1. Czy za wartość początkową przedmiotowego lokalu może przyjąć wartość z wyceny z uwzględnieniem (...)

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 06 października 2009r. (data wpływu do tut. Biura 15 października 2009r.), uzupełnionym w dniach 02 i 14 grudnia 2009r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

- sposobu ustalenia wartości początkowej lokalu użytkowego,

- możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej

• jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 15 października 2009r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych m.in. w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej lokalu użytkowego oraz możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

Wniosek powyższy zawierał braki formalne, dlatego też pismem z dnia 26 listopada 2009r. Znak: IBPBI/1/415-851/09/ZK wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniach 02 i 14 grudnia 2009r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

W oparciu o wpis do ewidencji działalności gospodarczej Wnioskodawca prowadzi samodzielnie od 1992r. działalność handlową artykułami przemysłowymi.

W dniu 01 lutego 1994r., uzyskał od Spółdzielni Mieszkaniowej przydział lokalu użytkowego na nazwisko swoje i żony. Przydział ten w treści ustanowił własnościowe prawo do lokalu użytkowego.

Przedmiotowy lokal, małżonkowie finansowali z majątku wspólnego, jako zadanie inwestycyjne. Inwestorem tego zadania była Spółdzielnia Mieszkaniowa. Wartość lokalu o powierzchni 25,22 m#61447;, na który otrzymali przydział wynosiła 15.246,80 zł (po denominacji).

W dniu 01 stycznia 2000r. na podstawie oświadczenia Wnioskodawca wprowadził do ewidencji wartości niematerialnych i prawnych swojej działalności, prawo do korzystania z lokalu o wartości 15.246,80 zł, wynikającej z ostatecznego rozliczenia zadania inwestycyjnego przekazanego przez Spółdzielnię Mieszkaniową.

Od stycznia 2000r. do dnia 31 stycznia 2009r. dokonywał odpisów amortyzacyjnych z zastosowaniem rocznej stawki 2,5%, zgodnie z art. 22m ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, które stanowiły koszt uzyskania przychodu jego działalności. Z dniem 01 lutego 2009r. zrezygnował z prawa wykorzystywania tego lokalu do działalności gospodarczej i na podstawie oświadczenia wykreślił z ewidencji wartości niematerialnych i prawnych.

W kwietniu 2009r. na podstawie aktu notarialnego Spółdzielnia Mieszkaniowa przeniosła na członków spółdzielni, tj. Wnioskodawcę i jego żonę, na odrębną własność ten samodzielny lokal użytkowy wraz z udziałem w prawie użytkowania wieczystego działki. Na podstawie tego aktu został dokonany wpis lokalu do księgi wieczystej, którego właścicielami stali się małżonkowie w ustawowej wspólności majątkowej.

Od dnia 01 czerwca 2009r., uzyskując pisemną zgodę żony wynajmuje ten lokal w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Zamierza ten lokal, jako odrębną własność wprowadzić do ewidencji środków trwałych i amortyzację zaliczać do kosztów uzyskania przychodów.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytania:

Czy za wartość początkową przedmiotowego lokalu może przyjąć wartość z wyceny z uwzględnieniem cen rynkowych tego samego rodzaju środka trwałego (lokalu) z grudnia 2008r....

Czy może zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną dla lokali o okresie amortyzacji 10 lat, gdyż lokal ten był wykorzystywany od dnia 01 stycznia 2000r., tj. przez okres powyżej 60-mcy...

Zdaniem Wnioskodawcy, w oparciu o art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, może dokonać własnej wyceny biorąc za podstawę cenę rynkową tego lokalu z grudnia 2008r., gdyż nie posiada innego dokumentu, z którego wynikałaby wartość nabycia tego lokalu.

Zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, może zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną w wysokości 10 lat (winno być 10%), gdyż w oparciu o art. 22j ust. 3 ww. ustawy, niniejszy lokal był od dnia 01 stycznia 2000r. używany w jego działalności na podstawie spółdzielczego prawa do lokalu użytkowego.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego, stwierdzam, co następuje.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a ? 22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty
   - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.
   
   

W myśl art. 22c pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów.

Stosownie do treści art. 22b ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, amortyzacji podlega, z zastrzeżeniem art. 22c, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane wartością niematerialną i prawną.

Zasady ustalenia wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych określone zostały w art. 22g ww. ustawy.

Artykuł 22g ust. 1 pkt 1 ww. ustawy stanowi, iż za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie nabycia w drodze kupna cenę ich nabycia.

W myśl art. 22g ust. 3 tej ustawy, za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług (?).

Zgodnie z art. 22g ust. 8 ww. ustawy, jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia.

Stosownie do art. 22g ust. 11 ww. ustawy, w razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku; zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków, chyba, że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie.

Z wyżej przytoczonych przepisów wynika, iż co do zasady wartość początkową środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej nabytej w drodze kupna stanowi cena nabycia, powiększona o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania.

Zauważyć bowiem należy, iż możliwość ustalenia wartości początkowej środka trwałego w drodze wyceny dokonanej przez podatnika stanowi sytuację szczególną, wyjątek od obowiązującej zasady ustalania tejże wartości wg ceny nabycia. Niemożność ustalenia wartości początkowej środka trwałego zgodnie z ww. generalną zasadą winna mieć przy tym charakter obiektywny, a więc dotyczyć np. tych sytuacji, w których podatnik nie posiada ? bo nie musiał posiadać stosownych dokumentów stwierdzających wysokość poniesionych przez niego wydatków na nabycie określonego składnika majątku.

Z wniosku wynika m.in., iż Wnioskodawca wraz z żoną nabył własnościowe prawo do lokalu użytkowego, które wprowadził do ewidencji wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej działalności gospodarczej i amortyzował w okresie od stycznia 2000r. do 31 stycznia 2009r., zgodnie z art. 22m ust. 4 ww. ustawy. Z dniem 01 lutego 2009r. zrezygnował z prawa wykorzystywania tego lokalu w działalności gospodarczej i wykreślił z ewidencji wartości niematerialnych i prawnych.

W kwietniu 2009r. na podstawie aktu notarialnego, własnościowe prawo do lokalu użytkowego, zostało przekształcone w prawo odrębnej własności lokalu użytkowego wraz z udziałem w prawie użytkowania wieczystego działki. Od dnia 01 czerwca 2009r. w ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca wynajmuje ww. lokal użytkowy i zamierza wprowadzić go do ewidencji środków trwałych i amortyzację zaliczać do kosztów uzyskania przychodów.

Biorąc pod uwagę opisane zdarzenie przyszłe wskazać należy, iż z chwilą podpisania aktu notarialnego o ustanowieniu odrębnej własności lokalu zmienił się tytuł prawny do tego lokalu. Nie stanowi on już wartości niematerialnej i prawnej, lecz jest środkiem trwałym po raz pierwszy wprowadzonym przez Wnioskodawcę do ewidencji środków trwałych. Zatem przy określaniu wartości początkowej tego środka trwałego zastosowanie znajdzie cyt. wyżej art. 22g ust 1 pkt 1 i art. 22g ust. 3 ww. ustawy.

W związku z powyższym jego wartość początkową stanowią wydatki związane z przekształceniem spółdzielczego prawa do lokalu użytkowego w lokal będący odrębną własnością oraz wartość spółdzielczego prawa do lokalu użytkowego, która nie została dotychczas zamortyzowana.

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkowa lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 22h ust. 2 tej ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Stosownie do treści art. 22i ust. 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1 tej ustawy.

Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacji budynków (lokali) przewiduje art. 22j ust. 1 pkt 3 i 4 ww. ustawy. Stosownie do jego treści, z zastrzeżeniem art. 22l, podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:

­
1. dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem:
   a) trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
   b) kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m³, domków kempingowych i budynków zastępczych
   - dla których okres amortyzacji- nie może być krótszy niż 3 lata (pkt 3), ­
2. dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5 % - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat (pkt 4).
   
   

Jak już wskazano, w przedmiotowej sprawie z chwilą podpisania aktu notarialnego o ustanowieniu odrębnej własności lokalu zmienił się tytuł prawny do tego lokalu. Zważywszy, iż w następstwie powyższego Wnioskodawca pozyskał środek trwały po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji środków trwałych, stwierdzić należy, iż istnieje możliwość zastosowania do jego amortyzacji indywidualnej stawki amortyzacyjnej na podstawie cyt. powyżej art. 22j ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, (a nie jak wskazano we wniosku art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), o ile stawka amortyzacyjna dla wskazanego we wniosku lokalu użytkowego wynosi 2,5%. Zauważyć przy tym należy, iż wykaz rocznych stawek amortyzacyjnych stanowiący Załącznik Nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przewiduje dla lokali niemieszkalnych zaliczonych do grupy 1, podgrupy 12 rodzaju 121 KŚT stawkę amortyzacyjną wynoszącą 2,5%. W ww. przypadku okres amortyzacji lokalu użytkowego nie może być krótszy niż 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Zauważyć przy tym należy, iż dla wymienionych w ww. przepisie środków trwałych nie ustalono wymaganego okresu używania warunkującego możliwość zastosowania indywidualnych stawek amortyzacyjnych. Wystarczającym minimalnym okresem używania tych środków trwałych, uprawniającym do zastosowania stawek indywidualnych jest 1 pełny rok.

W świetle powołanych przepisów i w odniesieniu do przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego stanowisko Wnioskodawcy, jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienić należy, iż w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, wydatków związanych z wykorzystywaniem ww. lokalu w działalności gospodarczej, w przypadku jego nie wprowadzenia do ewidencji środków oraz w zakresie sposobu opodatkowania przychodu ze sprzedaży lokalu użytkowego, wydano odrębne rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu, ul. Kośnego 70, 45-372 Opole, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, 43-300 Bielsko-Biała, ul. Traugutta 2a.