącznie na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej i jednocześnie nie służy celom osobistym, to wskazane we wniosku wydatki związane z utrzymaniem tej części lokalu mieszkalnego mogą w stosownej części stanowić koszt uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej, o ile zostaną właściwie udokumentowane, z uwzględnieniem rodzaju prowadzonych ksiąg podatkowych. Z kolei wydatki związane z utrzymaniem tej części mieszkania, która nie służy tylko i wyłącznie dla celów prowadzonej działalności gospodarczej, a wykorzystywana jest przede wszystkim na własne cele mieszkaniowe (przedpokój oraz salon) nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów tej działalności. Niezależnie bowiem od faktu prowadzenia, czy też nie prowadzenia działalności gospodarczej Wnioskodawca, wykorzystuje tą część mieszkania na cele osobiste i ponosi koszty związane z jej utrzymaniem.

Jednocześnie zauważyć należy, że naliczone odsetki od wskazanego we wniosku kredytu hipotecznego, mogą w stosownej części stanowić koszt uzyskania przychodu prowadzonej działalności gospodarczej, o ile zawarcie i spłata tego kredytu ma związek z tą działalnością.

Podkreślić także należy, że zasadność i zakres zaliczenia wskazanych we wniosku wydatków do kosztów uzyskania przychodów działalności Wnioskodawcy, może zostać zweryfikowana w toku ewentualnego postępowania podatkowego, prowadzonego przez uprawniony organ podatkowy, w oparciu o całokształt zgromadzonego w jego toku materiału dowodowego.

Z uwagi na powyższe, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej wydatków związanych z użytkowaniem mieszkania, dotyczących części mieszkania wykorzystywanego:

• wyłącznie dla potrzeb tej działalności jest prawidłowe,
• zarówno dla celów prywatnych, jak i prowadzonej działalności gospodarczej jest nieprawidłowe.
  
  

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31 ? 511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.