możliwość zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej
możliwość zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej
Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana C. przedstawione we wniosku z dnia 12 listopada 2008 r. (data wpływu do tut. Biura ? 14 listopada 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych m. in. w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej (pytanie Nr 1) - jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 14 listopada 2008 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych m.in. w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej.
W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:
Wnioskodawca, jako osoba fizyczna prowadzi w imieniu własnym usługowo-handlową działalność gospodarczą. W roku 1997 nabył na cele prywatne używany budynek mieszkalny wraz z przynależnym do niego pawilonem, za łączną kwotę 50.000,00 zł. W roku 2003 uzyskał pozwolenie na rozbudowę pawilonu obejmującą zwiększenie jego powierzchni użytkowej oraz budowę zadaszenia pomiędzy nim a budynkiem mieszkalnym jednak budynek do końca 2006 roku nie był wykorzystywany w prowadzonej przez wnioskodawcę działalności gospodarczej (w tym czasie prowadził jedynie punkt gastronomiczny w innej miejscowości). Od lutego 2008 trwa ponowna rozbudowa budynku, obejmująca dobudowę nowego pomieszczenia oraz piętra nad już istniejącą częścią. Budynek ten został wprowadzony do ewidencji środków trwałych w styczniu 2008r. Wnioskodawca posiada faktury i rachunki dokumentujące koszt rozbudowy budynku w roku 2008, natomiast nie posiada rachunków dotyczących rozbudowy w roku 2003r. Nie zna także początkowej wartości środka trwałego przed jego ulepszeniem, ponieważ kwota zakupu obejmowała także budynek mieszkalny. Wnioskodawca nie rozpoczął jeszcze amortyzacji tego budynku, ponieważ zgodnie z art. 22h ust. 4 chciałby dokonywać odpisów jednorazowo na koniec roku ustalając indywidualną stawkę amortyzacji tego budynku w oparciu o opinię biegłego, który ustali jego wartość z grudnia 2007 r., do której wnioskodawca doda kwotę związaną z rozbudową w roku 2008, wynikającą z posiadanych przez niego rachunków.
W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:
Czy zgodnie z art. 22j ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych można ustalić indywidualną stawkę amortyzacji używanego pawilonu, w ustaleniu wartości początkowej posiłkując się opinią biegłego oraz posiadanymi rachunkami dotyczącymi kosztów rozbudowy pawilonu w 2008 roku... (pytanie Nr 1)
Zdaniem wnioskodawcy, może samodzielnie ustalić indywidualną stawkę amortyzacji, opierając się na art. 22j ww. ustawy, według którego 'podatnicy (...) mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacji (...) z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż (...) 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia (...) oddania po raz pierwszy do użytkowania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych (...) z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.' Budynek ten został wybudowany i po raz pierwszy przez pierwotnego właściciela oddany do użytkowania w drugiej połowie 1982 roku, zatem okres amortyzacji zgodnie z wyliczeniem 40-25 obejmowałby 15 lat, a stawka amortyzacji wynosiłaby 6,67%.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.
Zgodnie z art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
Co do zasady odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1 (art. 22i ust. 1 ww. ustawy).
Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej przewiduje art. 22j ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Stosownie do jego treści podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:
- dla środków trwałych zaliczonych do grupy 3-6 i 8 Klasyfikacji:
a) 24 miesiące - gdy ich wartość początkowa nie przekracza 25.000 zł,
b) 36 miesięcy - gdy ich wartość początkowa jest wyższa od 25.000 zł i nie przekracza 50.000 zł,
c) 60 miesięcy - w pozostałych przypadkach,
- dla środków transportu, w tym samochodów osobowych - 30 miesięcy,
- dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem:
a) trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
b) kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych i budynków zastępczych
- dla których okres amortyzacji- nie może być krótszy niż 3 lata, - dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5 % - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.
Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że wnioskodawca zamierza ustalić indywidualną stawkę amortyzacji dla używanego pawilonu. Z wniosku nie wynika wprost czy przedmiotowy pawilon w świetle Klasyfikacji Środków Trwałych jest budynkiem niemieszkalnym.
Jak wynika z objaśnień zawartych w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz. U. Nr 112, poz. 1316 ze zm.), podział budynków na mieszkalne i niemieszkalne oparto na Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB). Według Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych budynki mieszkalne to obiekty budowlane, których co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest do celów mieszkalnych. W przypadku gdy mniej niż połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest na cele mieszkalne, wówczas budynek klasyfikowany jest jako niemieszkalny. Budynki niemieszkalne to obiekty budowlane wykorzystywane głównie dla potrzeb niemieszkalnych.
Zgodnie z poz. 1 Wykazu rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dla budynków niemieszkalnych, zaliczonych do podgrupy 10 Klasyfikacji Środków Trwałych, stosuje się stawkę amortyzacyjną w wysokości 2,5%.
Jeżeli zatem wnioskodawca wprowadził budynek do ewidencji środków trwałych, jako budynek niemieszkalny, należący do podgrupy 10 Klasyfikacji Środków Trwałych to w przedstawionym we wniosku zdarzeniu przyszłym znajdzie zastosowanie art. 22j ust. 1 pkt 4 ww. ustawy przewidujący dla budynków i lokali niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5%, możliwość zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej.
W takiej sytuacji, mając na względzie, iż jak wynika z wniosku ? oddanie ww. budynku do użytkowania przez poprzedniego właściciela miało miejsce w 1992 r., a jego ujęcie przez wnioskodawcę w ewidencji środków trwałych (?) nastąpiło w 2008 r., stwierdzić należy, iż wskazane we wniosku: okres amortyzacji oraz roczna stawka amortyzacji są prawidłowe.
Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu, ul. Kośnego 70, 45-372 Opole, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu ? do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).
Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach ? art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.